Είναι τόσο όμορφος που θα μπορούσε, όχι απλά να βιοπορίζεται αλλά να είναι διάσημος και πλούσιος χάρη στο πόσο όμορφος είναι - δε χρειάζεται καν να χαμογελάσει.
Αν θαυμάζω σε αυτόν δύο πράγματα, το ένα είναι πως δεν έχει επιλέξει να κάνει ακριβώς αυτό.
Θα ξεκινήσω με κάτι που σκέφτηκα ενώ στέγνωνα τα μαλλιά μου.
Στέγνωνα τα μαλλιά μου με το πιστολάκι που χρησιμοποιούσα στο φοιτητικό μου σπίτι και το οποίο μου φαινόταν πολύ δυνατό.
Διαπίστωνα πόσο δυνατό είναι κάθε φορά που έμενα σε κάποιον φίλο γιατί όλοι ξέρουμε πώς είναι τα πιστολάκια που βρίσκονται στα αντρικά διαμερίσματα (αν βρίσκονται πιστολάκια εκεί).
Σήμερα το πιστολάκι μου φάνηκε αδύναμο, γιατί το πιστολάκι της μαμάς είναι πιο δυνατό, σαν αυτά που έχουν στα κομμωτήρια.
Και σκέφτηκα πως η λέξη σύγκριση έχει μέσα της αναπόφευκτα τη λέξη κρίση και πως κρίση χωρίς σύγκριση δε γίνεται.
Τίποτα δεν είναι καλό από μόνο του, παρα μόνο σε σύγκριση με κάτι χειρότερο.
Αλλιώς θα μιλούσαμε για το απόλυτο καλό και στο μέρος του λόγου που λέγεται "επίθετο", απόλυτο δεν υπάρχει.
Θέλω να πω πως ο τύπος δεν ήταν κακός.
Δεν ήταν απόλυτα κακός.
Είχε μάλιστα πολλές καλές συμπεριφορές.
Οι καλές του συμπεριφορές χαρακτηρίζονταν ως τέτοιες κατόπιν σύγκρισης με άλλες πρόσφατες συμπεριφορές ανθρώπων.
Καλών ανθρώπων.
Με κακές συμπεριφορές.
Οι κακές συμπεριφορές είναι που έφεραν την οριστική ρήξη αλλά αυτό είναι κάτι αρκετά ξεκάθαρο ώστε να μη χρήζει ανάλυσης: δε σου φέρονται καλά, δεν τους έχεις στη ζωή σου, τελεία.
Αυτό που χρήζει ανάλυσης είναι, όπως πάντα, το γκρι.
Το όχι κακό, ούτε καλό· το μέτριο.
Δεν είναι κακό αν το συγκρίνεις με το καλό.
Είναι κακό αν το συγκρίνεις με το τέλειο.
Το απόλυτο.
Όταν λοιπόν υπάρχει σαν μέτρο σύγκρισης το απόλυτο, ας μην γελιόμαστε.
Το παιχνίδι είναι στημένο.
Από σένα.
Δε θα σε κερδίσεις ποτέ.
* δε σε προβληματίζει το πόσο μοιάζει η λέξη αυτή με το obsolete;
Η γλώσσα η ίδια σου υπαγορεύει να το αφήσεις πίσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου