Είναι η πρώτη φορά που έβαλα τόσο νωρίς ξυπνητήρι σ'αυτό το σπίτι. Και χαίρομαι που ξύπνησα τόσο νωρίς...για διάφορους λόγους.
Λατρεύω τις αλλαγές και τις καινούριες αρχές. Τις καινούριες χρονιές και να υπενθιμίζω στον εαυτό μου πως όχι,δεν είναι πρωτοχρονιά την 1η Ιανουαρίου. Και μόλις θυμήθηκα απίστευτο όνειρο που είδα πριν ξυπνήσω: η μαμά έχει καλέσει κόσμο για πρωτοχρονιάτικο τραπέζι (σεπτεμβρίου,ιανουαρίου,δε θυμάμαι) και ενώ λείπει από το σπίτι έρχεται μια φίλη μου και τρώμε όλη την κατσαρόλα με το κοκκινιστό και όλη την κατσαρόλα με το ρύζι. Τα οποία αποτελούσαν ολόκληρη τη συνεισφορά της μαμάς στο τραπέζι γιατί είχε κανονιστεί να φέρει ο καθένας από ένα φαΐ. Πράγμα που ποτέ δε συμβαίνει όταν η μαμά τραπεζώνει κόσμο. Το θέμα είναι πως ξύπνησα με άγχος.
Αλλά δεν πειράζει. Γιατί μετά είδα 3 ακτίνες ήλιου να χυπάνε το γραφείο μου,και ναι το ξέρω πως δεν μπορώ να μετρήσω τις ακτίνες του ήλιου. Αλλά κατά κάποιο τρόπο μπορώ. Μπορώ γιατί σε τόσες ρίγες χωρίζεται ο ήλιος απ τις καρέκλες του μπαλκονιού. Σε τρεις.
Και μπορώ γιατί τα μπορώ όλα. Γιατί είναι Σεπτέμβρης και σε λίγο ο καιρός θα είναι πάλι εντελώς φθινοπωρινός κι έχει αρχίσει ήδη να δροσίζει και χτες φόρεσα τζην παντελόνι και ήμουν καταχαρούμενη. Και μπορώ να μετράω τις ακτίνες του ήλιου και να τις βρίσκω λίγες γιατί γι αυτό είναι φτιαγμένη αυτή η εποχή. Για να γίνονται ξαφνικά οι ακτίνες του ήλιου μετρήσιμο μέγεθος.
Και ο καφές που θα πιω είναι ζεστός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου