μη μου ξαναφύγεις πια

Είχα διαβάσει κάποτε αυτό για τη θεωρία της σχετικότητας που έλεγε κάτι για έναν άντρα που περνάει μια ώρα με μια όμορφη γυναίκα και ένα λεπτό με το χέρι του πάνω σε κάτι που καίει και πόσο διαφορετικά θα του φαινόταν πως κυλάει ο χρόνος κι ότι αυτό, λοιπόν, είναι η θεωρία της σχετικότητας. Το είχα κατανοήσει και τότε αλλά τώρα το καταλαβαίνω.

Καταλαβαίνω κάθε λεπτό κάθε μέρας να περνάει βασανιστικά αργά, καταλαβαίνω τη σημασία της λέξης ανυπόφορα. Και χτες σε μια τεράστια παρέα με κιθάρες παιζόταν το μη μου ξαναφύγεις πια κι αγκάλιασα την αγαπημένη και βρέθηκα ξαφνικά να κλαίω σ' ένα μπαλκόνι με θέα όλο το Βόλο κι όλο το Πήλιο. Γιατί κατάλαβα και τι σημαίνει ανυπολόγιστα σκληρός.

Νιώθω να με βαραίνουν τα βλέφαρά μου και νιώθω τα μάτια μου να μη στεγνώνουν σήμερα και νιώθω κι όλη την έκταση της υπερβολής μου και νιώθω αδύναμη να της αντισταθώ.

Γιατί όλα υπερβολικά είναι. Και τώρα θα γαμήσω το κλίμα όπως μόνο ένας άνθρωπος των θετικών επιστημών μπορεί να κάνει, γιατί σκέφτομαι τις υπερβολές σε διάγραμμα με Χ και Υ άξονες.

Κι ύστερα γίνομαι πάλι ένα απλό κορίτσι και σκέφτομαι πόσο θλιβερό είναι που τείνουν έτσι ασυμπτωτικά προς τους άξονες χωρίς ποτέ να τους αγγίζουν.

Υπερβολικά θλιβερό.

το καλοκαίρι θα 'ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί*

Ήθελα μια χαζή καλοκαιρινή όζα, απ' αυτές που κάθε κορίτσι χρειάζεται να 'χει.
Πήρα τρεις χαζές καλοκαιρινές όζες, απ' αυτές που κανένα κορίτσι δε χρειάζεται να 'χει.

Κι εκεί που περίμενα να πάρω τα ρέστα μου βλέπω κάτι φουξ μπαλάκια που ήταν σκουλαρίκια. Οπότε τώρα έχω και φούξ μπαλάκια που είναι σκουλαρίκια. Και που κανένα κορίτσι που έχει τελειώσει το δημοτικό δε χρειάζεται να 'χει.

Αλλά να σας πω κάτι; Όλα τ' αγόρια κι όλα τα κορίτσια του κόσμου, τα πράγματα που χρειάζεται να 'χουν είναι τραγικά λίγα. Ή μάλλον όχι. Όχι "τραγικά". Εκπληκτικά. Είναι εκπληκτικά λίγα. Τα υπόλοιπα είναι καλοκαιρινά μπόνους. Αυτή τη στιγμή δηλαδή, σε ένα τετράμηνο θα 'ναι φθινοπωρινά μπόνους, δεν είναι το καλοκαίρι πιο γενναιόδωρο απ' τις άλλες εποχές. Απλώς είναι πιο εύκολο. Γιατί όλα είναι πιο εύκολα με ήλιο. Οι άλλες εποχές θέλουν στοργή και προδέρμ. Και θα δώσουν κι αυτές.

*στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή

στο 'πα μια βραδιά που είχα γίνει σκνίπα

αυτό γιατί έχω πολύ καιρό να κάνω ποστ μόνο με τραγούδι, χωρίς περιττό μπλα μπλα. ε και καμιά φορά χρειάζεται.

wonder-ing

Αναρωτιέμαι πόσα χαλάκια σε πόσες εξώπορτες να 'χουν κλειδί από κάτω.
Πόσες γλάστρες σε πόσες βεράντες έχουν κλειδί από κάτω;
Στοιχηματίζω πως είναι λιγότερες απ' οσες σε κάνουν να πιστεύεις οι ταινίες.

Είναι κάποιες καταστάσεις που οι ταινίες τις παραφουσκώνουν.
Κι είναι και κάποιες άλλες για τις οποίες καμία ταινία δε θα'ναι ποτέ αρκετή.

Αναρωτιέμαι πόσες ιστορίες κρύβουν μια ταινία από κάτω.
Πόσες ταινίες κρύβει κάθε ιστορία από κάτω;

YΓ ίσως το να αναρωτιέσαι σημαίνει να δημιουργείς θαύματα. γιατί πώς αλλιώς;

a big big girl in a big big world

Σήμερα ήταν μια ωραία μέρα. Η θερμοκρασία ήταν όπως έπρεπε, η φωτεινότητα ήταν όπως έπρεπε και η λέσχη είχε φαΐ που τρωγόταν ευχάριστα. Το ποδήλατό μου τελευταία είναι κι αυτό όπως πρέπει κι αυτό ομολογουμένως κάπως με αγχώνει* πριν δε φοβόμουν μήπως μου το κλέψουν,κανείς δε θα το ήθελε. Αλλά δεν πειράζει, γιατί πριν δεν ευχαριστιόμουν τις βόλτες,προτιμούσα να πάω με τα πόδια. Τώρα ξανααγάπησα το ποδήλατό μου και σκέφτηκα πως ίσως την άνοιξη ανανεώνονται όλες οι σχέσεις, όχι μόνο οι ανθρώπινες αλλά κι αυτές που έχουμε με τα πράγματα.

Σήμερα ανανέωσα και τη σχέση μου με την Αμάντα κι αυτό με γέμισε με μια ανεμελιά που πολύ χρειαζόμουν. Γιατί πολλή βαριά ανάγνωση είχε πέσει τελευταία γιατί μάλλον προσπαθούσα να με πείσω πως είμαι μεγάλο κορίτσι απ'αυτά που διαβάζουν Σοπενχάουερ και Μπρυκνέρ και τέτοιους. Που μια χαρά είναι οι άνθρωποι,δεν τους κατηγορώ κι αλήθεια σας λέω, κι αυτούς τους ευχαριστήθηκα. Αλλά επειδή κατά βάση είμαι μικρό κορίτσι είχα την ανάγκη να πάω σ'αυτό το πανέμορφο καφέ που δουλεύει η φίλη μου η Ειρήνη, να πιω κρύο καφέ και να διαβάζω για ένα κορίτσι που ερωτεύτηκε ένα αγόρι κι έκανε ένα παιδί με ηλεκτρικά μάτια, για μαγείες και περιπλανώμενους θιάσους και τέτοια. Και στα διαλείμματα απ'το διάβασμα να λέμε με τη φίλη μου τι όμορφη που είναι η μέρα και πόσο καλό μας κάνει ο ήλιος.

Γιατί δεν είμαστε μεγάλα κορίτσια, είμαστε μικρά κορίτσια που καμιά φορά κάνουν πράγματα που είναι για μεγάλους, και επειδή τα κάνουμε καλά μάλλον μπερδευόμαστε λίγο, αλλά εγώ θα το θυμάμαι: είμαι ένα μικρό κορίτσι.

Το τραγούδι παρτε το κι απολαύστε το ένοχα όπως κι εγώ. Έτσι γιατί η σημερινή ωραία μέρα τέλειωσε με μπύρα σ'ένα μαγαζί με βαρύγδουπο όνομα και πολύ κόσμο -που κανείς μας δεν ξέρει γιατί έχει τόσο κόσμο, είναι απλά ένα μαγαζί- και επειδή σήμερα αντί για στην υγεία μας λέγαμε χρόνια πολλά στην ελενίτσα τη φουρέιρα.

πάμε Σαγκάη,πάμε Τήνο,πάμε Πάρο*

Είμαι άνθρωπος που επικεντρώνεται στα θετικά όταν έχει υποχρεώσεις. Δηλαδή άμα πρέπει να διαβάσω μηχανική ρευστών, πρέπει πρώτα να με πείσω πως εμένα μ' αρέσει η μηχανική ρευστών ρε παιδί μου. Ξεκινάω απ'το "αχ μα κοίτα τι ωραίο χρώμα έχει το εξώφυλλο" και μετά αρχίζω να βρίσκω ενδιαφέροντα όλα τα πράγματα που διαβάζω γιατί εντάξει,ενδιαφέροντα είναι,απλά δεν είναι ωραία να πρέπει να τα μάθεις.

Κι εντάξει, 3 εξεταστικές το χρόνο είναι, καλό είναι και το διάβασμα, δε λέω.

Αλλά βασικά έλα πάμε παραλία για νυχτερινό μπανάκι!

*

 

that time of the year

Λοιπόν για σας δεν ξέρω, για μένα ένας τρόπος υπάρχει για να κάτσω επιτέλους για διάβασμα.

Βήμα 1. Βρίσκεις κάπου -στα αρχεία σου, στο μπ3 σου, στο γιουτιούμπ ρε αδερφέ- το supermassive black hole.
Βήμα 2. Βάζεις ακουστικά -όχι για σένα,για τη φουκαριάρα τη γειτόνισσα
Βήμα 3. Ρυθμίζεις ένταση στο τέρμα.
Βήμα 4. ...and play.

Άντε καλή εξεταστική.

[ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ]

Κι αν αγαπήσαμε, αγαπήσαμε πράγματα που τρεμόσβηναν στο βάθος και χάνονταν γρήγορα,
όπως οι έρωτες των αρρώστων που θα είναι σύντομοι μα ο θεός τους ευλόγησε να φαίνονται αιώνιοι
και οι κήποι μας βάζουν ερωτήματα αναπάντητα
με ρόδα ή γιασεμιά
κι ω χίλιοι σπασμένοι καθρέφτες της σελήνης και η θάλασσα τρελή,
τρελή, που προσπαθεί να τους συναρμολογήσει.


Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...

little girl

Κι έτσι μια μέρα δε βρίσκεις νόημα στο να'ναι τρύπια τα παπούτσια σου, κι ας νόμιζες στο γυμνάσιο πως θα φορούσες για πάντα σταράκια -και στο γάμο σου λέει,άσπρα σταράκια θα φορούσες. Και τώρα τα τακούνια είναι απλά πανέμορφα κι όταν τα σταράκια χαλάνε, τα πετάς,δεν τα κάνεις μουσειακό κομμάτι.

Και την άλλη μέρα ξυπνάς και νιώθεις τόσο τραγικά μικρή, που το μόνο που μπορείς να φορέσεις είναι σκισμένα σταράκια και τσάντα nightmare before christmas. Τόσο μικρή.

γι αυτό*

Λοιπόν τελευταία έχω σιγουρευτεί για διάφορα πράγματα. Ενδεικτικά:

α) το ραδιόφωνο υπάρχει για να χλευάζει τον κόσμο,θα elaborate παρακάτω.
β) ο κόσμος είναι άδικος, δε θα elaborate ιδιαίτερα.
γ) αυτό το λουλούδι που μυρίζει σα γιασεμί αλλά δεν είναι, το λένε αγγελική, κι είναι πανέμορφο, είναι σαν κέντημα,θα το βγάλω φώτο κάποτε αυτό το δέντρο.
δ) είναι σεπτέμβριος, φαντάζομαι αυτό δε θέλει further explanation.

μέρος β, απαντήσεις ανάπτυξης.

ρε παιδί μου, κοίτα, εγώ το ραδιόφωνο το αγαπώ, κοιμάμαι μ' αυτό και ξυπνάω μ' αυτό και ταξιδεύω μ' αυτό. ε κι αυτό που ταξιδεύω με ραδιόφωνο μου 'χει κάνει πολλές φορές κακό ομολογουμένως, αλλά είμαι και χαζούλι και μυαλό δε βάζω κι επιμένω εκείιιι να ακούω ερωτικό 9.48 και να περνάω απ'τα Τέμπη, καλά που δεν οδηγάω το λεωφορείο εγώ δηλαδή. Κι άντε απ'τα Τέμπη και μετά δεν πιάνω ραδιόφωνο θεσσαλονίκης, βάζω το Δεληβοριά μου κι εντάξει, κάπως καλύτερα. Το άλλο το σημερινό πού το πας; Άρχισε να με χλευάζει από νωρίς σήμερα, από πριν φτάσω στα κτελ με κορόιδευε, κάτι σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο.

Ύστερα από λίγο στεναχωρέθηκα κάπως με την Ελευθερία -την Αρβανιτάκη ντε- γιατί άκουγα ένα τραγούδι που δεν το'χα ξανακούσει κι έλεγε "μη φεύγεις,μη μένεις,να μην υπάρχεις θέλω" κι έλεγα γιατί ρε γαμώτο τόσο μίσος αλλά ο επόμενος στίχος ήταν "μια ώρα μακριά σου να καταφέρω". Και το βούλωσα. Όχι ότι μιλούσα δηλαδή πριν. Αλλά εκείνη την ώρα, το μυαλό μου το βούλωσα.


Α και, που λες, πολλά άδικα έχει ο κόσμος, δεν έχει ένα μόνο. Αλλά εμένα ένα με ενοχλεί τώρα τελευταία, με ενοχλεί που όσο πιο εύκολα συνηθίζεις, τόσο πιο δύσκολα ξεσυνηθίζεις. Αλήθεια τώρα, αυτό πρέπει να 'ναι η μεγαλύτερη αδικία στον κόσμο.

*γι αυτό

music is my aeroplane

Δεν ήξερα τι σκέφτομαι, μόνο κάπνιζα στην κουνιστή πολυθρόνα και περίμενα να στεγνώσουν τα νύχια μου. Μέχρι που άνοιξα το ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο ήξερε τι σκέφτομαι, το ραδιόφωνο πάντα ξέρει. Γι αυτό δε θα γράψω τίποτα άλλο, θ'αφήσω να πει το ραδιόφωνο.

Εγώ το φως μετάλαβα
κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
Κατάλαβα
Εγώ το φως μετάλαβα
κι αντέχω τη φωτιά
στο στήθος
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα

 ...

Εγώ με λάβα τα `λαβα
αυτά που λέει κρυφά το πλήθος
κι ας μοιάζαν θεοπάλαβα
τα αχ των ζωντανών
κατάλαβα
...

Δωσ’ μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να `ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα `χω φυλαγμένα
...

μετά το ραδιόφωνο έβαλε το δίχτυ και γαμήθηκε η κατάσταση η νοσταλζίκ, έγινε στρέιτ απ ντιπρέσσιον,

ύστερα είδα τα μάτια σου κλαμένα καλή μου. αυτό το τραγούδι το αγαπώ, σα να 'ναι άνθρωπος, τόσο το αγαπώ. Όταν αγαπάω ανθρώπους, τόσο τους αγαπώ.

exciting

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο υπέροχος μπορεί να'ναι ένας άνθρωπος; Αν όχι, δεν έχεις κάνει σωστές γνωριμίες. Ψάξε,ψάξε.

Τις προάλλες ήθελα να γράψω κάτι για την ετυμολογία της λέξης κόσμος,είναι απ'το κόσμημα,λέει, ο κόσμος είναι ένα στολίδι. Αλλά τώρα αυτό δε με νοιάζει πια, ο κόσμος ας είναι ό,τι θέλει, γάμα τον κόσμο. Οι άνθρωποι είναι στολίδια. Θα μου πεις η Γώγου τους φίλους της τους έβλεπε μαύρα πουλιά, αλλά θα σου πω η Γώγου ήταν η Γώγου κι εγώ είμαι απλά ένα ροδοζαχαρένιο κορίτσι κι οι φίλοι μου είναι κοσμήματα. Αλλά όχι ακριβά και χρυσά και δηθενιές τέτοιες. Οι φίλοι μου είναι κοσμήματα από χρωματιστές κλωστές και ξύλινες χάντρες και τέτοια. Και λάμπουν. Κι αν ποτέ τους έλεγα πως λάμπουν τους φαντάζομαι ν' απαντάνε "κι εσύ λάμπεις μπάμπη μου". Τουλάχιστον.

Έχεις γνωρίσει ποτέ τόσο υπέροχο άνθρωπο; Να λάμπει;