φρόνιμα κούκλα μου

μπαλαρινάκι μήπως σου θυμίζει τίποτα? :)

Τρίτη λυκείου,εσωτερικό ντουλάπας με ανεξίτηλο μαρκαδόρο.

κάτι σαράβαλες καρδιές

Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου
και μια σιωπή που τη στοιχειώναν μυστικά
ένα κατώφλι που περίμενε το τίποτα
και μια γάτα που τη λέγαν Σύλβια Πλαθ

Είχες μια χούφτα σκόνη αστέρια στην παλάμη σου
έτσι όπως γύριζες στον ύπνο σου γλυκά
μια κουρασμένη αγάπη, κρύα, λεία στην αγκάλη σου
κι ένα θάνατο αργό στα γιασεμιά

Κι εγώ που δε σε γνώριζα μα πάντα σ αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω και εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί
Στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο
Και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
Με την καρδιά σου να χτυπάει απ' το φόβο.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί
Κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο Αποσπερίτης
Ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
Κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί
Κάτι απ' την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου
Κάτι απ' τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
Και σκότωνα κορυδαλούς
Να μην ακούω τη φωνή μου

Ήταν τα χρόνια μας πληγές
Σε κουρασμένες φτέρνες
Φωνές που αντήχησαν νεκρές
μέσα σε άδειες στέρνες
Δίχως να τους αποκριθεί
Η ηχώ έστω μιας απάτης
Κάτι σαράβαλες καρδιές
Στο τσίρκο της αγάπης..

Κάτι σαράβαλες καρδιές
Στο τσίρκο της αγάπης.. 

 

 

 Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός

Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
Εξουθενωμένος από τα έργα και τις μέρες σου
Θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου

Παραχωρώ τ' άθλιο κορμί,τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι
Θεέ μου, πώς ξεράθηκαν έτσι οι πηγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί λεγεωνάριοι

Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
Για την αγάπη που με βύθισε στο πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα

Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
Της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας;
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; στα όνειρα μας!

Να κρατιέμαι από πάνω σου όταν πονώ
και να γέρνω αργά το κεφάλι στον ώμο,
που δεν τρέμουν τα χέρια σου όλο να φθονώ
δίκαιος φθόνος σ ‘άδικο της ζωής νόμο

Ν ‘αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά
και ν ‘αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι
που γεμίζεις μ ‘ανάσες καθώς ξεψυχά
το καλύτερο νιότης αν θες μας το βράδυ

Να κουρνιάζω ερείπιο στα ερείπια επάνω
και να φτύνω σιωπές σ ‘άλλες δυο μου ζωές
που δε τρέχουν τα σύννεφα και πως ν ‘ανασάνω
με πατζούρια κλειστά και θνητούς πνεύμονες.

Να φωλιάζω κρυφά στις ρυτίδες της νιότης
και να ψέλνω αργά το τραγούδι της μάνας
που δεν τρέμουν τα χέρια σου εγώ είμαι ο πότης
είμαι μέτρο, ρυθμός, η ωδή και ο Πάνας

Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου
σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει
που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου
να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι

Η αλήθεια είναι πως μου είναι πολύ δύσκολο να πω ποιο απ τα παραπάνω είναι το αγαπημένο μου...Αλλά ίσως μπορώ να πω πως το άγριο μέλι είναι ο αγαπημένος μου συνδυασμός στίχων-μουσικής.Αλλά το βραβείο των στίχων το κερδίζει από μένα το κάτι σαράβαλες καρδιές.

dance it out

Λοιπόν πήρα παπούτσια χορού -τη Δευτέρα- και τα χόρεψα -προχτές. Παρήγγειλα κουρτίνα για το δωμάτιό μου.Έχει ένα παλιό άσπρο χρώμα και μωβ λουλούδια με τα πράσινα κοτσάνια τους.Ταιριάζει με τον πράσινο τοίχο μου και με την μωβ κουρτίνα-του παραθύρου. Και με το πολύχρωμο ριγέ με φαρδιές ρίγες χαλί μου.Και με το φόρεμα που κρεμάω τα κοσμήματά μου.Το φόρεμα έχει κι αυτό παλιό άσπρο χρώμα και μωβ λουλούδια με πράσινα κοτσάνια. Και πήρα και αρωματικό λαδάκι απ αυτό που το βάζεις σε ένα δοχειάκι μ ένα ρεσό από κάτω και μυρίζει το σπίτι.Το σπίτι μου μυρίζει σανταλόξυλο και τζίντζερ κι είναι υπέροχη μυρωδιά. Και χτες είδαμε υπέροχη ταινία.Και το σπίτι μυρίζει ωραία.

Dying changes everything.
Almost dying changes nothing.

19

Σχεδίαζα να φορέσω άσπρο φόρεμα με λουλούδια σήμερα.Μα καλά,ποιον θα κορόιδευα; Αφού φοράω πάντα μαύρα στα γενέθλιά μου και υπάρχει λόγος γι αυτό: αυτό είναι κομψό και όμορφο για μένα. Το total black.Κατ'εξαίρεση σήμερα θα υπάρχουν κόκκινα βελούδινα γοβάκια με ένα φιογκάκι μπροστά. Και κόκκινο κραγιόν και κόκκινα μαλλιά -αυτά όχι κατ'εξαίρεση. Το κλασικό μαύρο δαχτυλίδι και όλα κοκκινόμαυρα. Όχι πένθιμα,ούτε καταθλιπτικά*κομψά.

Χα,το χρόνια πολλά κάνει ομοιοκαταληξία με το δεκαεννιά. Ωραίο νούμερο,δεν είναι?

ΥΓ και μόλις άκουσα σε αγαπημένη σειρά επιθετικό προσδιορισμό που αγάπησα: breathtakingly beautiful.

Λοιπόν είναι άδικο να φτιάχνεις κείμενο στο μυαλό σου πριν κοιμηθείς και να κοιμάσαι πριν τα γράψεις κάπου.

Το μόνο που σίγουρα θυμάμαι είναι πως κάπου μες στη σκέψη αναφέρω το βιβλίο που διαβάζω, που λέγεται "το ουράνιο talkshow" και μου αρέσει να το προφέρω τόξοου και όχι τοκ σόου.

Είδα όνειρα. Σιχαμερά και αγχωτικά. Και εσύ είδες αστεία και γουστόζικα. Και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που δεν ξύπνησα τρομαγμένη.

Συνήθως με επηρεάζουν αυτά που διαβάζω και περίμενα να μου βγουν σουρρεαλιστικά παραληρήματα αλλά μάλλον το πιο κοντινό που κατέχω σε σουρρεαλισμό είναι η Αμελί και μια γυάλα με κλειδιά στο my blueberry nights.

Ο πεζόδρομος είναι ωραίος με τα μάτια μισόκλειστα γιατί δε διακρίνεις πρόσωπα μόνο χρώματα,κι έτσι καμιά αχώνευτη φάτσα δεν είναι ικανή να σου χαλάσει την εικόνα.

Κρίμα. Ορθάνοιξα τα μάτια και χοντρός γλοιώδης και ομιλών στο τηλέφωνο business man εισήλθε στο οπτικό μου πεδίο λιγδιάζοντας τα πάντα γύρω του. Ευτυχώς τα κίτρινα φύλλα κάτω είναι με έναν μαγικό τρόπο αδιάβροχα.

το ηλεκτρικό μου πρόβατο κοιμάται..

ένα απ'τ'αγαπημένα της μαμάς. Ε,ναι λοιπόν,η μαμά έχει γούστο :)

πόσο υπέροχο είναι να χωράς στο πιο στενό σου παντελόνι?

Καλημέρα!



-το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι τραγουδιστικά,αλλά αυτό ήθελα για καλημέρα!

Όταν κάποιος έχει μια κόκκινη φλοκάτη κι ένα μαξιλάρι για να κάθεται πάνω τους,έναν φουσκωτό βάτραχο για να ακουμπάει την πλάτη του,ένα τραπέζι-κουτί από φελιζόλ καλυμμενο με ένα ασπρόμαυρο φουλάρι για ομορφιά κι ένα βιβλίο που γεμίζει το μυαλό του με μουσική,ποιοτική και underground μουσική...τότε είναι ευτυχισμένος;or it's just me?

Αποφάσισα να μην είμαι ένα από τα κορίτσια που θέλουν να γίνουν κάτι και δεν το προσπαθούν καν,ποτέ. Δεν εννοώ πως θέλω να γίνω χορεύτρια,αλλά από πάντα ήθελα να μάθω να χορεύω. Και ποτέ δεν προσπάθησα να μάθω. Και η μαμά μου ονειρευόταν να γίνει βιολίστρια αλλά ποτέ δεν έμαθε βιολί. Έτσι εγώ πήγα σε μάθημα χορού και από δευτέρα θα πηγαίνω τακτικά σε μαθήματα χορού και δε θα είμαι η κοπέλα που ήθελε να μάθει να χορεύει και δεν το έκανε ποτέ. Θα είμαι η κοπέλα που το έκανε. Ή μάλλον όχι η κοπέλα. Ειπαμε.Η λέξη κορίτσι μας αρέσει περισσότερο.

All I wanna do is bang bang bang bang...and take your money.

Pirate skulls and bones
Sticks and stones and weed and bombs
Running when we hit 'em
Lethal poison for the system


No one on the corner has swagger like us
Hit me on my Burner prepaid wireless
We pack and deliver like UPS trucks
Already in hell just pumping that gas


All I wanna do is BANG BANG BANG BANG
And
And take your money

Είναι κάποια τραγούδια που ίσως και να μη σου έκαναν καμία εντύπωση.
Αλλά σου κάνουν. Γιατί δεν είναι απλώς μια ραπ τύπισσα που λέει για πιστόλια.
Είναι το τραγούδι της συναυλίας και είναι το τραγούδι του πάρτυ.
Κι είναι δυο φορές που ήσουν μεθυσμένη -μια απ τη μουσική και μία απ το τζιν.
Κι ήταν ωραία μεθύσια.
Και κάπως έτσι χωρίς κανέναν λόγο ταυτίζεσαι με την κοπελιά που το μόνο που θέλει να κάνει είναι μπανγ μπανγκ μπανγκ μπανγκ. and take your money.Μοney που by the way,έχω και δικά μου τώρα πια.

All I wanna do is bang bang bang bang..

PS και ευτυχία αυτός ο ήχος να μη σου θυμίζει

bang bang you shot me down
bang bang I hit the ground
bang bang that awful sound

BUT

bang bang,YOU used to shoot ME down..

pink is just like any other colour in the spectrum.Saying you hate it doesn't make you hardcore*

πήρα αυτό το κραγιόν. οκ,ναι είμαι του κόκκινου κραγιόν κατά βάση.Του πολύ κόκκινου κραγιόν.Το οποίο αγαπώ να φοράω με κατάμαυρα ρούχα -όχι,δεν είμαι γκοθού,απλώς το μαύρο μου φαίνεται κομψό χρώμα για ρούχα και το κόκκινο κομψό χρώμα για χείλια κι είναι κρίμα που έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε το συνδυασμό γκόθικ.

Αλλά χτες είδα στο δρόμο μια κοπέλα να φοράει ένα τέτοιο κραγιόν και δεν ήταν καθόλου σαχλή,ήταν απλώς απλή και της πήγαινε πάρα πολύ αυτό το χρώμα στα χείλια της. Και σκέφτηκα "κοίτα να δεις,τελικά το φούξ μπορεί να μην είναι μόνο τρέντικο και γκλαμουριά,είναι ό,τι το κάνεις εσύ να είναι όπως όλα τα πράγματα πάνω σου".

Κι έτσι αποφάσισα να πάρω το intense fuchsia και να μη νιώθω ούτε τρέντι ούτε χαζογκόμενα,να νιώθω απλώς εγώ με φουξ κραγιόν. Και μ'αρέσει.


*ο τίτλος από εδω αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να αντιγράψω την κινούμενη εικονίτσα και να συνεχίσει να κουνιέται.

saint germain de pres cafe

ναιιιιιι επιτέλους βρήκα ποιοι λένε αυτό το τραγούδι. Και μου φαίνεται πολύ φυσικό που είναι δικό τους γιατί είναι το συγκρότημα που ακούγεται συνέχεια στο αγαπημένο μου μαγαζί στη θεσσαλονίκη και γιατί τελικά τους αγαπώ.

αγαπώ saint germain de pres cafe.

gimme gimme gipsy power!

Lola




μακράν η καλύτερη συναυλία ελληνικού συγκροτήματος που έχω πάει, Ε Β Ε Ρ !

my only comfort is the night gone black

I’m only happy when it rains
I’m only happy when it’s complicated
And though I know you can’t appreciate it
I’m only happy when it rains
You know I love it when the news is bad
Why it feels so good to feel so sad
I’m only happy when it rains

Pour your misery down
Pour your misery down on me
Pour your misery down
Pour your misery down on me

I’m only happy when it rains
I feel good when things are going wrong
I only listen to the sad, sad songs
I’m only happy when it rains

I only smile in the dark
My only comfort is the night gone black
I didn’t accidentally tell you that
I’m only happy when it rains
You’ll get the message by the time I’m through
When I complain about me and you
I’m only happy when it rains

Pour your misery down...pour your misery down
Pour your misery down on me...pour your misery down

You can keep me company
As long as you don’t care

I’m only happy when it rains
You want to hear about my new obsession
I’m riding high upon a deep depression
I’m only happy when it rains...pour some misery down on me

look me in the eye and tell me you don't find me attractive*

"Από πόαο χρονών έχεις αναμνήσεις?"

Σίγουρα από τριών και κάτω. Δεν ξέρω αν ήμουν 3 ακριβώς ή πολύ λιγότερο από τρία.Γιατί ξεχωρίζω το πότε έγινε τι ανάλογα με το σπίτι που μέναμε. Έχω αλλάξει αρκετά σπίτια ώστε αυτό και μόνο να αρκεί για να προσδιορίσω πάνω κάτω μια ηλικία.

Λοιπόν θυμάμαι να έχω μόλις σταματήσει να κοιμάμαι στο μικρό μου κρεβατάκι και να κοιμάμαι στο διπλό με τους γονείς μου. Να βάζω τα κλάματα πριν κοιμηθώ γιατί "μεγάλωσα και δεν είμαι πια μωρό και τα μωρά είναι γλυκά και συμπαθητικά αλλά εγώ δεν είμαι πια". Να ζητάω απ τη μαμά να μου κάνει ζελέ,η μαμά να ξέρει πως το ζελέ δε μ'αρέσει αλλά να μην μπορώ να της εξηγήσω τι ακριβώς θέλω. Τελικά η μαμά κάνει ζελέ,εγώ το τρώω γιατί σκέφτηκα πως δεν θα ήταν σωστό να μην το φάω και στο κάτω κάτω,τι ψυχή έχει ένα ζελέ? Και ύστερα να ρίσκω την τέλεια παροιμοίωση για το τι ήθελα "ήθελα αυτό που είναι σαν παστίτσιο αλλά γλυκό,με ζελέ". Εννοούσα το γλυκό που κάτω έχει μπισκότα,πάνω κρέμα κι από πάνω ζελέ.

Ύστερα θυμάμαι να κλαίω την πρωτοχρονιά του 1998 γιατί δεν ήθελα να φύγει το 1997 επειδή ήταν πιο ωραίος αριθμός!

Και μπορεί όλα αυτά τα παραπάνω να συμπεριλαμβάνουν κλάμα αλλά δεν είναι θλιβερά,είναι αστεία. Κι έχω μόνο μία,στ'αλήθεια μόνο μία,θλιβερή ανάμνηση. Και μάλιστα δεν κατάλαβα πως ήταν θλιβερή παρά μόνο 11 χρόνια μετά. Κι αυτή την ανάμνηση δε θα τη διηγηθώ.

Για κάποιο λόγο,αυτό το τραγούδι. Γιατί μ'αρέσουν αυτές οι 2 και μ'αρέσουν οι φωνές τους κι ο τρόπος που τραγουδάνε και που μου φτιάχνουν τη διάθεση και τη μέρα ολόκληρη:



*τίτλος άσχετος με κείμενο σχετικός με τραγούδι

θα γεμίζουν όλα φως

Είναι η πρώτη φορά που έβαλα τόσο νωρίς ξυπνητήρι σ'αυτό το σπίτι. Και χαίρομαι που ξύπνησα τόσο νωρίς...για διάφορους λόγους.

Λατρεύω τις αλλαγές και τις καινούριες αρχές. Τις καινούριες χρονιές και να υπενθιμίζω στον εαυτό μου πως όχι,δεν είναι πρωτοχρονιά την 1η Ιανουαρίου. Και μόλις θυμήθηκα απίστευτο όνειρο που είδα πριν ξυπνήσω: η μαμά έχει καλέσει κόσμο για πρωτοχρονιάτικο τραπέζι (σεπτεμβρίου,ιανουαρίου,δε θυμάμαι) και ενώ λείπει από το σπίτι έρχεται μια φίλη μου και τρώμε όλη την κατσαρόλα με το κοκκινιστό και όλη την κατσαρόλα με το ρύζι. Τα οποία αποτελούσαν ολόκληρη τη συνεισφορά της μαμάς στο τραπέζι γιατί είχε κανονιστεί να φέρει ο καθένας από ένα φαΐ. Πράγμα που ποτέ δε συμβαίνει όταν η μαμά τραπεζώνει κόσμο. Το θέμα είναι πως ξύπνησα με άγχος.

Αλλά δεν πειράζει. Γιατί μετά είδα 3 ακτίνες ήλιου να χυπάνε το γραφείο μου,και ναι το ξέρω πως δεν μπορώ να μετρήσω τις ακτίνες του ήλιου. Αλλά κατά κάποιο τρόπο μπορώ. Μπορώ γιατί σε τόσες ρίγες χωρίζεται ο ήλιος απ τις καρέκλες του μπαλκονιού. Σε τρεις.

Και μπορώ γιατί τα μπορώ όλα. Γιατί είναι Σεπτέμβρης και σε λίγο ο καιρός θα είναι πάλι εντελώς φθινοπωρινός κι έχει αρχίσει ήδη να δροσίζει και χτες φόρεσα τζην παντελόνι και ήμουν καταχαρούμενη. Και μπορώ να μετράω τις ακτίνες του ήλιου και να τις βρίσκω λίγες γιατί γι αυτό είναι φτιαγμένη αυτή η εποχή. Για να γίνονται ξαφνικά οι ακτίνες του ήλιου μετρήσιμο μέγεθος.

Και ο καφές που θα πιω είναι ζεστός.

when the sun shines we'll shine together

πόσο γαμάτο το έχουν κάνει???

It's good to be scared. It means you still have something to lose.

damn right.


* ω ναι έχει πέσει και πολύ γκρέυ'ς ανάτομυ.

I walk this empty street

Περπατάω στην τελική και ερημωμένη ευθεία που οδηγεί στο σπίτι μου και παρατηρώ μια μεγάλη και γεμάτη σακούλα σκουπιδιών μπροστά από κάθε δέντρο. Πλησιάζω. Οι σακούλες είναι γεμάτες με κίτρινα και ξεραμένα φύλλα. Τα φύλλα είναι στις σακούλες αντί να είναι πεσμένα στο πεζοδρόμιο.
σκέψη #1 τα φύλλα δεν είναι σκουπίδια

σκέψη #2 θα έπρεπε να είναι στο πεζοδρόμιο,πεσμένα

σκέψη #3 πεσμένα? Μα είναι Ιούλιος,πέφτουν και ξεραίνονται τα φύλλα τον Ιούλιο?

σκέψη #4 καλύτερα που τα μάζεψαν,αν ήταν κάτω θα τα πατούσα και θα έκαναν θόρυβο και κάποιος θα μπορούσε να ακούσει τα βήματά μου. Φοβάμαι που φοβάμαι αυτό το δρόμο,δε χρειάζομαι τη σιγουριά πως ακούγομαι

σκέψη #5 μα τα φύλλα δεν είναι σκουπίδια

"just because people do horrible things,it doesn't always mean they're horrible people"

ατάκα από grey's anatomy και ένιωθα μια τεράστια ανάγκη να πω πως συμφωνώ.

Με αφορμή μια ανορθόγραφη πινακίδα της Σίβηρης που έγραφε το ρη με γιώτα,θυμήθηκα ένα καλοκαίρι πριν χρόνια. Οι γονείς μου ήταν ακόμα μαζί, ήταν καλοκαίρι και ήμασταν και οι 3 στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας στο μέρος που το όνομά του δε θα το ξεστομίσω για λόγους που σε λίγο θα γίνουν ευνόητοι. Η μαμά λέει πως είναι Άφυτος και ο μπαμπάς λέει πως είναι Άθυτος. Το παιδί ακούει περιμένοντας τα επιχειρήματα και το συμπέρασμα. Επιχειρήματα δεν υπήρχαν,ούτε και συμπέρασμα. Υπήρχαν όμως ταμπέλες στο δρόμο οι οποίες καθόλου δε βοήθησαν γιατί οι μισές έλεγαν Άφυτος και οι άλλες μισές Άθυτος και τώρα σκέφτηκα πως αν είχαμε και οι 3 δυσλεξία δε θα γινόταν λόγος.

Τελικά στο μυαλό μου υπερίσχυσε το Άθυτος,μάλλον επειδή το θήτα είναι πιο αγενές σύμφωνο. Αγενές ένα γράμμα? Ναι,το θήτα είναι αγενές και κυρίως επειδή περιέχεται στη λέξη αυθάδικο,λέξη που πολύ μ'αρέσει. Λοιπόν το θήτα υπερίσχυσε και για έναν ακόμη,λιγότερο σουρεαλιστικό λόγο. Όλοι οι φίλοι των γονιών μου με τους οποίους είχαμε ραντεβού έλεγαν Άθυτος. Η μαμά ήταν η μόνη που επέμενε στο άφυτος,ίσως επειδή με τη μαμά μοιάζουμε πολύ και το φι της φαίνεται πιο ευγενικό και συνεννοήσιμο γράμμα. Συνεννοήσιμο ένα γράμμα? ναι,συνεννοήσιμο,κυρίως γιατί εμπεριέχεται στη λέξη συμφωνία,λέξη πολύ συμβατική αλλά ευγενική τουλάχιστον.

Δε θέλω να πιστεύει κανείς σας πως η μαμά είναι παράξενη και στραβόξυλο και επέμενε σε κάτι χωρίς επιχειρήματα. Η μαμά είναι απλώς ξεχωριστή και μοναδική και στην τελική δεν επέμενε σε τίποτα,όταν δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία για κάτι,τότε διαλέγεις την εκδοχή σου. Η μαμά διάλεξε τη δική της,τη γλυκιά εκδοχή.

Κάτι με κάνει να πιστεύω έντονα πως αν τη ρωτούσες τώρα θα σου έλεγε την πόλη με θήτα. Ύστερα όμως πείθομαι πως ο μόνος λόγος που το πιστεύω αυτό είναι το κόλλημά μου να πιστεύω πως όλα είναι θέμα διάθεσης ενώ εγώ η ίδια είμαι το λαμπρό παράδειγμα πως για μένα τα ονόματα είναι θέμα ήχου και μόνο. Πι χι: δε μ'αρέσει το όνομα Νίκη. Αν ήταν θέμα έννοιας θα μ'άρεζε,είναι αισιόδοξο και ελπιδοφόρο. Αλλά εμένα μου φέρνει στο μυαλό κάτι το στριγγλίσιο και ξινό επειδή έχει ένα νι και δύο ι. Λοιπόν για μένα τα ονόματα είναι θέμα ήχου κι επειδή με τη μαμά μου μοιάζουμε πολύ αν την ξαναρωτήσεις θα σου πει Άφυτος.

27 τ.μ. *life* for rent

Κοντά στα σπίτια μου -και σ'αυτό απ'το οποίο φεύγω και σ'αυτό στο οποίο πάω- είναι μια φαρμακευτική αποθήκη. Που βρίσκεται πάνω από έναν πεζόδρομο. Στον πεζόδρομο επιτρέπονται πεζοί, όπως είναι προφανές, και ποδήλατα. Λοιπόν μας έχει τύχει να περνάμε μπροστά απ την αποθήκη αυτή με τα ποδήλατα και ξαφνικά να πετάγονται μπροστά μας άδεια κουτιά. Οκ,το καταλαβαίνω πως θέλετε να τα πετάξετε ρε παιδιά,αλλά φωνάξτε τουλάχιστον "πέφτει".

Τι θέλω να πω: ήξερα πως έχουν άδεια κουτιά που δεν τα χρειάζονται. Οπότε πήγα και τους τα ζήτησα :Ρ Δίκαιες συναλλαγές.

Βέβαια είχα σχηματίσει γι αυτούς μία εικόνα... "δε σας συμπαθώ". Αλλά οι 2 που ήταν εκεί όταν πήγα ήταν εντελώς εξυπηρετικοί. Αντί για χαρτόκουτα μου έδωσε φελιζολοειδή κουτιά που χρησιμοποιούνται για ψυγειάκια. Δε με χάλασαν. Είχε πλάκα,μου δίνει 2 τέτοια πάω να τα πάρω και μου λέει "Περίμενε!πάρε κι αυτό!" κι αυτό έγινε γύρω στις 4 φορές.

Και λοιπόν πακετάρουμε. Και το σπίτι μου θα νοικιαστεί. Η αλήθεια είναι πως δε νιώθω άσχημα,γιατί ήθελα ν'αλλάξω σπίτι και έχω ερωτευτεί το καινούριο μου σπίτι,τόσο που δεν μπορώ να το θυμηθώ καλά. Δεν έχω αίσθηση του πόσο μεγάλα είναι τα δωμάτια και τα μπαλκόνια του,μου συμβαίνει αυτό όταν κάτι μ'αρέσει πολύ. Δε συγκρατώ τη μορφή του.

Αλλά το αγαπώ κι αυτό το σπιτάκι,το μικρό,το άβολο. Ελπίζω πάντως να νοικιαστεί γρήγορα γιατί συμπαθώ τον ιδιοκτήτη και δεν είναι και τόσο άσχημο για κάποιον που δεν τον νοιάζει να 'ναι μεγάλη η ντουλάπα. Για κάποιο αγόρι δηλαδή :Ρ Και όχι ψώνιο αγόρι. Δεν ξέρω. Ελπίζω να νοικιαστεί. Και ξέρω πως αυτό που θα πω τώρα είναι πολύ μελό και πως αν το κάνω ο επόμενος που θα το νοικιάσει θα με θεωρεί εντελώς ψυχάκια. Αλλά σκέφτομαι να αφήσω ένα σημειωματάκι στον επόμενο. Με tips ας πούμε! Αλλά μετά σκέφτομαι να μην το κάνω γιατί μπορεί εντελώς τυχαία να το πάρει κάποιος απ'τη σχολή και μετά να λέει σε όλους τι ψυχάκιας που είμαι. Μμμμ,όχι ότι θα το υπογράψω βέβαια κιόλας. Θα το σκεφτώ.

Γεια σου σπίτι μου :)

Πριν λίγο διαβάζαμε σε ένα καφέ και μπήκε ένα αγοράκι -το πολύ 10 χρονών- με τη μαμά του. Μόλις έκλεισαν την πόρτα της έπεσε ο αναπτήρας αλλά το αγοράκι της είπε "άστο" και τον σήκωσε από το πάτωμα και της τον έδωσε.

Ύστερα πήγα να πληρώσω και το αγοράκι της έδειξε κάτι όμορφο και της είπε "μαμά έλα να δεις,όχι ότι το θέλω,να στο δείξω μόνο". Πόση κατανόηση μπορεί να 'χει ένα μικρό παιδάκι και να λέει στη μαμά του "όχι ότι το θέλω" σαν να της λέει "το ξέρω πως δεν έχεις αρκετά λεφτά,απλώς στο δείχνω γιατί μ'άρεσε". Ύστερα στάθηκε δίπλα μου πήρε ένα νόμισμα των 10 λεπτών απ'το πάτωμα και μου είπε "μήπως σας έπεσαν 10 λεπτά?" του απάντησα "δεν νομίζω να είναι δικά μου,αφού τα βρήκες κράτησέ τα" και το πιτσιρίκι μου έσκασε το πιο πλατύ χαμόγελο του κόσμου την ώρα που τα βαζε στην τσέπη του.

Φεύγοντας η μαμά του κρατούσε καφέ,νερό και τσάντα στα χέρια της και πήγε να ανοίξει την πόρτα. Το παιδάκι πήρε τον καφέ από τα χέρια της,άνοιξε την πόρτα και της έβαλε το καλαμάκι στο στόμα για να πιει καφέ.

Σκέφτηκα πως ήταν ό,τι πιο συγκινητικό έχω δει τελευταία και πως υπάρχουν 3 πιθανά σενάρια.Είτε να μην έχει μπαμπά,είτε οι γονείς του να χώρισαν -δηλαδή 2 περιπτώσεις η μαμά του κι αυτός να είναι μόνοι τους- ή ο μπαμπάς του να λατρεύει τη μαμά του. Την πρόσεχε τόσο πολύ..μακάρι όλα τα παιδάκια να ήταν έτσι. Δεν ξέρω πως ήμουν στην ηλικία του,αλλά μακάρι να έκανα τη μαμά μου να νιώθει τόσο ωραία. Θα μου λείψει αυτό το παιδάκι.

όταν ξανα-αλλάζεις σπίτι...

....δεν περίμενα να είναι το ίδιο ωραίο με την πρώτη φορά.

Αλλά νομίζω τελικά πως είναι ακόμα καλύτερο. Είναι υπέροχο να βρίσκεις το πρώτο σου σπίτι,αλλά για να θες να φύγεις απ'αυτό σημαίνει πως δεν ήταν και το καλύτερο σπίτι του κόσμου. Άρα το να βρίσκεις το 2ο σου σπίτι μάλλον είναι καλύτερο,πιο όμορφο και στην περίπτωσή μου και λίγο μεγαλύτερο.

Το καινούριο μου σπίτι λοιπόν έχει μια υπέροχη,μεγάλη εντοιχισμένη ντουλάπα,στην οποίο χωράνε και τα παππούτσια μου. Έχει μια κρεβατοκάμαρα με παράθυρο και μπαλκόνι,έχει ένα σαλόνι με μπαλκόνι επίσης και ένα μπάνιο με ντουζιέρα. Ναι,τελικά το μπάνιο χωράει το πλυντήριό μου. Χτες δεν ήμουν σίγουρη κι έτσι το βράδυ είδα στον ύπνο μου πως η υποδοχή για το σωλήνα του πλυντηρίου στο μπάνιο ήταν ένας ολόκληρος παρκέ διάδρομος -ναι,κανένα νόημα,όμως έστω και στον ύπνο μου μού 'φυγε ένα βαρός αφού αν μη τι άλλο μπορούσα να χω πλυντήριο.

Σκέφτομαι να βάψω έναν τοίχο πετρόλ. Στην αρχή το σχεδίαζα για το σαλόνι,όμως το σαλόνι θα συνεχίσει να χει πορτοκαλί κουρτίνες και δεν ταιριάζει. Το δωμάτιό μου απ'την άλλη που θα χει μωβ κουρτίνες-στο παράθυρο τουλάχιστον- μπορεί να χει κι έναν πετρόλ τοίχο,έτσι δεν είναι?

Αχ,τέλεια :)

summer rain

θέλω να βρέχει
και να'χει ήλιο
και να είμαι στο κέντρο της πόλης
και να μην κρατάω ομπρέλα
γιατί δε θα με νοιάζει
και γιατί ποτέ δεν κρατάω ομπρέλα
και να γίνω μούσκεμα μέσα στα πιο χρωματιστά μου ρούχα

nobody knows where you might end up

she comes in colors everywhere

Το σούπερ μάρκετ είναι αναζωογονιτικό πράγμα. Ενίοτε.

Ενίοτε εννοώ πως δεν είναι αναζωογονιτικό όταν πηγαίνεις στο διάδρομο με τα σαμπουάν και τα αφρόλουτρα και διαλέγεις το φθηνότερο από το καθένα. Και δεν είναι μόνο το φθηνότερο απ'το καθένα. Είναι τα φθηνότερα απ'το φθηνότερο σούπερ μάρκετ. Αυτό δεν είναι ωραίο. Θέλω να πω,μια χαρά είναι,οικονομία κι όλα τα σχετικά. Αλλά αναζωογόνηση δε νιώθεις.

Και πώς να τη νιώσεις άλλωστε όταν χρειάζεσαι σαμπουάν για βαμμένα μαλλιά αλλά παίρνεις απλώς ένα για ίσια μαλλιά?

Ένιωσα άσχημα όταν με φιλοξένησε μια φίλη μου και έκανα μπάνιο σπίτι της κι ήταν πολύ χαλαρωτικό κι υπέροχο μπάνιο. Ένιωσα άσχημα γιατί μου φαινόταν λάθος το μπάνιο κάπου αλλού να'ναι καλύτερο απ' το μπάνιο στο σπίτι σου. Εννοώ,το σπίτι σου δεν είναι σχεδιασμένο κι εξοπλισμένο γι αυτό το λόγο?

Ε λοιπόν γι αυτό προχτές ήμουν χαρούμενη. Γιατί ήμουν άνετα από λεφτά και πήρα σαμπουάν για βαμμένα μαλλιά,αφρόλουτρο που μυρίζει υπέροχα,αφρό και ξυραφάκια (κι όχι αυτά με τη μία λεπίδα που μου κάνουν το πόδι σουρωτήρι) και καινούριο -κόκκινο!- σφουγγάρι.

Και πήρα και γαλλικό καφέ φουντούκ' και δημητριακά -για να προσέξω λίγο τη σιλουέτα μου.

Και το επόμενο πρωί ξύπνησα,έκανα γυμναστική,έφαγα δημητριακά κι ύστερα έκανα μπάνιο,ένα υπέροχο-χαλαρωτικό-αρωματικό μπάνιο. Κι είναι ωραία να ομορφαίνει ο χώρος που ζεις. Κι εσύ ο ίδιος. Ναι,νιώθω πιο όμορφη.



PS Ει, Μ. ? Θυμάσαι εκείνο το ποστ σου για τα σούπερμάρκετ ε? Θα'ναι άδικο να μην είσαι στις ετικέτες :)

the man on the silver mountain

πάει ο Dio.

Paris le matin

Είναι το 3ο εικοσιτετράωρο που διανύω προσπαθώντας να καταλάβω αν το Παρίσι είναι για μένα ένα μέρος για διακοπές ή για διαμονή.

Προς το παρόν παρατηρώ ομοιότητες και διαφορές . Όπως και στην Κολωνία,πίνω κι εδώ μια ζεστή σοκολάτα μόνη μου κολλητά σ'ένα παράθυρο .Νιώθω πως έχουν γεμίσει τα μάτια μου,δεν υπάρχει πουθενά απλώς μια πολυκατοικία. Δηλαδή προφανώς υπάρχουν πολλές "απλώς πολυκατοικίες" αλλά είναι τόσο όμορφες και παλιές που μπορεί να αναρωτηθείς "είναι ένα οικοδομικό τετράγωνο ή είναι η όπερα?".

Εν τω μεταξύ ,αυτή η σοκολάτα που πίνω είναι σαν λιωμένη λάκτα και την αγαπώ.
Μόλις έγινε επικός διάλογος με τον σερβιτόρο.
-monsieur,excusez-moi!Est-ce que je peux avoir quelque chose pous les cigarettes?
-E,ναι εντάξει,τασάκι εννοούσα. Μπορεί να κουτσοθυμήθηκα λίγο τα γαλλικά μου,αλλά ποτέ δεν είχα μάθει πώς είναι το τασάκι!-
-Un quoi?
~τότε τον κοίταξα σαν αγελάδα προσπαθώντας να σκεφτώ έναν άλλο τρόπο να του το πω.Αλλά μέχρι να σκεφτώ είχε καταλάβει και:
-A,je comprends. Non.
-Non?
~εκεί πανικοβλήθηκα γιατί πριν επιλέξω το συγκεκριμένο καφέ,είχα διπλοτσεκάρει πως κάποιος καθόταν με ένα τασάκι μπροστά του κι ένα τσιγάρο στο στόμα του,κι άντε να το εξηγήσεις αυτό στον σερβιτόρο που σου λέει ΝΟΝ!

Γέλασε που αγχώθηκα και μου έφερε το τασάκι. Έχω καταλάβει πως αν κάποιος Γάλλος καταλάβει πως τα γαλλικά δεν είναι η μητρική σου γλώσσα,η καλύτερή του είναι να σε δουλεύει. Βέβαια μπορεί να τα κάνουν και μεταξύ τους αυτά,αλλά ποτέ δε θα το μάθω.

Πρέπει να φύγω,ραντεβού στο Hotel de Ville.


Ήθελα να βάλω αυτό το τραγούδι αλλά είναι απενεργοποιημένο το embed.

~έλα τώρα που θα με κοροιδέψετε για τον Serge!!!~

Köln alone

Μετά από 2-3 πάνω κάτω στην Τάδε Straβe, και μετά από ένα δεξιά-αριστερά στην κάθετο αυτής,κατέληξα σε ένα καφέ. Είμαι πολύ σίγουρη πως δεν είναι το καφέ για το οποίο μου έλεγε η Μάρθα -που ακόμη και οι Ισπανοί στην αρχή πρόφεραν "Marta" παρόλο που μπορούν να πουν το θου.

Κατέληξα σ'αυτό γιατί έχει μεγάλα παράθυρα κμε ατομικά μπαρ μπροστά τους. Κι έτσι εγώ κάθοπμαι στο ατομικό μου μπαρ και κοιτάω το στενάκι με τα δέντρα με τα πράσινα φύλλα -κι ένα μπροστά έχει κόκκινα φύλλα κι είναι όμορφο.

Τα πράσινα φύλλα που λες δε συμβαδίζουν με τον καιρό. Τα πράσινα φύλλα είναι άνοιξη ενώ ο καιρός είναι φθινόπωρο. Κι εγώ έχω ξεχάσει πως είναι Μάιος αλλά δε με νοιάζει καθόλου.

Δε με νοιάζει γιατί μπορώ να περπατάω σε κάποιο δρόμο με χρωματιστές πολυκατοικίες -λατρεύω τον άτυπο κανόνα "η διπλανή πολυκατοικία είναι μπεζ,άρα η δικιά μας μπορεί να είναι οποιδήποτε χρώμα εκτός από μπεζ"- να φοράω χειμωνιάτικα σταράκια και την πλεχτή μωβ ζακέτα μου και να νιώθω πως δεν ξέρω κανέναν και πως μπορώ να τους γνωρίσω όλους.

~μόλις έπαθα πολιτισμικό σοκ: ένα κοριτσάκι πάτησε το κουμπί που υπάρχει στα φανάρια για να γίνει πράσινο για τους πεζούς.Και το φανάρι έγινε όντως πράσινο!~

Η Μάρθα μου έλεγε για την ταμία στη λέσχη. Ότι είναι αγέλαστη και γενικά άνοιωθη και πως το μόνο που κάνει είναι να σου λέει πόσο κάνει το φαγητό σου και να σου δίνει τα ρέστα σου. Εγώ φυσικά δεν κατάλαβα πόσο έκανα το φαγητό μου,η Μάρθα μου είπε πως κάνει 3μιση ευρώ κι εγώ της τα έδωσα αλλά μου δωσε ρέστα γιατί τελικά έκανα 3 και 15. Ύστερα είπα thank you χαμογελώντας υπερβολικά για την περίσταση,δε μου έκανε και καμιά χάρη θέλω να πω για να γελάω τόσο. Κι εκείνη μου χαμοέλασε,αληθινά όμως όχι τυπικά,φάνηκαν τα δόντια της!

Κι έτσι πίστεψα πως μπορώ ν'αλλάξω τον κόσμο. Δεν εννοώ τον πλανήτη. Αλλά κάποιους ανθρώπους μπορώ!

Χμ,έκανα ανέλπιστα καλά γράμματα.

I'm what you would call...a travel girl

ναι I'm so excited γι αυτό το ταξίδι!!!!!!!!!!!!!

relief

Σήμερα έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου.

Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν πως παίρνει εξιτήριο.

Και ύστερα με πήρε τηλέφωνο και μου μιλούσε όπως μου μιλούσε πάντα,μου μιλούσε κανονικά σαν να μην είχε γίνει τίποτα,όπως κάθε φορά που μ'έπαιρνε τηλέφωνο να δει τι κάνω.

Ξέρω πως είναι σαν να μιλάω για γκόμενο,αλλά δε μιλάω για γκόμενο.

Επίσης έφυγε κι ένα άλλο βάρος από πάνω μου,όχι ζωτικής σημασίας,αλλά ψυχολογικής σημασίας.

Και ξαφνικά είναι όλα καλύτερα.

eternity and a day

Δεν περίμενα να υπάρξει μια τέτοια στιγμή. Μια στιγμή που θα κατεβώ απ το τρένο και θα πω "δες μια σκοτεινή πολή". Που δε θα σκεφτώ πόσο πανέμορφη και φιλική είναι και πόσα μέρη λατρεύω και θα μπορούσα να μείνω μια ολόκληρη μέρα σ'αυτά μόνη μου.

Κι όμως,κοίτα. Προχτές ήμουν στο πιο αγαπημένο μου μαγαζί στον κόσμο και κοιτούσα τα δέντρα και τα γρασίδια και τον κόσμο στο μαγαζί-που ξέρω όλο το προσωπικό και σχεδόν και τους πελάτες- και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τι σκοτεινή πόλη.

Ήταν σκοτεινή σαν δάκρυα και ξέρω πως αυτό που λέω δε στέκει,αλλά θα έπρεπε. Δεν είναι γελοίο τα δάκρυα να γυαλίζουν?

Άλλο να στο λένε κι άλλο να το βλέπεις. Άλλο να σου λένε μπερδεύει κάποια πράγματα,όσο περνάνε οι ώρες γίνεται καλύτερα,μην ανησυχείς,οι γιατροί λένε πως θα του περάσει κι άλλο να βλέπεις το μονίμως απορημένο βλέμμα ενός ανθρώπου γεμάτου σπιρτάδα και ενέργεια.

Το μόνο που με έσωσε χτες ήταν το χιούμορ του. Λατρεμένε μου άνθρωπε πόσο το λατρεύω αυτό σε σένα. Όσες φορές σε έχω δει σε νοσοκομείο,πας και κάνεις το θάλαμα πανηγύρι. Αυτή τη φορά δεν το πετυχαίνεις πολύ,αλλά δε φταις εσύ,τουλάχιστον προσπαθείς. Κι αυτό που είπες στον Φ. ήταν ό,τι ήθελα τόσα χρόνια να το πω αλλά δεν το λεγα από ηθικούς φραγμούς.Και το κανες να φαίνεται αστείο και αθωό σαν να λέει ένα μωρό "μαμά έγραψα τα ντουλάπια με μαρκαδόρο πειράζει?" -ναι,αυτό το μωρό ήμουν εγώ.

Και τώρα λέω να κάνω ένα μπάνιο για να φύγει από πάνω μου η αρρώστια και η ταλαιπωρία κι ό,τι κρατάει τους ανθρώπους δεμένους σε κρεβάτια νοσοκομείου. Και να μπορώ να ρθω να σε δω και να λάμπω και να με βλέπεις χαρούμενη και να παίρνεις κουράγιο. Και ελπίζω να μη μου φύγει κάποιο δάκρυ μπροστά σου,γιατί θα είναι κακό.

give me the words

Με πονάει το μέσα μου όταν δε βρίσκω τι να γράψω κόντρα στην τεράστια επιθυμία μου να γράψω κάτι.

Κι αναρωτιέμαι: πόσες φορές μπορεί κάποιος να γράψει κάτι επειδή δεν μπορεί να βρει τι να γράψει;

Για την ακρίβεια: πόσες φορές μπορώ εγώ να το κάνω και τι είδους τρέλλα είναι αυτή;

~ντύσου κόκκινα

γιατί ο δρόμος είναι αλήθεια,χίλια κι ένα παραμύθια,είναι το σπίτι μας..

Δεν έχει τέλος...

Σάββατο βράδυ στο κέντρο της πόλης.Και της άλλης πολης.Και της άλλης πόλης.

νιώθω μια τεράστια ανανέωση τώρα που γύρισα θεσσαλονίκη,με γεμίζουν οι δρόμοι και τα χρώματα και η θάλασσα όπου βλέπεις τον ορίζοντα κι όχι το βουνό απέναντι και ρουφάω τα πάντα και νιώθω πως ήρθα για να εμπνευστώ και να περάσω πολλές ώρες γράφοντας και διαβάζοντας και να πάω για καφέ παντού τώρα που έχω χρόνο.

νιώθω υπέροχα αυτές τις μέρες..

και δεν είναι καμιά σας εδώ να τα πιούμε στη συγγρού και να γυρίσουμε 5 το πρωί ψιλομεθυσμένες και χαρούμενες και νιώθοντας πως ο κόσμος μας ανήκει.

Θέλω να ρθεις εσύ κι εσύ και να ρθω κι εγώ εκεί κι εκεί και να πάμε παντού και να φύγουμε και να ταξιδέψουμε σ' όλες τις χώρες του κόσμου.Και ο κόσμος θα ναι έτοιμος να τον κατακτήσουμε.

ΥΓ έχει πλάκα γιατί τώρα η ετικέτα Dear M. αναφέρεται και στις 2 σας..τα m&m μου είστε :*

μετά την εικόνα,είναι και το τραγούδι που είναι σφηνωμένο στο μυαλό μου πιο έντονα από κάθε άλλο.





ό,τι μας δένει στα παλιά, είναι οι κακές συνήθειες..

όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
κάτι απογεματα με καφέ και τσιγάρο

Σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει,έχω πάθει κρίση και αλλάζω το μπλογκ 5 φορές τη μέρα.

Ιδέες ευπρόσδεκτες.

both ways

Κι έτσι κάποια πρωινά η μισή νυσταγμένη πλευρά του εγκεφάλου μου με διατάζει να μείνω στο κρεβάτι και να μην πάω στη σχολή. Κι ύστερα όταν ξυπνάω,ξυπνάει κι άλλη μισή πλευρά κι έτσι έχω πάνω απ'το κεφάλι μου ένα αγγελάκι κι ένα διαβολάκι με ανάποδες συμπεριφορές. Το αγγελάκι θυμωμένο να με μαλώνει φωνάζοντας πως είμαι αμελής φοιτήτρια και το διαβολάκι να μου λέει "δεν πειράζει,κι αύριο μέρα είναι".

Και τότε σκέφτομαι πόσο τρέχει και ξεσκίζεται στο διάβασμα και τα καταφέρνει όλα η Μ. και νιώθω απαράδεκτη τεμπέλα.Και έτσι την άλλη μέρα πάω στο εργαστήρι του προγραμματισμού για να χαζέψω τα δάχτυλά μου και τα μωβ νύχια μου πάνω στο πληκτρολόγιο και να νοσταλγώ να γράφω κείμενα κι όχι να παλεύω με 10 εντολές.

Όποτε λοιπόν κάνω ασκήσεις μου λείπει το γράψιμο κι όταν το ρίχνω στο γράψιμο μου λείπει η φυσική και το λογικό της υπόθεσης. Είναι κατάρα να είσαι καλός σε 2 εντελώς διαφορετικά πράγματα στο σχολείο ,να ταλαντεύεσαι ανάμεσα σε θεωρητική και τεχνολογική μέχρι τελευταία στιγμή ,να περάσεις στην 1η σου επιλογή και να μην ξέρεις αν έκανες τη σωστή επιλογή.

Απ΄την άλλη μπορείς να έχεις και κάτι σταθερό και ένα χόμπυ κι αυτά τα 2 να είναι ασυσχέτιστα.Και να γράφεις κείμενα όπου το 2 να είναι 2 και όχι δύο. Το ένα να είναι ταλέντο και το άλλο χάρισμα και δες!Έγραψα ένα κι όχι 1. Και πάντα θα αγαπώ τα κείμενα σε τετράδια χημείας και θερμοδυναμικής και μαθηματικών και το ότι είμαι παρορμητική θα με κάνει να κάνω λάθος πράξεις. Κάποτε θα το ξεπεράσω και θα κάνω σωστές πράξεις και θα μάθω να ελέγχω τα γραπτά μου πριν τα παραδώσω.

Κι όταν βγαίνω απ την αίθουσα θα κάθομαι σ'αυτό το πεζούλι και θα κοιτάζω το γρασίδι και τα δέντρα και τα ποδήλατα και θα περνάνε γνωστοί και άγνωστοι που θα αναρωτιούνται τι γράφω κι όταν πλησιάσουν αρκετά ώστε να καταλάβουν πως δεν πρόκειται για άσκηση θα ζηλεύουν ή θα κοροιδεύουν την κοπέλα που κάθεται στο πολυτεχνείο και γράφει κάτι που δεν είναι εργασία. Και θα χαίρομαι τις 2 φύσεις μου όσο κανείς άλλος.

simple explanation

Eίμαι στο εργαστήρι του προγραμματισμού και παρατηρώ πως τα δάχτυλά μου είναι φτιαγμένα για να γράφουν κι όχι για να κάνουν ασκήσεις matlab.Aπ' την άλλη νιώθω μια κρυμμένη δύναμη να βγαίνει στην επιφάνεια όταν καταφέρνω αυτό το 0 errors κι έτσι σκέφτομαι πως όπως εσύ ισορροπείς ανάμεσα σε επιστήμη και τέχνη εγώ ισορροπώ ανάμεσα σε συναίσθημα και λογική και σε μαμά φιλόλογο και θεία μηχανολόγο.Γιατί η λέξη ισορροπία μου φέρνει στο μυαλό τον πρώτο νόμο του νεύτωνα και πως το ρo στην αρχή της λέξης έπαιρνε δασεία κι εκεί οφείλεται το 2ο ρο.

είσαι η λαχτάρα μου

ο καφές και τα τσιγάρα μου

Ξέρεις γιατί συμπαθούσα το Μητσάκι απ'τα υπέροχα πλάσματα?
Γιατί είμαι η ένοικος που βάζει στο τέρμα το my sharona.

Ο κύριος Νίκος

Είναι ένας άστεγος που "μένει" στον ίδιο δρόμο με μένα,4 τετράγωνα πιο κάτω. Έχει πάντα μαζί του ένα ραδιόφωνο κι ένα μπουκάλι ούζο-κατά πάσα πιθανότητα τελειωμένο.

Μια μέρα βρήκα μια κιθάρα στα σκουπίδια. Σκεφτήκα "ποιος ηλίθιος πέταξε μια κιθάρα?",ο μικρός κάδος δεν είχε τίποτα άλλο μέσα εκτός απ την κιθάρα και ένα-δυο χαρτιά. Πήρα την κιθάρα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Γυρνώντας σπίτι αναπόφευκτα περάσα δίπλα απ τον άστεγο. Εκείνος με θυμάται επειδή περνάω συχνά από κει κι αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά γιατί το να τον θυμάμαι εγώ είναι φυσικό. Το να με θυμάται αυτός είναι ευχάριστη έκπληξη. Λοιπόν είδε την κιθάρα κι άρχισε να λέει για την αγάπη καταλήγοντας "πού να βρεις κιθάρα να σου λέει σ αγαπώ".

Χτες πήρα το ίδιο τρένο με τον άστεγο για να έρθω εδώ. Δεν πηγαίναμε στο ίδιο μέρος αλλά τον είχα μαζί μου στο μισό της διαδρομής. Τον λένε Νίκο,δεν του αρέσουν αυτά που παίζει το ραδιόφωνό του,αυτός προτιμάει Σιδηρόπουλο και Άσιμο.Όταν έχει κρύο το βράδυ τον αφήνουν να κοιμηθεί στο κρατητήριο και κάθε πρωί τον αφήνουν να φύγει.

Ήξερε πολλά,έλεγε για τη 17 Νοέμβρη,για τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου,για τη Σωτηρία Μπέλλου και παραπονιόταν πως παλιά στα τρένα επιτρεπόταν το κάπνισμα. Βέβαια αυτό δεν τον εμπόδιζε να καπνίζει στο τραίνο.

Κάποιοι επιβάτες ήταν αρκετά εκνευριστικοί -για μένα- τον αντιμετώπιζαν σαν να πρόκειται να τους βλάψει.Δε θα τους έβλαπτε. Κάθισαν γύρω του 3 άτομα συμπηρώνοντας τηντετράδα και μόλις τους είδε τους είπε "σε τι παρέα πέσατε,ε?". Ε όχι,δε θα τους έβλαπτε. Ερωτεύτηκε την κυρία Μίνα που καθόταν απέναντί του,είπε στην κοπέλα δίπλα του πως είναι όμορφη αλλά αυτός αγαπάει τη Μίνα και στο παλικάρι της τετράδας που φαινόταν σνομπ είπε "η κυρία Μίνα έχει καρδιά,εσύ τι έχεις? Ακριβά γυαλιά?". Πολύ τον γουστάρω τον κύριο Νίκο ρε συ.

Και μόλις γυρίσω στο Βόλο θα του γράψω κασέτα Σιδηρόπουλο και Άσιμο.

dedicated

Αναρωτιέμαι αν όλοι δίνουν την ίδια σημασία με εμένα στις μυρωδιές. Δίνω μεγάλη σημασία στις μυρωδιές ώστενα βαζω άρωμα πάντα μετά το μπάνιο.

Δεν μεταφέρω τις κολόνιες μου κάθε φορά που έρχομαι,όταν είμαι εδώ χρησιμοποιώ τις κολόνιες της μαμάς ή κάποιες παλιές δικές μου που δεν τους έχουν εξαντληθεί όλες οι σταγόνες.

Και δίνω τόσο μεγάλη σημασία στις μυρωδιές ώστε αυτή η παλιά,σχεδόν βαριά και καθόλου ξεθυμασμένη κολόνια να με γυρίζει βίαια στην πρώτη λυκείου. Η πρώτη λυκείου είναι κάτι που έχω αποβαλει βίαια από τον οργανισμό μου και το ίδιο βίαια είναι κάθε φορά που επιστρέφει και ευτυχώς την τελευταία φορά ήμουν αρκετά βίαια ώστε να χει εξαφανισθεί διαπαντός. Ωστόσο η κολόνια δεν γνωρίζει παρελθόν,θα είναι αυτή η κολόνια μέχρι να την τελειώσω,πράγμα που ορίζεται άτοπο από τα δεδομένα.

Η δευτέρα λυκείου ήταν σχεδόν αδιάφορη ήταν σαν να μην έγινε τίποτα,σαν να ήταν απλώς άλλη μια χρονιά σχολείου και τίποτα παραπάνω.Δεν είχε τίποτα από ζωή,τίποτα από περιπέτεια.Δεν είχε καν πολύ διάβασμα. Ήταν μια χαζή χρονιά.

Και από όλο το λύκειο η καλύτερη χρονιά ήταν η τρίτη. Η τρίτη ήταν γεμάτη μυστήρια,must take αποφάσεις,διλλήματα,αμφιβολίες,λάθη και πολύ πολύ διασκέδαση. Ακούς Λορέλ? Η τρίτη ήταν η καλύτερη :)

Είναι δικό μου το πρόβλημα ή το παθαίνουν κι άλλοι?

Δεν μπορώ,κάτι παθαίνω όταν βλέπω βίντεο σαν αυτά:




Δηλαδή απλώς βίντεο των doors. Κάτι παθαίνω,ανατριχιάζω,μου φαίνεται πως είναι ψεύτικο.

Ο Μόρρισον είναι μια ιδέα,μια φωτογραφία και μια φωνή.

Δεν είναι κάτι που κουνιέται.

Κανένα νόημα,ε? ΟΚ,σόρρυ,γυρνάω στην παρέα μου να δούμε τον Μόρρισον σε βίντεο.Υπήρχε τελικά και κουνιόταν. -μεταξύ μας,δεν το πιστεύω-

doors open

Σήμερα συνειδητοποίησα πως έλειπε από τον υπολογιστή και το σπίτι μου κάτι που δεν έλειπε ποτέ από κανέναν υπολογιστή μου και από κανένα σπίτι μου.

Που ήταν το πρώτο κόλλημα που έφαγα με συγκρότημα και με μουσική,που άκουγα μία κασέτα -ναι,κασέτα- με τα αγαπημένα μου τραγούδια τους ένα καλοκαίρι που με τον μπαμπά πηγαίναμε συνέχεια από παραλία σε παραλία με το αυτοκίνητο και η σκηνή μου θύμιζε κάτι από ταινία* ένα κορίτσι με φουλάρι το κατακαλόκαιρο και τα γυαλιά ηλίου του μπαμπά της,με μαύρη μπλούζα και σορτσάκι αλλά κλειστά παππούτσια αντί για σαγιονάρες-είχε κόμπλεξ,δεν της άρεσαν τα δάχτυλα των ποδιών της. Και η μουσική στο τέρμα σε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο,κάτι που δεν ταιριάζει σε παμπάλαια αυτοκίνητα αλλά κατ'εμέ ταιριάζει περισσότερο σ αυτά παρά σε πανάκριβα επιδεικτικά αυτοκίνητα. Η μουσική στο τέρμα στα ακριβά αυτοκίνητα είναι επίδειξη*στα παμπάλαια είναι απλώς ρετρό.

Και το αγαπημένο μου τραγούδι τους δεν ήταν το αγαπημένο όλου του κόσμου,ήταν κάποιο που απλώς μου έκανε εντύπωση και που δεν ήξερα κανέναν άλλον που να το ξέρει. Στην πραγματικότητα δεν είχα ακόμα κανέναν κοινό γνωστό μ'αυτό το συγκρότημα εκτός από τον μπαμπά μου που τους λάτρευε και τη μαμά μου που της την έσπαγαν.Ήταν λέει πολύ ψυχεδελικοί.

Όλα αυτά σκεφτόμουν με το που ξύπνησα και σκέφτηκα πως είναι καιρός να κατεβάσω και να έχω κι εδώ τη δισκογραφία των doors.

τα όνειρα της Κυριακής κοστίζαν ακριβά :)

Ξύπνησα και βγήκα απ το σπίτι νωρίς. Νώρις σε σχέση με την ώρα που βγαίνω συνήθως από το σπίτι τις Κυριακές. Τις Κυριακές συνήθως βγαίνω από το σπίτι το απόγευμα.

Λοιπόν βγήκα νωρίτερα από το σπίτι και είχε ήλιο κι ήταν σαν άνοιξη και ο αέρας που φυσούσε δεν ήταν ζεστός αλλά δεν ήταν και κρύος*δεν ήταν με τίποτα χειμωνιάτικος πάντως.

Και ξέρεις,μάλλον αυτή είναι η πόλη όπου μ’αρέσουν οι Κυριακές. Ίσως πάλι να αδικώ τις άλλες πόλεις ,γιατί στις άλλες πόλεις ήμουν μαθήτρια και πώς να σ αρέσει η Κυριακή όταν πηγαίνεις σχολείο?

Αλλά όχι,είμαι σίγουρη πως δεν είναι αυτό. Δεν είναι που τελείωσε το σχολείο,ξέρω να ξεχωρίζω τις Κυριακές γιατί ό,τι σιχαίνεσαι το ξέρεις καλά κι εγώ τις Κυριακές τις σιχαινόμουν αλλά η σημερινή μ’αρέσει.

Οι πόλεις τις Κυριακές είναι μελαγχολικές και θλιμένες και άσχημες και μόνες τους.

Αυτή εδώ είναι απλώς ήρεμη.

κι άμα δε μη σώσω και σωθώ!

ένα στόμα φωνάζει πως δεν θα με πείσεις με χίλια τεχνάσματα

*ασχετο με τη διάθεση και τα νέα μου,απλώς: πάντα μ'άρεζαν αλλά αυτή την περίοδο κόλλησα -το στέκι μας με την ίδια πλέυλιστ 24/7 φταίει :Ρ

Θεσσαλονίκη με φεγγάριιιιιιιιιιι :)

Ξέρω μια πόλη μαγεμένη που όταν πέφτει βροχή
μπρος στα μάτια μου κλαίει και γιορτάζει
βγαίνω στο δρόμο να γυρίσω και να πάω σ' αυτή
κι η καρδιά μου όλο καίει φλόγες βγάζει
όλα τα φώτα της για μένα μόνο να ΄ναι ανοιχτά
να χαθώ σε στενά ξεχασμένα
να ξενυχτήσω σε ένα μπαρ μαζί με τ' άλλα παιδιά
όλα τόσο γνωστά κι όλα ξένα

Θέλω να τρέξω να πάω κατά κει θέλω να τρέξω

Θέλω να με πας εκεί που όλα είναι ωραία
και να 'χω πάντοτε παρέα
σου λέω θέλω να με πας
Θεσσαλονίκη με φεγγάρι
όλους τους πόνους μου να΄πάρει
να ξημερώσεις στο Βαρδάρη
εκεί για πάντα να με πας

Εκεί ο χρόνος σταματάει όταν ο ήλιος φανεί
κι ο καφές έτσι γρήγορα τελειώνει
και τα κορίτσια είναι ωραία όταν βγαίνουν μαζί
μα καμιά τους δε θέλει να 'ναι μόνη

λα λαααααααααα xD

strum me hard,strum me fast

the wrong questions and the wrong replies

έτσι φτάσαμε ως εδώ σχεδόν τυχαία..

και το κερί μυρίζει βανίλια

Περπατάει μπροστά μου κάποιος, προσπαθώ να καταλάβω αν πλησιάζει ή αν απομακρύνεται και θυμάμαι άθελά μου το φαινόμενο ντόπλερ. Δυστυχώς ο ήχος των βημάτων του είναι ανεπαίσθητος και δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα απ’τη συχνότητα του ήχου που φτάνει στα αυτιά μου - γιατί στ’ αυτιά μου δε φτάνει κανένας ήχος.

Δεν ξέρω αν είναι ωραία αξιοπερίεργο ή ανησυχητικά αξιοπερίεργο,πάντως είναι σίγουρα αξιοπερίεργο. Ακούω τις σκέψεις μου. Στ’ άλήθεια. Οι άλλοι άνθρωποι απλώς σκέφτονται. Εγώ ακούω, είναι σαν να σκέφτομαι δύο φορές,σαν να σκέφτομαι αυτά που σκέφτομαι.

Το μυαλό μου βρίσκεται σε υπερβολική εγρήγορση, σαν όλα να συμβαίνουν γρήγορα. Κι ύστερα παρατηρώ πως το σαν θα μπορούσε να λείπει, πως περπατάω πιο γρήγορα από πριν και μόλις προσπέρασα τον πεζό που τελικά απομακρυνόταν.

Με διακατέχει ένας ξαφνικός φόβος πως όταν φτάσω στο μαγαζάκι θα ξεχάσω όσα σκεφτόμουν και δε θα ‘χω κάτι να γράψω και θα ‘ναι κρίμα γιατί εγώ για να γράψω πάω.

Αποφασίζω τελικά να σταματήσω να σκέφτομαι και να αρχίσω απλώς να παρατηρώ γιατί χάνω την πόλη. Έτσι κοίταξα το συντριβάνι κι όμως κι αυτό δεν το κοίταξα,το έβλεπα. Σχημάτισα τη μορφή του με γράμματα και σκέφτηκα πως αυτό που κάνω είναι ίσως αρρωστημένο* δε σκέφτομαι κανονικά,σκέφτομαι σαν να αφηγούμαι, σαν ό,τι σκέφτομαι πρόκειται να βρεθεί κάπου γραμμένο. Κοίτα να δεις όμως που αυτό είναι αλήθεια κι οπότε ίσως όλα να οφείλονται στη συνήθεια ή στη μανία που έχω να γράφω.

Αναρωτιέμαι πώς να μοιάζει άραγε το βλέμμα μου όταν περπατάω και σκέφτομαι πυρετωδώς όμως αυτή η απορία σταματάει πολύ γρήγορα γιατί ξέρω. Ξέρω πως αν κάπως χαρακτηρίζεται το βλέμμα μου τότε χαρακτηρίζεται από ένταση στα όρια του άγχους.

Φτάνω στον καθρέφτη μου στην εθνικής αμύνης , στον καθρέφτη του παιχνιδάδικου που πάντα κοιτάζομαι, τα μαλλιά μου πρώτη φορά μου φαίνονται τόσο φωτεινά-ή φλογερά,δεν ξέρω- κάτω από τόσο λίγο φως.

Κοντοστάθηκα εκεί κι είδα με την άκρη του ματιού μου μια κοπέλα με μπερέ να πλησιάζει, αμέσως άρχισα πάλι να περπατάω για να μη με προσπεράσει, λες και υπήρχε κάποιος μυστικός ανταγωνισμός βαδίσματος μεταξύ των κοριτσιών με μπερέδες. Ένιωσα χαζή.

μην ανησυχείς,είμαι καλά, θέλω απλώς να πιω τσάι, να γράχω και να ηρεμίσω.
Ηρέμισα.