Ζούμε στα μπαλκόνια μας.
Στα σπίτια μας ζούσαμε και πριν,
μα τώρα ζούμε και στα μπαλκόνια μας.
Έχω καινούριο μπαλκόνι, μου αρέσει εκεί που κοιτάει.
Η αυλή του σχολείου είναι άδεια
αλλά δεν ξέρω αν ευθύνεται η καραντίνα
ή αν κάτι άλλο το είχε οδηγήσει στην εγκατάλειψη νωρίτερα.
Ο κατηφορικός κεντρικός που περνάει στα δεξιά μου
οδηγεί το νερό της βροχής μακριά
και αυτό το βρίσκω κάπως ανακουφιστικό,
όπως κάθε νερό που κυλάει.
Είναι μια αστική εκδοχή από κάποιο ποτάμι.
Στέκομαι όρθια ακουμπώντας στην κάσα της μπαλκονόπορτας,
μυρίζω τον ζεστό γαλλικό μου,
κι αναζητώ ανθρώπους στα απέναντι μπαλκόνια.
Ένα μεγάλο δέντρο κρύβει τους δύο μεσαίους ορόφους
της απέναντι πολυκατοικίας.
Ίσως παλιά να το θεωρούσαν προστασία της ιδιωτικότητάς τους
κι ίσως τώρα να το θεωρούν έναν έξτρα τοίχο
που συμβάλλει κι αυτό στην απομόνωση.
Ίσως και όχι.
Πώς να σε ενοχλεί ένα δέντρο;
Δεν υπάρχει πια απέναντι τραπέζι·
παραδίπλα σκαμπό·
ο όμορφος ντιτζέυ·
και ο παιχνιδιάρης μπάρμαν.
Υπάρχει μόνο το απέναντι μπαλκόνι·
άνθρωποι που καπνίζουν έξω από την κουζίνα·
άνθρωποι που πίνουν έξω από το σαλόνι.
Κι ίσως μια μέρα να δω κάποιον να βγάζει βόλτα ένα μπαλόνι.
* Editors - Smokers outside the hospital doors
2 σχόλια:
αυτό το τραγούδι των editors με μελαγχόλησε από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Όλο το αποφεύγω και όλο μπροστά μου έρχεται...
Τα μπαλκόνια μας - τα νέα όριά μας.
Μετά από όλο αυτό θα μαζευόμαστε στα μπαλκόνια για να φτιάξουμε καινούριες αναμνήσεις, με φωνές και τραγούδια και φίλους.
Κι αγκαλιές και φιλιά χωρίς φόβο.
Ναι είναι πίκρα το τραγουδάκι. Αλλά μου βγάζει και μια ηρεμία για κάποιο λόγο. Ίσως αυτή τη δυσοίωνη ηρεμία ενός επισκέπτη σε νοσοκομείο, που δεν περιμένει τίποτα πια.
Εγώ πάντως μ όλα αυτά ανανέωσα τη σχέση μου με τα μπαλκόνια. Όλα θα πάνε καλά.
Δημοσίευση σχολίου