Τα δεδομένα αλλάζουν προς το καλύτερο (?) αλλά οι καφέδες που πίνω είναι ακόμη πολλοί στον αριθμό. Σήμερα παρατηρούσα τα χέρια μου που έτρεμαν κι έδωσα εντολή στον εγκέφαλό μου να τα σταματήσει αλλά τα ανήσυχα άκρα μου με αγνόησαν επιδεικτικά.
Ύστερα σκέφτηκα πως αυτές οι λεπτομέρειες δεν έχουν πια σημασία. Δεν έχουν σημασία γιατί χτες το βράδυ μπορούσα να θυμάμαι εκείνον τον στίχο από το "έμεινα εδώ" εκείνον που λέει "κι εγώ δε μίλησα ξανά γιατί στα χέρια μου είχα εσένα".
Κι έκλεισα τα μάτια μου για να κοιμηθώ κι ήμουν σίγουρη πως στα χείλια μου είχε σχηματιστεί ένα χαμόγελο και πως εσύ θα το δεις και θα θυμηθείς εκείνο τον άλλον στίχο εκείνον που λέει "σωπαίνεις,θυμάσαι και μεθυσμένη μες στον ύπνο σου γελάς". Δεν είμαι σίγουρη αν το ξέρεις το τραγούδι όμως είμαι σίγουρη πως το ξέρεις γιατί εσύ ξέρεις απέξω όλα τα τραγούδια που μ'αρέσουν. Όπως ο ντι τζέυ απ το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης.
Κι είμαι εκείνη η κοπέλα απ αυτό το βιβλίο,είμαι η εκστατικά ευτυχισμένη και ανήσυχη αλλά χωρίς το κατατρομαγμένη πια. Δεν είμαι κατατρομαγμένη κι ευχαριστώ που μ απάλλαξες απ αυτό το αβάσταχτο συναίσθημα.
Και χτες δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω μόνη μου και μ αρέσει που κομπλάρεις όταν σε κοιτάω γιατί επιτέλους σε κοιτάω.
Και η Μποφίλιου σταθερή αξία του cdplayerμα πια δε με εκφράζει καθόλου. Δε θα σου πω ποτέ να μην τρέξεις,όπως και δε στο έχω πει ποτέ. Θα σου λέω φύγε, αν θες φύγε κι άσε με,έτσι κι αλλιώς όλο μου το καλοκαίρι χωρίς εσένα τα κατάφερνα μια χαρά.
Οπότε φύγε, εγώ πάντως κοιτιέμαι στον καθρέφτη καισκέφτομαι πως το πιστολάκι συνομωτεί εναντίον σου και πως έκανε τα μαλλιά μου ίσια σαν σπαγκέττι και θα με δεις και θα θες να μου πεις πως είμαι πανέμορφη,μα δε θα μπορείς,πέρασαν οι μέρες που μπορούσες να το κάνεις.
Έτσι κοιτιέμαι στον καθρέφτη και λέω ΟΚ και σκέφτομαι τα λόγια της Μ. πως το ΟΚ δεν είναι ένας χαρακτηρισμός μετριότητας που υστερεί μπροστά στο «πολυ καλά». Το ΟΚ είναι μια καλή αρχή.
Και χαίρομαι ,νιώθω ευγνωμοσύνη που αν με ρωτήσεις πώς είμαι θα μπορώ να σου πω «είμαι ΟΚ». Εσύ? Εσύ είσαι ΟΚ?
Το βράδυ που ήπια σκέτο ginακουγόταν μουσική απ αυτές που σου δίνουν την εντύπωση πως όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα.
Κι όλα συνέβησαν πολύ αργά.
Όλα γυρίζαν πολύ αργά από χέρι σε χέρι και από βλέμμα σε βλέμμα και σαν να ανταλλάζαμε όλοι μεταξύ μας κουβέντες χωρίς να λέμε τίποτα. Και κυρίως εκείνο το βλέμμα.
Και δεν εννοώ πως η ώρα περνούσε αργά. Η ώρα περνούσε εντυπωσιακά γρήγορα. Γιατί είναι εντυπωσιακό να πηγαίνεις σε ένα μέρος που δεν είναι δωμάτιο,δεν είναι σπίτι, δεν είναι μπαρ,είναι μόνο 3 χαλασμένες καρέκλες κάτω από 2 δέντρα και δίπλα από κάποιο ξένο τροχόσπιτο και να μένεις εκεί 7μιση ώρες. Είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό.
Το βράδυ που ήπια σκέτο ginόλοι μου έλεγαν ότι είμαι καμένη και πως το ginδεν πίνεται σκέτο. Εγώ έλεγα πως το βρισκα νόστιμο,οι άλλοι ξίνιζαν τα μούτρα τους όταν δοκίμαζαν και με προκαλλούσαν να τους κοιτάω όταν πίνω για να σιγουρευτούν ότι εγώ δεν ξινίζω τα μούτρα μου. Και δεν τα ξίνιζα. Ύστερα κάποιος είπε «μόνο οι τοξότες κάνουν τέτοιες μαλακίες» αλλά η μισή παρέα ήταν τοξότες-μαζί κι εκείνο το βλέμμα- κι έτσι υπήρχε τοξοτική κι αλκοολική αλλυλεγγύη.
Αρκετές ώρες αφού τελείωσε το πλαστικό μου ποτήρι με το σκέτο ginέκανα μάλλον κάτι πολύ προβλέψιμο. Σήκώθηκα κι έφυγα. Κι εκείνο το βλέμμα με ρώτησε πού πάω κι εγώ δε μίλησα κι ύστερα είπε «ναι ξέρω,έτσι είμαστε εμείς οι τοξότες,φεύγουμε μπαμ και κάτω». Και δεν είχα αντίλογο γιατί έτσι είμαι πράγματι.
Κι είχε ήδη ξημερώσει και δε χρειαζόμουν φακό για να γυρίσω στη σκηνή μου,είχε βγει πια ο ήλιος κι ένιωθα παράξενα που ήμουν η τελευταία που γύριζε πίσω. Ήξερα πως θα πεφτε ανάκριση όταν ξυπνούσε η Ρ. κι αυτό με ευχαριστούσε. Είναι ωραία να χεις κάτι να πεις.
Ύστερα από μέρες φυσούσε πάλι.
Και σε θυμάμαι με τα κύματα. Θυμάμαι εκείνο το βλέμμα και δεν είναι μόνο το χρώμα,είναι που δεν έχω δει πιο επίμονο βλέμμα στη ζωή μου. Κι είναι απίστευτα σέξυ η αγριεμένη θάλασσα. Ή μάλλον όχι. Σέξυ είναι ο τρόπος που παρά τα τεράστια κύματα κολυμπούσες. Ο τρόπος που περπατούσες στην άμμο κι ο τρόπος που συνέχισες να με κοιτάς.
I haven't ever really found a place that I call home I never stick around quite long enough to make it I apologize that once again I'm not in love But it's not as if I mind that your heart ain't exactly breaking
It's just a thought, only a thought
But if my life is for rent and I don't learn to buy Well I deserve nothing more than I get Cos nothing I have is truly mine
I've always thought that I would love to live by the sea To travel the world alone and live more simply I have no idea what's happened to that dream Cos there's really nothing left here to stop me
It's just a thought, only a thought
But if my life is for rent and I don't learn to buy Well I deserve nothing more than I get Cos nothing I have is truly mine
If my life is for rent and I don't learn to buy Well I deserve nothing more than I get Cos nothing I have is truly mine
While my heart is a shield and I won't let it down While I am so afraid to fail so I won't even try Well how can I say I'm alive
If my life is for rent and I don't learn to buy Well I deserve nothing more than I get Cos nothing I have is truly mine
Δεν μ αρέσει η φτήνια. Προτιμώ τις καλές τιμές έναντι των φτηνών τιμών.Καταλαβαίνεις τη διαφορά(?). Υπάρχει.
Είναι να πληρώνεις την αξία αυτού που αγοράζεις.
Είναι να «πληρώνεις» την αξία αυτών που σου δίνονται.
Ξέρεις είμαι σ’εκείνο το μέρος που πηγαίναμε μαζί. Σκέφτομαι πως είναι χαζό να το λέω έτσι γιατί δεν πήγαινα μόνο μαζί σου εκεί. Έρχομαι εδώ με όλο τον κόσμο κι ίσως αυτό ναείναι ένα σημάδι πως τελικά δε με πληγώνεις και τόσο πολύ.
Δε με πληγώνεις εσύ.
Με πληγώνει που κάθομαι εδώ μόνη μου και γράφω ακριβώς όπως ο τύπος στην ανεμόεσσα που τον χαζεύαμε με την Μ.
Με πληγώνειπου γύρω μου ξεκαρδίζονται στα γέλια. Είναι σαν να κάνω κάτι λάθος,σαν να είμαι σε ένα μέρος όπου ο κόσμος κανονικά γελάει αλλά εγώ όχι.
Απ’την άλλη όμως τι κακό έχει η αντικανονικότητα? Μεγάλη συζήτηση άνοιξα και δεν το θέλω. Κυρίως επειδή είμαι ένα άτομο που δεν πιστεύει στη λέξη «κανονικά». Αν όταν λες «κανονικός άνθρωπος» δεν έχεις μια εικόνα στο μυαλό σου τότε δεν ξέρεις πως είναι ο κανονικός άνθρωπος. Αφού δεν υπάρχει ή υπάρχει κι έχει άπειρες μορφές.
Α.Μ. Απροσδιόριστη Μορφή.
Το αγαπημένο μου. Στα μαθηματικά και παντού.
Απροσδιοριστία είσαι κι είσαι μυστήριο που γουστάρω να ζω κι ας μην το λύνω.Ας είσαι η Malholland drive μου που όλοι μου λένε να μην την δω την γαμωταινία γιατί δε θα βγάλω άκρη. Κι όσο μου το λένε τόσο περισσότερο θέλω να τη δω την ταινία γιατί είναι πρόκληση. Και μέσα σ’όλα αυτά τη σιγουριά μου δεν την χάνω και σκέφτομαι πως θα τη δω και θα καταλάβω. Μπορεί να μην καταλάβω το σωστό αλλά τι σημασία έχει?
Malholland drive μου, λοιπόν θα σε ξεσκεπάσω. Κι αν όχι θα ‘χω διασκεδάσει πολύ προσπαθώντας να το κάνω κι ακόμα κι αν δεν το καταφέρω(που,ας μη γελιόμαστε,είναι το πιθανότερο) θα με σκεπάσει κι εμένα η θολούρα σου. Και το βλέπω σαν ευλογία.
Και σκέφτομαι θολούρα και ομίχλη και υπάρχουν συνθήκες όπου τα φώτα να φαίνονται ομορφότερα παρά μέσα απ’την ομίχλη? Μάλλον έτσι μου φαίνεται εμένα γιατί ξέρεις έχω μια έμφυτη ροπή στις δύσκολες καταστάσεις. Έτσι αγαπάω πιο πολύ τον χαρούμενο εαυτό μου όταν έχω κακοπαθήσει πρώτα. Ομοίως αγαπώ τα φώτα αφού περάσουν από σύννεφα καθισμένα στο κεφάλι μου μέχρι να με φτάσουν.
Κι αν ποτέ σε αποκαλέσω «φως μου» αυτό θα εννοώ, να είσαι σίγουρος.
και τώρα αν με πάρεις τηλέφωνο και μου πεις πως θέλεις να με δεις,και βρεθούμε και πιούμε τα γνωστά -εγώ καφέ κι εσύ μπύρα- και μου πεις πως θέλεις να σαι μαζί μου..
ναι θα πω.
αλλά δε θα θέλω.
γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να μην έχει γίνει έτσι.
στο να διορθώνουμε όλοι καλοί είμαστε.
κάθε 2 σελίδες αυτό έλεγε στο αοδε: σε περίπτωση αποκλίσεων από τον αρχικό στόχο πραγματοποιούνται οι κατάλληλες διορθωτικές κινήσεις.
η μαγκιά φίλε είναι να μη χρειαστεί. να μη χρειαστεί να μου ξαναπείς συγγνώμη. γιατί αν ακούσω άλλη μία συγγνώμη θα σιχαθώ τον εαυτό μου.
κι όλο εσένα θέλω μόνο για κανέναν δε σηκώνω τώρα πια το ακουστικό
Αναρωτιέμαι ποιος να σου κάνει παρέα στη δουλειά τώρα που δεν έρχομαι να πίνουμε καφέ. Ποιος άλλος θα μάθει να φτιάχνει φρέντο καπουτσίνο και φρέντο εσπρέσσο μόνο και μόνο επειδή σε είδε άπειρες φορές να τα κάνεις εσύ. Και πού να πηγαίνεις όταν σχολάς αφού δε βγαίνεις μαζί μου.Αναρωτιέμαι.
Κι ελπίζω να μη σου κάνει κανένας παρέα,να μην μπορείς να ξεχαστείς ούτε λεπτό κι όταν σχολάς να περιπλανιέσαι μόνος σου ή να πηγαίνεις στα γνωστά μας μπαράκια και να τα πίνεις μόνος σου κι αν τύχει κι έρθει κανένας φίλος σου να συζητάτε για μένα.
έτσι.για να καταλαβεις ότι κάτι λείπει απ τη ζωή σου.
Ξαναδιαβάζωτον άνεμο κουβάρι και το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.
Σήμερα δεν έκανα τίποτα. Ξύπνησα,έκανα μπάνιο και μετά έπεσα στο κρεβάτι και ήθελα μόνο να κοιμάμαι μέχρι να πάρεις τηλέφωνο. Πήρες πράγματι τηλέφωνο,κανονίσαμε να βρεθούμε στις 8. Ύστερα έφαγα κι έπεσα πάλι στο κρεβάτι και δεν ήθελα να κάνω τίποτα,δεν είχα όρεξη για τίποτα,ήθελα μόνο να κοιμάμαι μέχρι να πάει7μιση κι έπειτα να ρθω να σε βρω.
Παρατηρώ πως δεν έχω τόση όρεξη για έξω όπως πριν. Δεν έχω τόση όρεξη για έξω αν είναι το έξω να μη σε συμπεριλαμβάνει.
Ξανακοιμήθηκα λοιπόν και το τηλέφωνο ξαναχτύπησε στις 5μιση. Είδα πως ήσουν εσύ και σκέφτηκα μακάρι να μπορεί να βρεθούμε νωρίτερα τελικά! Αλλά δεν ήθελες να μου πεις αυτό.Μου εξήγησες απλώς τι συνέβη και είπες πως δε γίνεται σήμερα. Ήσουν εμφανώς τσατισμένος που δε θα μ έβλεπες κι αυτό μου φτάνει.
Μετά έγινε κάτι που δεν περίμενα. Κλείσαμε το τηλέφωνο κι εγώ άρχισα νακλαίω με λυγμούς που δε θα σε έβλεπα,σκέφτηκα πως είμαι η Μπίμπι απ το Σάββατο βράδυ και πως νιώθω όπως ηπρωταγωνίστρια για τον Κλίφορντ,που κάθε φορά που τον σκέφτεται πονάει η καρδιά της.
Σκέφτηκα πως δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να σου τα πω. Να σου πω πως σήμερα δεν έκανα τίποτα,πως απ τις 11 το πρωί απλώς ξυπνάω και ξανακοιμάμαι και το μόνο που εύχομαι είναι να νυστάξω τόσο πολύ που να κοιμάμαι μέχρι την επόμενη φορά που θα σε δω.
