Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Μέρες που μοιάζαν με μύρτιλλο*

Δεν είναι φοβερό πράγμα να ξυπνάς με κέφια? Νομίζω πως το ξυπνητήρι μου έχει αναλάβει αυτόν το ρόλο, του κάποιου που φροντίζει να ξυπνάω ξέγνοιαστη. Κάθε φορά που το ακούω νομίζω πως κάποιος χοροπηδάει στο κρεβάτι και τραγουδάει "this bed is on fire with passion and love"! Μετά δυναμώνει και μου 'ρχεται και μένα να ανακαθίσω και να αρχίσω να χτυπιέμαι σαν χαζό τραγουδώντας τη συνέχεια. Μετά θα κοιταζόμουν στον καθρέφτη για να δω αν σήμερα ξύπνησα με άσπρο και ματ δέρμα ( οι μέρες που γίνεται αυτό είναι οι αγαπημένες μου! Αλλά δεν ξέρω δυστυχώς από τι εξαρτάται για να το μονιμοποιήσω)

Σήμερα το πρωί έφτασα πολύ νωρίς για μάθημα κι έτσι πήγα πρώτα να πιω έναν καφέ. Και μου φάνηκε πάρα πολύ νόστιμος. Δεν ξέρω αν έφταιγε που ανακάτεψα τη σαντιγί αντί να τη φάω (δεν είχα όρεξη για σαντιγί αλλά ξέχασα να πω να μη μου βάλουν) ή απλώς που ήθελα τόσο πολύ να πιω μόνη μου έναν καφέ με σιρόπι φουντούκι την ώρα που θα διορθώνω τις ασκήσεις μου και θα κοιτάω τη θάλασσα. Ή μάλλον όχι τη θάλασσα. Αυτούς που κρύβουν τη θάλασσα επειδή περνάν φουριόζοι μπροστά απ την τζαμαρία. Όλοι έχουν κάπου να πάνε στις 9 το πρωί.

Θέλω όλες τις 289 μέρες που έμειναν να ξυπνάω κάθε μέρα με το Laid των James, να έχω λευκό και μη γυαλιστερό δέρμα, διάθεση για χοροπήδημα στο κρεβάτι και στην ατμόσφαιρα να πλανιέται μυρωδιά blueberry. blueberry blueberry blueberry!!! Θέλω αυτή την αίσθηση που σου δίνει το οι νύχτες μου μακριά σου, η πικρόγλυκη νοσταλγία χωρίς κατάθλιψη του Τζουντ, η αισιοδοξία της Νόρα Τζόουνς και η σιγουριά της Νάταλι Πόρτμαν. Και κάποιος που μπαίνει σε ένα μπαρ και τρώει μία πίτα με μύρτιλλα μόνο και μόνο για να μη μείνει πάλι στο ψυγείο ανέγγιχτη. Και τώρα που μιλάμε θέλω κι εγώ μια πίτα με μύρτιλλα, με το Τζουντ για γκαρσόν κατά προτίμηση και βανίλια παγωτό!




* παράφραση του "μέρες που μοιάζαν με μανταρίνι" της Σώτης Τριανταφύλλου

Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

ένα ανώνυμο σχόλιο

"Δυστυχώς, τίποτα δεν παγώνει και όλα αλλάζουν. Και ξεχνιούνται. Όταν σ' αρέσουν τα πάντα, αυτό γίνεται."

Κι όταν δε σ'αρέσει τίποτα αυτό γίνεται. Η διαφορά είναι πως αν σ'αρέσουν όλα ακόμα και τη στιγμή που θα πάψει η αισιοδοξία θα θυμάσαι πως κάποτε κάτι αγάπησες. Ξέρω υπάρχει και η μέση κατάσταση.Αλλά ρε αδερφέ, δεν είναι γι αυτή τη ζωή οι μετριότητες.. =)
Σήμερα σκέφτηκα πως είναι καλύτερα να έχεις την ανηφόρα στον πηγαιμό παρά όαν επιστρέφεις. Το σκέφτηκα κυριολεκτικά. Αλλά μεταφορικά μ'αρέσει πιο πολύ.

Say that you'll stay... a little

Είναι αυτή η αίσθηση όταν ξυπνάς με καλή διάθεση και ο καιρός είναι ανοιξιάτικα καλοκαιρινός. Όταν ακούς lounge και νιώθεις πως σε εκφράζει* η μουσική, όχι οι στίχοι.

Είναι οι μέρες που κάποια απ την παρέα έχει γενέθλια και κερνάει και περνάτε όλες μαζί πολύ κοριτσίστικα. Που μέχρι κι εσύ έχεις φορέσει τακούνια(πλατφόρμες βέβαια, μη φανταστείς κανένα στιλέτο) και όταν περπατάς έχεις τη σιγουριά της Κιμ Κατράλ σε πρεμιέρα. Ξέρω πως εσύ που το διαβάζεις δεν ξέρεις την Κιμ Κατράλ, αλλά δε θα με παρομοίαζα με καμία περισσότερο διάσημη.

Έκανα το δωμάτιό μου αλλιώτικο φέτος. Ο τοίχος είναι ένα μεγάλο κολάζ από σκιτσάκια επιτραπέζιου ημερολογίου που πλαισιώνουν εξώφυλλα χρησιμοποιημένων τετραδίων (με λεζάντες “I want”, “I can”, ένα κατακόκκινο “I must” σε μαύρο φόντο κι ένα “life is empty without targets”). Η παλιά χαλασμένη τηλεόραση είναι κομοδίνο!! Έγραψα με ανεξίτηλο μπλε, ατάκες από ταινίες.

Είναι οι στιγμές που κάθομαι στο γραφείο και χαζεύω: το γυάλινο μπουκαλάκι με τη χρυσόσκονη και το χαρτάκι που λέει καλημέρα επιπλέοντας// το κόκκινο κουτάκι μισάνοιχτο για να φαίνεται το πουγκί με τις χάντρες (που βρίσκεται εκεί για να κρύβει αυτό που είναι από κάτω)//τη γη σε μπαλίτσα αντι-στρές που γράφει «όταν ο κόσμος σε πιέζει». Σβήνεται συχνά και το ξαναγράφω//στικ που μυρίζουν, λέει, όπιο// την ξύλινη ροζ γάτα που μου πήρε η μαμά.

Έβγαλα μια φωτογραφία τον ουρανό ενώ ήμουν ανάσκελα ξαπλωμένη στο πάτωμα και φαίνονται τα κάγκελα του μπαλκονιού. Ε λοιπόν νομίζω από τότε πως δεν υπάρχει ομορφότερος ουρανός από αυτόν που βλέπεις πέρα από κάγκελα!

Είναι τότε που πίνεις νερό και νομίζεις πως έχει γεύση πιο δροσερή από λεμονάδα και πιο γεμάτη από μιλκ σέικ.

Να ακούς ένα τραγούδι που λέει

Whatever you want from me// I promise you anything

Και να μη σου φαίνεται θύμα η τραγουδίστρια ούτε καψουρευτικοί οι στίχοι.

Όλες αυτές οι μέρες έχουν σάουντρακ

Lilly comes when you stop to call her//Lilly runs when you look away

Και μυρωδιά blueberry.

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

-Νομίζω πως βρήκα έναν -παράδοξο- τρόπο να ξεχωρίζω τα πραγματικά σημαντικά γεγονότα:
όταν δεν ανησυχείς καθόλου για κάτι και πάντα πιστεύεις πως όλα θα πάνε καλά είναι επειδή το'χεις δεδομένο που σημαίνει πως δεν φαντάζεσαι τη ζωή σου χωρίς αυτό. Αν πάλι πεθαίνεις απ την αγωνία για το πώς θα εξελιχθεί κάτι είναι γιατί κατά βάθος πιστεύεις πως κάτι θα στραβώσει και πρόλαβες να συμβιβαστείς με την ιδέα της απώλειάς του. Ίσως πάλι να βρήκα μόνο μια βολική ερμηνεία.
-Αν το χεις δεδομένο δε σημαίνει πως δε φαντάζεσαι τη ζωή σου χωρίς αυτό αλλά ότι πιστεύεις πως δε θα φθάσει ποτέ η στιγμή που θα το χάσεις.
-Αλήθεια το πιστεύεις? το πιστεύεις πως δε θα το χάσεις? Θυμήσου που λένε για κείνη τη λεπτή γραμμή μεταξύ πίστης και άρνησης..τόσο πετυχημένο κλισέ αυτή η φράση..η γραμμή μεταξύ πίστης και άρνησης.

ευχαριστώ για τη συζήτηση myle!

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2008


Έχω στο μυαλό μου συνέχεια εικόνες.
Όλων των εποχών πλην του καλοκαιριού!
Το καλοκαίρι μπορώ να το ζω, όχι να το φαντασιώνομαι.
Έχω στο μυαλό μου δρομάκια με πεσμένα φύλλα σε αποχρώσεις του πορτοκαλί και εφηβικά πόδια να βολτάρουν επάνω τους. Και να κάνουν αυτό το χαρακτηριστικό «χρατς». Μόνο εμένα δε μου φαίνεται φονικό το πάτημα των φύλλων?
Μια ψιλόλιγνη φιγούρα με σκούφο περπατάει γρήγορα και ρυθμικά στην Αριστοτέλους την ώρα που χιονίζει, ο Τερκενλής καίει πάλι σε ένα μπρίκι μυρωδικά κι ένας παππούλης πουλάει σαλέπι στη γωνία με Μητροπόλεως (εκεί που συνήθως υπάρχουν παιδιά που κάνουν σκέιτ. Αλλά εκείνη τη μέρα δε θα είναι εκεί γιατί κάτω θα ‘χει πάγο. Κι επιπλέον προτιμώ τους σκεΐτάδες του Μ. Αλεξάνδρου.)
Την άνοιξη βλέπω φατσούλες στο τελευταίο θρανίο, να μασουλάνε τα στυλό που κρατάνε και να χαζεύουν απ τα παράθυρα της τάξης τη θάλασσα. Ή μάλλον μόνο κοιτάνε τη θάλασσα…ή μάλλον..
Ή μάλλον ας μην το γενικεύω. Εγώ όταν κοιτάω απ’το παράθυρο απλώς κοιτάζω τη θάλασσα. Απλώς το βλέμμα μου κατευθύνεται προς τα κει. Δε βλέπω, δεν παρατηρώ τίποτα. Μόνο θέλω να στρέψω τα μάτια μου κάπου αλλού και να φανταστώ ανθισμένα λιβάδια και μια κοπέλα να—
Όχι μια κοπέλα. Εμένα. Εμένα να τρέχω σε ένα ξέφωτο και να μη θέλω να φτάσω κάπου, μόνο να θέλω να τρέχω και να παίρνω βαθιές ανάσες.
Αλλά μ’ αρέσει εδώ. Μ’ αρέσει η εποχή, ο καιρός, το δωμάτιό μου ακόμα και που άρχισαν τα μαθήματα μ’ αρέσει. Δε θέλω τίποτα επιπλέον. Θέλω μόνο να μην αλλάξει τίποτα, να παγώσουν όλα. Κι όχι επειδή έχω όλα αυτά που ονειρευόμουν και φοβάμαι να μην τα χάσω. Θέλω να μη χρειαστεί να πιέσω τον εαυτό μου για τίποτα. Να εξαρτώνται όλα από μένα και να μη χρειαστεί να λέω τι θέλω, απλώς να γίνεται.
Θέλω να μη γράψω αυτό που σκέφτομαι τώρα.
Θα μ ‘ αρέσει το διάβασμα και τώρα θα πάω να κάνω επανάληψη τα περσινά μαθηματικά και δε μου φαίνεται living hell. Δε θα πιστέψω εγώ πως τελειώνει ο κόσμος εδώ. Εγώ μόνο θα ακούσω κι άλλο Δεληβοριά κι αν είμαι σε κάτι στ’ αλήθεια καλός το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω!!

Τρίτη 12 Αυγούστου 2008

you, my mirror

Γράψε το δικό σου κείμενο για την ομορφιά για το youmymirror.blogspot.com !

πρόκειται για την καινούρια ταινία της Λουκίας Ρικάκη μετά το κράτησέ με.

πληροφορίες στο λινκ παραπάνω!!

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

752 λέξεις--ή κάθε φόρα είναι η τελευταία φορά . . !

Waiting line til your time

Ticking clock

Everyone stop

Spending my time

In the waiting line..

Σήμερα έφτιαξα ένα βραχιολάκι με κορδέλες από μπλουζάκια. Αυτές που είναι για να κρεμιούνται τα ρούχα σε κρεμάστρες. Ήταν τόσο όμορφες κορδέλες που δε μου πήγαινε η καρδιά να τις πετάξω.

Είναι μωβ με μαύρο, μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο, ένα απλό πλεξουδάκι από λεπτές κορδέλες. Αλλά εμένα μ ‘ αρέσει. Μ’αρέσει και μου φαίνεται μοναδικό επειδή είναι πάνω στον δικό μου καρπό, φτιαγμένο με κορδέλες από δικά μου μπουζάκια και φορέματα και νιώθω περήφανη που το φτιαξα (γιατί δεν πιάνουν καθόλου τα χέρια μου. Καθόλου όμως. Ούτε σε επίπεδα γραφικού χαρακτήρα.)

Ξέχασα στο σπίτι το βιβλίο μου και νιώθω παράξενα. Μπορεί να μην το άνοιγα ούτε μια στιγμή. Αλλά τουλάχιστον θα ήξερα πως αν το θελήσω θα είναι εδώ. Πο πο δεν είναι σαν να μιλάω για άνθρωπο?

Κάθα φορά που τελειώνει ένα τραγούδι νυστάζω.

Κάθε φορά που κοιτάζομαι στον καθρέφτη βρίσκω κάτι προς επισκευή.

Κάθε φορά που πίνω νερό νιώθω ευγνωμοσύνη.

Κάθε φορά κοιτάω έξω νιώθω ελευθερία.

Κάθε φορά που κάνω κάτι το απολαμβάνω.

Κι αν είναι η τελευταία φορά?

Γράφει έναν κύκλο στον αέρα και μου λέει πάντα

Κάθε φορά είναι η τελευταία φορά

δεν είμαι απαισιόδοξη –πια-

απλώς πιστεύω το live it to its fullest .

και γιατί όχι?

Είμαι δίπλα στη θάλασσα κι όμως δεν πλησιάζω.

Δε θέλω διακοπές κι ας είναι σε σμίκρυνση φέτος.

Θέλω την πόλη, θέλω το σπίτι μου, θέλω να καίγομαι και να μην έχω μια θάλασσα να πέσω μέσα.

Θέλω την δικιά μου κουρτίνα που ξέρω τι σχήματα παίρνει όταν φυσάει.

Θέλω τον καθρέφτη μου που με κοπλιμεντάρει συνεχώς,.

Θέλω καινούριο τετράδιο χωρίς γραμμές.

Θέλω να μπορώ να είμαι μόνη μου όταν έχω παρέα και να μη με ρωτάει κανείς «τι έχεις?».

Όχι από αδιαφορία. Από κατανόηση.

Αλλά μ ‘αρέσει κι αυτό το δωμάτιο με τα ελάχιστα έπιπλα και τα παράθυρα που πιάνουν όλο τον τοίχο.

Μ ‘αρέσει που το μικρό αγοράκι που μένει στο δίπλα σπίτακι ήρθε και μου συστήθηκε με το που πάτησα το πόδι μου εδώ. Που όταν του είπα πώς με λένε είπε στον μπαμπά του «ωραίο όνομα.- θα την παντρευτώ», με τη μεγαλύτερη αποφαστικότητα που έχω δει ποτέ να μιλάει άνθρωπος.

Μ’αρέσει που δεν ασχολούμαι με το αν τα σουβλάκια είναι και καλαμάκια κι αν το τζατζίκι είναι σατζίκι κι αν με μιλάνε ή αν μου μιλάνε.

Μ’αρέσει να γνωρίζω ζωντανούς ανθρώπους.

Κάποιες μέρες είμαι τόσο χαρούμενη που δακρύζω. Δεν ξέρω αν είναι από χαρά ή επειδή μου φαίνεται αφύσικο να είμαι τόσο χαρούμενη. Δν έχω κανέναν λόγο να είμαι τόσο ευτυχισμενη. Δεν εννοώ πως έχω λόγους να κλαίω-κανέναν απολύτως. Αλλά δε συνέβη τίποτα για να με συναρπάσει. Δεν ξέρω πώς ακριβώς την έχω δει φέτος και πιστεύω πως όταν δεν υπάρχει λόγος να είμαστε δυστυχισμένοι τότε ας σκάμε στο γέλιο ! μάλλον επειδή το να μην είσαι ούτε πανευτυχής ούτε πανδυστυχής σημαίνει να είσαι ουδέτερος. Και δεν μπορώ τις μετριότητες. Μη μου πεις πως είμαι των άκρων. Ή μάλλον… πες το μου δεν πειράζει. Μπορεί και να είμαι.

Τέλειωσαν πια τα λόγια

Τελιώσαν τα λεφτά

Μα δως μου τη φλογά

Κι ανάβω πυρκαγιά

Κλείσε τα μάτια

Κλείστα και χόρεψέ μου..

Χτες με ρώτησαν τι χρώμα είναι η ζωή μου και είπα τιρκουάζ. Η Β. κι ο Σ. είπαν μωβ που είναι το αγαπημένο τους χρώμα. Εγώ φοβάμαι πως δεν έχω αγαπημένο χρώμα. Άλλο είναι το χρώμα που μ αρέσει στα ρούχα, άλλο στα τετράδια, άλλο στα μάτια, άλλο στις χάντρες. Κ δεν είναι το τιρκουάζ το αγαπημένο μου τέλος πάντων. Αλλά όταν με ρωτάνε «αν ήσουν χρώμα τι χρώμα θα ήσουν ή αν ήσουν λουλούδι τι λουλούδι θα ήσουν» ποτέ δε λέω το αγαπημένο μου. Λέω απλώς πώς το φαντάζομαι. Όπως όταν σκέφτομαι το χρόνο έχω στο μυαλό μου έναν τροχό με έναν κυκλικό τομέα για κάθε μήνα. Και τις εβδομάδες τις σκέφτομαι σαν ορθογώνια χωρισμένα σε μικρότερα πολύχρωμα ορθογώνια (ένα για κάθε μέρα). Η Δευτέρα είναι πάντα κόκκινη, η Τρίτη κίτρινη, η Τετάρτη καφέ, η Πέμπτη μπλε, η Παρασκευή πορτοκαλί , το Σάββατο όλα τα χρώματα μαζί κι η Κυριακή γκρι!

Κι η χρονιά που έρχεται δε μου φαίνεται πως της λείπει κάτι απ τις προηγούμενες. Θα πάρω μάλλινη τσάντα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου και κάθε μέρα σε κάθε βδομάδα κάθε μήνα θα είναι πολύχρωμη και όχι μόνο κόκκινή ούτε μόνο κίτρινή ούτε τίποτα μονόχρωμο.

Μόνο όλα τα χρώματα μαζί. Και το σάουντρακ πάντα δεληβοριάς.

Θάσαι ίδια, ίδια θα φιλάς

Κι η θεσσαλονίκη σου θα ανάβει για μας!

μακριά πολύ μακριά θα ταξιδεύουμε

10 Ιουλίου 2008, Πέμπτη

Κι επιτέλους κάνω αυτό το ταξίδι. Αυτό που πάντα υποσχόμουν στον καρθρέφτη μου. Μη μπερδευτείς, δε μιλάω για συγκεκριμένο προορισμό,ούτε καν για συγκεκριμένη διαδρομή. Απλώς ένα ταξίδι με πολλά δέντρα, ησυχία, χαμηλό κλιματισμό, τούνελ. Πολλές ώρες στο μεταφορικό μέσο γιατί ακούς και Πρωτοψάλτη: "δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά".

Φτάνει στα αυτιά μου ένα τραγούδι κάποτε αγαπημένο. Ξεχάστηκε στην playlist. Δε βαριέσαι. Θα το ακούσω. Μόλις έγινα ψεύτραα: προσπέρασα έξι τραγούδια, δέκα λακούβες,100 δέντρα και διόδια.

Δεν έγραψα ακόμη αυτό για το οποίο άνοιξα το τετράδιο κι έπιασα το στυλό. Έχει βράχια δεξιά κι αριστερά του δρόμου (θα μπορούσα να πω "εκατέρωθεν του δρόμου".Αλλά μόνο αν ήμουν κάποια άλλη.). Κι έχει χόρτα ανάμεσα στις πέτρες και μοιάζουν με ψηφιδωτά. Μέχρι τώρα έχω δει έναν κύκλωπα σε προφίλ (μη ρωτήσεις πώς κατάλαβα πως ήταν κύκλωπας. Εγώ κύκλωπα τον θέλω), έναν μάγο(και πάλι μη ρωτήσεις. Έμοιαζε με παππού με μεγάλη άλλα όχι γαμψή μύτη κι ένα εξόγκωμα από κάτω της το αποδίδω σε μουστάκι, απ'τα παχιά όμως. Και θέλω να πιστεύω πως εκεί που κόβεται η εικόνα υπάρχει άσπρη μακριά γενιάδα.

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις
ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
μην ξημερώνεις, ουρανέ..

Δε θέλω να γράψω άλλο. Θέλω να ξαναπατήσω το play και να μην ακούω τίποτα άλλο. Ούτε τις ρόδες που κυλάνε άτσαλα στην άσφαλτο,ούτε τη μουσική που έχουν επιλέξει άλλοι.