Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

we only say goodbye with words

Αυτή την ιστορία την έχω σκεφτεί πολύ αυτές τις μέρες.
Λογικό, αφού αν η ιστορία ήταν άνθρωπος
θα ήταν ένα παιδάκι που χτυπάει κουδούνια και τρέχει.
Θα μπορούσα βέβαια, μεταφορικά πάντα, να αλλάξω διεύθυνση
και να μη μπορεί το παιδάκι να μου χτυπάει το κουδούνι.
Δεν το κάνω όμως.
Και για να είμαι και πιο δίκαιη,
όχι απλά δεν το κάνω,
αλλά ενίοτε χτυπάω κι εγώ το κουδούνι.

Τώρα, ας πούμε, εγώ το χτύπησα.
Βέβαια έσπευσες να με προσκαλέσεις για δείπνο και ταινία
—μεταφορικά πάντα.
Θέλω να πω, μόνο διστακτικός δεν είσαι.
Ούτε εγώ είμαι.
Ε τότε τι το συζητάω, θα μου πεις,
αν δύο άνθρωποι θέλουν να να αλληλοκαταστρέφονται,
είναι ελεύθεροι να το κάνουν.

Αλλού θέλω να καταλήξω.

Εγώ αυτή την ιστορία δεν την μισώ,
δεν την έχω στο μυαλό μου σαν κάτι που μου κάνει κακό.
Την επόμενη στιγμή μπορώ να σε ξεχάσω, μπορώ να το ξεχάσω,
μπορώ στ' αλήθεια —μεταφορικά— ν' αλλάξω διεύθυνση και να μη με βρίσκεις.

Θα σου χτυπήσω όμως μάλλον πάλι το κουδούνι.
Και θα μου ανοίξεις πάλι διάπλατα γιατί είναι πράγματα που,
όχι δεν τα ελέγχουμε, μα δεν θέλουμε να τα ελέγξουμε. 
Δε θέλουμε να μας βγάλουμε έξω με λουράκι,  
θέλουμε να μας αφήσουμε σε ένα πάρκο να τρέχουμε.

Αυτή η ιστορία μου λέει πολλά για μένα και συγχρόνως δε λέει και τίποτα.
Δε θεωρώ πως με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο,
δε νομίζω πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες και πως η μία είναι
"άνθρωποι που θα μπορούσαν να παίζουν σ' αυτή την ιστορία" και πως η άλλη είναι
"άνθρωποι που δε θα το έκαναν ποτέ".

Τι λέει λοιπόν για μένα;.
Δε θα πω, δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
Μέσα από αυτή την κατάσταση όμως νιώθω πως με γνωρίζω καλύτερα,
με καταλαβαίνω περισσότερο κι ίσως τείνω να με αποδεχτώ κιόλας.

Αυτή η ιστορία μου αρέσει ακριβώς όπως μου αρέσει και το walking dead:
μπορεί τα ζόμπι να είναι μια αηδία και να τα σιχαίνομαι και να μη θέλω να τα βλέπω
και να στρέφω το βλέμμα κάθε φορά που κάνει εκεί φόκους η κάμερα,
η δυστοπία όμως και η μετα-αποκαλυπτική τοποθέτηση της ιστορίας,
προσφέρεται για ανάπτυξη χαρακτήρα.
Εκεί καταλαβαίνεις τι άνθρωποι είναι στ' αλήθεια οι άνθρωποι.

Έτσι κι εγώ καμιά φορά δεν αντέχω όχι απλά να σε κοιτάω
αλλά ούτε και να σε σκέφτομαι·
υπάρχουν στ' αλήθεια φορές που είσαι στο μυαλό μου
και κυριολεκτικά στρέφω απότομα το κεφάλι μου
λες και στέκεσαι δίπλα μου κι αποφεύγω το βλέμμα σου.

Όμως παρόλο που αποφεύγω το βλέμμα σου σαν το μάτι του Σάουρον,
όσο κοντά ή μακριά μου και αν είναι,
δε θυμάμαι μια φορά να 'χω αποφύγει το άγγιγμά σου.
Γιατί τέτοιος άνθρωπος είμαι.
Είμαι το κορίτσι που θα το ζήσει έστω και μόνο για να το θυμάται·
έστω και μόνο για να γράψει γι αυτό.
Κι ύστερα θα σε ξεχάσω.



ΥΓ αυτό το ποστ κάνει αυτή την ιστορία να φαίνεται πολύ σημαντικότερη απ' ό,τι στ' αλήθεια είναι. Προκείται για μία καθ' όλα ασήμαντη ιστορία. Όμως μου αρέσει να γράφω τα πράγματα σαν να είναι όμορφα κι έτσι κάνω πάντα. Όπως ο τύπος στο Big Fish. Θα μου πεις δε δικαιολογούμαι πάντα. Ε τώρα ένιωθα την ανάγκη να δικαιολογηθώ.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

νο φιλτερ γαμώτη μου

Ήθελα να βάλω φούστα — δε φοράω συχνά φούστες.
Είχε λάστιχο στη μέση, υπέθεσα πως δε θα μου πηγαίνει γιατί θα με πιέζει και θα με δείχνει χοντρή, κι έτσι φόρεσα ένα λαστεξ για να συμμαζέψει λίγο τους γοφούς μου.
Φόρεσα τη φούστα και τη μπλούζα που είχα διαλέξει και απογοητεύτηκα.
Με ζουλούσαν πολύ τα ρούχα και φαινόμουν χοντρή.
Στεναχωρέθηκα.

Αποφάσισα να φορέσω τελείως άλλα πράγματα.
Άρχισα να βγάζω τα ρούχα μου ξεκινώντας από το λαστεξ.
Και τότε έγινε κάτι μαγικό.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη φορώντας τη φούστα, το καλσόν, και το κολλητό μπλουζάκι μου
και ήμουν πανέμορφη.
Το σώμα μου ήταν πανέμορφο.
Οι καμπύλες μου ήταν ομοιόμορφες χωρίς κάτι να προσπαθεί να τις διορθώσει.

Κι είπα ένα μεγάλο "άντε γαμηθείτε" σ' όλα τα πράγματα που φτιάχτηκαν για να μας δείχνουν πιο αδυνάτες.
Ήθελα πολύ να με βρίσω γιατί είχα αποφασίσει πως δεν είμαι αρκετά καλή,
χωρίς καν να το διαπιστώσω πρώτα.
Κάθε φορά που προσπαθείς να σε διορθώσεις σου λες ότι δεν είσαι αρκετά καλός.
Και δε λέω, καμιά φορά καλά κάνουμε και μας διορθώνουμε,
γιατί προφανώς δεν είμαστε σ' όλα τέλειοι.

Αλλά όχι ρε, δεν ξαναφοράω λαστέξ.
Οι καμπύλες μου είναι τέλειες.
Όλες οι καμπύλες είναι τέλειες.
Γαμώ τις ανασφάλειες.


Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Η όμορφη πόρτα


Αν τους ζήτησες το ίδιο με μένα
τότε τους ζήτησες να σε αγαπούν
να σε δέχονται σαν κάτι που φεύγει
σαν μελωδία που ξεφεύγει
να σε θυμούνται και να μην απιστούν

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

κι όλα, μάγκα μου, ωραία και καλά

Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε, αλλά κάθε φορά που δε σκέφτομαι τίποτα,
ακούω αυτό το τραγούδι.
Δεν το βάζω όντως να το ακούσω, το ακούω στο κεφάλι μου.
Είναι πλέον σίγουρα πάνω από μήνας.
Κάθε φορά που δε σκέφτομαι τίποτα, σκέφτομαι δε με νοιάζει πού τραβάμε και πώς ζούμε/ δε με νοιάζει που δεν κάναμε λεφτά/ την αγάπη μια ζωή θα απομυζούμε/ και στους δρόμους θα φιλιόμαστε κλεφτά.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

do no harm

—Είναι κι αυτό μες στις επόμενες μέρες και το σκέφτομαι. Τι λες να κάνω;
—Ε και δεν το κάνεις;Αυτό που ψάχνουμε κάποιον να συμφωνήσει μαζί μας πάντως, τρελό,ε; Ξέρεις ότι θα κάνεις μαλακία αλλά θέλεις να σου πω κι εγώ ότι είμαι κομπλέ με τη μαλακία. Μα δεν είναι απίστευτες οι ανθρώπινες σχέσεις; Βέβαια κι εγώ σκέφτομαι να του στείλω.
—Και το δικό σου μαλακία είναι, αλλά δε θα σου πω να το κάνεις. Και ξέρεις τη διαφορά ανάμεσα στη δικιά μου μαλακία και στη δικιά σου. Η δικιά μου είναι κακή  για το γενικό καλό, η δικιά σου είναι κακή για σένα.
—Αντιλαμβάνεσαι γενικά πως γενικό καλό > ατομικό καλό;
—Το αντιλαμβάνομαι. Αλλά οι φίλοι μας εμάς προστατεύουν, όχι τους άλλους.Ή τέλος πάντων, περισσότερο από τους άλλους. Οπότε προφανώς θα με αφήσεις και θα σε αφήσω να κάνουμε κάτι που είναι μαλακία γενικά αλλά δε θα το πάρουμε ελαφρά τη καρδία αν κάνουμε κάτι που πληγώνει εμάς τους ίδιους και κανέναν άλλον.
—Το βρίσκω βαθυστόχαστο το πρωινό μας!
—Μα αν είναι δυνατόν τι μας απασχολεί στις 10 το πρωί.
—Μα ναι.
 

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Κάποτε πήγα μόνη σ' ένα λάιβ.

29 Ιουλίου 2016,
Θεσσαλονίκη

Φορούσε κολλητό τζην με στρασάκια σε διάφορα σημεία.
Ζώνη επίσης με στρασάκια.
Μπλούζα που περισσότερο έμοιαζε με ένα μεγάλο σουτιέν.
Από κάτω ένα μάλλον πολύ άβολο σουτιέν,
απ' αυτά που κάνουν το στήθος σου να μοιάζει πως θα ακουμπήσει στο σαγόνι σου.
Είχε και κάτι κορδόνια που παρέπεμπαν σε bondage καταστάσεις.
Α για το παπούτσι δεν είπα.
Αν βγαίνουν και πάνω από 15ποντα τακούνια, τότε τέτοιο ήταν.
Το μεγαλύτερο ποσοστό του μαλλιού της ήταν μάλλον εξτένσιον.
Βαμμένη προφανώς.
Σκέφτηκα πώς μάλλον δεν ήξερε πως πάει ν' ακούσει Blues Wire.

Παρόλα αυτά, όταν άρχισε το λάιβ, την είδα να τραγουδάει.
Και χτυπούσε ρυθμικά τα χέρια της στο τραπέζι,
με τρόπο που έδειχνε πως δεν το έλεγχε, της έβγαινε αυθόρμητα ο ρυθμός.
Σωστός ρυθμός.

Αυτό δεν ήρκεσε βέβαια για να τη συμπαθήσω,
κυρίως επειδή ο τρόπος που έκανε νόημα στον μπάρμαν
έμοιαζε πολύ με τον τρόπο που τεντώνεις το χέρι
όταν θέλεις κάποιος να σταματήσει να μιλάει
και τον κοιτούσε με ύφος που δήλωνε πως είναι σίγουρη
ότι ο τύπος είναι χαζός.

Είχε μια έκφραση μόνιμης δυσαρέσκειας.
Ο τρόπος που μιλούσε σου έδινε την εντύπωση πως καβγαδίζει για πράγματα
που δε χρειάζεται να καβγαδίσει κανείς.

Έπιασα και μια ατάκα
"μα αν δεν έχω νέα και δεν έχεις κι εσύ νέα, τότε τι να πούμε;"
Σκέφτηκα πως είναι προβληματικό να 'χεις περάσει μια ηλικία
και να μπορείς να συζητάς μόνο πράγματα που σου συμβαίνουν.
Λες και τίποτα δε γεννάται από αυτά.
Απλά συμβαίνουν, τα αναφέρεις και τελειώνει η υπόθεση.
Εδώ και κάποιο καιρό έχω συνειδητοποιήσει πως αυτό είναι από τα πράγματα
που βαριέμαι περισσότερο στις παρέες που θεωρώ βαρετές.
Τον περιορισμό των συζητήσεων στα χειροπιαστά.
Ίσως τώρα η τύπισσα αυτή να είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι
και να λέει στον γκόμενό της
"Καλά την είδες αυτή που καθόταν δίπλα μας;
Ήρθε χωρίς παρέα, ήπιε ένα ουίσκυ, έκανε και μισό πακέτο τσιγάρα
κι έφυγε πριν καν τελειώσει το λάιβ. 
Και φορούσε φόρμα κι αθλητικό παπούτσι.
Δηλαδή πού νόμιζε ότι πήγαινε, λαϊκή;"

Βέβαια ο μπάρμαν, τον οποίο δεν κοιτούσα σα να ήταν χαζός,
μπορεί να λέει κάτι του στυλ
"το κοριτσάκι και μόνο του ήρθε, κι ούτε σ' όλο το λάιβ δεν έκατσε
κι ένα ευρώ πουρμπουάρ μου άφησε".

Εγώ θα λέω πως οι άνθρωποι είναι όπως είναι
και ντύνονται όπως ντύνονται
κι αυτό δε σημαίνει ούτε πως ξέρουν ούτε πως δεν ξέρουν από μουσική.
Το πώς μιλάνε όμως και το πώς κοιτάνε,
αυτό πάντα κάτι σημαίνει.


καλή φάση

Να σε ρωτάνε πώς είσαι και να λες ότι είσαι καλά χωρίς να είναι ψέματα.
Καλή φάση, ε;


Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

darker*

Πόσο ανακουφιστικό είναι το σκοτάδι.
Θυμάμαι τον γιατρό να προσπαθεί να καταλάβει τι φοβάμαι, τις φοβίες μου
να με ρωτάει τι σχέση έχω με το σκοτάδι;
να του απαντάω "εξαιρετική"
να νομίζει πως ειρωνεύομαι
να του εξηγώ πως μιλάω σοβαρά.


Το σκοτάδι είναι ένα μαύρο, σέξυ, υγρό πράγμα.
Κάπως σαν το αγαπημένο σου εσώρουχο.
Σκέφτομαι, που λες, σκοτάδι
ένα υγρό πάτωμα που μετά από λίγη ώρα κολλάει
κι είναι σκεπασμένο με γόπες·
γόπες κόκκινου χρώματος.

Ήθελα να σου δαγκώσω τον σβέρκο σχεδόν βίαια.
Δεν ήθελα να σου γλείψω το αυτί αργά.
Ήθελα να μπήξω τα δόντια μου στον σβέρκο σου.
Το σκοτάδι με κάνει να θέλω τέτοια πράγματα·
το αλκοόλ επίσης.

υγρά πατώματα
υγρά εσώρουχα
υγρά μάτια
υγρά παρμπρίζ.

Όλα μ' αρέσουν περισσότερο όταν βρέχονται.

*I want it darker

έφυγε και το παλιό μου κενό

Νομίζω πως ο αόρατος άνθρωπος είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που δεν του έχουμε δώσει όλη τη σημασία που του αξίζει.

Το μπολερό σκεφτόμουν τις προάλλες και πως
τα μαλλιά μου αλλάξανε χρώμα
το σώμα μου άρωμα και λένε ακόμα
πως έφυγε και το παλιό μου κενό.

Αλλά το να σκέφτεται και να ακούει κανείς το μπολερό είναι κλισεδιά όσο να πεις.
Το μπολερό όλοι το ακούμε.
Ενώ αυτό πχ μπορεί να μην έχει λάβει τον θαυμασμό που του αναλογεί.
Αυτό άκουσα τώρα κι αναρωτήθηκα αν τα 'χω καταφέρει.
Αν έχω καταφέρει αυτό που με παράπονο τραγουδάει ο Φοίβος.
Εγώ θα το 'λεγα, όχι για κάποιον άλλον, αλλά για τον εαυτό μου
και θα το 'λεγα, όχι με παράπονο, αλλά με αέρα νικητή.

με την ομορφιά σου μόνο
θα φτιάξεις νέο χρόνο
μ' όλες τις μέρες που δεν ήμουνα εκεί.

Μπορεί και να το 'χω κάνει.
Μάλλον το 'χω κάνει.
Ας πιούμε σ' αυτό.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Wrong

Τo wrong από depeche mode.
Να το βάλουμε στο ριπητ μπας και σιάξουμε.
Ναι, είπα "σιάξουμε".
Και θα το ξαναπώ.
Πρέπει λιγάκι να σιάξουμε.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

ήσουν ωραία όταν γελούσες

Ακούω το ήσουν ωραία που εντελώς τυχαία άκουγα συνέχεια εκείνες τις μέρες.
Τυχαία το άκουγα
Αλλά how appropriate.
Να μη λέω appropriate.
Τέλος πάντων.

Αναρωτιέμαι αν θα 'ρθει Πρωτομαγιά που δε θα σε σκεφτώ.
Ψέματα λέω, δεν αναρωτιέμαι· θα έρθει, είμαι σίγουρη γι αυτό.
Μπορεί μάλιστα η αμέσως επόμενη Πρωτομαγιά να είναι αυτή που δε θα σε σκεφτώ.
Μπορεί να μυρίζω γιασεμιά κι αγγελικές και να μην πειράζει.

Να μην το παίρνεις πάνω σου και να μην στεναχωριέσαι που σε σκέφτομαι ακόμα.
Δε σε σκέφτομαι δα και συνέχεια, δε μου λείπεις, δε σε θέλω.
Είναι μόνο το πώς μ' έκανες να νιώθω.
Που και αυτό κάποια στιγμή δε θα 'χει σημασία.
Τη στιγμή που θα το καταφέρει κάποιος ακόμη.
Απλά να, είμαι 25 κι είναι πανέμορφη ηλικία, είναι και περίεργη όμως.
Φοβάμαι πως θα γίνω απαισιόδοξη και κυνική.
Πως θα αρχίσω να πιστεύω πως αυτό ήταν και δε θα είναι τίποτα άλλο.
Ψέμα είναι αυτό, δεν ήσουν η ιστορία μου, αλίμονο αν ήσουν.

Δεν το πιστεύω αυτό.
Δεν το πιστεύω.
Το φοβάμαι όμως.
Όχι επειδή το θεωρώ πιθανό.
Επειδή τείνω να γίνω απαισιόδοξη.
Έχω ανάγκη, όχι κάποιον άνθρωπο να με σώσει,
μα κάποιον να με διαψεύσει τουλάχιστον.

Κι ας μην είναι Πρωτομαγιά,
ας είναι και Πολυτεχνείο βρε αδερφέ.
Απεργία ας είναι κι ό,τι είναι.


εδώ κάτω λάμπουμε εμείς*

Λοιπόν βρήκα πώς θα περιγράφω τον τύπο που ψάχνω.
Καμία περιγραφή μέχρι τώρα δεν ήταν αρκετή.
Τι πάει να πει να 'χει χιούμορ; Τι είδους χιούμορ να 'χει;
Δε με νοιάζει αν θα 'χει κοντά μαλλιά, μακριά μαλλιά ή φαλάκρα.
Κοιλιά ή κοιλιακούς.
Αδιαφορώ.

Θέλω να με κάνει να νιώθω πως δεν γίνεται να υπάρξει αγόρι
που θα μου ταιριάζει περισσότερο.
Θέλω να νιώθει πως δε γίνεται να υπάρξει κορίτσι
που θα του ταιριάζει περισσότερο.
Δε χρειάζεται να το εκφράσει—είδαμε χαΐρι κι όταν μας τα λένε.

Φαίνονται αυτά τα πράγματα.
Κι είναι τόσο μεγάλη η παγίδα να θέλεις να τα ακούς.
Αυτές οι ανάγκες μας γεννάνε την προσποίηση.
Θέλεις τόσο πολύ κάτι να ακούσεις που ο άλλος προκειμένου να μη στο στερήσει,
το προσποιείται.

Γι αυτό πρέπει να σταματήσουμε.
Φαίνονται αυτά τα πράγματα.
Αν για να σιγουρευτείς πρέπει ο άλλος να κάνει δήλωση,
το παιχνίδι έχει ήδη τελειώσει.
Αυτά τα πράγματα φαίνονται.

Κι αυτό είναι που θέλω.
Μια έλξη τόσο αναπόφευκτη,
τόσο αδύνατο να κρυφτεί,
τόσο περιττό να την ομολογήσεις.

*https://www.youtube.com/watch?v=PtC788_QWb0

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

το λες και ισορροπία

Στις 5 το πρωί ξερνούσα σ' ένα δέντρο στην παραλιακή.
Στις 12 το μεσημέρι μαγείρευα φακές έχοντας χανγκόβερ.
Θεωρώ πως στις δύο αυτές φράσεις συνοψίζεται το να είσαι 25.


Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

λαχτάρα

Είχα ξεχάσει πώς είναι να βλέπεις στον ύπνο σου αυτό που θέλεις
και μετά να ξυπνάς.
Αλλά δεν πειράζει.
Καλή εξέλιξη είναι αυτή.
Είχα καιρό να θελήσω κάτι.
Κι απ' όλα τα συναισθήματα,
η λαχτάρα είναι αυτό του οποίου η έλλειψη είναι περισσότερο ανυπόφορη νομίζω.
Περισσότερο ενδεικτική προβλήματος.

Άρα είμαι καλά.

Καλά είμαι.

 ΥΓ Είμαι πολύ ρομαντική στον ύπνο μου. 
       Δε θέλω να γράψω τι είδα. Αλλά μακάρι να το θυμάμαι.