Στην αρχή το έβρισκα κάπως χαζό να βγάζεις τη φωτογραφική μηχανή στα καλά καθούμενα
και να μου λες να γελάσω.
Αλλά χτες μου έστειλες μία από αυτές.
Καθόμουν σε ένα σκαμπό, είχα απλώσει τα πόδια σταυροπόδι σε ένα άλλο σκαμπό,
ακουμπούσα την πλάτη στον τοίχο.
Φορούσα το αγαπημένο μου κρεμαστό και κρατούσα ένα τσιγάρο κάμελ.
Και γελούσα πολύ.
Είχαμε πάει σε ένα λάιβ που δεν ακούσαμε ποτέ.
Φύγαμε πριν καν αρχίσει.
Άρχισε να μαζεύεται κόσμος κι άρχισε να με ενοχλεί αυτό και να με πνίγει.
Ύστερα άρχισα να δακρύζω.
Είπες να φύγουμε, δε σε πείραζε.
Ύστερα άρχισα να κλαίω με λυγμούς και να μη σταματάω,
όπως συχνά πάθαινα εκείνη την περίοδο.
Όμως μ' αυτή τη μανία σου να τραβάς φωτογραφίες,
κατάφερες να έχω από εκείνη τη μέρα μια γελαστή εικόνα μου.
Μα πώς το κατάφερες αυτό;
Σ' ευχαριστώ γι αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου