Πάντα θεωρούσα λάθος το να λες ψέματα σε γιατρούς.
Οι γιατροί πρέπει να έχουν όλες τις πληροφορίες
- άλλοτε για το δικό σου καλό και άλλοτε για του άλλου.
Συχνά και για των δύο.
Έτσι όταν πήγα σήμερα για εθελοντική αιμοδοσία, ήμουν - όπως πάντα -
απολύτως ειλικρινής.
Είπα για την αλλεργική ρινίτιδα.
Είπα ότι διανυκτέρευσα εκτός μέσα στις τελευταίες 30 μέρες.
Είπα πότε ακριβώς έκανα το τατού.
Είπα για τα αντικαταθλιπτικά.
Ρώτησαν την ανώτερή τους και ήταν ανένδοτη
"Δεν το συζητάει καν. Για να προστατεύσει την ίδια".
Δε με άφησαν να δώσω αίμα, όχι επειδή το αίμα μου δεν πρέπει κάποιος να το πάρει.
Γιατί φοβήθηκαν να με αφήσουν να το δώσω.
Γιατί θέλουν να είσαι καλά όταν δίνεις αίμα.
Δεν τις κατηγορώ, καλά κάνουν και είναι αυστηρές με την αιμοδοσία.
Ήταν πολύ γλυκές, μου είπαν "μπορείς να έρθεις ένα μήνα αφού τα σταματήσεις. Θα σε περιμένουμε".
Ήθελα να κλάψω με λυγμούς αλλά περίμενα να φύγω γιατί αλλιώς είναι να κλαίει οποιοσδήποτε, οπουδήποτε
και αλλιώς είναι να κλαίει μια καταθλιπτική σε ένα νοσοκομείο.
Δεν είμαι καταθλιπτική, δε μου βάζω εγώ τον τίτλο.
Αλλά αυτό το συμπέρασμα βγαίνει όταν στην ερώτηση "παίρνετε φάρμακα;"
απαντάς "αντικαταθλιπτικά".
Ένιωσα άχρηστη στην κοινωνία.
Ένιωσα σα να θέλω να τρέξω και να έχω δεμένα πόδια.
Η μαμά ρώτησε πώς και γύρισα τόσο γρήγορα.
Είπα πως δε με άφησαν να δώσω
γιατί είχα πάρει παυσίπονο χτες για τον πονοκέφαλο
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μυστικά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μυστικά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2019
Σάββατο 26 Μαΐου 2018
Welcome to the dark side
Όταν είμαι ο κακός μου εαυτός, όπως χτες βράδυ για παράδειγμα, σκέφτομαι πως τα δικά μου χέρια είναι πάντα τα λάθος χέρια, και για τα κορμιά και για τα μαχαίρια.
Κυρίως για τα κορμιά όμως.
Κυρίως για τα κορμιά όμως.
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016
we only say goodbye with words
Αυτή την ιστορία την έχω σκεφτεί πολύ αυτές τις μέρες.
Λογικό, αφού αν η ιστορία ήταν άνθρωπος
θα ήταν ένα παιδάκι που χτυπάει κουδούνια και τρέχει.
Θα μπορούσα βέβαια, μεταφορικά πάντα, να αλλάξω διεύθυνση
και να μη μπορεί το παιδάκι να μου χτυπάει το κουδούνι.
Δεν το κάνω όμως.
Και για να είμαι και πιο δίκαιη,
όχι απλά δεν το κάνω,
αλλά ενίοτε χτυπάω κι εγώ το κουδούνι.
Τώρα, ας πούμε, εγώ το χτύπησα.
Βέβαια έσπευσες να με προσκαλέσεις για δείπνο και ταινία
—μεταφορικά πάντα.
Θέλω να πω, μόνο διστακτικός δεν είσαι.
Ούτε εγώ είμαι.
Ε τότε τι το συζητάω, θα μου πεις,
αν δύο άνθρωποι θέλουν να να αλληλοκαταστρέφονται,
είναι ελεύθεροι να το κάνουν.
Αλλού θέλω να καταλήξω.
Εγώ αυτή την ιστορία δεν την μισώ,
δεν την έχω στο μυαλό μου σαν κάτι που μου κάνει κακό.
Την επόμενη στιγμή μπορώ να σε ξεχάσω, μπορώ να το ξεχάσω,
μπορώ στ' αλήθεια —μεταφορικά— ν' αλλάξω διεύθυνση και να μη με βρίσκεις.
Θα σου χτυπήσω όμως μάλλον πάλι το κουδούνι.
Και θα μου ανοίξεις πάλι διάπλατα γιατί είναι πράγματα που,
όχι δεν τα ελέγχουμε, μα δεν θέλουμε να τα ελέγξουμε.
Δε θέλουμε να μας βγάλουμε έξω με λουράκι,
θέλουμε να μας αφήσουμε σε ένα πάρκο να τρέχουμε.
Αυτή η ιστορία μου λέει πολλά για μένα και συγχρόνως δε λέει και τίποτα.
Δε θεωρώ πως με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο,
δε νομίζω πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες και πως η μία είναι
"άνθρωποι που θα μπορούσαν να παίζουν σ' αυτή την ιστορία" και πως η άλλη είναι
"άνθρωποι που δε θα το έκαναν ποτέ".
Τι λέει λοιπόν για μένα;.
Δε θα πω, δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
Μέσα από αυτή την κατάσταση όμως νιώθω πως με γνωρίζω καλύτερα,
με καταλαβαίνω περισσότερο κι ίσως τείνω να με αποδεχτώ κιόλας.
Αυτή η ιστορία μου αρέσει ακριβώς όπως μου αρέσει και το walking dead:
μπορεί τα ζόμπι να είναι μια αηδία και να τα σιχαίνομαι και να μη θέλω να τα βλέπω
και να στρέφω το βλέμμα κάθε φορά που κάνει εκεί φόκους η κάμερα,
η δυστοπία όμως και η μετα-αποκαλυπτική τοποθέτηση της ιστορίας,
προσφέρεται για ανάπτυξη χαρακτήρα.
Εκεί καταλαβαίνεις τι άνθρωποι είναι στ' αλήθεια οι άνθρωποι.
Έτσι κι εγώ καμιά φορά δεν αντέχω όχι απλά να σε κοιτάω
αλλά ούτε και να σε σκέφτομαι·
υπάρχουν στ' αλήθεια φορές που είσαι στο μυαλό μου
και κυριολεκτικά στρέφω απότομα το κεφάλι μου
λες και στέκεσαι δίπλα μου κι αποφεύγω το βλέμμα σου.
Όμως παρόλο που αποφεύγω το βλέμμα σου σαν το μάτι του Σάουρον,
όσο κοντά ή μακριά μου και αν είναι,
δε θυμάμαι μια φορά να 'χω αποφύγει το άγγιγμά σου.
Γιατί τέτοιος άνθρωπος είμαι.
Είμαι το κορίτσι που θα το ζήσει έστω και μόνο για να το θυμάται·
έστω και μόνο για να γράψει γι αυτό.
Κι ύστερα θα σε ξεχάσω.
ΥΓ αυτό το ποστ κάνει αυτή την ιστορία να φαίνεται πολύ σημαντικότερη απ' ό,τι στ' αλήθεια είναι. Προκείται για μία καθ' όλα ασήμαντη ιστορία. Όμως μου αρέσει να γράφω τα πράγματα σαν να είναι όμορφα κι έτσι κάνω πάντα. Όπως ο τύπος στο Big Fish. Θα μου πεις δε δικαιολογούμαι πάντα. Ε τώρα ένιωθα την ανάγκη να δικαιολογηθώ.
Λογικό, αφού αν η ιστορία ήταν άνθρωπος
θα ήταν ένα παιδάκι που χτυπάει κουδούνια και τρέχει.
Θα μπορούσα βέβαια, μεταφορικά πάντα, να αλλάξω διεύθυνση
και να μη μπορεί το παιδάκι να μου χτυπάει το κουδούνι.
Δεν το κάνω όμως.
Και για να είμαι και πιο δίκαιη,
όχι απλά δεν το κάνω,
αλλά ενίοτε χτυπάω κι εγώ το κουδούνι.
Τώρα, ας πούμε, εγώ το χτύπησα.
Βέβαια έσπευσες να με προσκαλέσεις για δείπνο και ταινία
—μεταφορικά πάντα.
Θέλω να πω, μόνο διστακτικός δεν είσαι.
Ούτε εγώ είμαι.
Ε τότε τι το συζητάω, θα μου πεις,
αν δύο άνθρωποι θέλουν να να αλληλοκαταστρέφονται,
είναι ελεύθεροι να το κάνουν.
Αλλού θέλω να καταλήξω.
Εγώ αυτή την ιστορία δεν την μισώ,
δεν την έχω στο μυαλό μου σαν κάτι που μου κάνει κακό.
Την επόμενη στιγμή μπορώ να σε ξεχάσω, μπορώ να το ξεχάσω,
μπορώ στ' αλήθεια —μεταφορικά— ν' αλλάξω διεύθυνση και να μη με βρίσκεις.
Θα σου χτυπήσω όμως μάλλον πάλι το κουδούνι.
Και θα μου ανοίξεις πάλι διάπλατα γιατί είναι πράγματα που,
όχι δεν τα ελέγχουμε, μα δεν θέλουμε να τα ελέγξουμε.
Δε θέλουμε να μας βγάλουμε έξω με λουράκι,
θέλουμε να μας αφήσουμε σε ένα πάρκο να τρέχουμε.
Αυτή η ιστορία μου λέει πολλά για μένα και συγχρόνως δε λέει και τίποτα.
Δε θεωρώ πως με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο,
δε νομίζω πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες και πως η μία είναι
"άνθρωποι που θα μπορούσαν να παίζουν σ' αυτή την ιστορία" και πως η άλλη είναι
"άνθρωποι που δε θα το έκαναν ποτέ".
Τι λέει λοιπόν για μένα;.
Δε θα πω, δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
Μέσα από αυτή την κατάσταση όμως νιώθω πως με γνωρίζω καλύτερα,
με καταλαβαίνω περισσότερο κι ίσως τείνω να με αποδεχτώ κιόλας.
Αυτή η ιστορία μου αρέσει ακριβώς όπως μου αρέσει και το walking dead:
μπορεί τα ζόμπι να είναι μια αηδία και να τα σιχαίνομαι και να μη θέλω να τα βλέπω
και να στρέφω το βλέμμα κάθε φορά που κάνει εκεί φόκους η κάμερα,
η δυστοπία όμως και η μετα-αποκαλυπτική τοποθέτηση της ιστορίας,
προσφέρεται για ανάπτυξη χαρακτήρα.
Εκεί καταλαβαίνεις τι άνθρωποι είναι στ' αλήθεια οι άνθρωποι.
Έτσι κι εγώ καμιά φορά δεν αντέχω όχι απλά να σε κοιτάω
αλλά ούτε και να σε σκέφτομαι·
υπάρχουν στ' αλήθεια φορές που είσαι στο μυαλό μου
και κυριολεκτικά στρέφω απότομα το κεφάλι μου
λες και στέκεσαι δίπλα μου κι αποφεύγω το βλέμμα σου.
Όμως παρόλο που αποφεύγω το βλέμμα σου σαν το μάτι του Σάουρον,
όσο κοντά ή μακριά μου και αν είναι,
δε θυμάμαι μια φορά να 'χω αποφύγει το άγγιγμά σου.
Γιατί τέτοιος άνθρωπος είμαι.
Είμαι το κορίτσι που θα το ζήσει έστω και μόνο για να το θυμάται·
έστω και μόνο για να γράψει γι αυτό.
Κι ύστερα θα σε ξεχάσω.
ΥΓ αυτό το ποστ κάνει αυτή την ιστορία να φαίνεται πολύ σημαντικότερη απ' ό,τι στ' αλήθεια είναι. Προκείται για μία καθ' όλα ασήμαντη ιστορία. Όμως μου αρέσει να γράφω τα πράγματα σαν να είναι όμορφα κι έτσι κάνω πάντα. Όπως ο τύπος στο Big Fish. Θα μου πεις δε δικαιολογούμαι πάντα. Ε τώρα ένιωθα την ανάγκη να δικαιολογηθώ.
Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016
do no harm
—Είναι κι αυτό μες στις επόμενες μέρες και το σκέφτομαι. Τι λες να κάνω;
—Ε και δεν το κάνεις;Αυτό που ψάχνουμε κάποιον να συμφωνήσει μαζί μας πάντως, τρελό,ε; Ξέρεις ότι θα κάνεις μαλακία αλλά θέλεις να σου πω κι εγώ ότι είμαι κομπλέ με τη μαλακία. Μα δεν είναι απίστευτες οι ανθρώπινες σχέσεις; Βέβαια κι εγώ σκέφτομαι να του στείλω.
—Και το δικό σου μαλακία είναι, αλλά δε θα σου πω να το κάνεις. Και ξέρεις τη διαφορά ανάμεσα στη δικιά μου μαλακία και στη δικιά σου. Η δικιά μου είναι κακή για το γενικό καλό, η δικιά σου είναι κακή για σένα.
—Αντιλαμβάνεσαι γενικά πως γενικό καλό > ατομικό καλό;
—Το αντιλαμβάνομαι. Αλλά οι φίλοι μας εμάς προστατεύουν, όχι τους άλλους.Ή τέλος πάντων, περισσότερο από τους άλλους. Οπότε προφανώς θα με αφήσεις και θα σε αφήσω να κάνουμε κάτι που είναι μαλακία γενικά αλλά δε θα το πάρουμε ελαφρά τη καρδία αν κάνουμε κάτι που πληγώνει εμάς τους ίδιους και κανέναν άλλον.
—Το βρίσκω βαθυστόχαστο το πρωινό μας!
—Μα αν είναι δυνατόν τι μας απασχολεί στις 10 το πρωί.
—Μα ναι.
—Ε και δεν το κάνεις;Αυτό που ψάχνουμε κάποιον να συμφωνήσει μαζί μας πάντως, τρελό,ε; Ξέρεις ότι θα κάνεις μαλακία αλλά θέλεις να σου πω κι εγώ ότι είμαι κομπλέ με τη μαλακία. Μα δεν είναι απίστευτες οι ανθρώπινες σχέσεις; Βέβαια κι εγώ σκέφτομαι να του στείλω.
—Και το δικό σου μαλακία είναι, αλλά δε θα σου πω να το κάνεις. Και ξέρεις τη διαφορά ανάμεσα στη δικιά μου μαλακία και στη δικιά σου. Η δικιά μου είναι κακή για το γενικό καλό, η δικιά σου είναι κακή για σένα.
—Αντιλαμβάνεσαι γενικά πως γενικό καλό > ατομικό καλό;
—Το αντιλαμβάνομαι. Αλλά οι φίλοι μας εμάς προστατεύουν, όχι τους άλλους.Ή τέλος πάντων, περισσότερο από τους άλλους. Οπότε προφανώς θα με αφήσεις και θα σε αφήσω να κάνουμε κάτι που είναι μαλακία γενικά αλλά δε θα το πάρουμε ελαφρά τη καρδία αν κάνουμε κάτι που πληγώνει εμάς τους ίδιους και κανέναν άλλον.
—Το βρίσκω βαθυστόχαστο το πρωινό μας!
—Μα αν είναι δυνατόν τι μας απασχολεί στις 10 το πρωί.
—Μα ναι.
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016
I think last night you were driving circles around me*
Δεν ήταν καλή μέρα, μέχρι μια στιγμή.
Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να μαζέψω τον εαυτό μου
και να κάνω ό,τι πρέπει να κάνω για να είμαι καλά.
Και το έκανα.
Πήγα στο μαγαζί που με συγκεντρώνει περισσότερο απ' όλα τα μέρη όπου έχω διαβάσει.
Έπιασα το τραπέζι μου, ήπια το τσάι μου, διάβασα.
Ένιωθα ότι κατανοούσα σε βάθος το αντικείμενο,
μου έλυνα τις απορίες.
Ήμουν ευχαριστημένη.
Με επιβράβευσα με μια μπύρα και δύο σφηνάκια ουίσκυ.
Έκανα και το λεγόμενο socializing.
Κι ύστερα μάζεψα πάλι τον εαυτό μου και τον έφερα σπίτι.
Μου έφτιαξα τσάι και έβαλα μουσική.
Η μέρα δεν είναι πλέον ανυπόφορη— η μέρα πέρασε.
Οι σκέψεις όμως και τα συναισθήματά μου αυτή την ώρα
είναι τόσο ανυπόφορα.
Ίσως να θέλω να κλάψω, ίσως να ανακουφιστώ έτσι.
Αλλά δε μου έρχεται.
Μου έρχεται δηλαδή αλλά μου φεύγει μετά.
Πολύ συχνά έχω σκεφτεί πως το να σου κόβεται στη μέση
το φτέρνισμα, το χασμουρητό ή ο οργασμός
είναι εξίσου ενοχλητικό.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα το να σου κόβεται το κλάμα.
Ούτε αυτή τη χάρη δεν μπορώ να μου κάνω.
Πώς στο διάολο γίνεται να νιώθω ένα τόσο μεγάλο κενό;
Τόσες εξισώσεις κι αυτό δεν το 'χω λύσει.
* https://www.youtube.com/watch?v=g26ed_ujqcM&list=PLc6rpVN_-jeiLpCCqc1oBpMn-FDvzddp6&index=3
Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να μαζέψω τον εαυτό μου
και να κάνω ό,τι πρέπει να κάνω για να είμαι καλά.
Και το έκανα.
Πήγα στο μαγαζί που με συγκεντρώνει περισσότερο απ' όλα τα μέρη όπου έχω διαβάσει.
Έπιασα το τραπέζι μου, ήπια το τσάι μου, διάβασα.
Ένιωθα ότι κατανοούσα σε βάθος το αντικείμενο,
μου έλυνα τις απορίες.
Ήμουν ευχαριστημένη.
Με επιβράβευσα με μια μπύρα και δύο σφηνάκια ουίσκυ.
Έκανα και το λεγόμενο socializing.
Κι ύστερα μάζεψα πάλι τον εαυτό μου και τον έφερα σπίτι.
Μου έφτιαξα τσάι και έβαλα μουσική.
Η μέρα δεν είναι πλέον ανυπόφορη— η μέρα πέρασε.
Οι σκέψεις όμως και τα συναισθήματά μου αυτή την ώρα
είναι τόσο ανυπόφορα.
Ίσως να θέλω να κλάψω, ίσως να ανακουφιστώ έτσι.
Αλλά δε μου έρχεται.
Μου έρχεται δηλαδή αλλά μου φεύγει μετά.
Πολύ συχνά έχω σκεφτεί πως το να σου κόβεται στη μέση
το φτέρνισμα, το χασμουρητό ή ο οργασμός
είναι εξίσου ενοχλητικό.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα το να σου κόβεται το κλάμα.
Ούτε αυτή τη χάρη δεν μπορώ να μου κάνω.
Πώς στο διάολο γίνεται να νιώθω ένα τόσο μεγάλο κενό;
Τόσες εξισώσεις κι αυτό δεν το 'χω λύσει.
* https://www.youtube.com/watch?v=g26ed_ujqcM&list=PLc6rpVN_-jeiLpCCqc1oBpMn-FDvzddp6&index=3
Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016
όχι μωρό μου
Με αφορμή αυτή τη φωτογραφία, μία λεζάντα και μία στιχομυθία που ακολούθησε, σκέφτηκα πως απ' τη μία είναι ο Μαρξ Μάρβελους, που είχε αποτύχει και σαν ιδιοφυΐα και σαν παλιάνθρωπος, κι απ' την άλλη είναι κάτι άλλοι τύποι, που έχουν πετύχει και στα δύο.
Κυριακή 21 Αυγούστου 2016
Lullaby*
Eίχα βγει με φίλες από το σχολείο.
Φουλ κυριλέ μαγαζί.
Φορούσα φόρμες.
Ήπια Sailor Jerry.
8 ευρώ.
Έφυγα.
Δε φύγαμε όλες· εγώ έφυγα.
Διασχίζω την Αριστοτέλους μέσω Ερμού.
Ένας τύπος διασχίζει την Ερμού μέσω Αριστοτέλους.
Φοράει μπασκετικό σορτς, κοντομάνικο, κι έχει τσάντα πλάτης.
Σταματήσαμε και οι δύο για να περάσει ο άλλος.
Χαμογελάσαμε.
Συνεχίσαμε.
Σκέφτηκα "αλληλεγγύη μεταξύ Σαλονικιών που βγήκαν έξω με φόρμες Σάββατο βράδυ".
Πάω στο στέκι μου.
Το Sailor Jerry έχει τελειώσει.
Captain Morgan τότε. Με δύο παγάκια.
Κερασμένο, γιατί έτσι.
Γιατί "είμαι δικό τους παιδί".
Όπως είπε κι η Πέννυ "κάπως έπρεπε να ισορροπήσει το βράδυ".
Το στέκι μου έπαιζε Cure και μετά Madrugada και μετά θυμάμαι το
don't you forget about me.
Τα λεωφορεία —όπως και τα σουτιέν—
δε μου αρέσει να τα χρησιμοποιώ όταν δεν είναι ανάγκη.
Ανάγκη δεν ήταν, κι έτσι περπάτησα όπως κάνω σχεδόν πάντα.
Δε φοβάμαι πολλά πράγματα και η άδεια πόλη τη νύχτα δεν είναι ένα από αυτά.
Ωστόσο αναγνωρίζω πως το βράδυ είναι πιο επικίνδυνο από τη μέρα
κι έτσι δεν έβαλα μουσική στον δρόμο.
Δεν πειράζει, σκέφτηκα, θα ακούσω Madrugada στο σπίτι.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ακούσω κάτι τριζόνια έξω από τη ΔΕΘ
κι αυτό μου άρεσε.
Όταν έφτασα σπίτι η fitness εφαρμογή μου —ναι, έχω τέτοιο πράγμα—
με ενημέρωσε πως έκανα 3974 βήματα σήμερα
κι εγώ για σήμερα δεν έχω ξυπνήσει ακόμα.
Απλώς είναι μετά τις δώδεκα.
Σκέφτηκα πόσα χρόνια έχει ν' αλλάξει η μέρα στις δώδεκα.
Πόσα χρόνια έχει ν' αλλάξει ο χρόνος τον Ιανουάριο.
Και πόσες άλλες τέτοιες συμβάσεις δε μας ταιριάζουν καθόλου.
Ύστερα έβαλα Madrugada κι έφτιαξα ωραίες εικόνες στο μυαλό μου
χωρίς να τις περιβάλλω με δυσοίωνες υποθέσεις και σενάρια,
πράγμα σπάνιο.
Ελπίζω σήμερα να μη δω εφιάλτη.
Ύστερα σκέφτηκα πόσο καιρό έχω να δω καλό όνειρο
και πως αν είναι τα όνειρά μου να μείνουν ως έχουν
τότε καλύτερα να μη βλέπω καθόλου όνειρα.
Το κλίμα της Θεσσαλονίκης δεν εγγυάται εύκολο ξύπνημα
και το μυαλό μου τα κάνει όλα χειρότερα.
Την ημέρα κάπως τα καταφέρνω·
όχι επειδή μου αρέσει ο ήλιος.
Το φεγγάρι μου αρέσει περισσότερο.
Αλλά —όσο παράδοξο κι αν ίσως φαίνεται—
είναι τόσο πιο εύκολο να κρυφτείς τη μέρα.
In plain sight που λένε.
Ας μη δω καθόλου όνειρα.
*προβλέψιμο αλλά κατάλληλο
Φουλ κυριλέ μαγαζί.
Φορούσα φόρμες.
Ήπια Sailor Jerry.
8 ευρώ.
Έφυγα.
Δε φύγαμε όλες· εγώ έφυγα.
Διασχίζω την Αριστοτέλους μέσω Ερμού.
Ένας τύπος διασχίζει την Ερμού μέσω Αριστοτέλους.
Φοράει μπασκετικό σορτς, κοντομάνικο, κι έχει τσάντα πλάτης.
Σταματήσαμε και οι δύο για να περάσει ο άλλος.
Χαμογελάσαμε.
Συνεχίσαμε.
Σκέφτηκα "αλληλεγγύη μεταξύ Σαλονικιών που βγήκαν έξω με φόρμες Σάββατο βράδυ".
Πάω στο στέκι μου.
Το Sailor Jerry έχει τελειώσει.
Captain Morgan τότε. Με δύο παγάκια.
Κερασμένο, γιατί έτσι.
Γιατί "είμαι δικό τους παιδί".
Όπως είπε κι η Πέννυ "κάπως έπρεπε να ισορροπήσει το βράδυ".
Το στέκι μου έπαιζε Cure και μετά Madrugada και μετά θυμάμαι το
don't you forget about me.
Τα λεωφορεία —όπως και τα σουτιέν—
δε μου αρέσει να τα χρησιμοποιώ όταν δεν είναι ανάγκη.
Ανάγκη δεν ήταν, κι έτσι περπάτησα όπως κάνω σχεδόν πάντα.
Δε φοβάμαι πολλά πράγματα και η άδεια πόλη τη νύχτα δεν είναι ένα από αυτά.
Ωστόσο αναγνωρίζω πως το βράδυ είναι πιο επικίνδυνο από τη μέρα
κι έτσι δεν έβαλα μουσική στον δρόμο.
Δεν πειράζει, σκέφτηκα, θα ακούσω Madrugada στο σπίτι.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ακούσω κάτι τριζόνια έξω από τη ΔΕΘ
κι αυτό μου άρεσε.
Όταν έφτασα σπίτι η fitness εφαρμογή μου —ναι, έχω τέτοιο πράγμα—
με ενημέρωσε πως έκανα 3974 βήματα σήμερα
κι εγώ για σήμερα δεν έχω ξυπνήσει ακόμα.
Απλώς είναι μετά τις δώδεκα.
Σκέφτηκα πόσα χρόνια έχει ν' αλλάξει η μέρα στις δώδεκα.
Πόσα χρόνια έχει ν' αλλάξει ο χρόνος τον Ιανουάριο.
Και πόσες άλλες τέτοιες συμβάσεις δε μας ταιριάζουν καθόλου.
Ύστερα έβαλα Madrugada κι έφτιαξα ωραίες εικόνες στο μυαλό μου
χωρίς να τις περιβάλλω με δυσοίωνες υποθέσεις και σενάρια,
πράγμα σπάνιο.
Ελπίζω σήμερα να μη δω εφιάλτη.
Ύστερα σκέφτηκα πόσο καιρό έχω να δω καλό όνειρο
και πως αν είναι τα όνειρά μου να μείνουν ως έχουν
τότε καλύτερα να μη βλέπω καθόλου όνειρα.
Το κλίμα της Θεσσαλονίκης δεν εγγυάται εύκολο ξύπνημα
και το μυαλό μου τα κάνει όλα χειρότερα.
Την ημέρα κάπως τα καταφέρνω·
όχι επειδή μου αρέσει ο ήλιος.
Το φεγγάρι μου αρέσει περισσότερο.
Αλλά —όσο παράδοξο κι αν ίσως φαίνεται—
είναι τόσο πιο εύκολο να κρυφτείς τη μέρα.
In plain sight που λένε.
Ας μη δω καθόλου όνειρα.
*προβλέψιμο αλλά κατάλληλο
Σάββατο 13 Αυγούστου 2016
runaway
Σχεδίαζα πολλά για την επιστροφή μου.
Να διαβάσω πολλή λογοτεχνία.
Να διαβάσω για τα μαθήματα.
Να περπατάω πολύ.
Να πίνω λίγο.
Να τρώω ελαφριά.
Να γελάω όσο μπορώ
και να κλαίω όσο λιγότερο μπορώ.
Ήθελα να κάνω αυτό που λέμε
reinvent yourself.
Αυτή ήταν μια βδομάδα που έκανα πολλά από αυτά τα πράγματα.
Χτες ήταν μια μέρα που έκανα πολλά από αυτά τα πράγματα.
Είχε δροσιά, ο καιρός ήταν ξεκάθαρα φθινοπωρινός,
τόσο που μου ερχόταν να του απευθυνθώ σα να είναι άνθρωπος
και να του πω ευχαριστώ.
Τα πλατάνια στην Αγίου Δημητρίου άρχισαν να ρίχνουν τα φύλλα τους.
Κάθε καλοκαίρι αυτό μου φαίνεται εξίσου περίεργο·
κάθε καλοκαίρι αναρωτιέμαι αν και πέρυσι πέσαν τόσο νωρίς τα φύλλα.
Περπατούσα λοιπόν στη δροσιά, στο στρωμένο με φύλλα πεζοδρόμιο,
άκουγα μουσική και έβλεπα άλλους ανθρώπους να κινούνται
στην ίδια ή στην αντίθετη κατεύθυνση
και σκέφτηκα πως ίσως θα μπορούσα να γίνω από αυτούς τους ανθρώπους
που είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους,
που κάθε μέρα περπατάνε ή τρέχουν ή κάνουν ποδήλατο,
που ποτέ δεν παραμελούν τα βιβλία στο κομοδίνο τους,
που πίνουν μία μπύρα ή ένα ποτήρι κρασί ή στο τσακίρ κέφι ένα ποτό
—πάντα όμως μόνο ένα.
Ίσως να μπορούσα να γίνω μία από αυτούς.
Αυτή η σκέψη όμως με άγχωσε ή με απογοήτευσε ή με στεναχώρησε,
δεν ξέρω.
Σκέφτηκα όλα αυτά κλεισμένα σε κουτιά·
σκέφτηκα όλα τα πράγματα κλεισμένα σε κουτιά·
σκέφτηκα εμένα κλεισμένη σε κουτί
κι όλο αυτό άρχισε να με πνίγει
κι εγώ άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα.
Μετά όμως ηρέμισα.
Μετά είπα στον εαυτό μου
"Δε χρειάζεται να ομαδοποιείς τους ανθρώπους.
Είναι μάλλον προσβλητικό για όλους αυτούς που περπατάνε στον ίδιο δρόμο
να τους έχεις στο μυαλό σου σε κουτιά.
Δεν ξέρεις για τη μέρα τους, δεν ξέρεις για το μυαλό τους,
δεν ξέρεις ο καθένας από τι τρέχει να ξεφύγει.
Όπως αυτοί δεν ξέρουν για σένα.
Οπότε δε θα γίνεις 'τέτοιος άνθρωπος', δεν υπάρχει 'τέτοιος άνθρωπος'.
Υπάρχουν μόνο άνθρωποι με ίδιες συνήθειες και άνθρωποι με διαφορετικές.
Κι αν κάποια συνήθεια θέλεις να την αποκτήσεις,τότε προσπάθησέ το.
Κι ίσως μετά να μη χρειάζεται να τρέχεις·
ίσως να αρκεί το κυριολεκτικό τρέξιμο."
Στο γυρισμό το ραδιόφωνο έβαλε το fighter.
Στο γυρισμό έτρεξα.
Να διαβάσω πολλή λογοτεχνία.
Να διαβάσω για τα μαθήματα.
Να περπατάω πολύ.
Να πίνω λίγο.
Να τρώω ελαφριά.
Να γελάω όσο μπορώ
και να κλαίω όσο λιγότερο μπορώ.
Ήθελα να κάνω αυτό που λέμε
reinvent yourself.
Αυτή ήταν μια βδομάδα που έκανα πολλά από αυτά τα πράγματα.
Χτες ήταν μια μέρα που έκανα πολλά από αυτά τα πράγματα.
Είχε δροσιά, ο καιρός ήταν ξεκάθαρα φθινοπωρινός,
τόσο που μου ερχόταν να του απευθυνθώ σα να είναι άνθρωπος
και να του πω ευχαριστώ.
Τα πλατάνια στην Αγίου Δημητρίου άρχισαν να ρίχνουν τα φύλλα τους.
Κάθε καλοκαίρι αυτό μου φαίνεται εξίσου περίεργο·
κάθε καλοκαίρι αναρωτιέμαι αν και πέρυσι πέσαν τόσο νωρίς τα φύλλα.
Περπατούσα λοιπόν στη δροσιά, στο στρωμένο με φύλλα πεζοδρόμιο,
άκουγα μουσική και έβλεπα άλλους ανθρώπους να κινούνται
στην ίδια ή στην αντίθετη κατεύθυνση
και σκέφτηκα πως ίσως θα μπορούσα να γίνω από αυτούς τους ανθρώπους
που είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους,
που κάθε μέρα περπατάνε ή τρέχουν ή κάνουν ποδήλατο,
που ποτέ δεν παραμελούν τα βιβλία στο κομοδίνο τους,
που πίνουν μία μπύρα ή ένα ποτήρι κρασί ή στο τσακίρ κέφι ένα ποτό
—πάντα όμως μόνο ένα.
Ίσως να μπορούσα να γίνω μία από αυτούς.
Αυτή η σκέψη όμως με άγχωσε ή με απογοήτευσε ή με στεναχώρησε,
δεν ξέρω.
Σκέφτηκα όλα αυτά κλεισμένα σε κουτιά·
σκέφτηκα όλα τα πράγματα κλεισμένα σε κουτιά·
σκέφτηκα εμένα κλεισμένη σε κουτί
κι όλο αυτό άρχισε να με πνίγει
κι εγώ άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα.
Μετά όμως ηρέμισα.
Μετά είπα στον εαυτό μου
"Δε χρειάζεται να ομαδοποιείς τους ανθρώπους.
Είναι μάλλον προσβλητικό για όλους αυτούς που περπατάνε στον ίδιο δρόμο
να τους έχεις στο μυαλό σου σε κουτιά.
Δεν ξέρεις για τη μέρα τους, δεν ξέρεις για το μυαλό τους,
δεν ξέρεις ο καθένας από τι τρέχει να ξεφύγει.
Όπως αυτοί δεν ξέρουν για σένα.
Οπότε δε θα γίνεις 'τέτοιος άνθρωπος', δεν υπάρχει 'τέτοιος άνθρωπος'.
Υπάρχουν μόνο άνθρωποι με ίδιες συνήθειες και άνθρωποι με διαφορετικές.
Κι αν κάποια συνήθεια θέλεις να την αποκτήσεις,τότε προσπάθησέ το.
Κι ίσως μετά να μη χρειάζεται να τρέχεις·
ίσως να αρκεί το κυριολεκτικό τρέξιμο."
Στο γυρισμό το ραδιόφωνο έβαλε το fighter.
Στο γυρισμό έτρεξα.
No I won't be no runaway
But what makes you think I'm enjoying being led to the flood?
But what makes you think I'm enjoying being led to the flood?
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016
fire
- Τι θα γίνει μ' εμάς;
- Τίποτα, δεν υπάρχει "εμείς".
- Δεν ήθελα να απαντήσεις.
- Να μη ρωτούσες.
~
- Ξέρεις τι θέλω;
- Ναι.
~
- Μη φύγεις.
- Μη λες ψέματα στον εαυτό σου, δεν είμαι τόσο ξεχωριστή.
- Είσαι.
- Είμαι, αλλά δε με θες γι αυτό.
~
Τρίτη 7 Ιουνίου 2016
So I take a little bad with the good
Καμιά φορά είμαστε ακριβώς αυτός ο άνθρωπος που εννοούμε όταν λέμε
"δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος".
Εντάξει, μην τρελαίνεστε, συμβαίνει.
"δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος".
Εντάξει, μην τρελαίνεστε, συμβαίνει.
Κυριακή 5 Ιουνίου 2016
bad decisions make good stories*
- Λοιπόν το σκέφτηκα.
- Και;
- Και δεν πρέπει, το ξέρεις κι εσύ.
- Το ξέρω, ναι.
- Δεν έχει νόημα, ρε συ, δεν υπάρχει λόγος.
- Έχεις δίκιο.
.
.
.
- Μία φορά και ποτέ ξανά;
- Μια φορά και ποτέ ξανά.
- Και;
- Και δεν πρέπει, το ξέρεις κι εσύ.
- Το ξέρω, ναι.
- Δεν έχει νόημα, ρε συ, δεν υπάρχει λόγος.
- Έχεις δίκιο.
.
.
.
- Μία φορά και ποτέ ξανά;
- Μια φορά και ποτέ ξανά.
* ή έτσι φαντάζομαι. σχεδόν φανταστικός διάλογος γαρ.
ΥΓ ανάρτηση #666 και ίσως κάτι θα 'πρεπε να μου λέει αυτό.
ΥΓ ανάρτηση #666 και ίσως κάτι θα 'πρεπε να μου λέει αυτό.
Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016
mess and destruction
Υπάρχουν κάποια θεωρητικά ζητήματα για τα οποία έχουμε σαφή θέση μέχρι να συμβούν σ' εμάς. Εφόσον συμβούν, μπορεί η θέση μας να μείνει ακλόνητη, αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί και θριαμβευτικά να μας αποδείξουμε πόσο λίγο μας ξέρουμε και για πόσα είμαστε ικανοί, χωρίς καν να προλάβουμε να πούμε "τι έγινε τώρα;".
Γι αυτό κι εγώ δε λέω σχεδόν ποτέ "ποτέ".
Λέω σχεδόν πάντα "ίσως μια μέρα".
Γι αυτό κι εγώ δε λέω σχεδόν ποτέ "ποτέ".
Λέω σχεδόν πάντα "ίσως μια μέρα".
how attractive is the breakdown.
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016
when I wake up*
Κοιμήθηκα πολύ ήσυχα.
Μεταξύ μας βασικά κοιμήθηκα ύποπτα ήσυχα και ξέρω γιατί.
Αλλά τέσπα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα
κι η αλήθεια είναι πως χάρηκα που ξύπνησα ακριβώς στη στάση που είχα πέσει για ύπνο
και ξύπνησα ξεκούραστη.
Θεέ μου δε θυμάμαι την τελευταία φορά που είχα ξυπνήσει ξεκούραστη.
Είχα γράψει διάφορα αλλά το μετάνιωσα.
Απλά ξύπνησα με την επιθυμία να ακούσω αυτό το τραγούδι
και το ακούω στο ριπήτ εδώ και μισή ώρα και δεν προβλέπεται να σταματήσω.
*I'm doing a somesault
Μεταξύ μας βασικά κοιμήθηκα ύποπτα ήσυχα και ξέρω γιατί.
Αλλά τέσπα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα
κι η αλήθεια είναι πως χάρηκα που ξύπνησα ακριβώς στη στάση που είχα πέσει για ύπνο
και ξύπνησα ξεκούραστη.
Θεέ μου δε θυμάμαι την τελευταία φορά που είχα ξυπνήσει ξεκούραστη.
Είχα γράψει διάφορα αλλά το μετάνιωσα.
Απλά ξύπνησα με την επιθυμία να ακούσω αυτό το τραγούδι
και το ακούω στο ριπήτ εδώ και μισή ώρα και δεν προβλέπεται να σταματήσω.
*I'm doing a somesault
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015
sex & hugs & rock 'n' roll
Αλλά αυτό που γράφω είναι κάτι research report και κάτι τέτοια, στα οποία πρέπει να αλλάζω τη στοίχιση για να μην είναι λογοτεχνική, να είναι επιστημονική, δηλαδή ίσια δεξιά κι αριστερά, κι αυτό το κουμπάκι κάθε φορά που το πατάω στο word με πονάει λίγο αλλά μετά κάνω scroll up and down και το βλέπω τι ωραίο κι ομοιόμορφο είναι και το 'χω γράψει εγώ και λέω εντάξει, χαλάλι η ξενέρωτη στοίχιση.
Δεν είμαι καλά.
Νιώθω περισσότερο κουρασμένη και περισσότερο μόνη απ' όσο αντέχω.
Κι έρχονται τα χριστούγεννα, που είναι οι μέρες που you are meant to feel good κι εγώ δε νομίζω να νιώθω καλά, δε νομίζω καν να ξεκουραστώ, ίσως ξεκουραστώ τον Μάρτιο.
Έχω αρχίσει να βλέπω τον τύπο στον ύπνο μου, τα πρώτα δύο όνειρα δε με πείραξαν, ήταν αρκετά ρεαλιστικά ή απόμακρα αν θες -γιατί κι εγώ εξάλλου ρεαλιστική κι απόμακρη προσπαθώ να είμαι- αλλά το τρίτο με ξέσκισε κι ίσως καταράστηκε ολόκληρη την Κυριακή μου. Δεν ήταν καλή Κυριακή, δεν ένιωθα όμορφα κι ανέμελα όπως νιώθω συνήθως τις Κυριακές, και το γεγονός πως τον είδα στον ύπνο μου να ξυπνάμε αγκαλιά και να με ρωτάει αν κρυώνω ίσως έπαιξε το ρόλο του. Σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του.
Δεν είμαι ερωτευμένη, δεν τον ξέρω τόσο καλά και δεν τον έχω συνηθίσει -επειδή δε με αφήνει και καλά μου κάνει γιατί αν με άφηνε δε θα τον άφηνα εγώ.
Σήμερα ένας φίλος μού είπε πως έχω δεσμευσοφοβία και να το πάρω αλλιώς γιατί όλα τα προβλήματα είναι μες στο μυαλό μου κι έχει δίκιο στο δεύτερο σκέλος, δεν έχει δίκιο όμως στο πρώτο.
Δεν έχω δεσμευσοφοβία, απλά για να αφοσιωθώ πρέπει να μ' εντυπωσιάσεις και δεν είναι πως δε μ' εντυπωσιάζουν άνθρωποι, απλά μ' εντυπωσιάζουν οι λάθος άνθρωποι -όπως αυτός ο άκρως ερωτεύσιμος τύπος- και γι αυτό οσονούπω θα με μαζεύουν πάλι απ' τα πατώματα αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί να καταλάβω πως τα μεγαλοποιώ τα πράγματα χωρίς λόγο, πως ο τύπος δεν είναι σημαντικός, είναι απλά όμορφος και πως δεν έχει τίποτα να μου δώσει πέρα απ' αυτά που μου 'χει δώσει ήδη και πως ανάγκη δεν τον έχω.
Πράγματι, δεν τον έχω ανάγκη, όχι αυτόν.
Έχω ανάγκη όμως κάποιον να κοιμόμαστε αγκαλιά και να με ρωτάει αν κρυώνω.
Και στον τύπο δίνω μεγαλύτερη σημασία απ' όση ίσως του αναλογεί για τον απλό λόγο πως δεν έχω τίποτα άλλο όμορφο να σκέφτομαι πέρα απ' αυτές τις λίγες ώρες που έχουμε περάσει μαζί και που ήταν πανέμορφες και απροσδόκητα τρυφερές.
Δεν ξέρω λοιπόν αν θέλω αυτόν συγκεκριμένα.
Όμως τώρα αυτός μου έτυχε.
Κι έχω ανάγκη μια γαμημένη αγκαλιά και λίγη αγάπη.
Αντ' αυτού πίνω ουίσκια κι ακούω μπλουζ και σκέφτομαι πως φάση είναι και θα περάσει και πάλι δε θα 'χω ανάγκη κανέναν, γιατί ποτέ δεν είχα, αλλά ρε φίλε δεν έχει σημασία τι χρειάζεσαι μόνο, έχει σημασία και τι θες.
Κι εγώ αυτή τη στιγμή θέλω μεν ν' ακούω μπλουζ μόνη στο σπίτι αλλά θέλω και να κοιμάμαι με τον τύπο αγκαλιά και να ξυπνάμε μαζί.
Φακ.
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015
the girl was dangerous
- Πρόσεχε μη σ' ερωτευτεί.
- Μπα, τα καλά παιδιά μ' ερωτεύονται.
- Δεν είναι καλός;
- Δεν είναι παιδί.
- Μπα, τα καλά παιδιά μ' ερωτεύονται.
- Δεν είναι καλός;
- Δεν είναι παιδί.
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015
εκστατικά σκέτο
Έπαθα πάλι αυτό που θες να γράψεις και δεν μπορείς εκείνη την ώρα και το ξεχνάς και μετά κάπως το ξαναθυμάσαι αλλά όχι απολύτως. Αλλά δε χρειάζεται και απολύτως. Μπορούμε και με σκόρπιες λέξεις.
Χμ, άκυρο, προσπάθησα με σκόρπιες λέξεις αλλά δε μου βγαίνει, είμαι περιγραφικός τύπος αφού, το λοιπόν θα περιγράψω.
Ένα τέλειο μπαράκι, που είναι να απορείς πώς δεν το 'χουμε βαρεθεί τόσα χρόνια. Να περνάνε οι μέρες και να είμαστε κάθε βράδυ εκεί και να λέμε "ε όχι κι απόψε" και να πηγαίνουμε αλλού και να περνάει λίγο η ώρα κι ύστερα να λέμε "δεν πάμε εκεί;" και να μπαίνουμε μέσα και να βγάζουμε τα μπουφάν μας, να πιάνουμε το κομμάτι της μπάρας που μας αναλογεί, να στρίβουμε το πρώτο τσιγάρο και να λέμε "ουφ. σαν στο σπίτι μας".
Στο σπίτι μας που λες συμβαίνουν διάφορα ωραία πράγματα. Μα τι ωραία πράγματα.
Στο σπίτι σου καμιά φορά μπορεί να πετύχεις κάποιον παλιό γνωστό που ίσως όταν τον γνώρισες να σκέφτηκες "ΘΕΕ ΜΟΥ πόσο όμορφος" αλλά ποτέ να μη σου απασχόλησε ξανά το μυαλό (εκτός ίσως από κείνη τη μέρα που τον είδες στο δρόμο για τη βιβλιοθήκη, ίσως τότε -σίγουρα τότε- ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκες "how you doin' " και ήξερες πως το σκέφτηκε κι αυτός). Και μπορεί να έχεις τόσο καιρό να δεις έναν γνωστό σου, που μεταξύ διαδοχικών συναντήσεων να ήσασταν και οι δύο εντελώς άλλοι άνθρωποι και εννοώ ΕΝΤΕΛΩΣ.
Και μπορεί οι άνθρωποι που ήσασταν πριν να χαιρετιόντουσαν απλά στον δρόμο ή να κάνανε κάποτε μια τράκα τσιγάρο. Αλλά τώρα απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου, χαιρετιούνται πάλι στον δρόμο αλλά πολύ πιο ένοχα από πριν, κι ο ένας απ' τους δύο έχει κόψει το κάπνισμα - ή έτσι λέει, γιατί τράκες σου κάνει. Αλλά καλά να πάθεις, γιατί θυμάσαι εκείνη τη μέρα σ' εκείνο το άλλο μπαράκι; Δεν ήταν καν τα χαρτάκια που ήθελες αλλά του τα πήρες γιατί δεν είχες άλλα. Σοβαρά τώρα, γιατί θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες; Όλα αυτά ήταν τελείως ανούσια μέχρι να κάτσουμε να τα σκεφτούμε, ποιος να το 'λεγε πόσες πληροφορίες κρατάει ένα μυαλό και για πόσο καιρό. Χα και τώρα θυμήθηκα εκείνη τη συζήτηση για την τρομερή μου μνήμη, οπότε ορίστε, δε θα 'πρεπε κανείς να εκπλήσσεται που τα θυμάμαι όλα αυτά.
Ναι και που λες, ουισκάκια και τζαζ και ροκ και βλέμματα τρομερά ένοχα, χωρίς λόγο -ακόμα- και χαμόγελα τρομερά ένοχα και οι αποστάσεις να περιγράφονται από γνησίως φθίνουσες συναρτήσεις και να σκέφτεσαι όλο και λιγότερο τα μαθηματικά και πολύ περισσότερο τη χημεία και εκείνη τη μέρα στη βιβλιοθήκη, κι έπειτα να συμφωνείτε πως ναι, για όλα φταίει εκείνη η μέρα στη βιβλιοθήκη. Γιατί ήταν η μέρα που καταλάβαμε πως είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι απ' όταν γνωριστήκαμε -όχι πως όταν γνωριστήκαμε ήμασταν κακοί άνθρωποι, αλλά τι να εξηγώ τώρα.
Και που λες, οι μέρες και οι ώρες περνάνε, πολύ λιγότερο ρομαντικά απ' όσο περιγράφω, μην επαναλαμβανόμαστε, και μπορούν κάλλιστα να περιγραφούν απ' το λογοπαίγνιο του από κάτω ποστ. Όμως αυτό ακριβώς θέλω να πω. Πως ίσως πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε πως θα γίνουμε πρωταγωνίστριες σε ταινίες. Ή μάλλον όχι. Αυτό ας το πιστεύουμε. Αλλά μπορούμε να σταματήσουμε να πιστεύουμε πως πρέπει όλα να είναι κινηματογραφικά ή λογοτεχνικά. Γιατί εγώ ας πούμε αυτή τη στιγμή δεν περνάω μέρες εκστατικά ευτυχισμένες. Περνάω όμως μέρες εκστατικές. Κι αυτό με κάνει ευτυχισμένη. Κι αυτό αρκεί.
Χμ, άκυρο, προσπάθησα με σκόρπιες λέξεις αλλά δε μου βγαίνει, είμαι περιγραφικός τύπος αφού, το λοιπόν θα περιγράψω.
Ένα τέλειο μπαράκι, που είναι να απορείς πώς δεν το 'χουμε βαρεθεί τόσα χρόνια. Να περνάνε οι μέρες και να είμαστε κάθε βράδυ εκεί και να λέμε "ε όχι κι απόψε" και να πηγαίνουμε αλλού και να περνάει λίγο η ώρα κι ύστερα να λέμε "δεν πάμε εκεί;" και να μπαίνουμε μέσα και να βγάζουμε τα μπουφάν μας, να πιάνουμε το κομμάτι της μπάρας που μας αναλογεί, να στρίβουμε το πρώτο τσιγάρο και να λέμε "ουφ. σαν στο σπίτι μας".
Στο σπίτι μας που λες συμβαίνουν διάφορα ωραία πράγματα. Μα τι ωραία πράγματα.
Στο σπίτι σου καμιά φορά μπορεί να πετύχεις κάποιον παλιό γνωστό που ίσως όταν τον γνώρισες να σκέφτηκες "ΘΕΕ ΜΟΥ πόσο όμορφος" αλλά ποτέ να μη σου απασχόλησε ξανά το μυαλό (εκτός ίσως από κείνη τη μέρα που τον είδες στο δρόμο για τη βιβλιοθήκη, ίσως τότε -σίγουρα τότε- ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκες "how you doin' " και ήξερες πως το σκέφτηκε κι αυτός). Και μπορεί να έχεις τόσο καιρό να δεις έναν γνωστό σου, που μεταξύ διαδοχικών συναντήσεων να ήσασταν και οι δύο εντελώς άλλοι άνθρωποι και εννοώ ΕΝΤΕΛΩΣ.
Και μπορεί οι άνθρωποι που ήσασταν πριν να χαιρετιόντουσαν απλά στον δρόμο ή να κάνανε κάποτε μια τράκα τσιγάρο. Αλλά τώρα απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου, χαιρετιούνται πάλι στον δρόμο αλλά πολύ πιο ένοχα από πριν, κι ο ένας απ' τους δύο έχει κόψει το κάπνισμα - ή έτσι λέει, γιατί τράκες σου κάνει. Αλλά καλά να πάθεις, γιατί θυμάσαι εκείνη τη μέρα σ' εκείνο το άλλο μπαράκι; Δεν ήταν καν τα χαρτάκια που ήθελες αλλά του τα πήρες γιατί δεν είχες άλλα. Σοβαρά τώρα, γιατί θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες; Όλα αυτά ήταν τελείως ανούσια μέχρι να κάτσουμε να τα σκεφτούμε, ποιος να το 'λεγε πόσες πληροφορίες κρατάει ένα μυαλό και για πόσο καιρό. Χα και τώρα θυμήθηκα εκείνη τη συζήτηση για την τρομερή μου μνήμη, οπότε ορίστε, δε θα 'πρεπε κανείς να εκπλήσσεται που τα θυμάμαι όλα αυτά.
Ναι και που λες, ουισκάκια και τζαζ και ροκ και βλέμματα τρομερά ένοχα, χωρίς λόγο -ακόμα- και χαμόγελα τρομερά ένοχα και οι αποστάσεις να περιγράφονται από γνησίως φθίνουσες συναρτήσεις και να σκέφτεσαι όλο και λιγότερο τα μαθηματικά και πολύ περισσότερο τη χημεία και εκείνη τη μέρα στη βιβλιοθήκη, κι έπειτα να συμφωνείτε πως ναι, για όλα φταίει εκείνη η μέρα στη βιβλιοθήκη. Γιατί ήταν η μέρα που καταλάβαμε πως είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι απ' όταν γνωριστήκαμε -όχι πως όταν γνωριστήκαμε ήμασταν κακοί άνθρωποι, αλλά τι να εξηγώ τώρα.
Και που λες, οι μέρες και οι ώρες περνάνε, πολύ λιγότερο ρομαντικά απ' όσο περιγράφω, μην επαναλαμβανόμαστε, και μπορούν κάλλιστα να περιγραφούν απ' το λογοπαίγνιο του από κάτω ποστ. Όμως αυτό ακριβώς θέλω να πω. Πως ίσως πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε πως θα γίνουμε πρωταγωνίστριες σε ταινίες. Ή μάλλον όχι. Αυτό ας το πιστεύουμε. Αλλά μπορούμε να σταματήσουμε να πιστεύουμε πως πρέπει όλα να είναι κινηματογραφικά ή λογοτεχνικά. Γιατί εγώ ας πούμε αυτή τη στιγμή δεν περνάω μέρες εκστατικά ευτυχισμένες. Περνάω όμως μέρες εκστατικές. Κι αυτό με κάνει ευτυχισμένη. Κι αυτό αρκεί.
Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015
τα όνειρα της Κυριακής
Μ' αρέσουν πολύ οι Κυριακές, μπορεί να είναι και η αγαπημένη μου μέρα. Αν το έλεγα αυτό στον εαυτό μου όταν πήγαινα σχολείο θα αδυνατούσε να καταλάβει. Δε θα μπω όμως στη διαδικασία να συγκρίνω τις Κυριακές μου, μού αρκεί που μου αρέσουν οι Κυριακές.
Είναι 22 Νοεμβρίου κι εγώ κάθομαι με ανοιχτό το παράθυρο, με λούζει ο ήλιος, πίνω καφέ, ακούω ραδιόφωνο και καμιά φορά κλείνω για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια και σκέφτομαι στιγμές από τις μέρες που πέρασαν και δαγκώνω τα χείλια μου. Ύστερα πίνω άλλη μία γουλιά καφέ και χαμογελάω κοιτώντας το πάτωμα λες και πρέπει να αποφύγω κάποιο αδιάκριτο βλέμμα κι είμαι σχεδόν σίγουρη πως κοκκινίζω.
Όμως σ' αυτό το σημείο να διευκρινίσω κάτι: σχεδόν τίποτα δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο το περιγράφω. Γιατί αυτό είναι το ταλέντο μου: να περιγράφω όμορφα τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Και δεν πειράζει. Δεν παραπλανώ τον εαυτό μου, ο εαυτός μου ξέρει πολύ καλά πώς έχουν τα πράγματα και τολμά να πει πως αυτή τη στιγμή είναι πολύ χαρούμενος και πως για τις επόμενες στιγμές δεν έχει και πολλή σημασία γιατί δεν μπορεί να ξεχάσει κι αυτό τον άτιμο στίχο του άτιμου του Λειβαδίτη που λέει πως πάντα προτίμησε να καταστραφεί παρά να φύγει ανειδοποίητος, γιατί ξέρετε κάτι; Καταστροφές αντέχω. Δεν αντέχω όμως να αναρωτιέμαι και να μη μαθαίνω.
Λοιπόν, το θέμα είναι, πως δεν είναι μια Κυριακή ρομαντική, και πως Κυριακή ρομαντική δε θυμάμαι κι εγώ από πότε έχω να ζήσω. Είναι όμως μια Κυριακή όμορφη, και Κυριακή άσχημη δε θυμάμαι από πότε έχω να ζήσω. Μ' αρέσει η καθημερινότητα και τα σαββατοκύριακά μου. Κι ίσως όλα αυτά να τα γράφω εδώ για να μην τα γράψω κάπου αλλού, κάπου όπου μπαίνει και παραλήπτης. Ίσως κάποια στιγμή, αλλά όχι ακόμα. Αν λοιπόν δεν είχα βάλει στον εαυτό μου όρια και χρονοδιάγραμμα, θα έγραφα μάλλον κάτι τέτοιο ωραίο.
Είναι 22 Νοεμβρίου κι εγώ κάθομαι με ανοιχτό το παράθυρο, με λούζει ο ήλιος, πίνω καφέ, ακούω ραδιόφωνο και καμιά φορά κλείνω για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια και σκέφτομαι στιγμές από τις μέρες που πέρασαν και δαγκώνω τα χείλια μου. Ύστερα πίνω άλλη μία γουλιά καφέ και χαμογελάω κοιτώντας το πάτωμα λες και πρέπει να αποφύγω κάποιο αδιάκριτο βλέμμα κι είμαι σχεδόν σίγουρη πως κοκκινίζω.
Όμως σ' αυτό το σημείο να διευκρινίσω κάτι: σχεδόν τίποτα δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο το περιγράφω. Γιατί αυτό είναι το ταλέντο μου: να περιγράφω όμορφα τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Και δεν πειράζει. Δεν παραπλανώ τον εαυτό μου, ο εαυτός μου ξέρει πολύ καλά πώς έχουν τα πράγματα και τολμά να πει πως αυτή τη στιγμή είναι πολύ χαρούμενος και πως για τις επόμενες στιγμές δεν έχει και πολλή σημασία γιατί δεν μπορεί να ξεχάσει κι αυτό τον άτιμο στίχο του άτιμου του Λειβαδίτη που λέει πως πάντα προτίμησε να καταστραφεί παρά να φύγει ανειδοποίητος, γιατί ξέρετε κάτι; Καταστροφές αντέχω. Δεν αντέχω όμως να αναρωτιέμαι και να μη μαθαίνω.
Λοιπόν, το θέμα είναι, πως δεν είναι μια Κυριακή ρομαντική, και πως Κυριακή ρομαντική δε θυμάμαι κι εγώ από πότε έχω να ζήσω. Είναι όμως μια Κυριακή όμορφη, και Κυριακή άσχημη δε θυμάμαι από πότε έχω να ζήσω. Μ' αρέσει η καθημερινότητα και τα σαββατοκύριακά μου. Κι ίσως όλα αυτά να τα γράφω εδώ για να μην τα γράψω κάπου αλλού, κάπου όπου μπαίνει και παραλήπτης. Ίσως κάποια στιγμή, αλλά όχι ακόμα. Αν λοιπόν δεν είχα βάλει στον εαυτό μου όρια και χρονοδιάγραμμα, θα έγραφα μάλλον κάτι τέτοιο ωραίο.
Κι ύστερα εκείνος θα μου 'λεγε ότι είμαι γαμάτη, γιατί απ' ό,τι κατάλαβα αυτό λέει κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου και μιλάω, εγώ θα του 'λεγα "το ξέρω" και εκείνος θα γελούσε. Μετά ίσως πίναμε ένα ουίσκυ ακόμα, και πιο μετά ποιος ξέρει.
Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015
drop dead beautiful
- Σου έχουν πει ποτέ όχι;
- Όχι.
Έχω κι άλλους καθόλου φανταστικούς διαλόγους αλλά αυτολογοκρίνομαι.
Πάντως να ένα πλήρως περιγραφικό τραγουδάκι
ΥΓ πριν από όχι πολυ καιρό, το τραγούδι της Duffy που περιέγραφε την κατάστασή μου ήταν το stepping stone. θεέ μου, τι ευχάριστη αλλαγή!
- Όχι.
Έχω κι άλλους καθόλου φανταστικούς διαλόγους αλλά αυτολογοκρίνομαι.
Πάντως να ένα πλήρως περιγραφικό τραγουδάκι
ΥΓ πριν από όχι πολυ καιρό, το τραγούδι της Duffy που περιέγραφε την κατάστασή μου ήταν το stepping stone. θεέ μου, τι ευχάριστη αλλαγή!
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015
ανατινάζεται το φως
Μωρέ το θέμα ξέρεις ποιο είναι;
Το θέμα είναι οι doors και τα ξύλινα σπαθιά και το γεγονός πως δεν ξέρουν πολλοί άνθρωποι όλα τα τραγούδια τους απέξω.
Αυτό είναι το θέμα.
Το θέμα είναι οι doors και τα ξύλινα σπαθιά και το γεγονός πως δεν ξέρουν πολλοί άνθρωποι όλα τα τραγούδια τους απέξω.
Αυτό είναι το θέμα.
Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015
I think we should run
So we lay in the dark,
Cause we've got nothing to say.
Just the beating of hearts,
Like two drums in the grey.
I don't know what we're doing,
I don't know what we've done.
But the fire is coming,
So I think we should run.
Cause we've got nothing to say.
Just the beating of hearts,
Like two drums in the grey.
I don't know what we're doing,
I don't know what we've done.
But the fire is coming,
So I think we should run.
Will you stay with me my love
For another day
Cause I don't want to be alone,
When I'm in this state.
αυτή εδώ η λίστα είναι η τελευταία μου αγάπη.For another day
Cause I don't want to be alone,
When I'm in this state.
Γενικά δεν έχω πολλά να πω αυτό τον καιρό.
Κυρίως επειδή έχω πάρα πολλά να πω.
Αλλά είναι κάπως χμμ μυστικά, όπως είναι και το τραγούδι αν το προσέξεις.
Οπότε λέω πολλά σε λίγους ενώ θα 'θελα να πω λίγα στους πάντες.
Δεν πειράζει.
Ακούω μουσική.
Ακούω συνέχεια μουσική.
Είχα χρόνια ν' ακούσω μουσική περπατώντας, προτιμούσα ν'ακούω τον ήχο της πόλης. Όχι τους ήχους,τον ήχο.Ένιωθα σαν η πόλη να'ναι ένας άνθρωπος που κάτι έχει να μου πει και πως αν βάλω ακουστικά και διαλέξω τι θέλω ν'ακούσω τότε δεν την αφήνω να επικοινωνήσει μαζί μου. Αλλά τελευταία βάζω τ'ακουστικά και δεν την αφήνω να επικοινωνήσει μαζί μου,επί τούτου. Λες κι αν μου μιλήσει θα με γεμίσει με έγνοιες περιττές. Νομίζω πως προσπαθώ να χωρίσω σταδιακά μαζί της για να μην πονάει περισσότερο μετά. Ξέρεις,να μπορώ να "μη συγκρατώ τη φωνή της".
Ψέματα λέω, αυτή την εκλογίκευση τώρα τη σκέφτηκα, είμαι ετοιμόλογη ακόμα και με τον εαυτό μου -ευτυχώς είμαι και μαζί σου κι ίσως αυτό κάπου ωραία να μας πάει.
Η αλήθεια είναι πως μουσική περπατώντας ακούω μόνο όταν δεν είμαι καλά, όταν προτιμώ να ακούσω μουσική απ' το να ακούσω το κεφάλι μου ή όταν για ν' ακούσω το κεφάλι μου χρειάζομαι συγκεκριμένο σάουντρακ.
Η αλήθεια είναι πως το κεφάλι μου μιλάει πολύ κι η καρδούλα μου μιλάει περισσότερο κι εσύ τα λες όλα μετρημένα και καλά κάνεις γιατί -cut.
Είμαι ετοιμόλογη που λες κι αυτό ίσως κάπου βγάλει γιατί είπες πως χρειάζεσαι κάποιον να σε βάζει στη θέση σου και ξέρεις, είμαι η καλύτερη γι αυτή τη δουλειά. Γιατί είσαι κι εσύ ο καλύτερος για την αντίστοιχη.
Γιατί είπα τόσα.
Δεν έπρεπε να πω τόσα.
Κυρίως επειδή έχω πάρα πολλά να πω.
Αλλά είναι κάπως χμμ μυστικά, όπως είναι και το τραγούδι αν το προσέξεις.
Οπότε λέω πολλά σε λίγους ενώ θα 'θελα να πω λίγα στους πάντες.
Δεν πειράζει.
Ακούω μουσική.
Ακούω συνέχεια μουσική.
Είχα χρόνια ν' ακούσω μουσική περπατώντας, προτιμούσα ν'ακούω τον ήχο της πόλης. Όχι τους ήχους,τον ήχο.Ένιωθα σαν η πόλη να'ναι ένας άνθρωπος που κάτι έχει να μου πει και πως αν βάλω ακουστικά και διαλέξω τι θέλω ν'ακούσω τότε δεν την αφήνω να επικοινωνήσει μαζί μου. Αλλά τελευταία βάζω τ'ακουστικά και δεν την αφήνω να επικοινωνήσει μαζί μου,επί τούτου. Λες κι αν μου μιλήσει θα με γεμίσει με έγνοιες περιττές. Νομίζω πως προσπαθώ να χωρίσω σταδιακά μαζί της για να μην πονάει περισσότερο μετά. Ξέρεις,να μπορώ να "μη συγκρατώ τη φωνή της".
Ψέματα λέω, αυτή την εκλογίκευση τώρα τη σκέφτηκα, είμαι ετοιμόλογη ακόμα και με τον εαυτό μου -ευτυχώς είμαι και μαζί σου κι ίσως αυτό κάπου ωραία να μας πάει.
Η αλήθεια είναι πως μουσική περπατώντας ακούω μόνο όταν δεν είμαι καλά, όταν προτιμώ να ακούσω μουσική απ' το να ακούσω το κεφάλι μου ή όταν για ν' ακούσω το κεφάλι μου χρειάζομαι συγκεκριμένο σάουντρακ.
Η αλήθεια είναι πως το κεφάλι μου μιλάει πολύ κι η καρδούλα μου μιλάει περισσότερο κι εσύ τα λες όλα μετρημένα και καλά κάνεις γιατί -cut.
Είμαι ετοιμόλογη που λες κι αυτό ίσως κάπου βγάλει γιατί είπες πως χρειάζεσαι κάποιον να σε βάζει στη θέση σου και ξέρεις, είμαι η καλύτερη γι αυτή τη δουλειά. Γιατί είσαι κι εσύ ο καλύτερος για την αντίστοιχη.
Γιατί είπα τόσα.
Δεν έπρεπε να πω τόσα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)