semantics

Σκέφτομαι τελευταία πως υπάρχει κάτι σημαντικότερο από το να θεωρούνε δύο άνθρωποι τα ίδια πράγματα σημαντικά.
Αυτό είναι το να κάνει κάποιος κάτι που δε θεωρεί σημαντικό, επειδή ο άλλος το θεωρεί σημαντικό.
Όχι επειδή το πράγμα είναι σημαντικό.
Επειδή ο άλλος είναι σημαντικός και του είναι σημαντικό.

θερινό σινεμά

Σήμερα πήγα θερινό σινεμά. Χάρηκα επειδή είχα από πέρυσι να πάω και επειδή πήγα με φίλη μου. Τελευταία με τη συγκεκριμένη φίλη είναι σα να βγαίνουμε ραντεβού. Κάνουμε πράγματα που θέλουμε και οι δυο και που θα μπορούσαν να είναι ρομαντικά αν τα κάναμε με τα αγόρια μας αλλά τα αγόρια μας είναι busy ε και δεν υπήρχε περίπτωση να τα στερηθούμε οπότε τα κάνουμε μαζί. Τις προάλλες πήγαμε σε ένα ωραίο μαγαζί με αυλή με λουλούδια και ήπιαμε και φάγαμε. Και σήμερα πήγαμε θερινό.

Είδαμε αυτή την ταινία. Ήταν αρκετά ωραία, σε κάποια σημεία μάλιστα ήταν και πολύ ωραία. Το τέλος το θεώρησα κάπως υπερβολικό και σαπουνοπερικό, αλλά ντάξει δε μου χάλασε και την ταινία. Πιο πολύ απ' όλα όμως μου άρεσαν δύο ατάκες, και ειπώθηκαν και οι δύο από τον χαρακτήρα της Σίνθια Νίξον. Η μία είναι αρκετά γνωστή, αποδίδεται μάλλον στον Ρόμπερτ Φροστ (στίχος 56) και είναι

the only way out is through

και μου φαίνεται πολύ σημαντικό. Το άλλο είναι κάπως θλιβερό αλλά μου φαίνεται πως χρειάζεται να το χωνέψουμε αν είναι κάποτε να πούμε πως είμαστε ευχαριστημένοι από τις ζωές μας.

The greatest distance in the world is between how it is and how you thought was gonna be.

το ραδιόφωνο ξέρει

Χτες το ραδιόφωνο έβαλε αυτό και, όπως έχω ξαναπει στο παρελθόν, το ραδιόφωνο ξέρει.

η βροχή το καλοκαίρι

Ο καιρός είναι εξαιρετικά φθινοπωρινός
κι αυτό το βρίσκω εξαιρετικά ανακουφιστικό.

Με ανακουφίζει ο αέρας,
η βροχή,
η συννεφιά
και η έλλειψη λιακάδας.

Το φθινόπωρο είναι ό,τι καλύτερο συμβαίνει στο χρόνο.
Το καλοκαίρι —αν με ρωτάς— είναι ό,τι χειρότερο.

Δεν το κάνω επίτηδες, ξέρεις.
Βρίσκω γοητευτικούς τους ανθρώπους που αγαπάνε τη βροχή
μα δε διαφημίζω την αγάπη μου γι αυτή για να περνιέμαι για γοητευτική.

Αγαπώ όλες τις εκφάνσης του νερού,
πώς θα μπορούσα να εξαιρέσω τη βροχή;

Κι απορώ κάπως με τους ανθρώπους που θέλουν ο ήλιος να καίει.
Δεν είναι το κάψιμο κάτι δυσάρεστο;
Πώς εξαιρούνε τον ήλιο;

Μικρή άλλαζα γνώμη συνέχεια για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω.
Ήξερα όμως πως θα γινόμουν καπνίστρια
και πως θα αγαπάω τη βροχή.

Και χαίρομαι πολύ που το τσιγάρο το έκοψα
και την βροχή την κράτησα.

Μοιαζεί με αρχή σωστών αποφάσεων.

love is noise

Έγραφα τις προάλλες πως θα σ' αγαπώ αθόρυβα χωρίς να το ξέρεις
και πράγματι δεν το λέω γιατί δεν το λέω εύκολα πια.
Νομίζω όμως πως θόρυβο κάνει
και πως το ξέρεις.

Ήταν ωραίος

Σήμερα πέθανε ο Γιάννης Καλατζής.

Somebody to love

Σήμερα ξύπνησα με μεγάλη ένταση.
Είδα κι ένα όνειρο απογοητευτικό.
Είδα κάποιον που μου χρωστάει, να ζητάει και τα ρέστα.
Το ξεπέρασα στα πρώτα δευτερόλεπτα ξύπνιου.

Είχα όμως μεγάλη ένταση.
Σαν να είναι κάτι τρομερό να συμβεί σήμερα.
Ακύρωσα τα σχέδια για μεσημεριανό φαγητό·
δεν είμαι έτοιμη να κουνηθώ
δεν είμαι έτοιμη να κάνω μπάνιο
δεν είμαι έτοιμη να ντυθώ.

Σκεφτόμουν πυρετωδώς χωρίς να κάνω κάτι άλλο παράλληλα.
Άλλοι σκέφτονται ακούγοντας μουσική,
άλλοι περπατώντας, ζωγραφίζοντας.
Εγώ απλά άκουγα τα τζιτζίκια,
σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που ζω στο κέντρο της πόλης
αλλά ακούω τζιτζίκια.

Άκουγα, λοιπόν τα τζιτζίκια,
και σκέφτηκα ότι σ' αγαπώ.
Και συμπέρανα πως από εκεί πηγάζει όλη η ένταση
απ' τη συνειδητοποίηση πως σ' αγαπώ.

Πήρα ένα πηρούνι και το έβαλα στην τσάντα μου
για να θυμηθώ να στο φέρω.
Θα γελάσεις.

Θα σε σφίξω πολύ δυνατά
θα σου χαϊδέψω το αυτί
θα χωθώ στα χέρια σου
κι έτσι αθόρυβα χωρίς να το ξέρεις
θα σ' αγαπώ.

η επιμονή

Τις δύσκολες μέρες το να επικοινωνήσω μαζί σου με κάνει να σκέφτομαι την Άννα Σάλιβαν να προσπαθεί να μάθει στην Έλεν Κέλλερ νοηματική. Και αμέσως μετά σκέφτομαι πως για να τα καταφέρνουμε μάλλον κι εσύ προσπαθείς ανάλογα με την Έλεν Κέλλερ. Και ίσως γι αυτό να λειτουργεί το σύστημά μας, επειδή εγώ δεν τα παρατάω κι εσύ προσπαθείς όλο και πιο πολύ. Ξέρεις έχω επιμείνει στο παρελθόν — το μετάνιωσα όλες τις φορές. Και είμαι σίγουρη πως εσένα δε θα σε μετανιώσω γιατί κανείς άλλος δεν προσπάθησε τόσο για μένα και με κάνεις να νιώθω πως αξίζω τον κόπο και είμαι σίγουρη ότι τον αξίζεις κι εσύ.

Ύστερα σκέφτομαι τον κοινό μας φίλο πριν μας γνωρίσει, τι είχε στο κεφάλι του κι αυτός; Λες και είπε "ποιος είναι ο πιο προβληματικός μου φίλος;" και κατέληξε σε σένα κι ύστερα είπε "ποια απ' τις γνωστές μου έχει τα φόντα να είναι η πιο προβληματική και πεισματάρα;" και κατέληξε σε μένα και ύστερα μας άφησε να ερωτευτούμε σε ένα ροκ αφτεράδικο στα λαδάδικα.

ΥΓ μία απ' τις αισιόδοξες σκέψεις μου είναι η ετικέτα σου να γίνει αυτή με τα μεγαλύτερα γράμματα.

Μια γενική παρατήρηση

Όσο μεγαλώνω,
τόσο λιγότεροι άνθρωποι με ενδιαφέρει τι έχουν να πουν.

Μπορεί να το λέω λάθος τώρα που το σκέφτομαι.

Σίγουρα όμως όσο μεγαλώνω,
τόσο περισσότεροι άνθρωποι δε με ενδιαφέρει τι έχουν να πουν.

Τομ Ρόμπινς και ελαφριά αυτοκριτική παύλα αυτοθαυμασμός — ή και όχι

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το Άρωμα του Ονείρου του Τομ Ρόμπινς (σελίδα 254 στην μεταφρασμένη έκδοση του Αιόλου, για όποιον ενδιαφέρεται):

~ ~ ~

    «Ένα ραντεβού, ε; Δε φαίνεσαι και πολύ ευτυχισμένη γι αυτό. Εδώ που τα λέμε, αγαπητή, αν μου επιτρέπεται να προχωρήσω τόσο πολύ, μου έδωσες την εντύπωση μιας ολότελα δυστυχισμένης γυναίκας. Και τα λέω όλα αυτά, παρ' όλο που ήσουν η μοναδική καλεσμένη αυτής της βραδιάς με κάποια αίσθηση χιούμορ. Που πάει να πει, ότι ήσουν η μοναδική καλεσμένη με κάποια δόση σοφίας».
   Η Πρισίλα αισθάνθηκε κατειλημμένη εξ' εφόδου. Δεν ήξερε αν έπρεπε να νιώσει θιγμένη ή κολακευμένη. «Είμαι μια χαρά», είπε. «Απλώς ήμουν κάπως κουρασμένη. Βγάζεις πολύ βιαστικά συμπεράσματα. Εξάλλου η δυστυχία είναι κάτι φυσικό. Δεν είμαι καμιά απ' αυτές τις χαζοχαρούμενες που ξοδεύουν όλο τους τον καιρό προσπαθώντας ν' αποφύγουν τη φυσιολογική μιζέρια της ζωής». Κινήθηκε κατά την πόρτα. Όχι και τόσο γοργά, όμως. Εκείνος την ακολούθησε.
   «Σίγουρα η ζωή είναι μια μεγάλη δυστυχία», της είπε.«Αλλά και ο θάνατος είναι ακόμα μεγαλύτερη. Ο τρόμος, το άγχος, ο φόβος, η ενοχή, ακόμα και κάμποση νεύρωση, είναι εντελώς φυσικές αντιδράσεις απέναντι σε μια ζωή που υπόσχεται ένα τόσο απαράδεκτο τέλος. Το κόλπο είναι να μην παίρνεις αυτές τις αντιδράσεις πολύ στα σοβαρά, ουτε να εκχυδαΐζεις την τόσο σύντομη παραμονή σου στο σαρκίο σου κάντοντας συνέταιρό σου τη δυστυχία».
  «Εμένα μου φαίνεται», είπε η Πρισίλα, κουμπώνοντας και ξεκουμπώνοντας το γιακά του αδιάβροχού της, «ότι οι αποκαλούμενοι "ευτυχισμένοι άνθρωποι" είναι εκείνοι που εκχυδαΐζουν τα πάντα με το να αποφεύγουν την πραγματικότητα και να μη σκέφτονται τίποτα το σημαντικό».
  «Η πραγματικότητα είναι κάτι το υποκειμενικό και σ' αυτό τον πολιτισμό υπάρχει μια τάση, καθόλου φωτισμένη, να θεωρεί κάτι σαν "σημαντικό" μοναχά όταν είναι σοβαρό και άχαρο. Και σίγουρα έχεις δίκιο για τους χαζοχαρούμενους, μόνο που δεν είναι ευτυχισμένοι αλλά λοβοτομημένοι. Αλλά και οι Εξυπνοκατσούφηδές σου, είναι το ίδιο γελοίοι. Όταν δεν είσαι ευτυχισμένος, φτάνεις να δίνεις μεγάλη σημασία στον εαυτό σου κι αρχίζεις να τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι, εννοώ δηλαδή, οι άνθρωποι που αληθινά γουστάρουν τους εαυτούς τους, δε σκέφτονται και τόσο πολύ τους εαυτούς τους. Ο δυστυχισμένος αγανακτεί όταν προσπαθείς να τον ευθυμήσεις γιατί αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάψει ν' ασχολείται με τον εαυτό του και ν' αρχίσει να προσέχει τον κόσμο ολόκληρο. Η δυστυχία είναι η υπέρτατη μορφή της αυτοενασχόλησης».

~ ~ ~

Εγώ καμιά φορά νιώθω χαζοχαρούμενη και καμιά φορά δυστυχισμένη αλλά αν κάτι κανείς δεν μπορεί να μου καταλογήσει είναι το να παίρνω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά. Δε με θαυμάζω, δε με θεωρώ πρότυπο. Δε μου φαίνομαι ό,τι πιο συνηθισμένο, ούτε όμως και αξιόλογα ασυνήθιστη. Το μόνο που έχω να πω σαν κριτική στον εαυτό μου είναι πως χωράω ακόμα κάμποσες διορθώσεις και πως αν ήμουν άλλη, θα με έκανα παρέα και θα λάμβανα υπόψη τις προτάσεις μου για μουσική, ταινίες, βιβλία και μπαράκια. Κι αν ήμουν άντρας, θα ήθελα να με έχω κολλητή ή να με πηδήξω. Και μ' αυτά είμαι οκ.