fire at will

Το πρώτο βράδυ που έμεινα σε αυτό το σπίτι ήταν πριν σχεδόν ακριβώς ένα χρόνο.
Το δεύτερο βράδυ που έμεινα σε αυτό το σπίτι, ήταν πριν ακριβώς 23 μέρες.
Σαν ψέμα.

Το πρώτο βράδυ που γύρισα σε αυτό το σπίτι
ήμουν μεθυσμένη
ήμουν χαρούμενη
ήμουν μαζί με κάποιον.
Στο μυαλό μου είχε κολλήσει το Lucretia my reflection.

Το δεύτερο βράδυ που γύρισα σε αυτό το σπίτι
ήμουν νηφάλια
ήμουν χαρούμενη
ήμουν με φίλο που κουβαλούσε τη βαλίτσα μου.
Εγώ κουβαλούσα το Lucretia my reflection

Το εικοστό-τέταρτο απόγευμα σε αυτό το σπίτι
νιώθω μία θλίψη·
απ' αυτή την προσωρινή μα έντονη θλίψη,
που σε κάνει να νομίζεις πως πράγματι κρύφτηκε ο ήλιος.

Μίλησα στο τηλέφωνο με την αγαπημένη μου φίλη.
Η φωνή της έκανε τον ήλιο να ξαναβγεί.

Όλα θα πάνε καλά, ξέρεις.
Κι αν δεν πάνε, θα το διαχειριστούμε.
Ακόμα κι αν δε γίνουμε τίποτα άλλο,
θα έχουμε γίνει μάστερ στη διαχείριση.

Δε βαριέσαι.
Shoot to kill.

Αυτό το τραγούδι νιώθω πως είναι μέσα στους τοίχους αυτού του σπιτιού.
Αυτού του μικρού, γλυκού, τόσο δικού μου σπιτιού.

I hear the sons of the city and dispossessed

Get down, get undressed

η ευφορία του κουδουνίσματος

Δεν είναι θλιβερό που μας παρέχει προσωρινή ευτυχία ένα κουδούνισμα;
Ένα μήνυμα στο βάιμπερ.
Ένα ματς στο τίντερ.
Γκλιν-γκλον η λήψη τόρρεντ ολοκληρώθηκε.

Ξέρεις τι μου λείπει;

Ο ήχος από ποτήρια που τσουγκρίζουν.
Ο άγνωστος που θα σε σπρώξει —κάτα λάθος ή επίτηδες—
θα γνωριστείτε και θα πιείτε σφηνάκια.
Ίσως κοιμηθείτε και ξυπνήσετε μαζί —ίσως και όχι.

Μου λείπει να πηγαίνω στον dj και να ρωτάω
"πώς λέγεται αυτό το κομμάτι"
γιατί και το shazam είναι παρεμβολή στις ανθρώπινες σχέσεις.

Ανυπομονώ να κατέβω τα σκαλάκια στο στέκι μου
να αγκαλιαστώ σφιχτά με τη σερβιτόρα
και να μου βάλει ένα Tullamore σκέτο χωρίς να ρωτήσει τίποτα.

The saddest thing that I've ever seen*

Ζούμε στα μπαλκόνια μας.
Στα σπίτια μας ζούσαμε και πριν,
μα τώρα ζούμε και στα μπαλκόνια μας.

Έχω καινούριο μπαλκόνι, μου αρέσει εκεί που κοιτάει.
Η αυλή του σχολείου είναι άδεια
αλλά δεν ξέρω αν ευθύνεται η καραντίνα
ή αν κάτι άλλο το είχε οδηγήσει στην εγκατάλειψη νωρίτερα.

Ο κατηφορικός κεντρικός που περνάει στα δεξιά μου
οδηγεί το νερό της βροχής μακριά
και αυτό το βρίσκω κάπως ανακουφιστικό,
όπως κάθε νερό που κυλάει.
Είναι μια αστική εκδοχή από κάποιο ποτάμι.

Στέκομαι όρθια ακουμπώντας στην κάσα της μπαλκονόπορτας,
μυρίζω τον ζεστό γαλλικό μου,
κι αναζητώ ανθρώπους στα απέναντι μπαλκόνια.

Ένα μεγάλο δέντρο κρύβει τους δύο μεσαίους ορόφους
της απέναντι πολυκατοικίας.
Ίσως παλιά να το θεωρούσαν προστασία της ιδιωτικότητάς τους
κι ίσως τώρα να το θεωρούν έναν έξτρα τοίχο
που συμβάλλει κι αυτό στην απομόνωση.
Ίσως και όχι.
Πώς να σε ενοχλεί ένα δέντρο;

Δεν υπάρχει πια απέναντι τραπέζι·
παραδίπλα σκαμπό·
ο όμορφος ντιτζέυ·
και ο παιχνιδιάρης μπάρμαν.
Υπάρχει μόνο το απέναντι μπαλκόνι·
άνθρωποι που καπνίζουν έξω από την κουζίνα·
άνθρωποι που πίνουν έξω από το σαλόνι.

Κι ίσως μια μέρα να δω κάποιον να βγάζει βόλτα ένα μπαλόνι.

* Editors - Smokers outside the hospital doors