παυσίπονα για τους πονοκεφάλους

Πάντα θεωρούσα λάθος το να λες ψέματα σε γιατρούς.
Οι γιατροί πρέπει να έχουν όλες τις πληροφορίες
- άλλοτε για το δικό σου καλό και άλλοτε για του άλλου.
Συχνά και για των δύο.

Έτσι όταν πήγα σήμερα για εθελοντική αιμοδοσία, ήμουν - όπως πάντα -
απολύτως ειλικρινής.

Είπα για την αλλεργική ρινίτιδα.
Είπα ότι διανυκτέρευσα εκτός μέσα στις τελευταίες 30 μέρες.
Είπα πότε ακριβώς έκανα το τατού.
Είπα για τα αντικαταθλιπτικά.

Ρώτησαν την ανώτερή τους και ήταν ανένδοτη
"Δεν το συζητάει καν. Για να προστατεύσει την ίδια".
Δε με άφησαν να δώσω αίμα, όχι επειδή το αίμα μου δεν πρέπει κάποιος να το πάρει.
Γιατί φοβήθηκαν να με αφήσουν να το δώσω.
Γιατί θέλουν να είσαι καλά όταν δίνεις αίμα.
Δεν τις κατηγορώ, καλά κάνουν και είναι αυστηρές με την αιμοδοσία.
Ήταν πολύ γλυκές, μου είπαν "μπορείς να έρθεις ένα μήνα αφού τα σταματήσεις. Θα σε περιμένουμε".
Ήθελα να κλάψω με λυγμούς αλλά περίμενα να φύγω γιατί αλλιώς είναι να κλαίει οποιοσδήποτε, οπουδήποτε
και αλλιώς είναι να κλαίει μια καταθλιπτική σε ένα νοσοκομείο.

Δεν είμαι καταθλιπτική, δε μου βάζω εγώ τον τίτλο.
Αλλά αυτό το συμπέρασμα βγαίνει όταν στην ερώτηση "παίρνετε φάρμακα;"
απαντάς "αντικαταθλιπτικά".

Ένιωσα άχρηστη στην κοινωνία.
Ένιωσα σα να θέλω να τρέξω και να έχω δεμένα πόδια.

Η μαμά ρώτησε πώς και γύρισα τόσο γρήγορα.
Είπα πως δε με άφησαν να δώσω
γιατί είχα πάρει παυσίπονο χτες για τον πονοκέφαλο