Είδα το fleabag που είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν προβληθεί ποτέ.
Αρχίζω να πιστεύω πως όλοι έτσι νιώθουν στην ηλικία μας.
Δεν είμαι μόνο εγώ, δεν είναι μόνο οι φίλοι μου.
Δεν είναι επειδή κάτι πάει στραβά μ' εμάς, ούτε επειδή τους χώρισαν οι γκόμενες.
Είναι που όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο δύσκολο είναι να είσαι αισιόδοξος.
Μπορεί να το παίζω έτσι όποτε βρίσκομαι σε τέτοιες συζητήσεις,
να λέω γεμάτη σιγουριά πως
"εννοείται πως θα βρούμε κάποιον να μας ταιριάζει τέλεια,
γιατί να μην βρούμε;"
κι άλλα ακόμα πιο αισιόδοξα του στυλ
"δεν υπάρχει μόνο ένας τέλειος άνθρωπος για καθέναν μας, υπάρχουν περισσότεροι"
κι ίσως να τα πίστευα κάποτε,
ίσως και τώρα να τα πιστεύω.
Δε θεωρώ το χάπυ έντινγκ αδύνατο.
Το θεωρώ όμως όλο και πιο απίθανο.
Κι είμαστε όλο και πιο επιλεκτικές και καλά κάνουμε δηλαδή.
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ξέρουμε όμως τι δε θέλουμε.
Κι είμαστε όλοι τόσο μα τόσο μόνοι.
Και σήμερα είναι μια τόσο γκρι μέρα.
Και μ' αρέσουν τόσο οι γκρι μέρες.
Θέλω απλά έναν άνθρωπο να του διηγιέμαι τις μέρες μου.
Έναν άνθρωπο να θέλω να του διηγιέμαι τις μέρες μου
και να ακούω για τις δικιές του
και να 'ναι το γκρι το πιο όμορφο χρώμα.
Και να σταματήσω πλέον να νιώθω τόσο
μα τόσο μόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου