lift up the receiver, I'll make you a believer*

πάρτε αυτό γιατί το σκέφτομαι αυτές τις μέρες

και γιατί είναι υπέροχη σειρά και γιατί η 2η σαιζόν ξεκινάει τη μέρα που τελειώνει η εξεταστική κι αυτό είναι στις 14 φεβρουαρίου και ναι έχουμε κάνει πολλά αστεία γι αυτή τη σύμπτωση.

Έχω σχέδια που λες για του αγ.βαλεντίνου, σχεδιάζω να βρίσκομαι σε κάποιο τραίνο. Κι όπου και να πηγαίνω ωραία θα'ναι γιατί ο,τιδήποτε εμπεριέχει ένα τραίνο είναι ωραίο.

Και σήμερα δίνω δύσκολο μάθημα αλλά ωραίο μάθημα.
Και βάφτηκα κιόλας για πολύ συγκεκριμένο λόγο: γιατί αν γράψω καλά θα νιώθω και έξυπνη και όμορφη κι αν δε γράψω καλά θα νιώθω χαζή αλλά όμορφη παρ'όλα αυτά. Είναι μια τακτική που χρησιμοποιώ συχνά τελευταία. Όταν νιώθω πως κάτι πρόκειται να μην πάει καλά, το κάνω με κραγιόν. Γιατί όσο στραβά κι αν πάει,τουλάχιστον θα'μαι ένα κορίτσι με κραγιόν.

Και τώρα που είπα κραγιόν, συγκινήθηκα πάλι, εδώ και λίγες μέρες η λέξη κραγιόν έχει πάρει για πάντα άλλη σημασία και σκέφτομαι ένα ροζ κραγιόν και χαμογελάω και σκέφτομαι πάλι τον Λειβαδίτη γιατί λέει είναι κάποιοι άνθρωποι τόσο πολύ ξεχωριστοί που αξίζει να ζεις για να τους συναντήσεις.

:)

ΥΓ κι επειδή είμαστε και του σκληρού ήχου τελευταία:
      * http://www.youtube.com/watch?v=Rl6fyhZ0G5E

vicarious

Ή πολύ αντιπροσωπευτικό ή καθόλου.

Αυτές οι μέρες είναι ή πολύ ή καθόλου αντιπροσωπευτικό δείγμα του εαυτού μου.

What if I say I'm not like the others?

What if I say I'm not just another one of your plays?

Η σοφή μου φίλη παρατήρησε πως τελευταία ακούω τραγούδια με σκληρό ήχο. Σωστή παρατήρηση ήταν,αφού είπαμε, είναι σοφή φίλη. Κι εγώ συνέχισα να ακούω τραγούδια με σκληρό ήχο, όχι επίτηδες. Κι αν σταματούσα να ακούω τραγούδια με σκληρό ήχο κι αυτό δε θα το 'κανα επίτηδες. Είναι αυτό που σου λείπει κάθε φορά, αυτό που σου λείπει έχεις ανάγκη να αναπληρώσεις υπέρ του δέοντος. Κάπου διάβασα πρόσφατα τη φράση "υπέρ του δέοντος",είχα καιρό να τη δω και να τη χρησιμοποιήσω. Λες να τα κάνω όλα κατά το δέον? Μπα, αυτό μια φορά αποκλείεται.

 What if I say I will never surrender?

Αυτό που σου λείπει, που λες, αυτό είναι το θέμα.

I've got another confession to make, I'm your fool

Δεν υπάρχει ρε συ such thing as "αντιπροσωπευτικό". Vicarious. Κανείς μας δεν είναι ένα πράγμα πάντα, κάθε στιγμή και κάθε μέρα. Είμαστε πολλά πράγματα. Είμαι το κοριτσάκι που ακούει χαζοχαρούμενα τραγουδάκια μιας τύπισσας με γαλλική προφορά, που οι φίλοι μου κοροϊδεύουν κάθε φορά που βάζω πάλι Δεληβοριά. Κι είμαι και το κορίτσι που ακούει αυτό

και σκέφτεται you bring me closer to god -και σκέφτεται κι άλλα περισσότερο inappropriate.

Μπα. ξαφνικά δεν έχω διάθεση να πω τι είδους κορίτσι είμαι.
Το τι άνθρωπος είσαι,δεν είναι κάτι που θα'πρεπε να χρειάζεται να το πεις.
Don't get me wrong,I'm all for να λέμε τι νιώθουμε και τι σκέφτομαστε and so on,and so on.

Αλλά ακόμα κι αν αυτό δυσκολεύει τις ανθρώπινες σχέσεις, ναι ακόμα και τότε, πιστεύω πως κάποια πράγματα πρέπει να μη χρειάζεται να τα πεις. Κάποια πράγματα πρέπει απλώς να γίνονται αντιληπτά.

Αλλά αυτή μάλλον είναι μια πολύ λάθος άποψη και αίσθηση που έχω για τους ανθρώπους γιατί συχνά καταλήγω να λέω αυτό το ανέκδοτο για εκείνον τον τύπο με τον γρύλο.

Ναι ,ντάξει άδικο έχω. Κανείς δεν υποχρεούται να μυρίσει τα νύχια του επειδή εσύ δεν είχες όρεξη να αναλύσεις.

Αλλά και κανείς δεν υποχρεούται να'χει όρεξη να αναλύσει,έτσι?

Οκ,ούτε εγώ δε βγάζω νόημα.
Τόσο ανόητη.
Μικρή κι ανόητη.

we shall survive :)

Είχα γράψει πολλά αλλά αποφάσισα πως δεν ήταν ανάγκη.
Σκεφτόμουν απλώς πως έχω κι ένα 3ο χαμόγελο:

το λεγόμενο κοντεσέντινγκ.

Του οποίου η αξία πολλαπλασιάζεται στην εξής περίπτωση: στην περίπτωση που άκουσες ή έπαθες κάτι στο οποίο δεν μπορείς να αντιδράσεις φυσιολογικά -ή και καθόλου- και νιώθεις πως ή θα σκάσεις ή θα χτυπήσεις άνθρωπο ή θα χαμογελάσεις...κοντεσέντενγκλυ...κοιτώντας τη φίλη σου.

Ναι,τότε δε θες πια,ούτε να σκάσεις,ούτε να χτυπήσεις άνθρωπο. Θες μόνο να κοιτάξεις τη φίλη,να σκεφτείτε το ίδιο πράγμα και να προσπαθήσετε να μη γελάσετε. Όχι πια με κοντεσέντινγκ χαμόγελο. Με ασυγκράτητο,φωναχτό γέλιο.

Αυτά τα συγκαταβατικά,συνομωτικά χαμόγελα μεταξύ φίλων...νομίζω είναι αρκετά για να κάνουν σκόνη ο,τιδήποτε σε βασανίζει,οποιαδήποτε στιγμή.

(Μ)πέννυ εντ δε τζετς :)

YΓ ε μα φυσικά και βλέπω ρομκομ. κορίτσι είμαι.

Well I feel like they're talking in a language I don't speak*

Όταν ήμουν 16 πήγαινα γαλλικά κάπου στη Ναυαρίνου. Οι μόνες φορές που κάπνιζα ήταν στο δρόμο για τα γαλλικά. Οι αγαπημένες μου στιγμές ήταν εκείνο το χειμώνα του 2007,που νύχτωνε νωρίς, εγώ περπατούσα στην Εγνατία κρατώντας ένα τσιγάρο με τα κομμένα γάντια μου. Κι ήταν σκοτείνα και καθόλου τρομακτικά,ήταν σκοτεινά και καθησυχαστικά -κι ίσως τίποτα άλλο εκείνη τη χρονιά να μην ήταν καθησυχαστικό. Και ο τρόπος που το φως της καύτρας έσπαγε το σκοτάδι,θα ορκιζόμουν πως ήταν απ'τα ομορφότερα θεάματα που έχω αντικρύσει.

Κι από τότε αγαπώ τις καύτρες και τα σκοτεινά μέρη χωρίς πολύ κόσμο. Προσπαθώ να κοιτάω την άκρη απ'το τσιγάρο μου ή να βρίσκω μια επιφάνεια που γυαλίζει. Η επιφάνεια απλώς θα γυαλίζει και δε θα δείχνει τίποτα γιατί όλα θα'ναι σκοτεινά. Μέχρι να τραβήξεις μια ρουφηξιά και τότε θα φανεί ένα πορτοκαλί φωτάκι κι ύστερα θα σβήσει πάλι. Σαν φάρος.

Και που λες περπατούσα στην Εγνατία μέχρι να χρειαστεί να στρίψω στη Ναυαρίνου. Και προσπερνούσα το φροντιστήριο των γαλλικών γιατί είχα μια τελετουργία. Πήγαινα στα αρχαία που είναι πιο κοντά στην Τσιμισκή,εκεί στο αδιέξοδο,ακουμπούσα στα κάγκελα κι έκανα ένα ακόμα τσιγάρο ακούγοντας το Talk των Coldplay. Γιατί το 2007 τίποτα δεν ήταν καθησυχαστικό κι ήταν σαν όλοι να μιλάνε σε μια γλώσσα που δεν ήξερα και να απευθύνονται σε μενα.

...and they're talking it to me*

lay down like a naked dead body*

Σήμερα σκεφτόμουν πως πολλά πράγματα που με αφορούν,έχουν διχασμένη προσωπικότητα. 

 Για παράδειγμα αυτό το χαμόγελό μου* έχω δύο χαμόγελα. Έχω αυτό το γλυκό και τρυφερό -και θλιμμένο,σύμφωνα με κάποιους. Κι έχω κι αυτό που η καθηγήτρια των αγγλικών μου το έλεγε "the cat swallowed the canary". 

Ή ας πούμε το τραπέζι στο παράθυρο. Το τραπέζι στο παράθυρο δεν είναι γραφείο,είναι τραπέζι. Χρησιμοποιείται σαν γραφείο αλλά είναι καλύτερα που είναι τραπέζι γιατί τα γραφεία είναι αυστηρά. Δεν έχει πάνω υπολογιστή,εξάλλου είναι σε παράθυρο,ο υπολογιστής θα τα κατέστρεφε όλα. Και κοίτα τώρα τι έχει πάνω αυτό το τραπέζι: έχει αρωματικά κεριά -3 στον αριθμό-, έχει ένα σημειωματάριο με μυστικά, έχει τις Συνήθεις Διαφορικές Εξισώσεις κι ένα τετράδιο που χρησιμεύει στην επανάληψη κι έχει και τη μελαγχολία του Παρισιού του Μπωντλαιρ κι ένα τετράδιο χωρίς γραμμές. Αυτό το τραπέζι είναι το αγαπημένο μου οξύμωρο μέσα στο σπίτι. Γιατί οξύμωρα υπάρχουν κι άλλα εδώ μέσα. 

Απορώ γιατί έβαλα να ακούσω το sunday mornings του Κασετόφωνου. Αφού δεν είναι όλες οι Κυριακές ίδιες. Δεν είναι καμιά μέρα ίδια με την άλλη κι εγώ σήμερα δε νιώθω σάντευ μόρνινγκ ούτε σάντευ αφτερνούν φορ δατ μάτερ. Νιώθω ακόμα αντεργκράουντ και κάπως σκοτεινή και θέλω να ακούω συνεχώς αυτό, θέλω το δωμάτιό μου να μην έχει πολύ φως κι ο καιρός να μην έχει πολύ ήλιο και να'ναι χειμώνας όπως θα 'πρεπε -κι όπως είναι- γιατί οι αλκυονίδες είναι ωραίες δε λέω, αλλά πώς θα τις εκτιμήσεις αν δεν ακολουθήσει το κρύο και η σκοτεινιά.

Κι ύστερα σκέφτομαι πως αύριο είναι Δευτέρα κι ο κόσμος θα γεμίσει  ανθρώπους κυριακάτικα θλιμμένους**,όπως κάθε Δευτέρα.



* δατ
**Λειβαδίτης- φωτισμένο παράθυρο

desire

Στο μυαλό μου παίζει συνεχώς αυτό το τραγούδι και βλέπω να αναβοσβήνει παντού η λέξη πάθος με κόκκινα νέον γράμματα. Νέον γράμματα,λέιζερ οράματα,σούπερ γκόμενες στο βούρκο κυλιόμενες. Το πάθος. Κάπου διάβασα ότι το πάθος είναι το αντίδοτο στο θάνατο. Το πάθος είναι το αντίδοτο σε πολλά.

Σκέφτομαι την Αμελί στην αρχή της ταινίας να αναρωτιέται πόσοι άνθρωποι άραγε να έχουν οργασμό αυτή τη στιγμή; Να καταλήγει στον αριθμό δεκαπέντε. Ύστερα να 'ναι μικρή και να χώνει τα δάχτυλά της σε ένα σακί με φακές ή κάποιο άλλο όσπριο. Ύστερα να βάζει από μια φράουλα σε κάθε δάχτυλο και να'ναι ένα μικρό γλυκό κορίτσι. Με πάθος.

Πέρα απ'το τραγούδι και τα νέον γράμματα, έχω στο μυαλό μου και λέξεις γραμμένες σε γραφομηχάνη -με την κόκκινη μελανοταινία φυσικά. Κι ένα βιβλίο που λέγεται το πάθος χιλιάδες φορές και μου φαίνεται απίστευτο να μην έχω διαβάσει ένα βιβλίο με τέτοιο τίτλο που το'χει γράψει μια κοκκινομάλλα με μωβ κραγιόν.

Είναι που έχει ήλιο και οι μέρες δε θυμίζουν καθόλου χειμώνα, οι μέρες θυμίζουν άνοιξη που τα λουλούδια ανθίζουν και τα πουλάκια κελαηδάνε και οι άνθρωποι ζευγαρώνουν. Οι άνθρωποι γνωρίζουν άλλους ανθρώπους και ζούνε το πάθος. Ψέματα, δεν γνωρίζονται απαραίτητα. Συναντιούνται. Δεν είναι το ίδιο.

Ναι,δεν είναι το ίδιο. Κι αυτό το είχα πάντα ξεκάθαρο στο μυαλό μου. Μην μπερδεύεστε, κορίτσια, το πάθος κι η αγάπη δεν είναι το ίδιο πράγμα. Το ένα δεν προϋποθέτει το άλλο. Κανένα απ'τα δύο δεν προϋποθέτει το άλλο. Αλλά να η άνοιξη....η άνοιξη προϋποθέτει το πάθος.

So no one told you life was gonna be this way

Κάποιοι άνθρωποι ταιριάζουν σαν κομμάτια από παζλ.
Και κάποιοι άνθρωποι δεν ταιριάζουν,σαν κομμάτια από παζλ πάλι.

Κι εγώ νιώθω σαν ένα μοναχικό γωνιακό κομμάτι,όμως φωτεινό γωνιακό κομμάτι,γιατί είναι το κομμάτι με τον ήλιο,εκεί πάνω αριστερά δεν είναι ο ήλιος; και το μοναχικό είναι καλό,δεν είναι μόνο του τελείως έχει 3 γείτονες και καλούς, γιατί μεταξύ μας 8 γείτονες κανείς δε χρειάζεται, 8 γείτονες αποκλείεται να είναι 8 καλοί γείτονες. Ενώ οι τρεις...οι τρεις μπορεί να είναι υπέροχοι.

Και αν κάπου αλλού, κάπου κάτω δεξιά στο παζλ ή κάπου στη μέση, αν κάπου μακριά υπάρχει ένα κομμάτι που θα 'θελες να ταιριάζεις,δεν πειράζει. Δεν πειράζει,αρκεί να'χεις λίγο ήλιο μέσα σου κι αν έχει κι έξω λίγο ήλιο ακόμα καλύτερα. Ο ήλιος τα κάνει όλα λίγο καλύτερα, τα παράθυρα τα κάνουν όλα λίγο πιο εύκολα και οι λίγοι και καλοί φίλοι τα κάνουν όλα πολύ πιο όμορφα.

Ξεκίνησα με σκοπό να γράψω για τα άσχημα κομμάτια, για τους ανθρώπους που είναι άσχημα κομμάτια ή περισσευούμενα, που απλά υπάρχουν κατά λάθος στο κουτί, γιατί το παζλ είναι ελαττωματικό, που κανείς ποτέ δε θα τα χρειαστεί, που απλώς σε δυσκολεύουν και σε τσατίζουν μέχρι να καταλάβεις πως έιναι απλά για πέταμα. Αλλά όλα αυτά τα σκεφτόμουν χτες βράδυ, πριν το φεγγάρι χτυπήσει το μαξιλάρι μου. Και το φεγγάρι κάνει τα υπόλοιπα να φαίνονται ασήμαντα. Σχεδόν εξαφανίζει αυτά που σε θυμώνουν.

Κι έτσι τώρα δε θέλω να γράψω τίποτα θυμωμένο γιατί χτες είχε φεγγάρι και σήμερα έχει ήλιο, κι εγώ, ξέρεις, έχω ήλιο μέσα μου κι ύστερα από καιρό μπορώ πάλι να κλαίω από συγκίνηση. Για τους λίγους και καλούς φίλους. Που τα κάνουν όλα πιο υποφερτά. Όχι -όχι υποφερτά. Το υποφερτά είναι πολύ οριακό. Οι φίλοι μου κάνουν τις στιγμές τόσο όμορφες που καμιά φορά τις σκέφτομαι και δακρύζω και σκέφτομαι πως πράγματι ύστερα από χρόνια θα θυμάμαι τις μέρες και θα κλαίω, αλλά όχι απαρηγόρητη. Θα κλαίω γιατί οι φίλοι μου έχουν ένα ταλέντο, να δημιουργούν στιγμές που κάποτε θα σου προκαλούν νοσταλγία.

Moonchlid

Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τον προσανατολισμό του σπιτιού μου. Ο ήλιος χτυπάει το σαλόνι και το φεγγάρι την κρεβατοκάμαρα. Κι έτσι τα πρωινά είναι αισιόδοξα, τα μεσημέρια και τ'απογεύματα είναι πορτοκαλιά και κινηματογραφικά κι έχουν ακριβώς όση δόση θλίψης χρειάζεται και τα βράδια είναι μαγικά.

Προχτές ξάπλωσα τη σωστή ώρα, εκεί λίγο μετά τις τρεις, κι ήταν η σωστή ώρα γιατί το φεγγάρι ήταν πίσω απ'τα κάγκελα της απέναντι ταράτσας. Ήταν πέντε φέτες που φεγγοβολούσαν. Και το κοιτούσα όπως έδυε και έμεινε τρεις φέτες κι ύστερα δεν ήταν καμία φέτα, ήταν ένα θαμπό φως χωρίς προέλευση.

Και σκέφτηκα πόσο γρήγορα δύει το φεγγάρι και θυμήθηκα το Λειβαδίτη που ποτέ δεν είχε υποπτευθεί πόσο ατελείωτη μπορεί να είναι μια νύχτα*.

Και πως μια μέρα, ύστερα από χρόνια, θα θυμηθώ αυτή τη στιγμή και θα κλάψω απαρηγόρητη.**

  *βιολέτες για μια εποχή

**τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

κι αδέσποτοι κι ωραίοι

Έκανα στο μυαλό μου έναν απ' αυτούς τους φανταστικούς διαλόγους. Περπατούσα στην παραλία -όντως,όχι φανταστικά- και θα συναντούσα λέει κάποιον γνωστό απ' αυτούς τους γνωστούς που συμπαθώ πολύ και θα πήγαινε κάπως έτσι:

-Τι κάνεις;
-Περπατάω. Έχει ωραία μέρα και δεν ήθελα να τη χάσω.
-Μόνη;
-Μόνη. Οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές.

Κι ύστερα, πριν καν τελειώσω το τσιγάρο κατά τη διάρκεια του οποίου έγινε αυτός ο φανταστικός διάλογος, χτύπησε το τηλέφωνο. Γιατί οι φίλοι μου αγαπάνε τους ανθρώπους, κι έτσι οι μέρες δεν έχουν σημασία.

Οι μέρες είναι ένας τρόπος να μετράς το χρόνο.
Οι άνθρωποι είναι ένας καλύτερος τρόπος να κάνεις το ίδιο πράγμα.

-ντάξει ο τύπος το απογείωσε το κομμάτι. τον αγαπώ. τον παντρεύομαι-

Μα η φιλία είναι φιλία,
θέλει παιχνίδι και ταξίδι κι αλητεία.
Ναι, η φιλία είναι φιλία,
θέλει ξενύχτι κι αμπελοφιλοσοφία,
θέλει τέχνη και θυσία,
καβγάδες, μπελάδες και παιδικά αστεία.

...και ξέρω τι νιώθω*

"Σ'έχω στο μυαλό μου με έναν τρόπο που δεν είσαι εσύ",κι αυτό ο Δεληβοριάς το λέει και το άκουγα και σκεφτόμουν πως είναι κρίμα να το κάνεις αυτό και πως ευτυχώς εγώ αυτή τη φορά δεν το έκανα. Χα!

Η απομυθοποίηση είναι εκνευριστική και άγρια. Και τρομερά απαραίτητη.

Όπως και να παίξεις θα βρεις τρόπο κάτι να χάθεί.
Γι αυτό κουλ.
Παίξει όπως θέλεις.
Είναι ωραία να παίζεις εξάλλου :)
Κι είναι ώρα να παίξεις εξάλλου!

ΥΓ Τέτοιο κυκλοθυμικό ποστ παίζει να 'χα απ'το λύκειο να κάνω. Κοίτα να δεις.

 ΥΓ2 *και τρέμω απ'τον πόθο.

Είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι εκείνο το τραγούδι του Δεληβοριά ανάποδα. Εκείνο που λέει "κάνε εκείνο που σου βγαίνει και για μένα μη σκεφτείς". Σκέφτομαι πως εγώ πρέπει να κάνω εκείνο που μου βγαίνει. Και τυχαίνει να μου βγαίνουν πολύ διαφορετικά πράγματα. Και τυχαίνει να τα'χω πολύ ανάγκη. Κι οπότε αυτά θα κάνω. Αυτά που μου βγαίνουν.

γιατί είναι κάποια τραγούδια που 'χεις φωνάξει το ρεφραίν τους.
όσο πιο δυνατά μπορούσες.

Όταν βλέπετε κάποιον να γελάει, μη συμπεραίνετε ευτυχία.

Κι όταν βλέπετε κάποιον να κλαίει, μη συμπεραίνετε δυστυχία.

Μη συμπεραίνετε γενικά.

Σημασία δεν έχει ποιος μάντεψε σωστά.

Σημασία έχει ποιος ρώτησε.

ease my tears

Όταν περπατάς κι ακούς τα βήματά σου, σημαίνει πως περπατάς σ'ένα μέρος ήσυχο κι εμένα σε τέτοια μέρη μ'αρέσει να περπατάω. Κι η μέρα είναι όμορφη, είναι φωτεινή και ήσυχη και δεν έχει πολύ κρύο. Η μέρα έχει όλες τις προϋποθέσεις μια καλής μέρας, μιας μέρας για να'ναι κάποιος καλά. Κάποιος άλλος.

Για μένα είναι απλώς μια όμορφη Πέμπτη, αλλά με ψυχρή ομορφιά. Έτσι κι αλλιώς οι Πέμπτες είναι γαλάζιες, χρώμα ψυχρό. Και οι χειρότερες μελαγχολίες είναι αυτές που σε πιάνουν τις όμορφες μέρες, γιατί πέρα απ'τη μελαγχολία έχεις και την ενοχή γιατί μια τέτοια μέρα θα'πρεπε να 'σαι καλά.

Οι καλύτερες ώρες ,που λες, είναι αυτές που είναι κλειστά τα μαγαζιά. Έχει ησυχία. Δε θα μπορούσα να μένω κάπου που η αγορά πάντα θα κινείται. Γιατί όσο χρειάζομαι καμιά φορά τη σύγχιση -ή τέλος πάντων προσπαθώ να με πείσω ότι τη χρειάζομαι, γιατί αν δεν τη χρειάζομαι, τότε γιατί την έχω;- άλλο τόσο χρειάζομαι και την ηρεμία. Την αδράνεια. Την αίσθηση πως τίποτα γύρω μου δεν είναι ζωντανό. Ή πως αν κάτι είναι ζωντανό τότε το ευχαριστώ γιατί είναι διακριτικό και δε μου ενοχλεί τ'αυτιά μου.

Κι ύστερα σκέφτομαι εκείνο το γκράφιτι με έναν κιθαρίστα και μια χορεύτρια που λέει

easy my tears

tease my ears

και θυμάμαι πόσο κατά βάθος θέλω κάποιος να μου ενοχλεί τα αυτιά με τέτοιο τρόπο που να μη θέλω πια να κλαίω.

Αλλά αυτά παραείναι φανταστικά για μια ψυχρή Πέμπτη. Ίσως αύριο. Γιατί οι Παρασκευές είναι πορτοκαλί. Χρώμα ζεστό.

αλλάζει πρόσωπα η θλίψη

"κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ'έκσταστη το δειλινό,

είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον"*

Θέ μου, ποιος ξέρει πόσα δειλινά έχω κοιτάξει.

Κι ακόμα τα κοιτάω κι αποθηκεύω θλίψη,αλλά,ξέρεις, απ'αυτή τη θλίψη την όμορφη που αν ήταν γυναίκα θα φορούσε ένα μαύρο φόρεμα με δαντέλα και θα'χε κόκκινα χείλη και θα'χε και το πιο μαγνητικό βλέμμα του κόσμου και θα την ερωτευόσουν -όλοι θα την ερωτευόντουσαν- γιατί η θλίψη είναι ελκυστική και απαραίτητη.

Η θλίψη είναι πανέμορφη αρκεί να 'χεις προμηθευτεί τα κατάλληλα βιβλία, ένα τετράδιο με κίτρινα φύλλα χωρίς γραμμές κι ένα μαύρο στυλό με υγρή μελάνη. Και μουσική. Γιατί η μουσική είναι η θλίψη όσων δεν πρόφτασαν ν'αγαπήσουν.* Και γιατί τίποτα δεν είναι πανέμορφο χωρίς μουσική. Και κανένας. Ουτέ καν- κανένας.

* ε Λειβαδίτης ντε.

Do I wanna know?

Το ακούω στο ριπήτ. Και σκέφτομαι πως είναι τόσο δειλό και τόσο συνηθισμένο και τόσο ανθρώπινο το να μη θες να ξέρεις.

Γιατί όλοι κάτι φοβόμαστε. Κι αν κάνεις αυτό που φοβάσαι,μετά θα ξέρεις. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των φόβων (μου) προέρχονται απ' το άγχος για το μετά. Κι αν κάνεις αυτή τη βουτιά που φοβάσαι μετά θα έρθει το μετά. Και θα ξέρεις πια πώς είναι το μετά και δε θα χρειάζεται να κάνεις σενάρια κι αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Γιατί υπάρχουν καλά και κακά σενάρια. Κι ακόμα κι αν είσαι απ' τους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν μόνο τα κακά σενάρια για να μην απογοητεύονται, αυτό δεν αποτελεί καμιά εγγύηση. Γιατί άλλο να υποθέτεις κι άλλο να ξέρεις.

Είναι τόσο δειλό να μη θες να ξέρεις. Τόσο ανθρώπινο.

Κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος πολύ ανθρώπινος,ένα κορίτσι πολύ κοριτσίστικο. Είμαι ένα απ' αυτά τα κλισέ που έγιναν κλισέ όχι επειδή ικανοποιούν πολύ κόσμο, είμαι ένα απ' αυτά τα κλισέ που έγιναν κλισέ γιατί απλώς είναι αλήθεια.

Είμαι ένα κοριτσίστικο κορίτσι, απ' αυτά που ξεμυαλίζονται,που ζηλεύουν,που ενθουσιάζονται με τα τραγούδια και τα λουλούδια και τους ουρανούς και τα κόκκινα σύννεφα. Απ' τα κορίτσια που κάνουν "αααχ" και άλλους τέτοιους ήχους που οι φίλοι μου λατρεύουν να κοροϊδεύουν. Είμαι ένα κοριτσίστικο κορίτσι απ' αυτά που τους αρέσει το φούξ χρώμα και τα κοψοφλέβικα τραγούδια,απ' αυτά τα κορίτσια που θα έβαζαν ένα σημάδι από κραγιόν σε κάποιο γράμμα,ένα κορίτσι που σε κάποιο βιβλίο έχει υπογραμμίσει με αιλάινερ γιατί αυτό που διάβασε τη συγκλόνισε τόσο που ήθελε να κλαίει. Είμαι απ' αυτά τα κορίτσια που διαβάζουν και κλαίνε,βλέπουν ταινίες και κλαίνε,γράφουν και κλαίνε. Είμαι ένα κορίτσι που συχνά κλαίει από συγκίνηση ή κι από χαρά. Και φυσικά είμαι απ' τα κορίτσια που όσο πιο λυπημένα είναι,τόσο πιο πολύ γελάνε. Στους αγνώστους δηλαδή. Στους φίλους μου είμαι όπως είμαι.

Αλλά όσο κοριτσίστικο κορίτσι και να' μαι,δειλό κορίτσι δεν ήμουν ποτέ. Κι αυτό δε σημαίνει πως ποτέ δε φοβήθηκα* φοβάμαι και τώρα. Όλοι κάποτε κάτι φοβόμαστε. Αλλά μια μέρα έπεσα σε μια ατάκα μιας χαζής ταινίας που δεν ξέχασα ποτέ κι έλεγε courage is not the absence of fear,it is the presence of it and yet the will to go on. Γιατί μεταξύ μας το να κάνεις κάτι που δε φοβάσαι να κάνεις δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Κι είναι ωραία να νιώθεις πως κάνεις κάτι σπουδαίο. Όσο χαζό κι αν μοιάζει,αν είναι κάτι που το φοβόσουν,τότε είναι σπουδαίο. Να και μια ευχή για τον καινούριο χρόνο: να δίνουμε λίγο πιο πολύ credit στον εαυτό μας. Γιατί είμαστε σπουδαίοι ώρες ώρες.

ΥΓ: η λέξη κοριτσίστικο  απ'το 1ο μέχρι το 3ο "ι" είναι παλινδρομική.! απίστευτο?