in spite of me

αγαπώ:

-την αλάνις.
-αυτό το βίντεο.
-αυτούς τους ανθρώπους.

Πέννυ

Χωρίζουμε, γράφουμε.
Τα φτιάχνουμε, γράφουμε.
Πηδιόμαστε, γράφουμε.
Κλαίμε, γράφουμε.
Γελάμε, γράφουμε.

Καθόμαστε και γράφουμε για κάθε γκόμενο, σημαντικό ή ασήμαντο, όσο και αν κρατάει, όσο λίγη διαφορά και να κάνει στη ζωή μας ή όσο τεράστια.
Γράφουμε αν κάποιος περνάει και δεν ακουμπάει και γράφουμε κι αν κάποιος περνάει και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.

Αλλά όλα αυτά πριν τα γράψω ξέρεις τι τα έκανα;
Τα έλεγα σε σένα, μωρέ.
Πόσο inappropriate θα ήταν αν δεν έγραφα τώρα γι αυτό;

Βέβαια, προφανώς, δεν ξέρω τι να γράψω, γιατί δε θέλω να γράψω κάτι στενάχωρο και να το διαβάσεις και να στεναχωριέσαι.
Α, σκέφτηκα να σου κάνω δώρο για το καινούριο σπίτι, την οδοντόβουρτσα που χρησιμοποιούσες σπίτι μου. Τρομερό προνόμιο,έτσι; Κανείς, γλυκιά μου, δεν έχει οδοντόβουρτσα στο σπίτι μου! Αλλά εσύ δεν είσαι όποιος κι όποιος. Μπορεί να στη στείλω, έχω και πλαστικό καπάκι.

Που λες, να μη γράψω κάτι στενάχωρο.
Καλά θα είναι, θα έρχομαι και θα παρτάρουμε ανελέητα, imagine that.
Και συναυλίες, ναι, τώρα θα πηγαίνουμε σε ωραίες συναυλίες, γιατί εσύ θα είσαι ήδη εκεί που γίνονται συναυλίες, μένει να 'ρχομαι εγώ.

Ε και θα σε παίρνω τηλέφωνο και θα με παίρνεις τηλέφωνο και θα πίνουμε καφέ στο σκάιπ -χωρίς να'ναι απαραίτητο, μας καλύπτουν και τα υπεραστικά, αλλά απ'το τηλέφωνο δε βλέπεις τον άλλον να πίνει καφέ. Και θα πίνουμε και τον καφέ όπως θέλουμε γιατί εντάξει, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως σ'αυτό δεν ταιριάζαμε. Μία στον έκανα σκέτο, μία μου τον έκανες γλυκό, όλο δρομολόγια στην κουζίνα ήμασταν μέχρι να μπαστακωθούμε και να πιούμε τον γαμωκαφέ.

Θα μου λείψεις, μωρέ, πολύ.
Νομίζω θα μου λείψεις περισσότερο απ' οποιονδήποτε έχω δει να φεύγει.
Κι έχω δει κόσμο να φεύγει, ξέρεις.
Δεν είναι ότι έφευγες πρωί και νύσταζα, δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν ήρθα.
Δεν μπορούσα να έρθω ρε, γιατί θα έκλαιγα και μετά θα έκλαιγες κι εσύ και θα ήμασταν υπερβολικές γιατί, αν είναι δυνατόν, δεν πας και μακριά.

Αλλά νιώθω ήδη μόνη.
I need my girl.

true story

- Can you describe your last orgasm?
- Ιt was great. It was like time had stopped and I was completely alone.
- Were you sad afterwards?
- Yeah.
- Why?
- Because time hadn't stopped and I wasn't alone. 

people matter

Είναι κάποια πράγματα που τα κάνεις σχεδόν αντανακλαστικά, χωρίς να τα θέλεις πια, απλώς επειδή τα 'χεις συνηθίσει.

Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ανήκουν σ' αυτά τα πράγματα.

first times

Τα πράγματα έχουν άλλη βαρύτητα όταν τα κάνεις για πρώτη φορά.
Άλλα μεγαλύτερη κι άλλη μικρότερη.
Αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους ζεις μια κάποια οποιαδήποτε πρώτη φορά, αποκτούν σημασία, αν δεν είχαν,κι αποκτούν μεγαλύτερη σημασία αν ήδη είχαν.

Δε μιλάω για το σεξ, εξάλλου δεν πιστεύω ότι έχει τόση σημασία ο πρώτος σου,δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα καθόλου δε με σημάδεψε μακροπρόθεσμα.
Σκέψου κάτι χαζό.
Την πρώτη φορά ξερω γω που έφαγες κινέζικο.
Την πρώτη φορά που πήγες σε κάποιο μέρος.
Την πρώτη φορά που μέθυσες.
Την πρώτη φορά που μέθυσες πάρα πολύ.
Την πρώτη συναυλία.

Μπορεί όλα αυτά να τα έκανες με ανθρώπους που δεν παίζουν μεγάλο ρόλο στη ζωή σου, γιατί πρόκειται για αποφάσεις που δεν παίρνεις μετά από σκέψη.
Κι αυτό είναι το μαγικό.
Υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι με τους οποίους εντελώς τυχαία έκανες κάτι για πρώτη φορά.
Κι αυτό δεν μπορεί ν'αλλάξει, όσες φορές και να ξαναφάς κινέζικο και ακόμα κι αν γεμίσεις έναν τοίχο με εισιτήρια από συναυλίες, η πρώτη φορά θα'ναι με τον ίδιο άνθρωπο. Κι αυτό μπορεί να το σκέφτεσαι και να χαμογελάς και μπορεί και να το σκέφτεσαι και να λες "καλά,καλύτερη παρέα δε βρήκα;".
Και για κάποιο λόγο αυτή η σκέψη με συναρπάζει.
Με συναρπάζει ο τρόπος που οι άνθρωποι παίζουν κάποιο ρόλο που ποτέ δε φανταζόσουν.
Τυχαία.
Εντελώς τυχαία.

Με συναρπάζει η τύχη.
Είναι τόσο πολύχρωμη κι ευφάνταστη.
Συναρπαστική.

ΥΓ Είχα πολύ καιρό να βρω κάτι συναρπαστικό μες στο μυαλό μου. Χαίρομαι που επανήλθα.

ευτυχώς

Επειδή υπάρχει ένα όριο στο πόσο μάλαμα και πασχαλίδη αντέχει ένας άνθρωπος να ακούσει σε 2 βδομάδες -και το έχω ξεπεράσει κατά πάρα πολύ- τώρα το μόνο που μπορώ να σκέφτομαι είναι

ευτυχώς που δε χάθηκε ο έρωτας

ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες

 

τσιγάρο μ' ανεμόχαρτο στρίβω στα πρακτορεία

17.10.14, 20:47

Κτελ προς Θεσσαλονίκη

Για κάποιο λόγο ακούω τα διόδια του Μάλαμα στο ριπήτ. 

How appropriate (κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μη σχολιάσω τη λέξη. κρατιέμαι.)

Πολύ ταιριάζει πάντως με τη διαδρομή.

Όταν ταξιδεύεις δίπλα στο παράθυρο, βλέπεις τον δρόμο δύο φορές. 

Μία κοιτώντας μπροστά και μία κοιτώντας την αντανάκλαση στο τζάμι.

Τι πανέμορφη συμμετρία.

Αυτό το τραγούδι, που λες, είναι κόκκινο, έτσι το φαντάζομαι.

Έτσι, λοιπόν, ταιριάζει και με το καινούριο μου τετράδιο, που είναι κι αυτό κόκκινο και δερμάτινο και πολύ ροκ.

Είμαι κι εγώ, λέει, ροκ. Δεν το λέω εγώ, μου το είπανε.

Όχι για τη φάτσα μου, ούτε για τα μαλλιά μου, ούτε για τα ρούχα μου.

Το είπανε για τον εαυτό μου.

Τι τεράστιο κοπλιμέντο.

Το τραγούδι, λοιπόν.

Το τραγούδι με στεναχωρεί πολύ, μου δημιουργεί μια αίσθηση ματαιότητας.

Που, αν με ρωτάς, κόκκινος δεν είναι ο έρωτας, ούτε το πάθος, ούτε η αγάπη.

Ο έρωτας είναι κάτι σε ροζ ή φούξια, ενίοτε και πένθιμο μωβ -ανάλογα τον έρωτα.

Το πάθος είναι ένα γυαλιστερό μαύρο δερμάτινο και η αγάπη άσπρο σατέν.

Κόκκινη είναι η ματαιότητα.

πόσες φωτιές στα πέλαγα

πόσοι ξενιτεμένοι

ήταν για τα διόδια

κι όχι για την Ελένη.

nope

- ενα camel.όχι. Ένα καρελια. Χρύση κασετίνα. Όχι camel.

Oops

'Cause to lose all my senses
That is just so typically me

<=>

Αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις.

Τόσο απλό.

Εγώ παίζω με κάρβουνα, γιατί εγώ όλο φωτιές φαντάζομαι.
Μάλιστα εγώ, μόνο φωτιές φαντάζομαι και τίποτα λιγότερο.
Και κάπως έτσι καίγομαι άλλα αμα δε λιωσουμε μάζι πως θες να γίνουμε ενα;

Αλλά γενικα , αν δεν,τοτε μη.

κάποιος θα πατήσει play*

Η σοφή μου φίλη μου είπε μια φορά για να με ηρεμήσει "εσύ έχεις ταλέντο να γνωρίζεις κόσμο". Μου φάνηκε παράξενο κοπλιμέντο -πρώτη φορά μου το έκαναν άλλωστε. Αλλά είχε ένα δίκιο, η κοινωνικότητα είναι κάποια ιδιότητα, το λεγόμενο people skills.

Αυτό σκεφτόμουν, που λες, καθώς περίμενα τον προαστιακό. Η λατρεία μου για τα τραίνα είναι γνωστή κι ίσως συμβάλει στη φιλικότητά μου, εξάλλου η καλή διάθεση μάλλον σε κάνει καλή παρέα. Στη διάρκεια αυτής της αναμονής, που λες, παρηγόρησα μια νέα, φρεσκοχωρισμένη και γλυκύτατη γυναίκα, που έχει 2 μικρά παιδιά. Συζήτησαμε διάφορα από τα καινούρια της προβλήματα κι ύστερα της είπα πως οι δικοί μου γονείς χωρίσαν ενώ ήμουν στην εφηβεία -δύσκολη ηλικία, να τα λέμε κι αυτά- και όμως βγήκα μια χαρά. Μου είπε πως φαίνομαι πολύ ισορροπημένη και μ'αυτό τον τρόπο καθησύχασε κι εμένα και τον εαυτό της. Ορίστε παράδειγμα του πόσο βοηθάει η αλληλεπίδραση με αγνώστους ώρες-ώρες.

Λατρεύω την αλληλεπίδραση με αγνώστους.
Οπότε να, ίσως γι αυτό είμαι και καλή σ'αυτό.
Είναι μάλλον το χόμπυ μου.

Κι ύστερα ένα ακόμα τραίνο.
Και είπαμε, έχω ταλέντο στο να γνωρίζω ανθρώπους. 

*

dangerous

Το πιο επικύνδινο πράγμα που μπορείς να μου κάνεις, είναι να με κάνεις να γελάω.

δε γαμιέται κι η πανσέληνος;

Γενικά τα πράγματα που δε θέλουμε ή δεν αντέχουμε ή και τα δύο δε θα 'πρεπε να τα νιώθουμε. Αυτό θα ήταν το δίκαιο.

Αλλά ντάξει, δε μου υποσχέθηκε ποτέ κανείς δικαιοσύνη.

Είμαι λίγο άδικη με την πανσέληνο, είναι το πιο ωραίο φεγγάρι που έχω δει εδώ και πολλά χρόνια, ίσως καλύτερο απ'όλα τ'αυγουστιάτικα φεγγάρια που 'χω δει, κι έτσι κάπως με δικαιώνει που πάντα συμπαθούσα το φθινόπωρο περισσότερο, κι άμα με δεις δε σου φαίνομαι φθινοπωρινή προσωπικότητα κι αν μ' ακούσεις πάλι δε σου φαίνομαι φθινοπωρινή προσωπικότητα, αλλά βασικά ανήκω στους σεπτέμβρηδες και στους οκτώβρηδες και σ' όλα τα πρώτα κρύα και τις βροχές κι αυτό που μ' ανακουφίζει δεν είναι καμία ζέστη και κανένας ήλιος μόνο η δροσιά και το κρύο αεράκι και θε μου πώς μυρίζει η βροχή.

Η βροχή, ναι.
Κάθε μέρα ας έβρεχε.

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς.
Τίποτα τρομερά σημαντικό δε γίνεται με λιακάδα.

and I'm a believer :)

Το "πιστεύω σε σένα" δεν είναι το ίδιο με το "δε σε φοβάμαι".
Το "δε σε φοβάμαι" σε γεμίζει άγχος, είναι σα να σου λένε "δεν περιμένω να μου ζητήσεις βοήθεια".
Το "πιστεύω σε σένα" σε γεμίζει ελπίδα, είναι σα να σου λένε "δε νομίζω να χρειαστείς τη βοήθειά μου".

Είναι ωραία να πιστεύουν σε σένα ή ακόμα και να στο λένε χωρίς να 'ναι και πολύ σίγουροι, γιατί η ελπίδα -συνήθως- κακό δεν κάνει.

Και γιατί καμιά φορά σου θυμίζουν, πως κατά βάθος κι εσύ πιστεύεις σε σένα.
Και δεν είναι να τα ξεχνάμε αυτά.
Όχι. Αυτά να τα θυμόμαστε.

Το τραγούδι άσχετο, απλά με φτιάχνουν τα τάνγκο :)

μα τις νυχτιές σα συλλογιέμαι...

και για να το ξεφτιλίσω και λίγο, γιατί το ξεφτίλισμα είναι ουσιαστικά το μόνο coping mechanism που διαθέτω, έχω να παρατηρήσω πως αυτή για να 'χε μάτια μενεξιά, μάλλον Ταργκάρυεν θα ήτανε. Αχά.