Πέμπτη 23 Απριλίου 2020

fire at will

Το πρώτο βράδυ που έμεινα σε αυτό το σπίτι ήταν πριν σχεδόν ακριβώς ένα χρόνο.
Το δεύτερο βράδυ που έμεινα σε αυτό το σπίτι, ήταν πριν ακριβώς 23 μέρες.
Σαν ψέμα.

Το πρώτο βράδυ που γύρισα σε αυτό το σπίτι
ήμουν μεθυσμένη
ήμουν χαρούμενη
ήμουν μαζί με κάποιον.
Στο μυαλό μου είχε κολλήσει το Lucretia my reflection.

Το δεύτερο βράδυ που γύρισα σε αυτό το σπίτι
ήμουν νηφάλια
ήμουν χαρούμενη
ήμουν με φίλο που κουβαλούσε τη βαλίτσα μου.
Εγώ κουβαλούσα το Lucretia my reflection

Το εικοστό-τέταρτο απόγευμα σε αυτό το σπίτι
νιώθω μία θλίψη·
απ' αυτή την προσωρινή μα έντονη θλίψη,
που σε κάνει να νομίζεις πως πράγματι κρύφτηκε ο ήλιος.

Μίλησα στο τηλέφωνο με την αγαπημένη μου φίλη.
Η φωνή της έκανε τον ήλιο να ξαναβγεί.

Όλα θα πάνε καλά, ξέρεις.
Κι αν δεν πάνε, θα το διαχειριστούμε.
Ακόμα κι αν δε γίνουμε τίποτα άλλο,
θα έχουμε γίνει μάστερ στη διαχείριση.

Δε βαριέσαι.
Shoot to kill.


Αυτό το τραγούδι νιώθω πως είναι μέσα στους τοίχους αυτού του σπιτιού.
Αυτού του μικρού, γλυκού, τόσο δικού μου σπιτιού.


I hear the sons of the city and dispossessed

Get down, get undressed

2 σχόλια:

elwindupbird είπε...

όλα καλά θα πάνε
και τα κακά την πλάτη μας κοιτάνε πια

ειναι θέμα οπτικής

πόσες μέρες σκέφτεται κανείς θετικά
και πόσες άλλες όλα είναι ανούσια, κακά.

εμείς θα βάλουμε το μυαλό μας σε μια λούπα
σε μια λούπα ευτυχίας
αυτό λέω εγω

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

Καλά τα λες πουλάκι μου.
Μ αρέσει να κοιτάνε την πλάτη μας τα κακά.
Κι είναι εύκολο.
Απλά γυρίζεις 180°.