Santa Baby

Μόλις άκουσα συνέντευξη της Μποφίλιου στο ραδιόφωνο (στην ελληνοφρένεια για να ακριβολογώ). Μου άρεσε πολύ η φωνή της και όταν μιλούσε. Στο τέλος τραγούδησε το εν λευκώ και εξήγησε γιατί αφού τραγουδήσει αυτό δεν μπορεί μετά να συνεχίσει —και τώρα αλλά και στις συναυλίες της. Γιατί αυτό το τραγούδι λέει περιέχει όλη την ουσία της προσωπικότητάς μας. Το άκουσα προσεκτικά.

Το άκουσα προσεκτικά και βούρκωσα για να είμαι ειλικρινής.
Δεν το άκουγα για πρώτη φορά, ούτε του έδινα την πρέπουσα σημασία για πρώτη φορά.
Ούτε πρόσεχα αυτούς τους στίχους για πρώτη φορά:

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα

Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο

κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα

εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω

μ’ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα

του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω

με μια ελπίδα να `ναι σαν κι εμένα...

Πρώτη φορά όμως δεν ποντάρω λίγα και δεν πηγαίνω πάσο κι όλα αυτά ξέρεις γιατί;

Γιατί δεν ελπίζω να 'σαι σαν κι εμένα· το ξέρω πως είσαι.

Ό,τι και να συμβαίνει κι ό,τι και να μας πιάνει κι ό,τι κι αν μας αφήνει

είναι πρώτη φορά που η ψυχή μου είναι απαλλαγμένη από το βαρός που λέγεται

"δε με καταλαβαίνει κανείς".

Γιατί εγώ κι εσύ, ό,τι και να λέμε κι ό,τι και να κάνουμε, 

εγώ κι εσύ σταθερά καταλαβαινόμαστε.

Καταλαβαινόμαστε απόλυτα.

Κι αυτό είναι ό,τι πιο ανακουφιστικό έχω νιώσει εδώ και χρόνια.

Γι αυτό αλλάζω την κολόνια μου και τα κραγιόν μου

γι αυτό δε σε περίμενα με πυτζάμες στο σπίτι, 

αλλά με τακούνια και κολλητή φούστα κι ένα μπουκάλι jameson.

Γιατί ένα αγόρι σαν εσένα, σε τέτοια πράγματα πρέπει να γυρίζει σπίτι 

μετά από δουλειά τα Χριστούγεννα.

Γιατί σε λατρεύω τόσο που αμφιβάλλω αν μπορώ να κάνω κάποιον να καταλάβει πόσο.

Αλλά καταλαβαίνεις εσύ κι αυτό έχει σημασία.

Scent of a girl

Φοράω δέκα χρόνια την ίδια κολόνια. Κυριολεκτώ.
Σήμερω όμως ένα κορίτσι από αυτά που ξεπαγιάζουν για να σε πείσουν να αρωματιστείς, ήταν πολύ συμπαθητικό.
Αρχικά της είπα ευγενικά όχι και την προσπέρασα.
Είκοσι μέτρα παρακάτω, έκανα μεταβολή.

Σκόπευα να κάνω ένα δώρο στη μαμά μου και αυτό έκανα.
Ύστερα όμως σκέφτηκα πως είμαι πολύ μικρή για την κολόνια μου
πως η ηλικία μου προσφέρεται ακόμα για πειραματισμούς
και πως είναι κρίμα το σώμα μου να μυρίζει τόσο σοβαρά.
Το σώμα μου θα μπορούσε να μυρίζει πιο ανέμελα
πιο λουλουδένια
πιο πουδραριστά.
Λιγότερο τελεσίδικα.
Αυτό ήταν.
Το σώμα μου μυρίζει τελεσίδικα, το σώμα μου δε σου αφήνει περιθώρια,
το σώμα μου είναι αποφασισμένο και αυστηρό.
Όχι πια.

Σήμερα είναι η μέρα μου άλλαξα κολόνια.
Σήμερα είμαι μικρή και λουλουδάτη.
Σήμερα σκέφτομαι τις καλές σελίδες από το άρωμα του ονείρου ενώ διαβάζω τα συστατικά του καινούριου μου αρώματος
— προφανώς κι έχει γιασεμί το καινούριο μου άρωμα.

Γύρισα σπίτι, ψέκασα τη μπλούζα μου, πήρα βαθιά ανάσα
και είπα σοβαρά στον εαυτό μου
Έτσι θα μυρίζουμε στο εξής.

πόσο σ' αγαπώ, πήρα ρεπό

Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που βιώνω τον τελευταίο καιρό, είναι να γυρίζει ο άλλος από τη δουλειά και να βλέπεις στα μάτια του ευγνωμοσύνη που σε βρίσκει εκεί. Ή να είμαι εγώ ο άνθρωπος που γυρίζει από τη δουλειά.

ΥΓ αρνείται να δει Γούντυ Άλεν όμως παιδιά, θέλει δουλίτσα ακόμα

26

Είμαι πολύ βαθιά χαρούμενη.
Κι αυτό με εντυπωσιάζει.
Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά την απελπισία,
την απόγωνση
την κατάθλιψη, ναι,
που ένιωθα στα 24
και σχεδόν μια σιγουριά πως ποτέ δε θα γίνω ευτυχισμένη
ή πως θα αργήσει πάρα πολύ.
Είμαι τρομερά ενθουσιασμένη που έναν χρόνο μετά δεν ένιωθα πια απελπισία
και που δυο χρόνια μετά είμαι και τόσο μα τόσο χαρούμενη.

Λυπάμαι που δε γράφω συχνά, μα ποια είμαι εγώ να διαψεύσω τόσους αλκοολικούς και αυτοκτονικούς διάσημους συγγραφείς;
Οι ευτυχισμένοι δε γράφουν, οκ, το καταλάβαμε.

Είμαι χαρούμενη όμως.
Κάθε μέρα χτυπάει το ξυπνητήρι μου και πατάω αναβολή.
Κι εκείνα τα δέκα λεπτά πριν το επόμενο ξύπνημα απλώνεις τα χέρια σου
και με τραβάς πιο κοντά σου
και με σφίγγεις και μου φιλάς τα μαλλιά.
Το κάνεις κάθε μέρα και δεν το ξέρεις καν, κοιμάσαι ακόμα.
Και το ότι δεν το θυμάσαι καν μου φαίνεται ακόμα πιο τέλειο.

Μια μέρα ξύπνησα ξαπλωμένη ανάσκελα και κάθε χέρι μου είχε μέσα του ένα δικό σου χέρι.
Κι αυτό μου φαίνεται τέλειο, που κοιμόμαστε και βρίσκουμε τα χέρια μας.

Θέε μου πόσο τον αγαπώ.
Με ρώτησαν αν θυμήθηκα να κάνω ευχή σβήνοντας τα κεράκια.
Ευχήθηκα να είμαστε έτσι για πολλά γενέθλια ακόμα.

chances are

Όταν δεν βρέχει ήδη, υπάρχει όμως η πιθανότητα βροχής, προτιμώ να βραχώ παρά να κουβαλήσω ομπρέλα καλού-κακού.

Κυριολεκτικά το λέω, καθώς μόλις αφαίρεσα μία ομπρέλα από την τσάντα πλάτης μου γιατί παραήταν βαριά.

Το κάνω και μεταφορικά όμως. Είναι ο default τρόπος που συμπεριφέρομαι.

Προτιμώ να βραχώ ΑΝ βρέξει, παρά να κουβαλάω βάρος καλού-κακού.

Δε συμπαθώ καθόλου το καλού-κακού. Το αντιπαθώ σαν φράση και σαν πρακτική και σαν όλα.

Αν βρέξει, θα βραχούμε.
Και ύστερα θα στεγνώσουμε.
Και δεν έγινε και τίποτα, βρε αδερφέ.
Δεν έγινε και τίποτα.

We 're adults — when did that happen? *

Δεν μπορώ να εντοπίσω τη χρονική στιγμή
που τα προβλήματά μας γίναν αληθινά προβλήματα.
Που μας απασχόλησαν θέματα όπως η ασφάλεια,
η εφορία, η ιατρική περίθαλψη,
οι πληρωμές, οι καθυστερήσεις πληρωμών,
η αναζήτηση εργασίας, η αναζήτηση καλύτερης εργασίας.

Πότε αρχίσαμε να αγαπάμε σοβαρά
και να μοιραζόμαστε στ' αλήθεια τις ζωές μας με φίλους και με σχέσεις.

Πότε σκεφτήκαμε πως έχουμε σύντροφο και όχι γκόμενο,
πότε οι φίλες μας έπαψαν να είναι παρέα και έγιναν δικοί μας άνθρωποι.

Πότε μπήκαμε σ' αυτό το χρονικό παράθυρο
όπου δε φαίνονται εντελώς παράλογες φράσεις όπως
"η γιαγιά μάλλον δε θα ξυπνήσει".

*and how do we make it stop?

μοναχικός και σπάνιος

Χτες ρώτησαν το αγόρι μου τι μουσική ακούει και απάντησε "Μητροπάνο".
Καταλάβατε γιατί έχω πάθει έρωτα;

εγώ δεν σε κατηγορώ

Μου έρχονται στο μυαλό τραγούδια αυτές τις μέρες. Αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι το παρακάτω και ήταν σχεδόν αποκάλυψη που θυμήθηκα να το ακούσω, που με κάποιον μαγικό τρόπο το ανέσυρα από το παλάτι του μυαλού μου, όπως το περιγράφει ο αγαπημένος μας κύριος Σερλοκ Χολμς. Αυτό το τραγούδι, που λέτε, το άκουγα πολύ συχνά στο γυμνάσιο. Αυτό και τα μικρόβια. Άκουγα πολύ Κότσιρα, πρέπει να παραδεχτώ. Αλλά φυσικά τι να ξέρω στα 12 στα 13 και στα 14 για τις καταστάσεις που περιγράφει; Το τραγούδι είναι αυτό φυσικά

Είναι λίγο δύσκολο να διακρίνω τους ρόλους που περιγράφει το τραγούδι.
Ποιος δεν κατηγορεί, ποιος άμα δε λύγιζε ο άλλος θα 'χε σπάσει, ποιος μιλάει και ποιος απαντάει εκνευρισμένος. Αλλά τέλος πάντων. Εγώ δε σε κατηγορώ.

Κι ένας άλλος στίχος που σκέφτομαι σήμερα είναι πως είμαι μια μάζα από φωτιά και στεναχώρια.

Τι θα πει, μωρό μου, μπορώ

Επειδή στην vive la vie αρέσουν τα χειρόγραφα!
Δεν είναι δικής μου εμπνεύσεως βέβαια, είναι της αστείρευτης εμπνεύσεως της κυρίας Λίνας Νικολακοπούλου. 

Αλλά μου μίλησε εχτές το τραγουδάκι αυτό και θέλησα να το γράψω στο τετραδιάκι μου.

Ενα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι

Sorrow

Το ήξερα ότι θα είναι δύσκολη περίοδος.
Οι ώρες περνάνε με μία συχνά αφόρητη διαδοχή κλάματος και μη κλάματος.
Το κλάμα δε διαδέχεται η χαρά, ούτε η αισιοδοξία — πάρα μόνο το μη κλάμα.

Σήμερα δεν είχα τη δύναμη να σηκωθώ από τον καναπέ που αποτελεί το κρεβάτι μου για τώρα και για έναν μήνα ακόμα. Αγαπώ πολύ τον Σάκη και χαίρομαι που έχω έναν φίλο που διατίθεται να με φιλοξενήσει για ολόκληρο μήνα. Και είναι πολύ άνετος καναπές.

Αλλά σήμερα ένιωσα να με κατασπαράζει σαν κινούμενη άμμος,
σήμερα ένιωσα πως τα πόδια μου δεν μπορούν να συγκρατήσουν το βάρος μου,
σήμερα ένιωσα πάλι πως όλα είναι ένα βουνό που δεν έχω τον εξοπλισμό να σκαρφαλώσω.

Μου λείπεις κι εσύ κι αυτό τα κάνει όλα ασύγκριτα πιο δύσκολα, κάνει τον καναπέ να μοιάζει απελπιστικά αφιλόξενος.
Αλλά δε φταίει ο καναπές που δε μυρίζει σαν εσένα.

Προσπαθώ να θυμάμαι ότι με θες κι ότι σου λείπω και να συνεχίζω να πιστεύω πως νιώθεις σπουδαία πράγματα για μένα —γιατι το πιστεύω πως είναι σπουδαία— μα δε με βοηθάς κι εσύ, και πώς να με βοηθήσεις όταν έχεις κι εσύ ολόδική σου κινούμενη άμμο να παλέψεις. Το αποτέλεσμα παραμένει όμως: δε με βοηθάς. Και γι αυτό για ένα λεπτό πριν με πάρει ο ύπνος σε μισώ και σε βρίζω που είσαι απών με παραπάνω τρόπους από όσους προβλέπονται.

Σε μισώ και σε βρίζω και σε θέλω όπως η Μπίμπι εκείνο τον ντράμερ.

Αφήσου

Κάπου στον Βόλο υπάρχει αυτό το δρομάκι, του οποίου το όνομα πεισματικά διαβάζω σαν ανορθόγραφη προστακτική και όχι σαν γενική κυρίου ονόματος. Κι έχει αποτέλεσμα, γιατί κάθε φορά που πέφτω πάνω του —σπάνια πλέον, δυστυχώς— το κοιτάω πολύ σοβαρά, παίρνω μια βαθιά ανάσα, και για λίγα δευτερόλεπτα ησυχάζω.

ΥΓ αυτό επειδή δεν μπορώ να σκοτεινιάζω πολύ το μπλογκ κι επειδή ένα πουλάκι μου ζήτησε να το κάνω ποστ και να υπάρχει για πάντα, κι εγώ του έχω αδυναμία.

Feeling good

Τις τελευταίες μέρες πήρα μία μεγάλη απόφαση.
Τόσο μεγάλη, που σημείωσα την μέρα στην ατζέντα μου ως "τελευταία μέρα εδώ"
και την επόμενη ως "the first day of the rest of my life".
Τόσο μεγάλη, που προτιμώ να γράψω γι αυτό, παρά να δω τα 5 τελευταία λεπτά του τελευταίου επεισοδίου γκέιμ οφ θρόουνς που παράτησα, διότι έπρεπε να ασχοληθώ με την απόφασή μου.

Εντάξει, θα μου πείτε, υπερβάλεις λιγάκι.
Όλα τα παιδιά κάποτε σταματάνε να μένουνε με τους γονείς τους.
Σύμφωνοι.
Αλλά είναι διαφορετικό να σε αναγκάζουν οι συνθήκες — όπως κι εμένα είχαν αναγκάσει στο παρελθόν, και με μεγάλη ευχαρίστηση δέχτηκα την προσταγή τους— κι άλλο να είναι προσωπική σου απόφαση αναγκαία για τίποτα άλλο πέρα από την ψυχική σου υγεία, και αυτονόητη για κανέναν άλλον πέρα από σένα τον ίδιο.

Δεν είμαστε μαλωμένες, που λέτε, με τη μαμά.
Αλλά δε θα μένουμε μαζί στο εξής.
Και δεν μπορώ να περιγράψω καθόλου πως νιώθω, μπορώ μόνο να πω πως δεν έχω ξανανιώσει έτσι.

Νιώθω καλύτερα απ' ό,τι με έχει κάνει να νιώσω οποιοσδήποτε γκόμενος οποιαδήποτε στιγμή.
Νιώθω πιο περήφανη απ' ό,τι με έχει κάνει να νιώσω οποιαδήποτε γραπτή πιστοποίηση οποιουδήποτε κατορθώματος.
Νιώθω πως μεγάλωσα τόσο εμφανώς που φαίνομαι και μεγαλύτερη.

Φόρεσα για πρώτη φορά εκρού παντελόνι σήμερα.
Μου πήγαινε πολύ, αλλά δεν είχα ξαναφορέσει ποτέ ανοιχτόχρωμο παντελόνι.
Μου φαινόταν σαν κάτι που είναι για να το φοράς στη δουλειά γραφείου σου
ή πως τέλος πάντων θα με παχαίνει έτσι ανοιχτόχρωμο που είναι.
Το εκρού παντελόνι μού πήγαινε πολύ
και μου φάνηκε πολύ αρμόζον που το φόρεσα σήμερα για πρώτη φορά.

Νιώθω επίσης 10 κιλά πιο αδύνατη
νιώθω τρομερά ακαταμάχητη
μέχρι και το μπουκάλι από το άρωμά μου μού φαίνεται πως έχει περισσότερο άρωμα από χτες.

Νιώθω όπως ίσως όλοι οι άνθρωποι όταν ξαφνικά συνειδητοποιούν πως πήραν τον σωστό δρόμο

Circumstantial

Ευχάριστο είναι να νιώθεις καλύτερα χωρίς να βελτιώνονται οι συνθήκες.

Δυσάρεστο είναι να νιώθεις χειρότερα χωρίς να επιδεινώνονται οι συνθήκες.

semantics

Σκέφτομαι τελευταία πως υπάρχει κάτι σημαντικότερο από το να θεωρούνε δύο άνθρωποι τα ίδια πράγματα σημαντικά.
Αυτό είναι το να κάνει κάποιος κάτι που δε θεωρεί σημαντικό, επειδή ο άλλος το θεωρεί σημαντικό.
Όχι επειδή το πράγμα είναι σημαντικό.
Επειδή ο άλλος είναι σημαντικός και του είναι σημαντικό.

θερινό σινεμά

Σήμερα πήγα θερινό σινεμά. Χάρηκα επειδή είχα από πέρυσι να πάω και επειδή πήγα με φίλη μου. Τελευταία με τη συγκεκριμένη φίλη είναι σα να βγαίνουμε ραντεβού. Κάνουμε πράγματα που θέλουμε και οι δυο και που θα μπορούσαν να είναι ρομαντικά αν τα κάναμε με τα αγόρια μας αλλά τα αγόρια μας είναι busy ε και δεν υπήρχε περίπτωση να τα στερηθούμε οπότε τα κάνουμε μαζί. Τις προάλλες πήγαμε σε ένα ωραίο μαγαζί με αυλή με λουλούδια και ήπιαμε και φάγαμε. Και σήμερα πήγαμε θερινό.

Είδαμε αυτή την ταινία. Ήταν αρκετά ωραία, σε κάποια σημεία μάλιστα ήταν και πολύ ωραία. Το τέλος το θεώρησα κάπως υπερβολικό και σαπουνοπερικό, αλλά ντάξει δε μου χάλασε και την ταινία. Πιο πολύ απ' όλα όμως μου άρεσαν δύο ατάκες, και ειπώθηκαν και οι δύο από τον χαρακτήρα της Σίνθια Νίξον. Η μία είναι αρκετά γνωστή, αποδίδεται μάλλον στον Ρόμπερτ Φροστ (στίχος 56) και είναι

the only way out is through

και μου φαίνεται πολύ σημαντικό. Το άλλο είναι κάπως θλιβερό αλλά μου φαίνεται πως χρειάζεται να το χωνέψουμε αν είναι κάποτε να πούμε πως είμαστε ευχαριστημένοι από τις ζωές μας.

The greatest distance in the world is between how it is and how you thought was gonna be.

το ραδιόφωνο ξέρει

Χτες το ραδιόφωνο έβαλε αυτό και, όπως έχω ξαναπει στο παρελθόν, το ραδιόφωνο ξέρει.

η βροχή το καλοκαίρι

Ο καιρός είναι εξαιρετικά φθινοπωρινός
κι αυτό το βρίσκω εξαιρετικά ανακουφιστικό.

Με ανακουφίζει ο αέρας,
η βροχή,
η συννεφιά
και η έλλειψη λιακάδας.

Το φθινόπωρο είναι ό,τι καλύτερο συμβαίνει στο χρόνο.
Το καλοκαίρι —αν με ρωτάς— είναι ό,τι χειρότερο.

Δεν το κάνω επίτηδες, ξέρεις.
Βρίσκω γοητευτικούς τους ανθρώπους που αγαπάνε τη βροχή
μα δε διαφημίζω την αγάπη μου γι αυτή για να περνιέμαι για γοητευτική.

Αγαπώ όλες τις εκφάνσης του νερού,
πώς θα μπορούσα να εξαιρέσω τη βροχή;

Κι απορώ κάπως με τους ανθρώπους που θέλουν ο ήλιος να καίει.
Δεν είναι το κάψιμο κάτι δυσάρεστο;
Πώς εξαιρούνε τον ήλιο;

Μικρή άλλαζα γνώμη συνέχεια για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω.
Ήξερα όμως πως θα γινόμουν καπνίστρια
και πως θα αγαπάω τη βροχή.

Και χαίρομαι πολύ που το τσιγάρο το έκοψα
και την βροχή την κράτησα.

Μοιαζεί με αρχή σωστών αποφάσεων.

love is noise

Έγραφα τις προάλλες πως θα σ' αγαπώ αθόρυβα χωρίς να το ξέρεις
και πράγματι δεν το λέω γιατί δεν το λέω εύκολα πια.
Νομίζω όμως πως θόρυβο κάνει
και πως το ξέρεις.

Ήταν ωραίος

Σήμερα πέθανε ο Γιάννης Καλατζής.

Somebody to love

Σήμερα ξύπνησα με μεγάλη ένταση.
Είδα κι ένα όνειρο απογοητευτικό.
Είδα κάποιον που μου χρωστάει, να ζητάει και τα ρέστα.
Το ξεπέρασα στα πρώτα δευτερόλεπτα ξύπνιου.

Είχα όμως μεγάλη ένταση.
Σαν να είναι κάτι τρομερό να συμβεί σήμερα.
Ακύρωσα τα σχέδια για μεσημεριανό φαγητό·
δεν είμαι έτοιμη να κουνηθώ
δεν είμαι έτοιμη να κάνω μπάνιο
δεν είμαι έτοιμη να ντυθώ.

Σκεφτόμουν πυρετωδώς χωρίς να κάνω κάτι άλλο παράλληλα.
Άλλοι σκέφτονται ακούγοντας μουσική,
άλλοι περπατώντας, ζωγραφίζοντας.
Εγώ απλά άκουγα τα τζιτζίκια,
σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που ζω στο κέντρο της πόλης
αλλά ακούω τζιτζίκια.

Άκουγα, λοιπόν τα τζιτζίκια,
και σκέφτηκα ότι σ' αγαπώ.
Και συμπέρανα πως από εκεί πηγάζει όλη η ένταση
απ' τη συνειδητοποίηση πως σ' αγαπώ.

Πήρα ένα πηρούνι και το έβαλα στην τσάντα μου
για να θυμηθώ να στο φέρω.
Θα γελάσεις.

Θα σε σφίξω πολύ δυνατά
θα σου χαϊδέψω το αυτί
θα χωθώ στα χέρια σου
κι έτσι αθόρυβα χωρίς να το ξέρεις
θα σ' αγαπώ.

η επιμονή

Τις δύσκολες μέρες το να επικοινωνήσω μαζί σου με κάνει να σκέφτομαι την Άννα Σάλιβαν να προσπαθεί να μάθει στην Έλεν Κέλλερ νοηματική. Και αμέσως μετά σκέφτομαι πως για να τα καταφέρνουμε μάλλον κι εσύ προσπαθείς ανάλογα με την Έλεν Κέλλερ. Και ίσως γι αυτό να λειτουργεί το σύστημά μας, επειδή εγώ δεν τα παρατάω κι εσύ προσπαθείς όλο και πιο πολύ. Ξέρεις έχω επιμείνει στο παρελθόν — το μετάνιωσα όλες τις φορές. Και είμαι σίγουρη πως εσένα δε θα σε μετανιώσω γιατί κανείς άλλος δεν προσπάθησε τόσο για μένα και με κάνεις να νιώθω πως αξίζω τον κόπο και είμαι σίγουρη ότι τον αξίζεις κι εσύ.

Ύστερα σκέφτομαι τον κοινό μας φίλο πριν μας γνωρίσει, τι είχε στο κεφάλι του κι αυτός; Λες και είπε "ποιος είναι ο πιο προβληματικός μου φίλος;" και κατέληξε σε σένα κι ύστερα είπε "ποια απ' τις γνωστές μου έχει τα φόντα να είναι η πιο προβληματική και πεισματάρα;" και κατέληξε σε μένα και ύστερα μας άφησε να ερωτευτούμε σε ένα ροκ αφτεράδικο στα λαδάδικα.

ΥΓ μία απ' τις αισιόδοξες σκέψεις μου είναι η ετικέτα σου να γίνει αυτή με τα μεγαλύτερα γράμματα.

Μια γενική παρατήρηση

Όσο μεγαλώνω,
τόσο λιγότεροι άνθρωποι με ενδιαφέρει τι έχουν να πουν.

Μπορεί να το λέω λάθος τώρα που το σκέφτομαι.

Σίγουρα όμως όσο μεγαλώνω,
τόσο περισσότεροι άνθρωποι δε με ενδιαφέρει τι έχουν να πουν.

Τομ Ρόμπινς και ελαφριά αυτοκριτική παύλα αυτοθαυμασμός — ή και όχι

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το Άρωμα του Ονείρου του Τομ Ρόμπινς (σελίδα 254 στην μεταφρασμένη έκδοση του Αιόλου, για όποιον ενδιαφέρεται):

~ ~ ~

    «Ένα ραντεβού, ε; Δε φαίνεσαι και πολύ ευτυχισμένη γι αυτό. Εδώ που τα λέμε, αγαπητή, αν μου επιτρέπεται να προχωρήσω τόσο πολύ, μου έδωσες την εντύπωση μιας ολότελα δυστυχισμένης γυναίκας. Και τα λέω όλα αυτά, παρ' όλο που ήσουν η μοναδική καλεσμένη αυτής της βραδιάς με κάποια αίσθηση χιούμορ. Που πάει να πει, ότι ήσουν η μοναδική καλεσμένη με κάποια δόση σοφίας».
   Η Πρισίλα αισθάνθηκε κατειλημμένη εξ' εφόδου. Δεν ήξερε αν έπρεπε να νιώσει θιγμένη ή κολακευμένη. «Είμαι μια χαρά», είπε. «Απλώς ήμουν κάπως κουρασμένη. Βγάζεις πολύ βιαστικά συμπεράσματα. Εξάλλου η δυστυχία είναι κάτι φυσικό. Δεν είμαι καμιά απ' αυτές τις χαζοχαρούμενες που ξοδεύουν όλο τους τον καιρό προσπαθώντας ν' αποφύγουν τη φυσιολογική μιζέρια της ζωής». Κινήθηκε κατά την πόρτα. Όχι και τόσο γοργά, όμως. Εκείνος την ακολούθησε.
   «Σίγουρα η ζωή είναι μια μεγάλη δυστυχία», της είπε.«Αλλά και ο θάνατος είναι ακόμα μεγαλύτερη. Ο τρόμος, το άγχος, ο φόβος, η ενοχή, ακόμα και κάμποση νεύρωση, είναι εντελώς φυσικές αντιδράσεις απέναντι σε μια ζωή που υπόσχεται ένα τόσο απαράδεκτο τέλος. Το κόλπο είναι να μην παίρνεις αυτές τις αντιδράσεις πολύ στα σοβαρά, ουτε να εκχυδαΐζεις την τόσο σύντομη παραμονή σου στο σαρκίο σου κάντοντας συνέταιρό σου τη δυστυχία».
  «Εμένα μου φαίνεται», είπε η Πρισίλα, κουμπώνοντας και ξεκουμπώνοντας το γιακά του αδιάβροχού της, «ότι οι αποκαλούμενοι "ευτυχισμένοι άνθρωποι" είναι εκείνοι που εκχυδαΐζουν τα πάντα με το να αποφεύγουν την πραγματικότητα και να μη σκέφτονται τίποτα το σημαντικό».
  «Η πραγματικότητα είναι κάτι το υποκειμενικό και σ' αυτό τον πολιτισμό υπάρχει μια τάση, καθόλου φωτισμένη, να θεωρεί κάτι σαν "σημαντικό" μοναχά όταν είναι σοβαρό και άχαρο. Και σίγουρα έχεις δίκιο για τους χαζοχαρούμενους, μόνο που δεν είναι ευτυχισμένοι αλλά λοβοτομημένοι. Αλλά και οι Εξυπνοκατσούφηδές σου, είναι το ίδιο γελοίοι. Όταν δεν είσαι ευτυχισμένος, φτάνεις να δίνεις μεγάλη σημασία στον εαυτό σου κι αρχίζεις να τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι, εννοώ δηλαδή, οι άνθρωποι που αληθινά γουστάρουν τους εαυτούς τους, δε σκέφτονται και τόσο πολύ τους εαυτούς τους. Ο δυστυχισμένος αγανακτεί όταν προσπαθείς να τον ευθυμήσεις γιατί αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάψει ν' ασχολείται με τον εαυτό του και ν' αρχίσει να προσέχει τον κόσμο ολόκληρο. Η δυστυχία είναι η υπέρτατη μορφή της αυτοενασχόλησης».

~ ~ ~

Εγώ καμιά φορά νιώθω χαζοχαρούμενη και καμιά φορά δυστυχισμένη αλλά αν κάτι κανείς δεν μπορεί να μου καταλογήσει είναι το να παίρνω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά. Δε με θαυμάζω, δε με θεωρώ πρότυπο. Δε μου φαίνομαι ό,τι πιο συνηθισμένο, ούτε όμως και αξιόλογα ασυνήθιστη. Το μόνο που έχω να πω σαν κριτική στον εαυτό μου είναι πως χωράω ακόμα κάμποσες διορθώσεις και πως αν ήμουν άλλη, θα με έκανα παρέα και θα λάμβανα υπόψη τις προτάσεις μου για μουσική, ταινίες, βιβλία και μπαράκια. Κι αν ήμουν άντρας, θα ήθελα να με έχω κολλητή ή να με πηδήξω. Και μ' αυτά είμαι οκ. 

shiver

Νομίζω πως είμαστε ένα ζευγάρι καθόλου συνηθισμένο
ή πως είμαστε το πιο συνηθισμένο ζευγάρι.
Εννοώ πως κάποια πράγματα που θεωρούμε δεδομένα
άλλοι θα τα διαπραγματευόντουσαν μάλλον.
Για κάποια πράγματα που εμείς απλά καταλαβαίνουμε,
άλλοι θα καβγάδιζαν μάλλον.

Δεν εννοώ πως είμαστε καλύτεροι απ' όλους.
Αλλά νιώθω πως καταλαβαίνουμε βαθιά ο ένας τον άλλον
κι αυτό είναι μια τεράστια ανακούφιση στον καύσωνα —τον κυριολεκτικό και τον άλλον,
αυτόν που σε κάνει να ασφυκτιείς ανεξαρτήτως καιρού.

Με δροσίζεις, αυτό μου κάνεις.
Και σκέφτομαι πως αυτό είναι καλό,
πως αυτό σημαίνει πως ακολούθησα τη συμβουλή μου.
Τι ανακούφιση κι αυτή.

Earth is a beautiful heaven

Εντάξει, είμαι και επισήμως από αυτούς που όταν είναι ερωτευμένοι δε γράφουν.
Το παραδέχομαι, το αποδέχομαι, το αγκαλιάζω.
Κι αφήνω εδώ αυτό:

I wish a falling star could fall forever
And sparkle through the clouds and stormy weather
And in the darkness of the night
The star would shine a glimmering light
And hover above our love

Please hold me close and whisper that you love me
And promise that your dreams are only of me
When you are near, everything's clear
Earth is a beautiful heaven
Always I hope that we follow the star
And be forever floating above

I know a falling star can't fall forever
But let's never stop falling in love

Girl, you 'll be a woman soon

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή κοιτούσα τα χέρια της μαμάς και μου άρεσε που προεξείχαν οι φλέβες και τα κόκαλα εκεί κάτω από τα δάχτυλα, στην απ' έξω μεριά της παλάμης. Ζήλευα λίγο που εμένα δε φαίνονται οι φλέβες μου και δεν μπορώ να παίξω με αυτές ζουλώντας τες.

Τώρα σχεδόν πάντα είναι φουσκωμένες οι φλέβες των χεριών μου και πράγματι τις πιέζω ζουλώντας τες. Γιατί μεγάλωσα αρκετά ώστε να έχω εμφανείς φλέβες, όχι αρκετά όμως για να μην τις βλέπω σαν παιχνίδι. Έχω βγάλει και κανα δυό άσπρες τρίχες στα μαλλιά και προχτές είδα δίπλα στο στόμα μου μια ρυτίδα, αλλά οι ρυτίδες γέλιου είναι καλές ρυτίδες και δε στεναχωριέμαι.

Το αγόρι έχει όλες τις φλέβες πολύ φουσκωτές και τις ζουλάω κι αυτές συνέχεια· μου λέει να κάνω ό,τι θέλω, να μην του τις κόψω μόνο και απαντάω "μα αν τις κόψω μετά δε θα είναι φουσκωτές" και γελάει. Το αγόρι είναι ένα αγόρι που χτες μου θύμισε τον στίχο του Κεμάλ που λέει "νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί/ με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί" και μόλις τον ξεστόμισε ανατρίχιασε και το χέρι του είχε μπιμπίκια κι ένιωσα τεράστια ευγνωμοσύνη που είμαι με έναν άνθρωπο που ανατριχιάζει με τραγούδια.

Ύστερα μίλησα λίγο με την Κ., και είπαμε γι αυτές τις σκέψεις που μας περνάνε φευγαλέα από το μυαλό. Δεν είναι σχέδια, δεν είναι προγραμματισμός του μέλλοντος, είναι σκέψεις που κρατάνε δέκατα του δευτερολέπτου. "Τι θα έκανα αν—" όχι, όχι, είσαι μικρή για να σκέφτεσαι τέτοια. Τα σκέφτεσαι όμως κι αυτό σημαίνει πως δεν είσαι και τόσο μικρή μάλλον.

Μετά περπατάω στο κέντρο και σκέφτομαι τον εαυτό μου στο λύκειο, που ήμουν 10 κιλά πιο αδύνατη και 200 φορές πιο ανασφαλής και ίσως, λέω, αυτή να είναι η διαφορά ανάμεσα στα κορίτσια και στις γυναίκες. Μετά θυμήθηκα το καρούμπαλο στο μέτωπό μου και το χτυπημένο μου γόνατο κι αναρωτήθηκα ποιον πάω να κοροϊδέψω.

Κι αν πρέπει κάπως να το κλείσω το κείμενο αυτό, τότε μάλλον θα συμπεράνω πως καλό είναι να 'μαστε σε κάποια θέματα γυναίκες και σε κάποια άλλα κορίτσια. Κι έτσι να περπατάμε με αέρα και αυτοπεποίθηση και σε 10 βήματα να σκοντάφτουμε και να ανοίγουμε τα γόνατά μας και να φοράμε χανζαπλάστ με πριγκίπισσες της Ντίζνευ. Η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία, που λέει κι ο Φοίβος που τον ακούω από κορίτσι και θα τον ακούω μέχρι γιαγιά.

η λαχτάρα μου, ο καφές και τα τσιγάρα μου

Σε ξύπνησα για να σε χαιρετήσω αλλά δεν το άφησες να περάσει έτσι.
"Πού πας; Δε θες να σηκωθώ να πιούμε καφέ;"
μπορεί αυτό να φαίνεται ασήμαντο αλλά το ξέρω ότι νύσταζες κι άλλο
και πως αν δεν ήμουν εκεί θα έμενες στο κρεβάτι.

Μου έφτιαξες και φραπέ·
έχω συμφωνήσει πλέον να μη φτιάχνω ποτέ εγώ καφέ.
Είναι να απορεί κανείς πώς έχω κάνει τόσο καιρό σερβιτόρα παύλα μπουφετζού.
Δεν ξέρω να κάνω καφέ, παιδιά.

Τι έλεγα;
Α, ναι, και ήπιαμε καφέ και φάγαμε πρωινό και ύστερα περπάτησα προς το σπίτι.
Ο καιρός είναι μουντός αλλά ζεστός.
Αυτό δημιουργεί μια ατμόσφαιρα δυσάρεστη,
αλλά μια μέρα σαν τη σημερινή εγώ επικεντρώνομαι στο "ανακουφιστική συννεφιά"
και όχι στο "αποπνικτική ζέστη".

Η συννεφιά, λοιπόν, ήταν καλή, το φως καθόλου εκτυφλωτικό και η μέρα γενικά ευχάριστη,
όπως όλες οι μέρες που με κάποιον ξυπνάς και πίνεις καφέ.

Περπάτησα, που λέτε, στην χαζή ζέστη και στην καλή συννεφιά και ήρθα σπίτι.

Η μαμά φυτεύει κάκτους στο μπαλκόνι— η συννεφιά διευκολύνει αυτή τη δραστηριότητα.
Εγώ πίνω τον δεύτερο καφέ της ημέρας —ζεστό αυτή τη φορά—
και χαζεύω τη μαμά να φυτεύει κάκτους και την καμαρώνω
και σκέφτομαι πως όταν μεγαλώσω κι άλλο θα 'χω κι εγώ μπαλκόνι ή αυλή
και θα φυτεύω κι εγώ —όχι κάκτους, όμως—
και σκέφτηκα ακόμα πως θέλω να μου κάνεις καφέ για πολλά πρωινά ακόμα.

σιρόπι αλέρτ

...and all the things I deserve for being such a good girl.


ΥΓ αυτό το τραγούδι έχω να το ακούσω και να σκέφτομαι γκόμενο, από 17 χρονών.

upside down

Είμαι γκόμενα με εμμονές.
Για να πάω από το Α στο Β σημείο, παίρνω πάντα την ίδια διαδρομή.
Θέλω να σ' έχω στα δεξιά μου όταν περπατάω·
δε με βολεύει να αγκαλιάζω με το αριστερό.
Θέλω να κοιμάμαι επίσης από την αριστερή μεριά του κρεβατιού.

Θέλω να ξυπνάω και να περπατάω πάντα με μουσική.
Α, η μουσική.
Ακούω έναν ραδιοφωνικό σταθμό,
ένα τραγούδι στο ριπήτ,
μια λίστα,
ένα συγκρότημα,
μέχρι τόσο να τα βαρεθώ
που να μου πάρει χρόνια να τα ξανακούσω.

Βάφω τα νύχια των χεριών μου στο ίδιο χρώμα από 16 χρονών.
Έχω δοκιμάσει κι άλλα, αλλά μου φαίνονται παράταιρα και τα ξεβάφω σχεδόν αμέσως.

Τελευταία λοιπόν άρχισα να ακούω έναν ραδιοφωνικό σταθμό με ποπ εϊτίλες.
Δεν είναι ο ίδιος που άκουσα μέχρι να βαρεθώ το 2013, μοιάζει πολύ όμως.

Σήμερα ξέβαψα το κλασικό σκούρο χρώμα από τα νύχια μου
και τα έβαψα με ένα πιο κοριτσίστικο.
Μου φαίνεται παράταιρο, δε θα πω ψέματα.
Μ' αρέσει όμως.

Και σ' άφησα για λίγο να περπατήσεις στα αριστερά μου.

Και χτένισα τη φράντζα μου στο πλάι αντί να την αφήσω να πέσει ίσια στο μέτωπό μου.

Θέλω να πιστεύω πως δε με αλλάζεις, πως αυτό που μου κάνεις είναι να με χαλαρώνεις.
Να κάνω τα κουτάκια μου λίγο πιο ελαστικά.

αχ μωράκι σαστισμένο

Δεν μπορώ να υποκριθώ πως το ότι ξέρεις απ' έξω τις ψυχές και τις αγάπες
δεν είναι σημαντικό.
Είναι σημαντικό.
Ίσως επειδή καμιά φορά
είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο 
κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σα μωρό παιδί.

με σένα βλέπω τη ζωή σαν ακαταπαύστη γιορτή

Σκεφτόμουν αυτό που λένε πως όταν είσαι χαρούμενος,
ερωτευμένος
ή θλιμμένος,
σε μεγάλο βαθμό
νιώθεις πως όλα τα χαρούμενα,
καψούρικα
ή λυπημένα τραγούδια,
μιλάνε για σένα και τη χαρά,
τον έρωτα
ή τον πόνο σου.

Με προβλημάτισε η έλλειψη της ταύτισης·
γιατί εγώ δεν ευθυγραμμίστηκα με κανέναν στιχουργό πρόσφατα;

Ύστερα θυμήθηκα πως τα τραγούδια ποτέ δεν τα ψάξαμε και τα βρήκαμε·
τα τραγούδια μας βρίσκουν αυτά,
συνήθως κάποια στιγμή που ακούμε ραδιόφωνο περπατώντας μόνοι.
Το περπάτημα δεν είναι αναγκαία συνθήκη δηλαδή,
η απουσία παρέας είναι όμως.

Έτσι με βρήκε κι εμένα σήμερα, το μουντό μεσημέρι που γύριζα σπίτι
ντυμένη πολύ ακατάλληλα για τον ξαφνικά σκοτεινό και σχεδόν κρύο καιρό.
Αλλά δεν κρύωνα ξέρεις.

 

Με σένα κάνω βήματα μπροστά
Αλλάζω θεωρία σε πολλά
Με σένα νιώθω ελευθερία να ανασάνω.
Δεν ξέρω πως μεγάλωσα αλλά
τα πράγματα τα θέλω πιο απλά.
Θέλω να σ'έχω,δε ζητάω παραπάνω

we float on seas—

Κάθε φορά που είμαι χαρούμενη πιστεύω πως θα διαψεύσω τη θεωρία πως οι χαρούμενοι άνθρωποι δε γράφουν. Δε θυμάμαι τι συνέβη τις προηγούμενες φορές, για τούτη 'δω τη φορά όμως ξέρω.

Σκέφτομαι συνέχεια παραγράφους στο κεφάλι μου.
Σκέφτομαι παραγράφους για το πώς νιώθω
για το τι θέλω,
τι φοβάμαι,
τι ελπίζω,
και τι πιστεύω πως θα συμβεί.

Και δεν τα γράφω γιατί έχω αυτό τον εντελώς αβάσιμο
και μεταφυσικό φόβο
πως με το να γράψω θα επηρεάσω την έκβαση.

Και θέλω για μια φορά
να μη φοβάμαι,
να μην εύχομαι,
να μην επηρεάσω.

Αν οι σχέσεις είναι θάλασσα, θέλω να επιπλέω στο νερό με κλειστά μάτια,
να νιώθω τον ήλιο να μου καίει το δέρμα
ενώ το νερό θα μου το δροσίζει,
και να μη φοβάμαι πού θα με πάει το κύμα όσο θα ξαπλώνω εκεί με κλειστά μάτια.

Κι όταν θα τ' ανοίξω δε με νοιάζει πού θα 'μαι
αρκεί να 'σαι κι εσύ εκεί.

Where is the love
That everyone is talking of
Where is the love
That everyone is dreaming of

Come to bed
I cannot sleep in all this heat
Come to bed
This terror's all within my head

Don't be deceived, no land in sight
Were all adrift in this dark night
We float on seas of disbelief
While singing songs of pain relief

Shake my body - release my soul
Punish my senses - lose control
This body's young but my spirits old
Scatter my ashes and let my feelings go

coin operated boy*

Είναι πιθανό να μη βρίσκετε νόημα σ' αυτή τη φράση που πρόκειται να διαβάσετε,
όμως ξέρω εγώ τι λέω.

Τι ωραία που είναι τα αληθινά αγόρια.

*το τραγούδι άσχετο με το νόημα, όμως μου αρέσουν οι dresden dolls και δανείστηκα και τον τίτλο άρα θα το παραθέσω εδώ:

Du riechst so gut

— Θα έρθω σε λίγο, θέλω να κάνω ένα τσιγάρο και ν' ακούσω μουσική.

Έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω ένα τσιγάρο, αυτό δε σήκωνε κουβέντα και το ήξερες.
Επιπλέον όμως μου 'χε καρφωθεί στο μυαλό η Λίνα του Άσιμου, χωρίς να ξέρω γιατί.
Βέβαια όταν πάτησα το πλέυ κατάλαβα:
πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ
μοναχά για σένα κάνω το χαζό.

Άνοιξα και το παράθυρο κι ακούμπησα εκεί τους αγκώνες μου
και κάπνιζα κοιτώντας τον άδειο δρόμο.
Σχεδόν λυπήθηκα που δε σηκώθηκες να μ' ακολουθήσεις·
λυπάμαι όταν περνάνε χωρίς μάρτυρες οι κινηματογραφικές στιγμές.
Αλλά δεν πειράζει, εγώ θα το θυμάμαι.
Και να προσπαθήσω, δε θα μπορέσω να το ξεχάσω αυτό το βράδυ.

Ύστερα το τσιγάρο και το τραγούδι τελείωσαν κι εγώ μπήκα κάτω απ' το πάπλωμα
κι εσύ μου ζέσταινες τα χέρια που είχαν παγώσει στο ανοιχτό παράθυρο.

Μετά ήταν πρωί, σηκώθηκα νωρίτερα, έπλυνα πρόσωπο και δόντια
αλλά δε χτένισα μαλλιά.
Ξέχασα τη βούρτσα·
άλλο ένα πρωί σαν την τρελή.

Ύστερα ξύπνησες κι εσύ, δε σχολίασες την οδοντόβουρτσα στο μπάνιο.
Σε ρώτησα αν μπορώ να την αφήσω για να μην την πηγαινοφέρνω,
δε φάνηκες φρικαρισμένος, είπες φυσικά, χάρηκα.

Φύγαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις,
πήρα καφέ πακέτο,
δεν προλάβαμε να πιούμε στο σπίτι.
Μου είχες πει "Καλημέρα. Καφέ ή σεξ;"
κι έτσι δεν προλάβαμε να πιούμε καφέ
και πήρα καφέ απ' έξω.

Άκουγα την δεύτερη αγαπημένη μας πρωινή εκπομπή
—η πρώτη είχε τελειώσει—
περπατούσα και χαμογελούσα.
Σκεφτόμουν τα χαζά που έλεγες χτες
κι έπειτα αυτά που έλεγες για να τα διορθώσεις.
Πιο πολύ όμως σκεφτόμουν τα χέρια σου
που είναι πάντα αρκετά ζεστά
και οι φλέβες προεξέχουν με πολύ σέξυ τρόπο.

Αλλά περισσότερο απ' όλα μου 'χε κολλήσει στο μυαλό
το du riechst so gut  χωρίς να το 'χω ακούσει κάπου.
Ίσως επειδή στ' αλήθεια μυρίζεις ωραία.

I want you to stay*

Μου λένε πως φαίνομαι ήρεμη κι εγώ τους πιστεύω.
Σίγουρα φαίνομαι ήρεμη.
Ώρες-ώρες είμαι κιόλας.
Όταν κάνουμε πράγματα που κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι.
Αγκαλιές και φαγητό βλέποντας ταινία και βόλτες στην παραλία
και μου κάνεις και εσπρεσσάκια το πρωί
κι εγώ ποτέ δεν έπινα εσπρεσσάκια το πρωί
και καταλαβαίνεις πως νιώθω πολύ σπέσιαλ.
Νιώθω που λες ήρεμη αυτές τις ώρες.

Αλλά μετά έρχεται ένα βράδυ που κοιμάμαι μόνη μου
και φυσικά δεν έχω πρόβλημα μ' αυτό,
τόσο καιρό μόνη μου κοιμόμουν,
δε μου λείπεις καν ακόμα.

Αλλά βλέπω όνειρα ξέρεις.
Και ξυπνάω αγχωμένη και νιώθω το παρελθόν μου να με κυνηγάει.
Καμιά φορά με κυνηγάει και στ' αλήθεια βέβαια,
καμιά φορά μία μηχανή καβαλάει το πεζοδρόμιο και μου κόβει το δρόμο
και ξέρω τον αναβάτη και τον αγαπώ
πάντα θα τον αγαπώ
αλλά εκείνος με χαϊδεύει και μου λέει πως του λείπω
κι εγώ δεν μπορώ και δε θέλω να πω "κι εμένα"
και δεν μπορώ και δεν θέλω να χαϊδέψω
και νιώθω πως διαπράττω προδοσία κι αυτό είναι άδικο
είναι άδικο και για μένα και για κείνον
και μόνο για σένα είναι δίκαιο και αρχίζω να αναρωτιέμαι
αν υπάρχει κάποιος τρόπος να είμαστε εντάξει με τους ανθρώπους
χωρίς να καταπιέζουμε τίποτα.
Καταλήγω πως δεν υπάρχει αλλά πως κάποιοι άνθρωποι αξίζουν κάτι να καταπιέσεις.
Και ελπίζω πως εγώ δεν καταπιέζομαι για χάρη σου.

Σε βρήκα όμως όταν αποφάσισα να καταπιέσω ένα κομμάτι.
Χμ ελπίζω να μην είναι μια κοινή κι αναποτελεσματική καταπίεση αυτή που έκανα,
αυτό το "σπρώχνω την σκόνη κάτω από το χαλί".
Ελπίζω να ήταν ένα πολύ καλό σκούπισμα και σφουγγάρισμα.
Δεν καταπιέζομαι για χάρη σου.
Προσπαθώ να είμαι ο αγαπημένος μου εαυτός·
πώς γίνεται να είναι κακό αυτό;
Δε γίνεται να είναι κακό.

Κι ύστερα κοιμάμαι μόνη μου, δε σε σπρώχνω στην άκρη του κρεβατιού
και δε μου παίρνεις την κουβέρτα.
Κοιμάμαι μόνη μου και ξυπνάω ιδρωμένη
γιατί το παρελθόν μου με κυνηγάει και στον ύπνο μου.
Στον ύπνο μου κάποιος μου στέλνει πακέτα με το ταχυδρομείο
—το 'χω αλήθεια παράπονο απ' αυτόν τον τύπο,
που ποτέ δεν μου 'στειλε κάτι με το ταχυδρομείο.
Στον ύπνο μου κάποιος άλλος με διεκδικεί με τον πιο πρόστυχο τρόπο
κι εγώ ενδίδω.

Όμως ξυπνάω και δεν έχω κανένα γράμμα
και δεν έχω ενδώσει στον τύπο.

Ξυπνάω.
Είμαι ξύπνια, είμαι δικιά σου κι είμαι έτοιμη.
Είμαι έτοιμη να μη φρικάρω την επόμενη φορά που θα με πεις μωράκι σου.

everything is illuminated

Χτες έπαθα το εξής: ήμασταν σε μία συναυλία ενός καλλιτέχνη που μ' αρέσει πολύ. Βέβαια τον έχω δει αρκετές φορές, οπότε θα το χρησιμοποιήσω αυτό σαν ελαφρυντικό (όχι πως θεωρώ ότι χρειάζεται να ελαφρύνω κάτι). Λοιπόν, δεν του έδωσα σχεδόν καμία σημασία· του τραγουδιστή. Αν με ρωτήσετε ποια τραγούδια είπε, ποια παρέλειψε, πόση ώρα έπαιξε, αν έκανε διάλειμμα, με μια μικρή —πολύ μικρή— δόση υπερβολής, θα πω πως δεν ξέρω. Τον άκουγα δηλαδή, αλλά δεν με πολυενδιέφερε. Αυτό που μ' ενδιέφερε ήταν να σε κοιτάω να τραγουδάς και να γελάς, κι όταν δε σε κοιτάω να μου κάνεις ξαφνικές αγκαλιές και να χαμογελάς ύποπτα.

Πήγα, λοιπόν, σε μια συναυλία.
Και δε μου κάηκε καρφί για τον καλλιτέχνη.

Αλλά πρέπει να συντομεύω, γιατί έχω διάβασμα.
Γιατί και το διάβασμα μ' αρέσει αυτές τις μέρες.
Αυτό είναι ψέμα: το διάβασμα μου αρέσει όλες τις μέρες.
Κάποιες μέρες όμως δεν μπαίνουμε στον κόπο να κάνουμε πράγματα που ξέρουμε πως μας αρέσουν και μας γεμίζουν και μας βελτιώνουν και που γενικά είναι καλά.
Κάποιες μέρες νιώθουμε πως δεν έχει νόημα.
Όχι αυτές τις μέρες όμως.
Αυτές τις μέρες όλα έχουν νόημα.

το πρωί

Είμαι σίγουρη πως τις τελευταίες μέρες σκέφτηκα αμέτρητα πράγματα να γράψω. Αμέτρητες φράσεις και σκόρπιες λέξεις και εικόνες και αρώματα για να περιγράψουν τις μέρες και τις νύχτες μου (αν και όλα θα μπορούσα να συνοψιστούν σε ένα βλέμμα). Αμέτρητες φορές είμαι σίγουρη πως το σκέφτηκα κι άλλες τόσες το ξέχασα γιατί ήμουν πολύ απασχολημένη με το να το ζω αντί να το γράφω. Γι αυτό ας επιστρέψουμε στα τραγουδάκια:

"όλα στη ζωή είναι"

Αυτό μου είπε ένας φίλος μου όταν του εξέφρασα την ανησυχία μου για κάποια
πιθανή κακή εξέλιξη. Του είπα ότι κουράστηκα κι ότι είχα χαρεί με μια καλή εξέλιξη και πως φοβάμαι και πως δε θέλω να ξε-χαρώ. Και μου είπε πως όλα είναι στη ζωή. Δεν το είπε για κακό. Αλλά εγώ σκέφτομαι:

Πολλά πράγματα είναι στη ζωή.
Δε θέλω να τα πάθω και όλα.

 

διάστημα εμπιστοσύνης*

Χτες βράδυ, όταν έπεσα να κοιμηθώ, προσπάθησα να ξαναπαίξω στο μυαλό μου ένα σωρό στιγμές. Θυμήθηκα την τελευταία φορά που το είχα κάνει αυτό και με μεγάλη χαρά διαπίστωσα μια μεγάλη διαφορά. Την προηγούμενη φορά που προσπαθούσα να πατήσω το replay, το έκανα με αγωνία. Με κακή αγωνία, όχι με καλή. Έτρεμα πως κάτι θα ξεχάσω και ποιος ξέρει πότε θα τον ξαναέβλεπα; Πότε θα είχα ευκαιρία να φρεσκάρω τη μνήμη μου; (Ποτέ απ' ό,τι φάνηκε.)

Τώρα δεν έχω αγωνία. Θα σε ξαναδώ. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο. Μάλλον όχι όλες αυτές τις μέρες, αλλά υπάρχει αυτή η σιγουριά, η πιθανότητα να σε ξαναδώ είναι 1. Είναι 100%. Δε νιώθω λοιπόν αγωνία μήπως και κάτι συμβεί ή όχι. Νιώθω λαχτάρα για κάτι που σίγουρα θα συμβεί.

Αλλά εκείνη η άλλη φορά μου 'χει αφήσει κάποια κατάλοιπα κι έτσι το σκέφτηκα πολλές φορές μέχρι να το πάρω απόφαση να το γράψω αυτό το κειμενάκι. Επειδή σήμερα δεν έχουμε μιλήσει ακόμα και παρόλο που το βρίσκω πάρα πολύ φυσιολογικό και, με λογική σκέψη, όχι ικανό να προκαλέσει ανησυχία, ωστόσο υπάρχουν κατάλοιπα. Επειδή στο παρελθόν έχω αναρωτηθεί πότε θα ξαναδώ κάποιον και δεν τον ξαναείδα ποτέ. Κι όσο και να μη μου δίνεις λόγους να ανησυχώ, όσο υπέροχος και τρυφερός και άψογος κι αν είσαι, θα είμαι 99% σίγουρη πως όλα είναι καλά...και 1% σίγουρη πως απλά μια μέρα θα εξαφανιστείς.

*γιατί είμαστε και άνθρωποι της επιστημής και η ζωή είναι θέμα πιθανοτήτων

V is very very (extra)ordinary

Η πρώτη μου εκτίμηση για το 2017 είναι πως όλοι μας
—οι φίλοι μου δηλαδή—
μοιάζουμε,
για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια,
πάρα πολύ νορμάλ.

Και είναι τόσο
μα τόσο
μα τόσο
ανακουφιστικό.

ΥΓ πάντα πίστευα στην άνοιξη. Ευχαριστώ άνοιξη.

Come away to the water *

Όταν πέφτει νερό πάνω σ' ένα χαρτί, 

τότε αυτό σταματάει να είναι λείο 

και η μελάνη διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις. 

Βρεγμένο θα σταματήσει να είναι, 

κάποια στιγμή πολύ σύντομα. 

Δε θα γίνει όμως ποτέ όπως πριν.

Έτσι επιδρούν και κάποιοι άνθρωποι πάνω μας. 

Καμιά φορά το νερό πέφτει απαλά, ανακουφιστικά·

σα να διψούσαμε και να μας πότισαν·

σα να ζεσταινόμασταν και να μας δρόσισαν.

Και καμιά άλλη φορά γίνεται βίαια·

το ποτήρι σπάει·

το χαρτί σκίζεται·

ή και τα δύο!

 

Και μπορεί να μη θυμόμαστε ακριβώς τη στιγμή που

—από κάποιο ατύχημα—

χύθηκαν πάνω μας· 

δε θα 'μαστε όμως ποτέ πια οι ίδιοι. 

*https://www.youtube.com/watch?v=JljriNlho6k

Ordinary love

Δεν θέλω κάποιον απότομο και απροσδόκητο και κατακούτελο έρωτα
που μόνο γαλλική κομεντί να μπορεί να περιγράψει.
Δεν ψάχνω κάτι να με κάνει να χάσω τον κόσμο.
Ο κόσμος μου ισορροπεί.

Δε θέλω παραμύθι.
Και κυρίως δε θέλω ακόμα ένα φιάσκο.

Θέλω κάτι να βγαίνει αβίαστα,
να εξελιχτεί ομαλά και όμορφα.

Θέλω να γελάμε και να καπνίζουμε στο κρεβάτι.

Κι ο κόσμος να συνεχίσει να ισορροπεί.
Και να μη σε χάσω ξαφνικά.

Χμ αυτή η τελευταία φράση ήταν συγκεκριμένη, ε;

games people play

Καμιά φορά κάνω στο μυαλό μου σενάρια που περιλαμβάνουν νοσοκομεία.
Δεν φοβάμαι πως κάτι θα πάθω, απλώς καμιά φορά σκέφτομαι
"αν τώρα γινόταν κάτι και κατέληγα με τη συγκεκριμένη παρέα στο νοσοκομείο; 
Τι θα γινόταν τότε;".
Το νοσοκομείο είναι κριτήριο νομίζω.
Γιατί αν πάθεις κάτι, θα 'ρθει η μάνα σου και ο πατέρας σου και η γιαγιά σου και η θεία
και η κολλητή και η ερώτηση είναι:
είσαι οκ να σε δούνε όλοι αυτοί με τη συγκεκριμένη παρέα;

Σήμερα λοιπόν σκέφτηκα πως αν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του
και κατέληγα με την αφεντιά σου στο νοσοκομείο
και οι νοσηλευτές με ρωτούσαν "τι του είστε του κυρίου;"
η μόνη σωστή απάντηση θα ήταν
"Το χόμπυ του. Είμαι το χόμπυ του."

not in a shy way

Ω ναι, κι άλλο τραγουδάκι.
Κι αυτό με σημαντικούς στίχους.

[...]
Yes, there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall and did it my way
I've loved, I've laughed and cried
I've had my fill, my share of losing
And now, as tears subside, I find it all so amusing
To think I did all that
And may I say, not in a shy way
Oh, no, oh, no, not me, I did it my way
[...] 

Should I bend over?

Απ' ό,τι φαίνεται ο Φεβρουάριος θα είναι ο μήνας των τραγουδιών.
Τελευταία όταν ξυπνάω ανοίγω το ραδιόφωνο στον velvet αντί στον Xρώμα, κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολύ καλύτερο ξύπνημα, γιατί άλλο να ξυπνάς με Grace Kelly κι άλλο με "Στέλλα, το κλειδί που κρατάς φυλακή μ' έχει στείλει".

Κι έτσι που λέτε, ξύπνησα με Grace Kelly χτες και πολύ μου άρεσε.
Αυτό το τραγούδι έχει πολλούς σημαντικούς στίχους, γι αυτό θα τους παραθέσω εδώ.

"I wanna talk to you."
"The last time we talked, Mr. Smith, you reduced me to tears. 

I promise you it won't happen again."

Do I attract you?
Do I repulse you with my queasy smile?
Am I too dirty?
Am I too flirty?
Do I like what you like?

I could be wholesome
I could be loathsome
I guess I'm a little bit shy
Why don't you like me?
Why don't you like me without making me try?

I tried to be like Grace Kelly
But all her looks were too sad
So I try a little Freddie
Ive gone identity mad!

I could be brown
I could be blue
I could be violet sky
I could be hurtful
I could be purple
I could be anything you like
Gotta be green
Gotta be mean
Gotta be everything more
Why don't you like me?
Why don't you like me?
Why don't you walk out the door!

"Getting angry doesn't solve anything"

How can I help it
How can I help it
How can I help what you think?
Hello my baby
Hello my baby
Putting my life on the brink
Why don't you like me
Why don't you like me
Why don't you like yourself?
Should I bend over?
Should I look older just to be put on your shelf?

Σήμερα από την άλλη, ξύπνησα μεν καλά λόγω βέλβετ και λόγω καταπληκτικού χτεσινού βραδιού, ωστόσο γρήγορα με έπιασαν τα νεύρα μου με διάφορες αφορμές.
Είμαι νευρικό άτομο, θα το παραδεχτώ.
Όμως, σκέφτομαι, ίσως το να είσαι νευρικός να μην πειράζει, αρκεί να ξέρεις να σε ηρεμείς.
Εγώ χρειάστηκα διπλό καπουτσίνο καραμέλα και φασίνα όλο το σπίτι ακούγοντας αυτήν εδώ τη λίστα με τα τραγούδια που έπαιζε ο star fm όταν πήγαινα γυμνάσιο-λύκειο.


ΥΓ τον στίχο από το Grace Kelly που λέει "I could be violet sky" εγώ τον ακούω "I could be violent sky", because, reasons.

so slide over here...

...and give me a moment.

la primavera

Σκέφτομαι εκτυφλωτικό ήλιο,
κοντομάνικα φλοράλ μπλουζάκια,
γυαλιά ηλίου.

Σκέφτομαι καφέ σε πλαστικό ποτήρι·
κρύο περιεχόμενο,
ζεστό περιβάλλον.

Σκέφτομαι κοριτσίστικα τραγούδια,
συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους,
ανθισμένα λιβάδια με κόκκινα λουλούδια
και σύννεφα μόνο σε λευκό χρώμα.

Σκέφτομαι ροζ γλειφιτζούρια.
ροζ κραγιόν
και ροζ παντελόνια.

Σκέφτομαι άνθη κερασιάς,
μυρωδιά πασχαλιάς
και τσάι γιασεμιού.

Σκέφτομαι Απρίλη δηλαδή
και παρακαλώ τον Μάρτιο
να είναι γλυκός μαζί μου.

ΥΓ  Ὁ Ἀπρίλης μὲ τὸν Ἔρωτα χορεύουν καὶ γελοῦνε

Τουλάχιστον φόρεσα το δαχτυλίδι

Είχα τα τέλεια ρούχα για το ραντεβού μας
αλλά δεν τα φόρεσα.
Σου χρειαζόταν κολλητό τζην, μπότα
και δερμάτινο μπουφάν.
Αυτό σου χρειαζόταν.
Και κωλοδάχτυλο με το κατακόκκινο δαχτυλίδι μου.
Σου χρειαζόταν κι αυτό.

απόψε φεύγει κάποιο τραίνο

Οι αλκυονίδες δε φαίνονται έτοιμες να έρθουν.
Ο ήλιος είναι εδώ, η ζέστη όμως λείπει.
Η ζεστασιά λείπει.
Θα έλειπε ακόμα και με τις ψηλότερες θερμοκρασίες.

Τα γυμνά δέντρα έχουν κάτι το αποκαλυπτικό,
δε νομίζεις;
Τα κλαδιά χωρίς φύλλα είναι όλη η ειλικρίνεια της φύσης.
Κι εγώ αγαπώ την ειλικρίνεια
και τη γύμνια
και τη φύση
κι έτσι τα γυμνά δέντρα είναι η αγαπημένη μου θέα.

Σε λίγο θα μπω σε κάποιο τραίνο.
Θα ψάχνω με αγωνία κάπου να χωρέσω τη βαλίτσα μου.
Έχω πάντα το άγχος μην τυχόν και κάποιον ενοχλήσω.
Μην τυχόν και η ύπαρξή μου, κάποιον ξεβολέψει.
Δε μιλάω για τα τραίνα πια.

Η απροσδόκητη ψυχραιμία που είχα μέχρι χτες,
έχει αρχίσει να εξαφανίζεται
και να δίνει τη θέση της στα γνωστά:
εφιάλτες, ταχυπαλμίες και αναγούλες.
Δεν πειράζει όμως, αυτά μπορώ να τα χειριστώ.
Μου είναι γνωστά.
Η ψυχραιμία μου ήταν άγνωστη.

Θα μπω λοιπόν σ' ένα τραίνο
κι ύστερα θα φτάσω
κι ίσως ησυχάσω
ίσως χαμογελάσω κατεβαίνοντας —
σίγουρα θα χαμογελάσω.

Και μετά θα 'ρθει η μέρα μας και θα σε δω.
Μόνο να θυμηθώ να μη βάλω κολόνια.

after the flood all the colours came out*

Έκανα μία ωραία διαπίστωση.
Διαπίστωσα πως είμαι καλά.
Ακόμα καλύτερα, πως είμαι καλά χωρίς τα πράγματα να έχουν βελτιωθεί.
Τίποτα δεν βελτιώθηκε.
Όλα όσα φοβόμουν έγιναν.
Και νιώθω καλά.
Βελτιώθηκα εγώ.

Κι αυτό είναι τρομερά ελπιδοφόρο
και σκέφτομαι πως ίσως να είναι και ο τρόπος να αποφύγουμε
αυτή την παρανόηση ή την απρονοησία, που θα μας έκανε να κατέβουμε 
στην προηγούμενη στάση.

Ίσως είναι ο τρόπος να μην ανυπομονούμε,
να μην παραιτηθούμε,
αλλά να αντέξουμε
και να περιμένουμε τη στάση μας.

*

ΥΓ Λουλούδια σκέφτομαι τώρα. Λουλούδια.

σαν ταινία η ζωή σου να κυλά

Οι κινηματογραφικές στιγμές δεν είναι σπάνιες.
Είναι συνηθισμένες, συμβαίνουν συνεχώς και σε όλους.

Πολλοί θα περπατήσουν χωρίς ομπρέλα στη βροχή—
άλλοι θα γκρινιάζουν που δεν πρόβλεψαν τον καιρό
κι άλλοι θα την έχουν στην τσάντα τους ενώ περπατάνε φορώντας κουκούλα.
Γιατί θέλουν να βραχούνε, αρκεί να μην αρρωστήσουν.

Πολλοί θα κάνουν ένα τσιγάρο στο ημίφως πριν κοιμηθούνε—
άλλοι από συνήθεια, κοιτώντας την οθόνη τους,
άλλοι επειδή το ημίφως τους φαίνεται πολύ καλό για να πάει στράφι.

Πολλοί θα ακούσουν μουσική ταξιδεύοντας—
άλλοι για να περάσει η ώρα πιο γρήγορα,
άλλοι για να δώσουν αξία στο ταξίδι.

Θέλω να πω πως οι κινηματογραφικές στιγμές δεν είναι σπάνιες.
Οι κινηματογραφικοί άνθρωποι δεν είναι αυτοί που τους τυχαίνουν·
τυχαίνουν σε όλους μας.
Οι κινηματογραφικοί άνθρωποι είναι αυτοί που τις εκτιμάνε
και τις δίνουν σημασία
αντί να τις κατατάσσουν στα συνηθισμένα και στα καθημερινά.

Που είναι συνηθισμένες και καθημερινές.
Είναι και κινηματογραφικές όμως.
Κι ένας σινεφίλ δε θα τις άφηνε να πάνε χαμένες.

Το ότι δεν είναι σπάνιες, δεν είναι κακό·
είναι ό,τι καλύτερο.

Οι κινηματογραφικοί άνθρωποι δεν έιναι τυχεροί·
είναι μόνο πιο εξασκημένοι
στο να βλέπουν την ομορφιά.

ΥΓ για το τραγούδι μη ρωτάτε, κάνω περίεργους συνειρμούς, το ξέρετε αφού

smack me in the mouth, my love

I know you want me

— Την Κυριακή.
— Το ξέρω.
— Σε θέλω.
— Έλα και βλέπουμε. 
— Α, βέβαια, η εσωτερική σου πάλη.
— Αφού με ξέρεις.
— Σε ξέρω.
— Θέλω να σε δω όμως.
— Το ξέρω.
— Όλα τα ξέρεις πια.
— Γι αυτό με θέλεις.
— Σε θέλω.

 

Να θυμηθώ να μην το συνηθίσω

Συνεχίζω να εκπλήσσομαι από τον τρόπο που δε νοιάζονται
οι άνθρωποι που δε νοιάζονται.
Ελπίζω πάντα αυτό να μου προκαλεί έκπληξη.
Αυτά καλό είναι να μη συνηθίζονται.

Ας πέφτω για πάντα από τα σύννεφα, δεν πειράζει.
Όταν είσαι στον ουρανό εξάλλου, σε παίρνει να χάσεις ύψος.
Μόνο να μην το συνηθίσω
γιατί κάτω από το πεζοδρόμιο
δεν έχει ωραία πράγματα·
μόνο υπονόμους.

ΥΓ το τραγούδι επειδή όσο το έγραφα αυτό σκεφτόμουν,
μη ξέροντας γιατί που λένε και τα διάφανα σε άλλο τραγούδι.
Δεν ξέρω γιατί λοιπόν, αλλά

αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι
γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι

 

Ιδανικοί και ενίοτε ανάξιοι

Τις προάλλες μιλούσα στο τηλέφωνο με τη φίλη μου την Α. και μου έλεγε για ένα σχεδόν καινούριο φλερτ και είπε "είναι μια μισοριξιά κι εγώ κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου φοβάμαι να μην πετάξω καμία κοτσάνα και γίνω ρεζίλι". Κατηγορία χαρισματικός. Σε βαθμό intimidating. Θεωρώ πως, σαν ενήλικες άνθρωποι που είμαστε, αυτό είναι εν μέρει ο ορισμός της γοητείας. Γοητεία είναι να σε συναρπάζει το μυαλό. Ίσως σε αντιστοιχία ωριμότα είναι να σου ασκεί μεγαλύτερο γόητρο το μυαλό από το κορμί. Το οποίο κορμί, εν προκειμένω, είναι και μισοριξιά και όπως είναι προφανές κανέναν ρόλο δεν παίζει.

Όμως...Όμως! Όμως αυτή η συνθήκη δεν είναι ικανή και αναγκαία. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι κι αναγκαία. Δηλαδή αναγκαίο είναι —για μένα— να σε συναρπάζει το μυαλό, ωστόσο αυτό μπορεί να συμβαίνει και χωρίς να νιώθεις καθόλου λιγότερο καλός. Δεν είμαι και σίγουρη βασικά, γιατί σκέφτηκα τύπο του οποίου το μυαλό με γοήτευε χωρίς να νιώθω καθόλου κατώτερη, ύστερα όμως σκέφτηκα τον επόμενο τύπο, του οποίο το μυαλό με συνάρπασε μάλιστα, κι αυτή την αίσθηση της Α. την είχα. Αυτό τον φόβο μην πω κοτσάνα και γίνω ρεζίλι.

Τέλος πάντων, είναι δεν είναι αναγκαία, ικανή πάντως δεν είναι σίγουρα. Είναι και η προσωπικότητα και η συμπεριφορά και όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν τον άλλον τον άλλον και που εξασφαλίζουν πως δεν είναι μία από τις φούσκες που σκάνε, αλλά από αυτές που γεννιούνται από παιδικά παιχνίδια. Που, ρεαλιστικά αν το δεις, κι αυτές σκάνε, αλλά καταλάβατε. Οι φούσκες δεν είναι για να τις βλέπουμε ρεαλιστικά και δεν είναι και για να σκάνε. Είναι για να κάνουν χρώματα στον ήλιο, να μυρίζουν όμορφα και να μας κάνουν να τις κοιτάμε με έκσταση.

κάποτε να θυμηθώ να βάλω σίδερο

Δεν ξέρω αν απογοητεύτηκα ή αν εκνευρίστηκα με τον εαυτό μου για το όνειρο που είδα. Δεν είναι δυνατόν να σε βλέπω ακόμα στον ύπνο μου, πόσα χρόνια δηλαδή πρέπει να περάσουν για να σταματήσει να με πονάει αυτή η ιστορία; Είναι και οι μέρες αυτές θα μου πεις, είμαι ευσυγκίνητη και ίσως αυτή τη στιγμή να βάλω τα κλάματα. Ίσως υπερβάλω δηλαδή, αυτό θέλω να πω.

Το όνειρο μεταξύ άλλων είχε κι ένα υπέροχο καλοκαιρινό στράπλες φόρεμα. Ασιδέρωτο. Ήθελα να το φορέσω σε έναν γάμο που με είχαν καλέσει, αλλά θα τσαλακωνόταν στη βαλίτσα κι έτσι είπα πως θα το σιδέρωνα όταν έφτανα. Και πέρα απ' όλο το άγχος και τη στεναχώρια που θα σ' έβλεπα εκεί, και μάλιστα συνοδευόμενο από το δίμετρο κορίτσι σου, ήμουν φορτωμένη και μ' όλη τη θλίψη που μπορεί να κουβαλάει ένα όμορφο, καλοκαιρινό, ασιδέρωτο φόρεμα.

Το υποσυνειδητό μου κάνει καταπληκτικές παρομοιώσεις.
Έτσι ακριβώς αισθάνομαι για αυτή την ιστορία.
Σαν να έχω ένα όμορφο, καλοκαιρινό κι ασιδέρωτο φόρεμα και μου λείπει το σίδερο.
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα με ένα ασιδέρωτο φόρεμα.
Μόνο να το κοιτάς και να φαντάζεσαι πώς θα μπορούσε να είναι.
Και —όχι όλες τις μέρες μα κάτι μέρες σαν κι αυτή— αυτό μου προκαλεί
τεράστια
ανείπωτη
θλίψη.

ΥΓ φέρτε μου έναν να ερωτευτώ να αποκτήσουν ποικιλία τα όνειρά μου.

Mistreated, misplaced, misunderstood*

Σκέφτομαι τις συμπεριφορές των ανθρώπων και πιο συγκεκριμένα τις κακές συμπεριφορές. Δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός τρόπος να ορίσουμε πότε κάποιος κάνει καλά και πότε κάνει άσχημα. Αλλά για μένα υπάρχει σίγουρα ένας λάθος τρόπος. Ο λαθος τρόπος είναι να νιώθουμε πως δεν κάναμε τίποτα λάθος, εφόσον σε κανέναν δεν χρωστάμε κάτι. Μία εξήγηση, ένα αντίο, μια συγγνώμη, ένα ευχαριστώ. Πολλές φορές δεν τα χρωστάμε αυτά τα πράγματα. Όμως οι άνθρωποι συχνά δικαιούνται παραπάνω απ' όσα τους χρωστάμε. Κι εγώ δε θα νιώθω ποτέ εντάξει με τον εαυτό μου αν απλώς δε χρωστάω. Κι απορώ πώς ένα σωρό άνθρωποι περπατάνε και κουβαλάνε τον εαυτό τους και νιώθουν εντάξει με την πάρτη τους. Δεν τους αδικώ ακριβώς. Μα χαίρομαι που δεν τους καταλαβαίνω. Και λίγο τους λυπάμαι που δε με καταλαβαίνουν. Γιατί μια ζωή στην οποία κάνεις άψογα αυτό που πρέπει να κάνεις και δεν κάνεις τίποτα παραπάνω, δεν είναι μια ζωή που με αφορά. Προτιμώ να μην κάνω με τον προβλεπόμενο τρόπο τίποτα απ' όσα πρέπει. Αλλά να ξέρω πώς ό,τι θέλησα, το σεβάστηκα.

Και σκέφτομαι και καμιά φορά τη Dido να τραγουδάει

If my life is for rent and I don't learn to buy/ 
then I deserve nothing more than I get/
'cause nothing that I have is truly mine

αλλά και την P!nk σ' αυτήν εδώ την τελειότητα. Fucking perfect.

*Miss 'No way, it's all good'
It didn't slow me down.
Mistaken, always second guessing
Underestimated, look I'm still around

θα νικήσουμε

Μου λείπουν μαγαζιά που έχουν κλείσει και άλλα που δεν έχουν ανοίξει ακόμα. Νοσταλγία για το παρελθόν μα και για το μέλλον. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για τα μαγαζιά που έκλεισαν. Χτες ψάχναμε ένα χουχουλιάρικο μαγαζί και με λύπη διαπιστώσαμε πως τα μαγαζιά που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν χουχουλιάρικα δεν είναι πολλά· βρήκα μετά βίας ένα. Η φίλη μου μού είπε πως μπορούμε να ανοίξουμε ένα. Και έτσι κάπως λύνεται το ζήτημα της νοσταλγίας για κάτι που ποτέ δεν υπήρξε. Αν δεν υπάρχει χουχουλιάρικο μαγαζί, θα ανοίξουμε ένα. Κι αν δεν είναι η ζωή όπως τη θέλουμε, θα την κάνουμε.

Η νοσταλγία θα δικαιωθεί φαντασμαγορικά κάποια στιγμή στο μέλλον.
Θα νικήσουμε.
Είμαστε στη φάση που μαζεύουμε στρατό.

ΥΓ γι αυτή τη νοσταλγία που συζητάμε αυτές τις μέρες, έγραψε και η Μ.

θαυμάσιες μέρες

Αυτό το τραγούδι μου δημιουργεί ωραία συναισθήματα.

Όχι χαράς.

Ωραία όμως.

Μην ξεχνάς και μην κερνάς αδικία
τώρα πια ανθρώπους και στιγμές
κράτα στην πάρτη σου την πιο μεγάλη κακία
είναι θαυμάσιες οι μέρες αυτές.
 

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Τι ωραίο να κλαίς και να γελάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να ονειρεύεσαι, να μη ξεχνάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να μη φοβάσαι και να γερνάς.

κάτι δικά μου

 

Don't act like you can't act
Stand up like a man
You better learn to shake hands
And treat me like your mother