παυσίπονα για τους πονοκεφάλους

Πάντα θεωρούσα λάθος το να λες ψέματα σε γιατρούς.
Οι γιατροί πρέπει να έχουν όλες τις πληροφορίες
- άλλοτε για το δικό σου καλό και άλλοτε για του άλλου.
Συχνά και για των δύο.

Έτσι όταν πήγα σήμερα για εθελοντική αιμοδοσία, ήμουν - όπως πάντα -
απολύτως ειλικρινής.

Είπα για την αλλεργική ρινίτιδα.
Είπα ότι διανυκτέρευσα εκτός μέσα στις τελευταίες 30 μέρες.
Είπα πότε ακριβώς έκανα το τατού.
Είπα για τα αντικαταθλιπτικά.

Ρώτησαν την ανώτερή τους και ήταν ανένδοτη
"Δεν το συζητάει καν. Για να προστατεύσει την ίδια".
Δε με άφησαν να δώσω αίμα, όχι επειδή το αίμα μου δεν πρέπει κάποιος να το πάρει.
Γιατί φοβήθηκαν να με αφήσουν να το δώσω.
Γιατί θέλουν να είσαι καλά όταν δίνεις αίμα.
Δεν τις κατηγορώ, καλά κάνουν και είναι αυστηρές με την αιμοδοσία.
Ήταν πολύ γλυκές, μου είπαν "μπορείς να έρθεις ένα μήνα αφού τα σταματήσεις. Θα σε περιμένουμε".
Ήθελα να κλάψω με λυγμούς αλλά περίμενα να φύγω γιατί αλλιώς είναι να κλαίει οποιοσδήποτε, οπουδήποτε
και αλλιώς είναι να κλαίει μια καταθλιπτική σε ένα νοσοκομείο.

Δεν είμαι καταθλιπτική, δε μου βάζω εγώ τον τίτλο.
Αλλά αυτό το συμπέρασμα βγαίνει όταν στην ερώτηση "παίρνετε φάρμακα;"
απαντάς "αντικαταθλιπτικά".

Ένιωσα άχρηστη στην κοινωνία.
Ένιωσα σα να θέλω να τρέξω και να έχω δεμένα πόδια.

Η μαμά ρώτησε πώς και γύρισα τόσο γρήγορα.
Είπα πως δε με άφησαν να δώσω
γιατί είχα πάρει παυσίπονο χτες για τον πονοκέφαλο

28

Κατέβηκα βόλτα στην αγορά με βροχή.
Ήταν ακόμα μέρα και σκέφτηκα πως είναι ανάγκη να φεύγεις απ τη δουλειά πριν νυχτώσει.
Είναι ανάγκη να βγαίνεις από το σπίτι τις καθημερινές - δε χρειάζεται λόγος.
Ο λόγος είναι πως το 'χεις ανάγκη.
Πρέπει το μυαλό μας να ξεφεύγει
να βλέπει την πόλη να λειτουργεί
ανθρώπους να πηγαίνουν στη δουλειά τους
μποτιλιάρισμα
ασφυκτικά αστικά
σχεδία σε κάθε γωνία και κάστανα.

Δεν είμαστε τουρίστες εδώ.
Αυτή είναι η κυρίως ζωή.
Η βόλτα δεν είναι το διάλειμμα απ' τη δουλειά.
Η βόλτα είναι ανάγκη.
Όπως ο ύπνος και το φαΐ.

Εντάξει, δε θα μιλάω άλλο για εσάς.
Εγώ πάντως είχα ανάγκη να περπατήσω τη βρεγμένη Λεωφόρο Στρατού,
να πατήσω σπασμένα πλακάκια και να μπει νερό στο παντελόνι μου,
να φωτογραφήσω τα παγκάκια έξω από το Βυζαντινό Μουσείο,
να θυμώσω με τον κόσμο που δεν κλείνει τις ομπρέλες του σε συνωστισμένα πεζοδρόμια

Να δω αυτό το φόρεμα να δεσπόζει στο κέντρο του μαγαζιού.
Να το φορέσω.
Να το αποκτήσω.

Θυμάσαι ότι φοράω πάντα μαύρα στα γενέθλιά μου ε;
Όχι, δεν είναι πένθιμο, το έχουμε ξαναπει.
Είναι κομψό.
Είναι εγώ.

Μου πήρα και ένα φτηνό άρωμα που όμως μυρίζει εγώ.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μυρίσει τίποτα άλλο πάνω στο δέρμα μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους θυμίζει καμιά άλλη αυτό το άρωμα.

Μου αρέσει να με φροντίζω και να μου παίρνω δώρα και να με βγάζω βόλτες.

Μου αρέσω.

Χρόνια μου πολλά.

γεια

Βγήκα ραντεβού κατά λάθος.
Ήθελες κι εσύ αν έρθεις στη συναυλία· χάρηκα.
Όλες τις φορές που σε έβλεπα σκεφτόμουν ότι ίσως μ' αρέσεις.
Τελευταία αυξήθηκε η συχνότητα των συναντήσεων κι όλο και σιγουρευόμουν.
Να σ' αρέσουν πάντως οι xaxakes τόσο πολύ δεν το περίμενα.
Περίμενα να πεις "Μητροπάνο" όταν σε ρώτησα τι μουσική ακούς,
αλλά ίσως να φταίει ο πρώην γι αυτό.
Δε γίνεται όσοι άντρες μ' αρέσουν να έχουν τις ίδιες απαντήσεις στις ίδιες ερωτήσεις, σωστά;

Άντρες. Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Δε μοιάζεις με αγόρι, παρόλο που είσαι.
Είσαι αυτή η ευχάριστη προσωπικότητα που ευχόμουν να βρω.
Όχι να βρω, βρίσκεις ευχάριστες προσωπικότητες, ευτυχώς δεν είναι τόσο δύσκολο.
Δύσκολο και αδύνατο μέχρι τώρα ήταν εμένα μια τέτοια προσωπικότητα να μου φαίνεται γοητευτική.
Μου φαίνονται γοητευτικά τα τεράστια πράσινα μάτια σου.
Το χαμόγελό σου και η συχνότητα με την οποία το επιδεικνύεις
Το γεγονός πως φοράς ζιβάγκο και πως έχεις ένα μπορντώ δερμάτινο μπουφάν.
Δεν έχουν όλοι οι άντρες τέτοια ρούχα.
Ή μάλλον, τα αγόρια δεν έχουν τέτοια ρούχα.

Αλλά αρκετά με την περιγραφή, γίνομαι κουραστική.

Το θέμα είναι πως χορεύαμε και ήθελα να με κρατήσεις απ τη μέση,
ήθελα να με σφίξεις δυνατά πάνω σου,
ήθελα να σε δαγκώσω.

Σκέφτομαι να φιλιόμαστε για πρώτη φορά,
να σε μυρίζω για πρώτη φόρα,
να τρέμω δίπλα σου για πρώτη φορά.
Κι είχα καιρό να φανταστώ τέτοια πράγματα, ξέρεις.

ΥΓ είμαι σίγουρη πως είσαι από τους άντρες που λένε "κοριτσάρα μου"

Ελένη ΙΙ

Η Ελένη πέθανε.

Εγώ –και πολλοί άλλοι– έκλαψα όπως ποτέ πριν.
Έτσι που καλύτερα να το ονομάσουμε σπαραγμό, παρά κλάμα.

Την επομένη της κηδείας πήγα πάλι στον τάφο της, ήθελα να 'μαστε οι δύο μας.

Ήπια μαζί της καφέ και κάπνισα.
Θεώρησα άκρως συμβολικό το ένα τσιγάρο που είχε μείνει στο πακέτο μου.
Έσκαψα το υγρό χώμα με τα γυμνά μου χέρια και το έθαψα.

Ύστερα έκλαψα ξανά γραπώνοντας το χώμα.
Όπως μόνο σε ταινίες είχα δει.

Ευχήθηκα Χριστέ μου να μην το ξαναζήσω αυτό.

Ευχήθηκα να πεθάνω πριν απ' όλους τους υπόλοιπους φίλους μου.
Δεν τους το είπα όμως.
Τους είπα τι καλά που θα ήταν να ζούσαμε όλοι μέχρι τα 85 και τότε να πηγαίναμε μια εκδρομή και να σκοτωνόμασταν όλοι μαζί, μεθυσμένοι παππούδες και γριές.

Κι έτσι με τον θάνατο της Ελένης, κατανόησα επιτέλους και το τραγούδι αυτό, για το οποίο πάντα ένιωθα ένα δέος.

Τώρα όμως είχα γίνει μια ιδιόρρυθμη μορφή τυμβωρύχου, είχα πλέον μια φίλη φάντασμα και μπροστά στα μάτια μου είχα έναν τάφο οικογενειακό.

Η ζωή μόνο έτσ' είν' ωραία*

Να γουστάρεις τον εαυτό σου,
να τον φροντίζεις.
Να τον γυμνάζεις και να τον αλείφεις με κρέμες.
Να τον χαζεύεις στον καθρέφτη και να του λες γλυκόλογα.

Να προσέχεις τα μαλλιά σου
και το δέρμα σου
και το σώμα
και την ψυχή σου.

Να σε ταΐζεις λαχανικά
και βιβλία
και ταινίες
και τραγούδια.

Να κοιτάς να σ' αρέσουν οι μέρες σου,
να κάνεις τις μέρες να σ' αρέσουν.

Να κοιτάς να σε κάνεις ευτυχισμένο
και περήφανο.

Κι η ζωή θα είναι ωραία.
Η ζωή μόνο έτσ' είν' ωραία.

*αυτά τα 'χουμε πει. Ο Φοίβος ξέρει.

Resign yourself

Το χθεσινό βράδυ το σκέφτομαι
και αδυνατώ να συγκρατήσω έναν λυγμό
και μου κόβεται η ανάσα
και κάτι μέσα μου συσπάται.

Πόσο μου είχε λείψει να αφήσω τον εαυτό μου τελείως ελεύθερο
Να μη σκέφτομαι
Να μη ζυγίζω επιλογές
Να μη με καταπιέζω

Μόνο να υποκύψω

Γιατί καλά τα λέει ο Μάρκες πως είναι υπέροχο να γαμάς από έρωτα.
Μην υποτιμάμε όμως και πόσο υπέροχο είναι, να γαμάς από καύλα.

Εποχή για Βιολέτες

Το πρόβλημα με τους ενήλικες είναι πως απομακρύνθηκαν από τις δαχτυλομπογιές.
Έτσι έπαψαν να λερώνονται γι αυτό που λαχταράνε.

"…όπως τα παιδικά παιχνίδια που μια μέρα εξαφανίζονται άξαφνα σα να τα πήρε μαζί του το παιδί – καθώς πέθαινε, περίλυπο, μέσα στον άντρα." Τάσος Λειβαδίτης, Βιολέτες για μια εποχή

Me gusta menear, me gustas tú*

Πάλι μυρίζει παντού αυτό το πλαστικό που σηματοδοτεί το καινούριο.
Το πλαστικό της παιδικής κασετίνας.

Πάλι τα έκανα όλα έτσι να μυρίζουν.
Γιατί δεν μπορώ όταν τα πράγματα δεν αλλάζουν.
Γιατί οι λίμνες με μελαγχολούν τρομερά που το νερό τους δεν κυλάει.

Me gusta menear
και φυσικά μωρό μου
me gustas tú
και me gusta volver.

Ανεμελιά, αυτό δεν είπαμε ότι μας έλειπε;
Το βρήκαμε κορίτσια.

Glow in the dark

Με συναρπάζουν τα αντικείμενα που φωσφορίζουν στο σκοτάδι.
Έχουν την ιδιότητα,
ενώ όλα γύρω τους είναι σκοτεινά,
αυτά όχι απλά να φαίνονται
αλλά και όσο μπορούν να φωτίζουν γύρω τους.

Και σε αντίθεση με ό,τι έχουμε συνηθίσει, αυτό δεν προκύπτει από τον ηλεκτρισμό· δεν είναι δηλαδή κάτι φτιαχτό.
Είναι μία ιδιότητα του υλικού τους.
Της ύπαρξης τους.

Την έχουν και κάποιοι άνθρωποι αυτή την ιδιότητα.

Come buzzing me

Δεν είναι απίστευτο που μπορούμε να ακούσουμε στο τηλέφωνο
κάποιων ανθρώπων το αθόρυβο χαμόγελο;

περιγράψτε τη ζωή σας με 4 λέξεις

δουλειά
χορός
χατζηφραγκέτα
νέσμπο

love 's a stranger

Είναι η αγαπημένη μου περίπτωση άνοιξης.
Η περίπτωση χωρίς πολύ ήλιο, με κάμποση συννεφιά και δροσερό αεράκι.

Η αγαπημένη μου άνοιξη· αυτή που περπατάω χωρίς να ιδρώνω,
που μυρίζω παντού γιασεμιά, αγιοκλήματα, αγγελικές και ενίοτε νυχτολούλουδα.

Άνοιξη με πάνινα παπούτσια κι όχι ακόμα πέδιλα.
Με λεπτές ζακέτες κι όχι ακόμα τιραντάκια.
Με υποψία έρωτα, αλλά όχι ακόμα έρωτα.

Θα τον ερωτευτώ, είμαι σίγουρη γι αυτό.
Αλλά είμαι ψύχραιμη ακόμα.

Οι μέρες είναι όμορφες.
Είναι και τρομερά κουραστικές.
Κάνω πράγματα που μου αρέσουν, αλλά τα βράδια η μέση μου πονάει ανυπόφορα.
Κάνω πράγματα που μου αρέσουν, αλλά τα Σάββατα θέλω να κλαίω.

Δεν πειράζει όμως.
Ο γιατρός είπε να αγαπάω τις ουλές μου — κι έχω κάποιες βαθιές ξέρεις.
Ο γιατρός ξέρει πως οι ουλές δε θα επουλωθούν ποτέ
γι αυτό πρέπει να μου μάθει να μην κοιτάω αλλού.
Τα 'χει καταφέρει καλά, δεν κοιτάω πια αλλού.
Τις κοιτάω στα μάτια και το ξέρω πως δε θα περάσουν ποτέ
αλλά πως κι έτσι μπορώ να είμαι καλά.

Γι αυτό έκανα άλλη μια ουλή, έκανα εκείνο το τατουάζ που
δεν το ήθελα απλώς, το είχα ανάγκη.
Το είχα ανάγκη όπως έχουν ανάγκη οι άνθρωποι με άνοια τα ποστ ιτ
για να θυμούνται να φάνε και να πάρουν τα χάπια τους.

Είχα ανάγκη αυτό το τατουάζ για να θυμάμαι πως υπάρχει κάτω όριο.
Πως κάτω απ' το μηδέν δεν έχεις —κι ας έχω πάει μέχρι εκεί δυο-τρεις φορές.

Που λες, θα τον ερωτευτώ.
Η ύπαρξή του μου αλαφραίνει το μυαλό.
Η ύπαρξή του με κάνει αισιόδοξη για τον κόσμο.
Ξέρω πως όταν ερωτεύεσαι, όλα τα τραγούδια μιλάνε για σένα.

Είναι και αντικειμενικά αλήθεια όμως πως
love 's a stranger 
until I see you again.

date a boy who reads

Θέλω να διαβάζω και να γράφω συνέχεια.

Και πριν ήθελα να διαβάζω συνέχεια, 

δεν έγραφα όμως συνέχεια.

Και διαβάζοντας είχα στο μυαλό μου

μόνο αυτό που διάβαζα.

Ενώ τώρα διαβάζω συνέχεια και σκέφτομαι πως

θέλω ο Ρέυμοντ Κάρβερ να μας μάθει

για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη, 

θέλω να γλιτώσουμε από τον δήμιο του έρωτα, 

θέλω να σου διηγηθώ τον θάνατο του Μπάνυ Μανρό

και να μου εξηγήσεις γιατί τα κεραμίδια στάζουν

και θέλω

να χαμογελάμε ρε!

I'm glad I failed*

Είναι άνοιξη· η σωστή εποχή.
Ο καιρός είναι σωστός.
Κατέβασα την τέντα και το δωμάτιό μου έχει τα σωστά χρώματα.
Και από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα μπαίνει απαλά το σωστό αεράκι.

Η γειτονιά έχει απόλυτη ησυχία
κι εγώ νιώθω σα να πηγαίνω τρίτη λυκείου
έτοιμη να πιω τον παγωμένο καφέ μου.

Δεν ένιωθα άγχος την άνοιξη της τρίτης λυκείου.
Ένιωθα ατελείωτη πιθανότητα και έβλεπα τον κόσμο με τα πιο χρωματιστά γυαλιά.
Δεν ένιωθα άγχος.

Κι είναι λοιπόν Απρίλης, αναμφίβολα ο σωστότερος μήνας, 
κι είναι όλα σωστά.
Είναι όλα σωστά.

Κατακλύζομαι από μια άσβεστη επιθυμία να γράφω όσα πανέμορφα βλέπω
κι όσα πανέμορφα νιώθω
κι άθελά μου διαψεύδω το γνωστό "οι ευτυχισμένοι δε γράφουν".

Οι ευτυχισμένοι γράφουν.
Οι δυστυχισμένοι γράφουν κι αυτοί.
Δε γράφουν αυτοί με τις πιο αδιάφορες ζωές.

Έχω ζήσει αδιάφορη ζωή και πράγματι δεν έγραφα.
Κάποιοι θα με θεωρούσαν ευτυχισμένη, αλλά δεν ήμουν.
Απλά δε συνέβαινε τίποτα άξιο απομνημόνευσης.

Σήμερα όμως;
Σήμερα είμαι ευτυχισμένη.
Και δε θα χαρακτήριζα τα γεγονότα αξιομνημόνευτα.
Θα τα χαρακτήριζα αλησμόνητα.
Δε χρειάζεται προσπάθεια για να τα θυμάται κανείς.
Θα χρειαζόταν προσπάθεια για να τα ξεχάσουμε.

Νομίζω πως μάλλον επιβάλλω στον εαυτό μου τις ωραίες ιστορίες.
Όχι καταναγκαστικά, όχι με αφέλεια, όχι αδιαφορώντας για το μέλλον.
Απλώς με την ακράδαντη πεποίθηση πως
τι νόημα έχει να μπω σε μια κατάσταση
για την οποία δε θα θέλω να γράψω;

Σήμερα με είπανε ρομαντική.
Χαίρω πολύ, Στεφανία.
Το είπανε σαν κατηγορία.
Σαν ψεγάδι.
Σαν ένα λάθος που δεν έχω διορθώσει ακόμα.
Αυτοπροσδιορίστηκαν ρεαλιστές και ξόδεψαν περίπου 20 λεπτά
μονολογώντας και εκθειάζοντας τον τρόπο που σκέφτονται.
Τον ώριμο, τον σωστό.
Έφυγα από το τραπέζι σκεπτόμενη πόσο δε θέλω ν' αλλάξω.
Πόσο σωστή ήταν η απόφαση της διάλυσης αυτής της φιλίας.
Πως δε με αφορά καν το να πίνουμε ένα τσίπουρο δυο φορές τον χρόνο και να λέμε τα νέα μας.
Δε με αφορά ο τρόπος που βλέπει τη ζωή, όχι αυτός καθεαυτός.
Θα μπορούσα να το σεβαστώ έως και να το θαυμάσω,
αν δε συνοδευόταν από την άκρατη υπεροψία του "εγώ ξέρω, εσύ όχι".

Αν είναι έτσι, δε θέλω να μάθω ποτέ.
Χαίρομαι που μέχρι τώρα δεν έμαθα.
Κι ελπίζω να συνεχίσω να γνωρίζω ανθρώπους που κι αυτοί "δεν ξέρουν".

Είμαι εξάλλου, όπως μου έχουν πει, μια προσωπικότητα ανοιξιάτικη.
Και έχω την υποψία πως μόλις διασταυρώθηκα με άλλη μία τέτοια.

*I've been learning how to not trust people and I'm glad I failed.

would you?

— Είσαι τρελός που ταλαιπωρήθηκες τόσο μόνο για να με δεις!
— Το λες και το ξαναλές...γιατί;
— Γιατί δε θα το έκαναν πολλοί.
— Θα το έκανες όμως εσύ.

Και χαμογέλασα.
Και χαμογέλασε.

Η Θεσσαλονίκη μου θ' ανάβει για μας

Θα έγραφα πολλά και θα ανέβαζα το αδιάκοπα του Δεληβοριά.

Αλλά δε θέλω.
Θέλω να κοιτάω τις φωτογραφίες που τράβηξα και που δεν περιέχουν εμάς.
Γιατί είμαστε λίγο εναλλακτικά παιδιά.

Θέλω να διαβάζω σε αυτό το καφέ στο πιο όμορφο αδιέξοδο της πόλης.

Και να σκέφτομαι πόσο όμορφος είσαι,
πόσο σπάνια τρυφερή αγκαλιά έχεις,
και πόσο σπάνια πανέμορφο χαμόγελο

Κι ένα σωρό που δε θέλω να γράψω.
Θέλω μόνο να σκέφτομαι.

lady in waiting

Πολύ σύντομα θα θέλω να γράψω.
Τι θα 'ναι όμως;
Και τι ύφος θα 'χει;
Και πώς θα μυρίζει;
Όλα αυτά θα τα 'χουμε μάθει μάλλον
μέχρι την Πέμπτη το αργότερο.

* soundtrack

I need to feel you
I mean to reel you

No excuses

— Μη μου πεις να μην έρθω για σένα· μου τελειώσαν οι αφορμές.
— Έλα για μένα.

somersault

Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο.

Το στομάχι μου είναι κόμπος.

Περπατάω απελπιστικά αργά κι είναι το γρηγορότερο που μπορώ.

Νιώθω το δεξί μου χέρι να τρέμει.

Κοιτάω μόνο κάτω και παίρνω μόνο βαθιές ανάσες.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι, κοιτάω το ταβάνι, αλλά δεν το κοιτάω στ' αλήθεια.

Σκέφτομαι πως δε χρειάζομαι χάπια, 

θα μου περάσει.

Θα μου περάσει.

Μου πέρασε.

Αλλά πέρασαν ώρες και κλαίω ακόμα.

Και θα μου πεις δεν είναι τίποτα, 

έχεις αφορμή να μην είσαι καλά 

και θα σου πω ναι λογικό.

Αλλά κι εγώ και κάθε εγώ, ξέρουμε πολύ καλά

πότε κλαίμε γιατί κάτι μας φταίει, 

πότε κλαίμε χωρίς να μας φταίει τίποτα

και πότε κλαίμε επειδή όλα φταίνε -κι εμείς περισσότερο απ' όλους.

Και τα μόνα που σκέφτομαι είναι

να ακούω αυτό στο ριπήτ

να κάνω εκείνο το τατουάζ και

"όχι πάλι ρε γαμώτο".

Under the great suburban sky

Θέλω να πιστεύω πως απ' όλες τις σκατοκαταστάσεις κάτι κερδίζουμε.
Εμένα ο τελευταίος τουλάχιστον μου έμαθε αυτή την κομματάρα.

Θα το ευχαριστηθώ λίγο παραπάνω όταν θα τους βλέπω λάιβ κι εκείνος όχι.

You can never be free
You can never be like me

Ελένη

Όταν ήμουνα μικρή, όπως όλα τα παιδιά έτσι κι εγώ,
δεν είχα ιδέα τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω.
Κανένα παιδί δεν ξέρει πώς στ' αλήθεια είναι να δουλεύεις
και να πρέπει να εξασφαλίσεις τα προς το ζην,
ούτε και ακριβώς τι σημαίνει να 'σαι γιατρός ή μηχανικός ή δάσκαλος ή ζωγράφος.

Δεν ήξερα και δε μ' απασχολούσε καθόλου η επαγγελματική αποκατάσταση.
Όπως όλα τα παιδιά με απασχολούσε να παίζω και να ζωγραφίζω,
όπως λιγότερα παιδιά με απασχολούσε η μουσική και η λογοτεχνία.

Τι θαύμαζα;
Θαύμαζα μία γυναίκα με κόκκινα μαλλιά και στριφτά τσιγάρα.
Θαύμαζα την Ελένη.

Και παρόλο που και πτυχίο πήρα και δουλειά βρήκα και ερωτευμένη είμαι,
όσο η Ελένη πλησιάζει στον θάνατο, πιο πολύ απ' όλα με χαροποιεί
το ότι έγινα μια κοκκινομάλλα που καπνίζει.

Μια κοκκινομάλλα που καπνίζει κι αγαπάει το διάβασμα.
Μια παρορμητική κοκκινομάλλα που καπνίζει, αγαπάει το διάβασμα και τους θυελλώδεις έρωτες.
Μια παρορμητική κοκκινομάλλα που καπνίζει και που η τελευταία της σκέψη πριν κάθε σοβαρή απόφαση είναι
πόσο το θέλεις;
και όχι
είναι σωστό;

Νιώθω μια ανακούφιση που, όσο περνούσε απ' το χέρι μου,
έγινα μια μικρογραφία της Ελένης.

Κι εύχομαι να καταφέρω να καπνίζω λιγότερο
και να διαβάζω περισσότερο.

Και ξέρω πως θα κλαίω κάθε φορά που θα συνειδητοποιώ
πως μια μικρογραφία σου δεν είναι αρκετή.
Θα κλαίω κάθε φορά που θα με κοιτάω στον καθρέφτη και θα αντικρίζω τα κόκκινα μαλλιά μου.
Κάθε φορά που θα διαβάζω ένα βιβλίο που θα σου άρεσε.
Και θα συνειδητοποιώ πως ο κόσμος είναι λίγο μικρότερος
λίγο χειρότερος
λίγο πιο ρηχός
χωρίς την αυθεντική Ελένη.

συνοπτικά

είμαι
συνέχεια
χαρούμενη

never give up, it's such a wonderful life

Έχω πει πολλές φορές πως κάτι δεν το περίμενα· το περίμενα όμως σχεδόν πάντα.
Ξέρω τι πρόκειται να γίνει σε συναισθηματικά θέματα.
Το ξέρω αν πρόκειται να χωρίσω και το ξέρω αν πρόκειται να φιληθώ με κάποιον για πρώτη φορά.
Τα νιώθεις αυτά τα πράγματα.

Αυτό όμως δεν το ήξερα.
Αυτό στ' αλήθεια δεν το περίμενα.
Και πόσο καλύτερα έτσι θε μου!
Πάντα έλεγα πως μου αρέσουν οι εκπλήξεις
αλλά είχα στο μυαλό μου γενέθλια και λουλούδια και τέτοια.

Μου είχες πει πολλές φορές "δεν μπορώ να μη σ' ακουμπάω"
κι αυτό χτυπάει καμπανάκια στο μυαλό μου
γιατί το 'χω νιώσει μόνο γι ανθρώπους που γούσταρα τρελά.
Αλλά εσύ είχες αυτή την τρυφερότητα σα να μ' αγαπάς βαθιά
και να με χαϊδεύεις και να μ' αγκαλιάζεις αγνά και άδολα.
Και το πιστεύω πως έτσι ήταν.

Και ξαφνικά ένα Σάββατο ρίχνω μια έμμεση χυλόπιτα κι έρχομαι να σε βρω.
Και περνάω υπέροχα και εσύ με ακουμπάς πάλι με κάθε αφορμή.
Και σκέφτομαι την ατάκα φίλου σε σχέση με τις φιλίες που γίνονται σχέσεις
"με τους φίλους θα περνάς καλά γιατί με τους φίλους περνάς καλά".

Κι ύστερα φιλιόμασταν στις τουαλέτες από το σχολικό μου στέκι.
Σε διέκοψα:

— Πειράζει;
— Τι με ρωτάς ρε συ, τι να πειράζει;
— Είμαστε φίλοι.
— Πρώτα φίλοι πρέπει να 'μαστε.

Πρώτη ολόσωστη ατάκα και τις υπόλοιπες δε θα τις πω.

Απλά δεν έχω ξανακοιμηθεί τόσο άνετα σε μονό κρεβάτι.
Κάποιες αγκαλιές κουμπώνουν τέλεια.

So she throws him at the wall and kisses burn like fire,

And suddenly he starts to believe

He takes her in his arms and he doesn't know why,

But he thinks that he begins to see.