Δεν ήταν καλή μέρα, μέχρι μια στιγμή.
Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να μαζέψω τον εαυτό μου
και να κάνω ό,τι πρέπει να κάνω για να είμαι καλά.
Και το έκανα.
Πήγα στο μαγαζί που με συγκεντρώνει περισσότερο απ' όλα τα μέρη όπου έχω διαβάσει.
Έπιασα το τραπέζι μου, ήπια το τσάι μου, διάβασα.
Ένιωθα ότι κατανοούσα σε βάθος το αντικείμενο,
μου έλυνα τις απορίες.
Ήμουν ευχαριστημένη.
Με επιβράβευσα με μια μπύρα και δύο σφηνάκια ουίσκυ.
Έκανα και το λεγόμενο socializing.
Κι ύστερα μάζεψα πάλι τον εαυτό μου και τον έφερα σπίτι.
Μου έφτιαξα τσάι και έβαλα μουσική.
Η μέρα δεν είναι πλέον ανυπόφορη— η μέρα πέρασε.
Οι σκέψεις όμως και τα συναισθήματά μου αυτή την ώρα
είναι τόσο ανυπόφορα.
Ίσως να θέλω να κλάψω, ίσως να ανακουφιστώ έτσι.
Αλλά δε μου έρχεται.
Μου έρχεται δηλαδή αλλά μου φεύγει μετά.
Πολύ συχνά έχω σκεφτεί πως το να σου κόβεται στη μέση
το φτέρνισμα, το χασμουρητό ή ο οργασμός
είναι εξίσου ενοχλητικό.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα το να σου κόβεται το κλάμα.
Ούτε αυτή τη χάρη δεν μπορώ να μου κάνω.
Πώς στο διάολο γίνεται να νιώθω ένα τόσο μεγάλο κενό;
Τόσες εξισώσεις κι αυτό δεν το 'χω λύσει.
* https://www.youtube.com/watch?v=g26ed_ujqcM&list=PLc6rpVN_-jeiLpCCqc1oBpMn-FDvzddp6&index=3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου