detachment

Ξύπνησα μ'αυτό το τραγούδι,πολύ λίγες ώρες αφού είχα κοιμηθεί. Και δε μ'ένοιαζε που είχα κοιμηθεί τόσο λίγο γιατί αυτό το τραγούδι κάτι μου κάνει. Μάλλον ακούω τους στίχους σαν κάποιος να μου τους μιλάει και να μου λέει "ηρέμισε,δεν τρέχει τίποτα,let down your guard just a little". Κι αυτό είναι τόσο fucking hard.

Είναι τόσο δύσκολο γιατί είμαι άνθρωπος με ελάχιστους αμυντικούς μηχανισμούς. Εμπιστεύομαι τον κόσμο. Πιστεύω ότι όλοι είναι δυνητικά καλοί. Πιστεύω πως τα χαμόγελα είναι σούπερ δύναμη και πως μ'αυτά μπορείς ν'αλλάξεις τον κόσμο ή τουλάχιστον τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να πω ψέματα, αλλά αν εσύ μπορείς μάλλον θα σε πιστέψω. Βασικά τώρα που διαβάζω αυτά που έγραψα,μάλλον χαζή είμαι αλλά τέλος πάντων.

My point is πως όταν είσαι τέτοιος άνθρωπος,τους αμυντικούς μηχανισμούς σου πρέπει να τους φτιάξεις σιγά σιγά,δεν τους έχεις έμφυτους,το να προστατεύσεις τον εαυτό σου είναι κάτι που πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις. Και πολλές φορές θα πεις "πάλι δεν τα κατάφερα",πάρα πολλές φορές θα το πεις αυτό. Κι ύστερα μια μέρα τα καταφέρνεις και σε προστατεύεις άψογα,δεν έχεις αφήσει ούτε μισό χιλιοστό ανοιχτό κανένα απολύτως παράθυρο.

Και περνάει η μέρα και λες τι στο διαόλο κάνω? Σου κακοφαίνεται,γιατί μεταξύ μας, δε σου πάει το detachment, αλλά δεν το μετανιώνεις κιόλας που ήσουν detached γιατί ορίστε,βρήκες έναν τρόπο τουλάχιστον. Και ξυπνάς και σου λέει ο John Legend "let down your guard just a little". Ε δε γίνεται ρε Τζον.

you can do magic!

Φοράω πάντα το αριστερό παπούτσι πρώτα.
Και πάντα το αριστερό σκουλαρίκι πρώτα.
Η τσάντα μου είναι πάντα βαριά γιατί κουβαλάω το τετράδιό μου και βιβλία.
Πίνω πολύ νερό κι αγαπώ την άνοιξη και τον Jim Jarmusch.

Κι αυτές είναι λεπτομέρειες που δεν έχουν σημασία.
Εκτός αν τους δώσω.
Και τους δίνω.

Φοράω συχνά σκουλαρίκια γιατί η σοφή μου φίλη λέει πως μου πάνε.
Γράφω συχνά κι αντλώ απ'αυτό ενέργεια και ικανοποίηση και διαβάζω πολύ και γεμίζει το μυαλό μου εικόνες και λέξεις και νιώθω γεμάτη.
Απολαμβάνω το νερό σα να 'τανε τζιν τόνικ με στυμένο.
Και την άνοιξη παίρνω βαθιές ανάσες για να μυρίσω τα λουλούδια και τον αέρα.
Κι ομορφαίνω τ'απογεύματα με καφέ και τσιγάρα.

Κι ίσως, σκέφτομαι, ευτυχία είναι να λογαριάζεις τις λεπτομέρειες για κυρίως θέμα.

Κι έτσι you can have anything that you desire.

Είδα στο δρόμο μια παλιά γνωστή απ' αυτές που συμπαθώ πολύ.
Και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν

η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά 

τι να την κάνει την παλιά ζωή της?

και πως μετά λέει

μου 'στειλε μήνυμα γι απόψε στις εννιά

σε μια σκηνή να σκοτωθώ μαζί της.

Αυτό μόνο.
Νιώθω ένα κρίμα για τις παλιές ζωές.
Αλλά οι καινούριες είναι τόσο όμορφες.

Travelled and stained*

Συζητούσαμε με το μπαλαρινάκι για αυτά τα πράγματα που σκεφτόμαστε χωρίς να ξέρουμε γιατί. Και για τις κινήσεις που κάνουμε χωρίς να ξέρουμε γιατί. Και γι αυτές τις συνήθειες που αποβάλεις με μεγάλη δυσκολία και τις ξανα-αποκτάς για πλάκα.

Και σκεφτόμουν πως όλα αυτά τα (ακατ)ανόητα είναι που μας κάνουν αυτές που είμαστε. Και που κάνουν όλους τους ανθρώπους αυτούς που είναι. Αυτά που δεν τα σκέφτεσαι,που τα κάνεις χωρίς να το καταλάβεις και που δεν τα πολυσυζητάς -εκτός αν έχεις κι εσύ το μπαλαρινάκι σου.

Είναι το δακτυλικό μας αποτύπωμα. Όπως ένα birthmark κάπου κοντά στο σβέρκο ή μια μελανιά στο χέρι που δεν ξέρεις από πού είναι κι είναι μοναδικά όλα αυτά. Κανείς δεν έχει το ίδιο birthmark κάπου κοντά στο σβέρκο, μόνο εγώ. Κανείς δεν έχει τις ίδιες μελανιές μ'εσένα. Κανείς δεν έχει τις ίδιες πληγές μ'εσένα, εκεί θέλω να καταλήξω.

Αυτό που μας κάνει όλους ξεχωριστούς είναι οι πληγές που έχουμε μόνο εμείς.

* fears sure built into every wall.

-Δεν κοιμάμαι καλά.
-Νιώθεις πως κάτι λείπει απ' τη ζωή σου;
-Ναι.

Κοιμάμαι καλά.

~

-Τι κάνεις;
-Διαβάζω.
-Τι διαβάζεις;
-Τομ Ρόμπινς.
-Σουρεαλιστής δεν είν'αυτός;
-Δε θα το 'λεγα. Απλώς η λαγνεία του βγαίνει φανταστικά.

Τον λες και σουρεαλιστή πάντως.

~

-Σ'ακούω ξεκάθαρη.
-Είμαι μάλλον περισσότερο απ'όσο θα'θελα.
-Τι εννοείς;
-Ε, να, εννοώ πως η αμφιβολία χρειάζεται πού κ πού.
-Θα'θελες ν'αμφιβάλλεις; Γιατί;
-Γιατί έτσι παίζεται αυτό.

είχα ξεχάσει πια τι έψαχνα να βρω*

Λοιπόν, αυτό που έλεγα χτες για τα πράγματα που δεν συνειδητοποιείς ότι τα σκέφτεσαι... Η αλήθεια είναι πως χαζές δεν είμαστε,μια χαρά τα συνειδητοποιούμε όλα. Αλλά τίποτα δεν έχει υπόσταση,μέχρι να το συζητήσεις με κάποιον. Εγώ από μόνη μου μπορώ να αγνοώ ό,τι θέλω, να ζω μέσα στο πανέμορφο μπαλόνι μου και να λέω πως όλα είναι καλά.

Έκφραση, αυτή είναι η λέξη που ψάχνω, η έκφραση. Η έκφραση είναι για την άρνηση, ότι και η βελόνα για τα μπαλόνια. Μπαμ. Μ'εμπιστεύομαι, ξέρεις. Με εμπιστεύομαι γιατί δεν έχω υπομονή και δεν είμαι καλή στο να κρατάω τα δικά μου μυστικά. Κι έτσι το ήξερα πάντα πως κάποτε θα βρω έναν τρόπο όλα να τα πω, το ήξερα πως αυτός ο στίχος του Λειβαδίτη δε θα μ'εκφράσει ποτέ, πως εμένα ποτέ δε θα με πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια, δεν το 'χω μέσα μου το κρυφτό ρε συ.

Το θέμα δεν είναι να τα λες όλα σε όλους, προφανώς και δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι να μιλάς λίγο μόνος σου και να σου απαντάς,να μη σ'αγνοείς. Το θέμα είναι να μην περιμένεις να κάνεις μπαμ.

Δεν ξέρω ποιος έξυπνος άνθρωπος το είπε αλλά λέει, never have I delt with anything more difficult than my own soul. Ε είπαμε. Των άλλων τα προβλήματα ξέρουμε να τα λύσουμε. Αλλά μετά είπαμε κι άλλα. Μετά είπαμε "κι αν λυνόταν το θέμα με το ν'ανταλλάξουμε προβλήματα,εγώ δε θα το κανα. Όχι γιατί τα δικά μου είναι καλύτερα,αλλά γιατί είναι δικά μου" :)

Κι είναι κάτι μέρες σαν τη σημερινή, που όλα τα 'χεις λυμένα στα μυαλό σου κι είναι παράξενη αίσθηση να τα'χεις όλα λυμένα στο μυαλό σου γιατί δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις. Τίποτα να διορθώσεις. Κι έτσι απλά ανοίγεις το παράθυρο να μπει αέρας, ανοίγεις το παντζούρι να μπει ήλιος κι ακούς στο ριπήτ τη λευκή καταιγίδα. Γιατί δεν υπάρχει κάτι να κάνεις, δεν υπάρχει κάτι που να χρειάζεται να το φτιάξεις. Και θες να φωνάξεις ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΓΑΜΩΤΟ, γιατί το ξέρεις πως ο ρόλος σου σ'αυτό τον κόσμο δεν είναι να φτιάξεις ο,τιδήποτε είναι broken. Επιτέλους, γαμώτο.


*σαν να μην είχες δει ποτέ σου ναυαγό.

denial

Είναι κάποια πράγματα, που δεν καταλαβαίνεις καν ότι τα σκέφτεσαι, μέχρι κάποιος να σε ρωτήσει.

I'm gonna give you candy!

Τελευταία κοιμόμουν αργά. Αλλά χτες περπάτησα πολύ -γιατί ήθελα. Γιατί είχα καιρό να δω τη Θεσσαλονική -με ήλιο μάλιστα- και το μόνο που ήθελα να κάνω, εκεί μετά το μεσημέρι, ήταν να την περπατήσω. Μακάρι,λέει μια φίλη, να'χει ήλιο γιατί η Θεσσαλονίκη δεν παλεύεται με βροχή και σκοτεινιά. Εγώ νομίζω πως η Θεσσαλονίκη με τίποτα δεν παλεύεται. Απολαμβάνεται μόνο, ανεξαρτήτων συνθηκών.

Αλλά ήλιο είχε πάντως, και μη γελιόμαστε, ο ήλιος μετράει.
Κι η Ιασωνίδου με ήλιο μετράει, κι η Ναυαρίνου με ήλιο μετράει και φυσικά εκείνες οι άνισες πλάκες κάτω απ' το λευκό πύργο είναι ό,τι πρέπει για καφέ στο χέρι και ψυχανάλυση με φίλη.

Την περπάτησα, που λες, πολύ χτες τη Θεσσαλονίκη κι έτσι γύρισα νωρίς το βράδυ στο σπίτι κι είχα μεγάλη κούραση. Κι έπεσα για ύπνο στις 12. Και με πήρε ο ύπνος γύρω στη μία (μεταξύ μας αυτό το "στη μία" ποτέ δε θα μου βγει αυθόρμητα. Έτσι μου'ρχεται να πεθάνω κάποια μέρα μία η ώρα και να τους βάλω να γράψουνε στον τάφο μου "απεβίωσε ΣΤΙΣ μία"). Κι έτσι ξύπνησα,μάντεψε? Στις 6. Ε ναι γιατί άμα κοιμάσαι συνήθως 4 και ξυπνάς συνήθως 10,αυτά παθαίνεις.

ΑΛΛΑ

σηκώθηκα απ'το κρεβάτι στις 7 παρά και το φεγγάρι ήταν εκεί ακριβώς απέναντί μου κι ήταν ολοστρόγγυλο και ολοπορτοκαλί κι ήταν ήδη μέρα χωρίς να φαίνεται κάπου ο ήλιος. Πίστευα ότι χρωστάω στον εαυτό μου ένα super early τσιγάρο απέναντι απ' το πρωινό φεγγάρι και το κανα το τσιγάρο κι ένιωθα σαν τότε που πήγαινα σχολείο και κάπνιζα στο μπαλκόνι όταν η μαμά κοιμόταν,με τασάκι το μωβ κουτάκι του ικέα. Συνωμοτικά. Μεταξύ μας, η λέξη συνωμοσία μ'αρέσει μάλλον πάρα πολύ.

Ύστερα είδα ένα φως να καλύπτει ξαφνικά το κέντρο σαν σεντόνι και να ψάχνω τον ήλιο και να μην τον βλέπω ρε γαμώτο,μόνο το φως να βλέπω κι ο ήλιος πουθενά. Ύστερα είπα να στροφάρω και είπα στον εαυτό μου "γλυκιά μου, νοτιοδυτικά κοιτάει το σπίτι". Αλλά δεν πειράζει.

Και τώρα ακούω συνεχώς come on-a my house της κυρίας Λόντον, γιατί μια λατρεμένη μου θύμισε ότι είμαστε και κορίτσια και είναι και Κυριακή πρωί. Ε καλημέρα ντε!

morning rumble

Μέσα σε 10 ώρες έζησα δύο από τις μεγαλύτερες μικρές χαρές τις ζωής. Το βράδυ το φεγγάρι χτυπούσε το μαξιλάρι μου, κι αυτό να ξέρετε είναι πολύ unique γιατί το φεγγάρι δε χτυπάει κάθε μέρα ίδια ώρα το μαξιλάρι σου κι εγώ δεν κοιμάμαι εξάλλου κάθε μέρα ίδια ώρα κι έτσι όταν αυτό συμβαίνει,νιώθω σαν το φεγγάρι να με διάλεξε με κάποιον τρόπο.

Και σήμερα ξύπνησα και είχε ήλιο -ακόμα έχει- κι ο καιρός είναι δροσερός. Ναι,η μεγαλύτερη χαρά της ζωής είναι μάλλον η άνοιξη,και δε λέω μικρή χαρά γιατί είναι τεράστια χαρά.

Και σήμερα που λες δεν βαρέθηκα. Έκανα το πρωινό μου μπάνιο -είναι τέλειος τρόπος για να ξυπνάς γιατί συνδυάζει δύο πανέμορφα πράγματα: το νερό και τις ωραίες μυρωδιές- έφτιαξα καφέ και ύστερα πήγα στον φούρνο και πήρα χρωματιστά πράγματα για να φάω. Αλήθεια,είναι χρωματιστά! Το αν θα'ναι νόστιμα,μικρή σημασία έχει.

Κι εδώ και κάποιο καιρό έχω βρει αυτή την υπέροχη λίστα που είναι τόσο κατάλληλη για πρωί και έχει μέσα κι αυτό το τραγούδι,που πείτε μου σας παρακαλώ: μπορεί μια μέρα να μην πάει καλά αν το ακούσεις όταν ξυπνήσεις?

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε: μα φυσικά και δεν πάνε όλα καλά. Aλλά αν δεν ήμουν καλά έτσι κι άλλιώς,δε θα'μουν εγώ. Γιατί εγώ δεν είμαι πάντα καλά επειδή όλα πάντα είναι καλά. Εγώ είμαι πάντα καλά,γιατί πάντα πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά.

good morning & good luck

Λοιπόν δυο λόγια για το πρωινό ξύπνημα:

1. είναι ωραίο.
2. αλλά με την κατάλληλη μουσική

και τι εννοώ?

Η κατάλληλη μουσική για να ξυπνήσεις δεν είναι η αγαπημένη σου μουσική. Για τον πολύ απλό λόγο: ωραία τα διάφανα κρίνα δε λέω. Ωραίοι και οι στέρεο νόβα. Ε δεν ξυπνάς. Ε τι να κάνουμε,δεν ξυπνάς ρε φίλε. Άντε το πολύ ν'ακούσεις ένα τραγούδι που σ'αρέσει,να μείνεις ξύπνιος για κανα 3λεπτό μέχρι να τελειώσει και μετά καληνύχτα σας πάλι.

Όοοχι,η σωστή μουσική είναι ο kiss fm -εδώ στα μέρη μου δηλαδή,και κατά την άποψή μου και για το άτομό μου. Γιατί άμα ξυπνήσεις με το ραδιόφωνο -που με το ραδιόφωνο ξυπνάω- με την ένταση λίγο πιο δυνατά απ'ό,τι θα 'πρεπε και ξαφνικά ακούς το diamonds in the sky, ε σε πιάνει μια όρεξη, ένα κάτι,ένα να σηκωθείς όρθια στο κρεβάτι και να πάρεις το πορτατίφ για μικρόφωνο. Μπράβο Ριάνα,μπράβο κοπελάρα μου, όχι μπράβο,σ'ευχαριστώ.

Κι όλον αυτόν τον ενθουσιασμό πολύ τον χρειάζομαι σήμερα, γιατί αν όντως γίνεται να πεθάνει κανείς απ'την κούραση,εγώ σήμερα θα το πάθω. Αλλά όχι ρε, diamonds in the sky λέμε. Και ντάξει κι ο καφές κι οι βιταμίνες,βοηθάνε κι αυτά.

Cheers :)

message in a bottle

Σήμερα πήγα στο στέκι με την Ε., όπως κάθε Κυριακή. Μόνο που σήμερα όποτε ήθελα να καπνίσω έπρεπε να βγαίνω έξω. Έκανα δύο τσιγάρα έξω με την Ε. κι ένα μόνη μου. Και δεν με πείραζε. Και σκέφτηκα πως,εντάξει,άμα μπορώ να συνηθίσω τον αντικαπνιστικό, μάλλον δεν υπάρχει τίποτα που να μη μπορώ να το συνηθίσω.

Βασικά να σας πω κι ένα μυστικό: όλα συνηθίζονται.
Κι όταν λέμε όλα,εννοούμε όλα.

Γιατί ρε παιδί μου είναι κι εκείνη η ατάκα που λέει damaged people are dangerous,they know they can survive. Ε η αλήθεια είναι πως we know it, and we can.

Επίσης αυτή την ταινία πρέπει να τη δω.

Βρήκα τι χρειάζομαι για να ζήσω.
Θέλω νερό,αέρα,έρωτα και βιβλία.
Αυτά όταν τα έχω, ειλικρινά ξεχνάω να φάω.

love will tear us apart...again

Βλέπω όνειρα,πολλά,κάθε μέρα.
Και κάθε μέρα ξυπνάω και σκέφτομαι τον ίδιο στίχο.
Πάλι ξύπνησα με κάτι όνειρα μισά και τρομαγμένα.

Κοίταξα από ένα παράθυρο στο κέντρο της πόλης
και κάπου υπήρχε ένα μακρόστενο κομμάτι ουρανού.
Κλισέ,ξέρω
πόσες φορές θα το πούμε;

Ύστερα παρατήρησα τους φίλους μου και σκέφτηκα πως έχουν στα μάτια τους ρυτίδες γέλιου και πως αν δεν έχουν τότε θα αποκτήσουν.
Είναι οι καλύτερες ρυτίδες,ξέρεις.

Έχω στο μυαλό μου συνέχεια μουσική
Αυτό με το γρήγορο πλάνο που καίγεται ολοσχερώς
Κι εκείνο τον στίχο που είναι γραμμένος στον μικρό μαυροπίνακα
αν δεν φαντάζεσαι φωτιές,με κάρβουνα μην παίζεις.
And I've been putting out the fire with gasoline.

Κι είναι κι εκείνη η παρομοίωση η τόσο πετυχημένη.
Πετυχημένες παρομοιώσεις κάνεις μόνο όταν τις χρειάζεσαι,
αυτό έχω καταλάβει.
Ναι,οι παρομοιώσεις είναι καμιά φορά αναγκαίες
Περιορίζουν τη μοναξιά
Όταν κάτι μοιάζει με κάτι άλλο τότε αυτό το κάτι δεν είναι μοναδικό.

Είδα στον ύπνο μου πως τέλειωσε η σβήστρα μου.
Μα πότε έκανα τόσα πολλά λάθη;

spend the night*

Σκέφτηκα κάποιον να μου κρατάει το χέρι.
Και σκέφτηκα πως αυτό ήταν κάτι που θα μπορούσα να συνηθίσω. Σκέφτηκα πως αυτό είναι κάτι που θα 'θελα να το συνηθίσω. Όχι με την έννοια του να το βαρεθώ. Απλώς να συμβαίνει συχνά. Θα μπορούσα αυτό να συμβαίνει συχνά, θα με έκανε χαρούμενη.

Είναι ωραία να σου κρατάνε τα χέρια. Σε πολλές διαφορετικές στιγμές. Όταν γελάς κι όταν κλαις κι όταν κοιμάσαι κι όταν -cut.

Είναι ωραία να σου κρατάνε τα χέρια.

Δεν ξέρω τι εντύπωση δίνω στους ανθρώπους για τις σχέσεις. Προσπαθώ πολύ να 'μαι λογική και ρεαλίστρια κι ώρες ώρες τα καταφέρνω πολύ καλά γιατί δεν είμαι χαζό κορίτσι, είμαι ένα κορίτσι που ξέρει πολύ καλά.

Αλλά δεν είμαι η βασίλισσα του πάγου.

Είμαι απλά ένα κορίτσι που θέλει να του κρατάνε το χέρι και να κοιμούνται μαζί του και να του παίρνουν τις κουβέρτες και να του γυρνάνε την πλάτη στον ύπνο τους...και να της κρατάνε το χέρι στον ύπνο τους.


*it's cold outside

let's make a fast plan

and watch it burn to the ground.