Έψαχνα κάποιο τηλέφωνο στις επαφές μου
και όπως τα ονόματα κυλούσαν μπροστά μου
είδα το όνομα της Ελένης.
Έχω τόσα πολλά χρόνια το κινητό της, που το επίθετο της δεν το έγραψα ολόκληρο.
Στο κινητό που είχα τότε δε χωρούσαν όλοι οι χαρακτήρες.
Είχε μεγάλο επίθετο.
Όλο το ονοματεπώνυμό της, εγώ το έβρισκα καλλιτεχνικό.
Θα μπορούσε να είναι ηθοποιός - κι όχι μόνο λόγο ονόματος.
Αυτή η γυναίκα ήταν γεμάτη τέχνη σε όλα της.
Κάπου -ίσως σε πολλά διαφορετικά μέρη- έχω ακούσει αυτό το
death puts things in perspective
και πάντα αναρωτιόμουν πώς ακριβώς;
Τι γίνεται δηλαδή μετά;
Θα σας πω τι γίνεται.
Δε σταματάς να στεναχωριέσαι για τα λιγότερο σημαντικά.
Έκλαψα για γκόμενο και αφού πέθανε η Ελένη.
Αλλά το ξέρεις πως κλαις τώρα και πως μετά δε θα κλαις.
Ακόμα και την ώρα που κλαις, το ξέρεις πως δεν έχει σημασία.
Πως κλαις γιατί έτσι έχεις συνηθίσει να κάνεις σ' αυτές τις περιπτώσεις
κι όχι επειδή πειράζει τόσο.
Έχεις ξαφνικά μέσα στο κεφάλι σου φωτογραφίες ανθρώπων
από την τελευταία φορά που τους είδες
και τρέμεις πως δεν θα τις ανανεώσεις.
Και βάζεις τους ανθρώπους σε σειρά
ανάλογα με το πόσο θα στεναχωριόσουν αν πέθαιναν.
Ξέρω, ακούγεται κυνικό, μα το κάνω.
Δεν σταματάω να δίνω σημασία στους υπόλοιπους
αλλά πολύ συνειδητά έχω διαλέξει ποιοι δε θα μου έλειπαν αν πέθαιναν.
Και ξέρετε κάτι;
Στην κατηγορία "άνθρωποι που θα στεναχωρεθώ αν τους είδα για τελευταία φορά"
δεν είναι κανένας γκόμενος.
Είναι όλοι μου οι φίλοι που ζούνε μακριά.
Είναι όλοι μου οι φίλοι που ζούνε κοντά.
Είναι οι φίλοι μου και κάποιοι συγγενείς.
Και σίγουρα όχι όλοι οι συγγενείς.
Και δε λυπάμαι καθόλου που το λέω.
Δεν είναι όλοι Ελένη και είναι λάθος να συμπεριφερόμαστε σα να είναι.
Ο χρόνος είναι πεπερασμένος και πρέπει να τον μοιράσουμε δίκαια.
Και δίκαια δε σημαίνει ίσα.
*https://www.youtube.com/watch?v=YWka715ETaQ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου