painkiller

Μαθαίνω πολλά τον τελευταίο καιρό. Μαθαίνω συναρτήσεις στο εξέλ που δεν ήξερα καν ότι το εξέλ καταλαβαίνει συναρτήσεις, αλλά τι νόμιζα δηλαδή; ότι I am the smart and excell is the stupid? Πλέον όταν έχει λάθος ο κώδικας το βρίσκουμε με τη μία, ενώ στην αρχή μπορεί να μας έπαιρνε και πάνω από ώρα και οι μεταπτυχιακοί που έρχονται στο εργαστήριο για να δουλέψουν εργασίες μας ρωτάνε ό,τι απορίες έχουνε κι αυτό είναι πολύ ικανοποιητικό τολμώ να πω.

Τι άλλο μαθαίνω,να δεις;
Σκέφτομαι διάφορα που θα μπορούσαν να είναι one line ηλίθια ανέκδοτα όπως πχ "- πώς λένε αυτό που βγαίνεις πάντα εσύ και καμιά δεκαριά αγόρια; - Πολυτεχνείο" αλλά δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση στο "πώς λένε αυτό που το στενότερο παντελόνι σου σού πέφτει κι έχεις αρχίσει να φοράς αυτά απ' το γυμνάσιο;", δεν είμαι σίγουρη αν η απάντηση είναι "διπλωματική" ή απλά "ΣΚΑΤΑ ΦΑΣΗ".

Δε μ' αρέσει καθόλου αυτή η φάση, όχι απλά επειδή δεν είμαι εγώ καλά, επειδή κανένας δε μοιάζει να είναι καλά. Θυμάμαι τότε που έλεγα ότι νιώθω σα να 'χει ρίξει μια βροχή με πολύ χοντρές ψιχάλες και οι ψιχάλες ήταν άσχημα συναισθήματα και γίναμε όλοι μούσκεμα. Αλλά ρε η βροχή κάποια στιγμή στεγνώνει, εμείς ακόμα χάλια είμαστε. Και δε φταίει προφανώς ο κυριολεκτικός καιρός γιατί κυριολεκτικά στεγνοί είμαστε και σήμερα είχε έναν ήλιο ΝΑ κι ήμουν στο εργαστήριο κι έκανα παλιοεξέλ και δε με πείραζε γιατί έμπαινε ήλιος απ' το παράθυρο κι ήταν η στιγμή της μέρας που ήμουν χαρούμενη. Η στιγμή. Ενικός αριθμός. 

Στη γενική περίπτωση είναι ενικός ο αριθμός των κακών στιγμών κι όλες οι υπόλοιπες είναι πανευτυχείς, υπέροχες, απλές στιγμές, κι ίσως και τώρα να ' ναι έτσι αλλά και μόνο που δεν έχω τη διάθεση να μεταφράσω τη μέρα αισιόδοξα, ε, αυτό κάτι σημαίνει.

Στη γενική περίπτωση επίσης δε μου δημιουργούσαν θλίψη ή τσατίλα οι πρωτοχρονιές, οι πρωτοχρονιές ήταν απλά άλλη μια μέρα, αλλά τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι "άι στο διάολο η κωλοχρονιά, να φύγει να μην ξανάρθει" και σήμερα αναρωτιόμουν αν αυτό είναι κάτι που παθαίνει ο κόσμος μεγαλώνοντας, και δε θέλω να είναι έτσι τα πράγματα γιατί εγώ ήμουν πάντα αισιόδοξο παιδί και δε γίνεται τώρα να συμβιβαστώ με την ιδέα του κάθε πέρσι και καλύτερα.

Αλλά είναι που η χρονιά πέρασε υπερβολικά γρήγορα και τίποτα δεν είχε καλή κατάληξη, κι ό,τι είχε καλή εξέλιξη κόπηκε στη μέση και τίποτα όμορφο δεν έχει ολοκληρωθεί γιατί βασικά τίποτα απολύτως όμορφο δεν υπήρξε, μόνο κάποια προσωρινά παυσίπονα και δε γίνεται δουλειά με παυσίπονα. Γίνεται δηλαδή, το διαπιστώνω κάθε μήνα, αλλά σαν την αίσθηση του να μη χρειάζεσαι πλέον παναντόλ έξτρα αναβράζον επειδή το ζόρι πέρασε, δεν έχει.

Τόσες μέρες αναρωτιέμαι τι θέλω απ' τη ζωή μου και νιώθω πως μου φταίνει όλα, γιατί τίποτα δε μ' αρέσει πια πολύ, αλλά να, ορίστε, το βρήκα: θέλω να περάσει το ζόρι και να μη θέλω πια παυσίπονα. Αυτό θέλω.

100% αληθινός διάλογος

- Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;
- Jameson με φυστίκι.

sex & hugs & rock 'n' roll

Θέλω συνέχεια να γράφω.
Αλλά αυτό που γράφω είναι κάτι research report και κάτι τέτοια, στα οποία πρέπει να αλλάζω τη στοίχιση για να μην είναι λογοτεχνική, να είναι επιστημονική, δηλαδή ίσια δεξιά κι αριστερά, κι αυτό το κουμπάκι κάθε φορά που το πατάω στο word με πονάει λίγο αλλά μετά κάνω scroll up and down και το βλέπω τι ωραίο κι ομοιόμορφο είναι και το 'χω γράψει εγώ και λέω εντάξει, χαλάλι η ξενέρωτη στοίχιση.

Δεν είμαι καλά.
Νιώθω περισσότερο κουρασμένη και περισσότερο μόνη απ' όσο αντέχω.
Κι έρχονται τα χριστούγεννα, που είναι οι μέρες που you are meant to feel good κι εγώ δε νομίζω να νιώθω καλά, δε νομίζω καν να ξεκουραστώ, ίσως ξεκουραστώ τον Μάρτιο.

Έχω αρχίσει να βλέπω τον τύπο στον ύπνο μου, τα πρώτα δύο όνειρα δε με πείραξαν, ήταν αρκετά ρεαλιστικά ή απόμακρα αν θες -γιατί κι εγώ εξάλλου ρεαλιστική κι απόμακρη προσπαθώ να είμαι- αλλά το τρίτο με ξέσκισε κι ίσως καταράστηκε ολόκληρη την Κυριακή μου. Δεν ήταν καλή Κυριακή, δεν ένιωθα όμορφα κι ανέμελα όπως νιώθω συνήθως τις Κυριακές, και το γεγονός πως τον είδα στον ύπνο μου να ξυπνάμε αγκαλιά και να με ρωτάει αν κρυώνω ίσως έπαιξε το ρόλο του. Σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του.

Δεν είμαι ερωτευμένη, δεν τον ξέρω τόσο καλά και δεν τον έχω συνηθίσει -επειδή δε με αφήνει και καλά μου κάνει γιατί αν με άφηνε δε θα τον άφηνα εγώ.
Σήμερα ένας φίλος μού είπε πως έχω δεσμευσοφοβία και να το πάρω αλλιώς γιατί όλα τα προβλήματα είναι μες στο μυαλό μου κι έχει δίκιο στο δεύτερο σκέλος, δεν έχει δίκιο όμως στο πρώτο.

Δεν έχω δεσμευσοφοβία, απλά για να αφοσιωθώ πρέπει να μ' εντυπωσιάσεις και δεν είναι πως δε μ' εντυπωσιάζουν άνθρωποι, απλά μ' εντυπωσιάζουν οι λάθος άνθρωποι -όπως αυτός ο άκρως ερωτεύσιμος τύπος- και γι αυτό οσονούπω θα με μαζεύουν πάλι απ' τα πατώματα αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί να καταλάβω πως τα μεγαλοποιώ τα πράγματα χωρίς λόγο, πως ο τύπος δεν είναι σημαντικός, είναι απλά όμορφος και πως δεν έχει τίποτα να μου δώσει πέρα απ' αυτά που μου 'χει δώσει ήδη και πως ανάγκη δεν τον έχω.

Πράγματι, δεν τον έχω ανάγκη, όχι αυτόν.
Έχω ανάγκη όμως κάποιον να κοιμόμαστε αγκαλιά και να με ρωτάει αν κρυώνω.
Και στον τύπο δίνω μεγαλύτερη σημασία απ' όση ίσως του αναλογεί για τον απλό λόγο πως δεν έχω τίποτα άλλο όμορφο να σκέφτομαι πέρα απ' αυτές τις λίγες ώρες που έχουμε περάσει μαζί και που ήταν πανέμορφες και απροσδόκητα τρυφερές.

Δεν ξέρω λοιπόν αν θέλω αυτόν συγκεκριμένα.
Όμως τώρα αυτός μου έτυχε.
Κι έχω ανάγκη μια γαμημένη αγκαλιά και λίγη αγάπη.

Αντ' αυτού πίνω ουίσκια κι ακούω μπλουζ και σκέφτομαι πως φάση είναι και θα περάσει και πάλι δε θα 'χω ανάγκη κανέναν, γιατί ποτέ δεν είχα, αλλά ρε φίλε δεν έχει σημασία τι χρειάζεσαι μόνο, έχει σημασία και τι θες.

Κι εγώ αυτή τη στιγμή θέλω μεν ν' ακούω μπλουζ μόνη στο σπίτι αλλά θέλω και να κοιμάμαι με τον τύπο αγκαλιά και να ξυπνάμε μαζί.

Φακ.

mommy dearest

Σήμερα έβαλα τα κλάματα περίπου 5 φόρες, τις 4 από τις οποίες ήμουν μόνη μου.Έβαλα τα κλάματα γιατί ήθελα αγκαλιά.Βασικά νομίζω πως θέλω τη μαμά μου.

Αυτόν τον καιρό δεν έχω χρόνο και κουράγιο να μιλάμε όσο θα ήθελα και νιώθω πως δεν ξέρει τίποτα απ' όσα συμβαίνουν στη ζωή μου κι οκ μπορεί να μην της τα έλεγα όλα, θα της έλεγα όμως κάποια και δε μ' αρέσει που δεν τα συζητάμε εκτενώς κάθε βράδυ στο τηλέφωνο.

Θέλω τη μαμά μου, θέλω να της μιλήσω και να με πάρει αγκαλιά και να κλαίω στην αγκαλιά της γιατί η μαμά είναι πολύ συγκινητικός άνθρωπος και οι αγκαλιές είναι πολύ συγκινητικές κι εγώ σήμερα δε νιώθω καλά και θέλω να κλαίω και θέλω τη μαμά μου.

Το καλό είναι πως την 4η φορά που με πήραν τα ζουμιά με πήρε ένας φίλος και μου είπε "έχουμε χταποδάκι και ρετσίνα, έλα" και πήγα, κι ήταν εκεί ο μικρούλης που κάνουμε παρέα και το κατάλαβε πως κάτι έχω γιατί κοιτούσα μ' αυτό το βλέμμα και με ρώτησε τι έγινε και του είπα "μπορείς να με πάρεις μια αγκαλιά;" και με πήρε, κι εντάξει μετά κάπως καλύτερα :)

the girl was dangerous

- Πρόσεχε μη σ' ερωτευτεί.
- Μπα, τα καλά παιδιά μ' ερωτεύονται.
- Δεν είναι καλός;
- Δεν είναι παιδί.

self explanatory

24

Τα γενέθλιά μου δεν άρχισαν ακόμα καλά καλά αλλά εγώ σήμερα -ή χτες; χτες- το πρωί ξύπνησα από το θυροτηλέφωνο γιατί ένας φίλος μού έστειλε δώρο με κούριερ κι έφτασε μια μέρα νωρίτερα και ξέχασε να γράψει κάρτα απ' τη βιασύνη του κι όταν τον πήρα να τον ευχαριστήσω, μου είπε "αφού ξέχασα να στα γράψω θα στα πω: ήθελα απλά να ξέρεις πόσο τυχερός νιώθω που σε έχω φίλη", και τώρα είναι αργά το βράδυ κι εγώ γύρισα σπίτι με μια μισοφαγωμένη τούρτα στο χέρι που την κρατούσα σαν δίσκο, γιατί οι μαντράχαλοι με τους οποίους κάνω παρέα είναι και γαμώ τα παιδιά κι επειδή εγώ είμαι και γαμώ τις σερβιτόρες. Και θυμάμαι που χτες βράδυ με ρώτησε ο Ν. πότε ήμουν πιο ευτυχισμένη από ποτέ και δυσκολεύτηκα να απαντήσω αλλά δυσκολεύτηκα γιατί ευτυχισμένη είμαι κάθε μέρα, γιατί με κάτι τέτοια νιώθω ευτυχία και νιώθω ευτυχία και με λιγότερο σημαντικά ακόμα. Είπαμε, Λειβαδίτης: ήταν μια παλιά μου συνήθεια το να χαίρομαι.

people are*

Που λέτε, αυτό το τραγούδι που μου το έμαθε αυτή η τυπάρα έχει τη στιχάρα "δε ζω αλλά περνάω καλά". Το εκστατικά δηλαδή, χωρίς το ευτυχισμένα. Αυτό.

*strange? awesome? why not both? :)

Should've - Could've - Would've

Όλα τα πράγματα μπορούν να γίνουν όπως πρέπει να γίνουν.
Ο τρόπος που επιλέγουμε να παρεκκλίνουμε από αυτό είναι ο χαρακτήρας μας.

εκστατικά σκέτο

Έπαθα πάλι αυτό που θες να γράψεις και δεν μπορείς εκείνη την ώρα και το ξεχνάς και μετά κάπως το ξαναθυμάσαι αλλά όχι απολύτως. Αλλά δε χρειάζεται και απολύτως. Μπορούμε και με σκόρπιες λέξεις.

Χμ, άκυρο, προσπάθησα με σκόρπιες λέξεις αλλά δε μου βγαίνει, είμαι περιγραφικός τύπος αφού, το λοιπόν θα περιγράψω.

Ένα τέλειο μπαράκι, που είναι να απορείς πώς δεν το 'χουμε βαρεθεί τόσα χρόνια. Να περνάνε οι μέρες και να είμαστε κάθε βράδυ εκεί και να λέμε "ε όχι κι απόψε" και να πηγαίνουμε αλλού και να περνάει λίγο η ώρα κι ύστερα να λέμε "δεν πάμε εκεί;" και να μπαίνουμε μέσα και να βγάζουμε τα μπουφάν μας, να πιάνουμε το κομμάτι της μπάρας που μας αναλογεί, να στρίβουμε το πρώτο τσιγάρο και να λέμε "ουφ. σαν στο σπίτι μας".

Στο σπίτι μας που λες συμβαίνουν διάφορα ωραία πράγματα. Μα τι ωραία πράγματα.
Στο σπίτι σου καμιά φορά μπορεί να πετύχεις κάποιον παλιό γνωστό που ίσως όταν τον γνώρισες να σκέφτηκες "ΘΕΕ ΜΟΥ πόσο όμορφος" αλλά ποτέ να μη σου απασχόλησε ξανά το μυαλό (εκτός ίσως από κείνη τη μέρα που τον είδες στο δρόμο για τη βιβλιοθήκη, ίσως τότε -σίγουρα τότε- ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκες "how you doin' " και ήξερες πως το σκέφτηκε κι αυτός). Και μπορεί να έχεις τόσο καιρό να δεις έναν γνωστό σου, που μεταξύ διαδοχικών συναντήσεων να ήσασταν και οι δύο εντελώς άλλοι άνθρωποι και εννοώ ΕΝΤΕΛΩΣ.

Και μπορεί οι άνθρωποι που ήσασταν πριν να χαιρετιόντουσαν απλά στον δρόμο ή να κάνανε κάποτε μια τράκα τσιγάρο. Αλλά τώρα απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου, χαιρετιούνται πάλι στον δρόμο αλλά πολύ πιο ένοχα από πριν, κι ο ένας απ' τους δύο έχει κόψει το κάπνισμα - ή έτσι λέει, γιατί τράκες σου κάνει. Αλλά καλά να πάθεις, γιατί θυμάσαι εκείνη τη μέρα σ' εκείνο το άλλο μπαράκι; Δεν ήταν καν τα χαρτάκια που ήθελες αλλά του τα πήρες γιατί δεν είχες άλλα. Σοβαρά τώρα, γιατί θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες; Όλα αυτά ήταν τελείως ανούσια μέχρι να κάτσουμε να τα σκεφτούμε, ποιος να το 'λεγε πόσες πληροφορίες κρατάει ένα μυαλό και για πόσο καιρό. Χα και τώρα θυμήθηκα εκείνη τη συζήτηση για την τρομερή μου μνήμη, οπότε ορίστε, δε θα 'πρεπε κανείς να εκπλήσσεται που τα θυμάμαι όλα αυτά.

Ναι και που λες, ουισκάκια και τζαζ και ροκ και βλέμματα τρομερά ένοχα, χωρίς λόγο -ακόμα- και χαμόγελα τρομερά ένοχα και οι αποστάσεις να περιγράφονται από γνησίως φθίνουσες συναρτήσεις και να σκέφτεσαι όλο και λιγότερο τα μαθηματικά και πολύ περισσότερο τη χημεία και εκείνη τη μέρα στη βιβλιοθήκη, κι έπειτα να συμφωνείτε πως ναι, για όλα φταίει εκείνη η μέρα στη βιβλιοθήκη. Γιατί ήταν η μέρα που καταλάβαμε πως είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι απ' όταν γνωριστήκαμε -όχι πως όταν γνωριστήκαμε ήμασταν κακοί άνθρωποι, αλλά τι να εξηγώ τώρα.

Και που λες, οι μέρες και οι ώρες περνάνε, πολύ λιγότερο ρομαντικά απ' όσο περιγράφω, μην επαναλαμβανόμαστε, και μπορούν κάλλιστα να περιγραφούν απ' το λογοπαίγνιο του από κάτω ποστ. Όμως αυτό ακριβώς θέλω να πω. Πως ίσως πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε πως θα γίνουμε πρωταγωνίστριες σε ταινίες. Ή μάλλον όχι. Αυτό ας το πιστεύουμε. Αλλά μπορούμε να σταματήσουμε να πιστεύουμε πως πρέπει όλα να είναι κινηματογραφικά ή λογοτεχνικά. Γιατί εγώ ας πούμε αυτή τη στιγμή δεν περνάω μέρες εκστατικά ευτυχισμένες. Περνάω όμως μέρες εκστατικές. Κι αυτό με κάνει ευτυχισμένη. Κι αυτό αρκεί.

Προσεχώς 24 και να τι έμαθα

~Η ζωή είναι ωραία και δεν τα 'χει μ' άλλον. Ή ζωή δεν τα 'χει με κανέναν. Ή ζωή είναι ολονών.

~Οι άνθρωποι που σ'αγαπάνε δε σημαίνει πως σ' εκτιμάνε κιόλας. Κι οι άνθρωποι που σ ' εκτιμάνε δε χρειάζεται να σ' αγαπάνε κιόλας. Και προτιμώ τους δεύτερους.

~Δεν ξέρω ακόμα με πόσα κάρβουνα μπορεί να παίξει κανείς μέχρι να λαμπαδιάσει ο τόπος. Ξέρω όμως πως σίγουρα η ζωή είν' ωραία. Η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία που λέει κι ο Φοίβος.

Και τριγυρίζει στο μυαλό μου κι ένα λογοπαίγνιο.
Sex & hugs & rock 'n' roll.

τα όνειρα της Κυριακής

Μ' αρέσουν πολύ οι Κυριακές, μπορεί να είναι και η αγαπημένη μου μέρα. Αν το έλεγα αυτό στον εαυτό μου όταν πήγαινα σχολείο θα αδυνατούσε να καταλάβει. Δε θα μπω όμως στη διαδικασία να συγκρίνω τις Κυριακές μου, μού αρκεί που μου αρέσουν οι Κυριακές.

Είναι 22 Νοεμβρίου κι εγώ κάθομαι με ανοιχτό το παράθυρο, με λούζει ο ήλιος, πίνω καφέ, ακούω ραδιόφωνο και καμιά φορά κλείνω για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια και σκέφτομαι στιγμές από τις μέρες που πέρασαν και δαγκώνω τα χείλια μου. Ύστερα πίνω άλλη μία γουλιά καφέ και χαμογελάω κοιτώντας το πάτωμα λες και πρέπει να αποφύγω κάποιο αδιάκριτο βλέμμα κι είμαι σχεδόν σίγουρη πως κοκκινίζω.

Όμως σ' αυτό το σημείο να διευκρινίσω κάτι: σχεδόν τίποτα δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο το περιγράφω. Γιατί αυτό είναι το ταλέντο μου: να περιγράφω όμορφα τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Και δεν πειράζει. Δεν παραπλανώ τον εαυτό μου, ο εαυτός μου ξέρει πολύ καλά πώς έχουν τα πράγματα και τολμά να πει πως αυτή τη στιγμή είναι πολύ χαρούμενος και πως για τις επόμενες στιγμές δεν έχει και πολλή σημασία γιατί δεν μπορεί να ξεχάσει κι αυτό τον άτιμο στίχο του άτιμου του Λειβαδίτη που λέει πως πάντα προτίμησε να καταστραφεί παρά να φύγει ανειδοποίητος, γιατί ξέρετε κάτι; Καταστροφές αντέχω. Δεν αντέχω όμως να αναρωτιέμαι και να μη μαθαίνω.

Λοιπόν, το θέμα είναι, πως δεν είναι μια Κυριακή ρομαντική, και πως Κυριακή ρομαντική δε θυμάμαι κι εγώ από πότε έχω να ζήσω. Είναι όμως μια Κυριακή όμορφη, και Κυριακή άσχημη δε θυμάμαι από πότε έχω να ζήσω. Μ' αρέσει η καθημερινότητα και τα σαββατοκύριακά μου. Κι ίσως όλα αυτά να τα γράφω εδώ για να μην τα γράψω κάπου αλλού, κάπου όπου μπαίνει και παραλήπτης. Ίσως κάποια στιγμή, αλλά όχι ακόμα. Αν λοιπόν δεν είχα βάλει στον εαυτό μου όρια και χρονοδιάγραμμα, θα έγραφα μάλλον κάτι τέτοιο ωραίο.

Κι ύστερα εκείνος θα μου 'λεγε ότι είμαι γαμάτη, γιατί απ' ό,τι κατάλαβα αυτό λέει κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου και μιλάω, εγώ θα του 'λεγα "το ξέρω" και εκείνος θα γελούσε. Μετά ίσως πίναμε ένα ουίσκυ ακόμα, και πιο μετά ποιος ξέρει. 

drop dead beautiful

- Σου έχουν πει ποτέ όχι;
- Όχι.

Έχω κι άλλους καθόλου φανταστικούς διαλόγους αλλά αυτολογοκρίνομαι.


Πάντως να ένα πλήρως περιγραφικό τραγουδάκι

ΥΓ πριν από όχι πολυ καιρό, το τραγούδι της Duffy που περιέγραφε την κατάστασή μου ήταν το stepping stone. θεέ μου, τι ευχάριστη αλλαγή!

- αν φύγεις και πας σε μια χώρα όπου η ώρα είναι πίσω και δεν ξαναγυρίσεις ποτέ, τότε αυτές τις ώρες θα τις έχεις κερδίσει για πάντα.
- αλλά τι θα χάσεις αν δεν ξαναγυρίσεις ποτέ;

για να μην ξεχνιόμαστε

(don't you) forget about me

Ξεπερνάω δε σημαίνει αντιστρέφω οποιαδήποτε μεταβολή μου προκάλεσε ο άλλος.
Γιατί η ζωή δεν είναι μαρκοβιανή αλυσίδα κι αυτό που είμαι τώρα εξαρτάται από αυτό που ήμουν πριν. Ξεπερνάω ίσως όμως σημαίνει να τείνω προς μια κατάσταση, όπου μπορεί ο άλλος να με έχει επηρεάσει μέχρι τώρα, όμως δεν έχει λόγο στο από 'δω και πέρα. Μπορεί να είμαι όπως είμαι γιατί μου συνέβης εσύ*, το τι θα είμαι αύριο όμως είναι δική μου απόφαση που δε σε συμπεριλαμβάνει πουθενά.

Ξεπερνάω λοιπόν σημαίνει δεν επηρεάζεις τις επιλογές μου. Δε σημαίνει όμως διαγραφή. Δηλαδή μπορεί να σημαίνει και διαγραφή αν αυτό θέλουμε, αλλά μπορεί και όχι.

Κάπως το είχα σκεφτεί τώρα, κάτι θα έγραφα για τη μνήμη και τη νοσταλγία και τι είναι κακό και τι όχι, αλλά τώρα δε θέλω να το κάνω αυτό γιατί συνεχίζω να πιστεύω πως ο καθένας ας κάνει ό,τι έχει ανάγκη οπότε δε θέλω να δίνω συμβουλές λες κι είμαι καμιά ειδική - γιατί δεν είμαι- αλλά τέλος πάντων όταν νιώθεις πως έχεις ξεπεράσει κάτι εντελώς είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα κι ήθελα κάτι να γράψω γι αυτό και ίσως και να με θαυμάσω λίγο που το 'χω τόσο εύκολο το ξεπέρασμα και να μην αναρωτηθώ τι είδους άνθρωπος είμαι που ξεπερνάω πράγματα στο πιτς φιτίλι, όχι δε θα αναρωτηθώ, τέτοιος άνθρωπος είμαι κι έγινα έτσι από μια σειρά πραγμάτων που μου συνέβησαν -όπως όλοι μας- και δε θα απολογηθώ που είμαι καλά. Ουφ παραλήρημα τέλος, ορίστε κι ένα τραγουδάκι.

*δεν ήμουν σίγουρη αν έχω ξαναδεί κάπου το ρήμα συμβαίνει σε β' ενικό πρόσωπο, αλλά για κάποιο λόγο μου φαινόταν πολύ οικείο. τελικά μάλλον λόγω αυτού μου φαινόταν οικείο.

τον εαυτό μου να πέφτει με μανία επάνω μου*

Αν με ρωτούσες πριν μια βδομάδα τι θέλω,
θα σου έλεγα πως θέλω κάποιος να μ' εντυπωσιάσει.
Να μ' αρέσει να τον κοιτάω
και να τον ακούω να μιλάει
και να του απαντάω
και να συζητάμε
να ενθουσιαζόμαστε με τα ίδια πράγματα
να μ' αρέσει το χαμόγελό του
να κάνουμε βόλτες με τα ποδήλατά μας
και να βλέπουμε μαζί καμένες και άκαυτες σειρές
και να κοιμόμαστε αγκαλιά
και να ξυπνάμε πλάτη-πλάτη
-γιατί ποτέ κανείς δεν ξύπνησε αγκαλιά.
Όλα αυτά θα σου έλεγα αν με ρωτούσες πριν μια βδομάδα.

Και τώρα γνώρισα κάποιον που είναι τρομερά ευχάριστο να τον κοιτάς
και να του μιλάς.
Και συζητήσαμε και ενθουσιαστήκαμε με τα ίδια πράγματα
κι έχει τρομερό χαμόγελο
και με πήγε σπίτι με το ποδήλατο
κι όλα αυτά για να συνειδητοποιήσω
πως θέλω να κάνω μόνη μου βόλτες με το ποδήλατο
και να βλέπω σειρές
και γενικά να περνάω τις μέρες μου.

Γνώρισα κάποιον που μ' εντυπωσίασε.
Και δεν τον θέλω.
Δε θέλω ν' αλλάξω τίποτα στη ζωή μου για να χωράει κι άλλος άνθρωπος.
Ίσως πάλι να χωράει και τώρα άλλος άνθρωπος.
Αλλά εμένα προς το παρόν, μου φτάνει ο εαυτός μου.

Ισως πάλι και να μου αλλάξει κάποιος γνώμη, δεν ξέρεις ποτέ.
Ίσως κάποιος να με πείσει να τον αφήσω να μου αλλάξει γνώμη.

*https://www.youtube.com/watch?v=y475lsdbOxI

Goodfellas

-Πού το ξέρεις εσύ αυτό το τραγούδι;
-Κάνω πολύ κακές παρέες.

and I'm talking to myself at night

Μου 'χει συμβεί πολλές φορές να σκέφτομαι κάτι πριν κοιμηθώ και να μην το γράφω πουθενά γιατί α)όταν είμαι έτοιμη να με πάρει ο ύπνος δε θα σηκωθώ να πάρω χαρτί και στυλό και β)λέω ψέματα στον εαυτό μου πως θα το θυμάμαι αύριο. Επειδή κανένα αύριο δε θυμήθηκα τι είχα σκεφτεί χτες, τώρα όποτε σκέφτομαι κάτι κι είναι αργά το βράδυ, το ηχογραφώ. Θα μου άρεσε να ανεβάζαμε καμιά φορά αρχεία ήχου με τη φωνή μας να διαβάζει και να ξέρουμε έτσι αν η φωνή που φανταζόμαστε για τους άλλους μοιάζει με την πραγματική τους φωνή. Όπως τότε που κυκλοφορούσε το παιχνίδι με τα χειρόγραφα και είδαμε τον γραφικό χαρακτήρα των άλλων, πράγμα πολύ σημαντικό γιατί όσοι αγαπάνε να γράφουν, αγαπάνε να γράφουν σε χαρτί κι είναι ωραία να ξέρεις τι γράμματα κάνουν. Μεγάλος μου βγήκε ο πρόλογος, ήθελα απλά να πω πως με ηχογράφησα οπότε τώρα θα μου υπαγορεύσω κι αυτό το βρίσκω ωραίο (μ' αρέσει η φωνή μου ηχογραφημένη, φυσικά δε μοιάζει καθόλου με τη φωνή που ακούω όταν μιλάω, αλλά μου αρέσει περισσότερο, μακάρι να με ακούνε έτσι και οι άλλοι, τι μυστήριο κι αυτό με τις φωνές μας, να μην τις ακούμε όπως οι άλλοι, μεγάλη απάτη το θεωρώ).

Η ηχογράφηση, που λέτε, έχει ως εξής:

Η ώρα είναι 5:48. Τα πόδια μου πονάνε απ' τα τακούνια. Σκέφτομαι εκείνο τον φίλο που πεθαίνει να με δει με τακούνια και ποτέ δε φοράω όταν βγαίνουμε. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά δεν τυχαίνει. Δε θα φορέσω ποτέ τακούνια επειδή κάποιος το ζήτησε, θα φορέσω τακούνια επειδή νιώθω πολύ καλά. Και δεν είναι ότι δε νιώθω πολύ καλά όταν βγαίνω μαζί του, απλά δεν τυχαίνει. 

Είναι η εποχή που κλείνω λογαριασμούς. * Το 'λεγε και το ζώδιό μου ότι θα θυμηθώ, λέει και τον πρώην από τη Β γυμνασίου και θα του ζητήσω τα ρέστα. Εντάξει δεν έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο. Αλλά...ναι ισχύει αυτό. Δεν είναι ότι ζητάω τα ρέστα απλά αποζητάω το clean break, closure, πώς σκατά το λένε αυτό. Δεν μπορώ να έχω εκκρεμότητες, δεν ξέρω, νιώθω όλες τις εκκρεμότητες να με πιέζουν, ότι ό,τι έχω αφήσει στη μέση θα ρθει και θα μου ζητάει εξηγήσεις και δε μ' αρέσει αυτό, δε θέλω τίποτα να 'ρθει και να μου ζητάει εξηγήσεις, γιατί είμαι τόσο ξεκάθαρος άνθρωπος και τόσο ξεκάθαροι θέλω να είναι και οι άλλοι μαζί μου.

Το ραδιόφωνο έχει βάλει τα διόδια της Βελεσιώτου κι αυτό είναι μάλλον καλό γιατί δεν είναι γενικά πολύ ποιοτικό ραδιόφωνο, αλλά έχει τις ώρες του και μάλλον η 6 παρά 10 το πρωί είναι μια απ' τις καλές ώρες.

Είμαι χαρούμενη κι αυτό καταλαβαίνω πως δεν είναι πολύ... όχι φυσιολογικό...πολύ αναμενόμενο, δεν είναι πολύ αναμενόμενο. Αλλά, ξέρεις, υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να φοβάσαι πάρα πολύ να συμβούν αλλά στο τέλος όταν συμβαίνουν να νιώθεις...να νιώθεις ανακούφιση! Και να λες θεέ μου τι άνθρωπος είμαι πώς είναι δυνατόν να νιώθω ανακούφιση; Αλλά κάποιες καταστάσεις μπορεί να θέλεις πολύ να πετύχουν και να μην πετυχαίνουν και όλη σου αυτή η προσπάθεια να μη σε βοηθάει καθόλου και όταν στο τέλος τα παρατάς δεν τα παρατάς ουσιαστικά, απλά παραδέχεσαι πως αυτό που έκανες τόσο καιρό δεν έχει νόημα και έτσι αυτό δεν είναι παραίτηση και δεν είναι κρίμα, είναι αυτό που έπρεπε να κάνεις και ανακουφίζεσαι γιατί σταματάς να προσπαθείς.

Δεν εννοώ ότι δεν αξίζει τίποτα να το προσπαθούμε, πολλά πράγματα αξίζει να τα προσπαθείς πάρα πολύ. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να προσπαθείς να θέλεις. Πρέπει να προσπαθείς γι αυτά που θέλεις, δεν πρέπει όμως να προσπαθείς να θελήσεις. Αυτό είναι ίσως ό,τι πιο fundamentally wrong** υπάρχει στον κόσμο. Κι έχουν προσπαθήσει άνθρωποι να θελήσουνε. Να με θελήσουνε. Κι αυτό δεν είναι σωστό, δεν είναι σωστό ούτε γι αυτούς ούτε για μένα. Γιατί όλοι αξίζουμε να είμαστε με κάποιον που μας θέλει χωρίς να προσπαθεί. Όλοι αξίζουμε να είμαστε με κάποιον που μας θέλει αυθόρμητα.

*chuckles softly εδώ θα έγραφα αν έκανα υποτιτλισμό
**ναι, είπα fundamentally wrong

/*

Σ' αυτό το σημείο να ενημερώσω πως οι πιθανότητες να σας ερωτευτώ, αυξάνονται με τον αριθμό των ταινιών του Jim Jarmusch που έχετε δει και αγαπήσει. */

Βικτώρια

1/11/15, 18:50, Κυριακή

Ακούω αυτό το τραγούδι για τη λεωφόρο και τη Βικτώρια - μου διαφεύγουν τα ρήματα.

Εντάξει ψέματα, προφανώς και θυμάμαι τι κάνει ο Βασίλης στη λεωφόρο και στη Βικτώρια. 

Αλλά εγώ δεν κάνω αυτό.

Εγώ περπάτησα τη λεωφόρο προς τη Βικτώρια και ο Βασίλης μόλις μου τραγούδησε στο αυτί πως την ψάχνει από τα 19, σε μια δεύτερη ακρόαση όμως κατάλαβα πως μιλάει για την ταυτότητά του κι όχι για κάποιο κορίτσι. Μ' έκανε όμως να σκεφτώ την αφίσα πάνω απ' το κρεβάτι όπου κοιμόμουν τα δύο τελευταία βράδια, που έγραφε πάνω "L'amour à 20 ans" και σε μια προσπάθεια κάπως να ταυτιστώ με τον Βασίλη σκέφτηκα πως κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει.

Πού είχα μείνει;

Περπατούσα, που λες, στη λεωφόρο κι έκανε μια ψύχρα, μα δε μ' αρρώστησε αυτό, 

άλλα μ' αρρώστησαν.

Φορούσα τα κομμένα μου γάντια και κάπνιζα ένα Camel κι έσερνα μια βαλίτσα και για μια στιγμή χάρηκα γιατί παρατήρησα πως περπατάω με το κεφάλι ψηλά, όπως πάντα, περπατάω με σιγουριά κι όχι με ηττοπάθεια και χάρηκα γιατί συνειδητοποίησα πως είμαι ακόμα εγώ.

Χάρηκα γιατί θυμήθηκα τα λόγια κάποιου αγαπημένου που μου είπε να προχωράω αλλά να μη χάνω κομμάτια μου στον δρόμο, να προχωράω ολόκληρη.

Μπορεί να μην περπατούσα μ' αυτό το χαρακτηριστικό μου χαμόγελο και μπορεί η λάμψη στα μάτια μου να μην ήταν η καλή λάμψη -γι αυτό κιόλας ας μην την πούμε λάμψη, ας την πούμε γυαλάδα- περπατούσα όμως ολόκληρη.

Χωρίς να θαλασσοπνίγομαι.

Κολύμπι ξέρουμε, κανείς δε θα μας πνίξει.

Και κανείς δε θα σαλτάρει.

ΥΓ το "δε θέλω" δεν μπορεί να το ακολουθήσει κανένα "γιατί;". Το "δε θέλω" είναι η απάντηση στην ερώτηση. Δε χωράει ούτε αμφισβήτηση ούτε επεξήγηση. Γι αυτό βοηθάει να το ακούς, γι αυτό βοηθάει να το λες, γι αυτό να μην το στερείτε από κανέναν, δεν του κάνετε χάρη, κακό του κάνετε.

Lucky

Γενικά έχω δει και καλύτερες μέρες, κι εγώ κι οι φίλοι μου κι όλος ο κόσμος
- ή έτσι μου φαίνεται.
Δεν μπορώ να πω πως πηγαίνουν όλα καλά, ούτε βέβαια όλα χάλια.
Αλλά είναι μια, αν όχι κακή, τότε μη-καλή περίοδος.

Και παρόλα αυτά, με θυμάμαι να περπατάω το μεσημέρι, να σκέφτομαι κάτι και να χαμογελάω όσο πιο πλατιά μπορεί να χαμογελάσει κανείς πριν το χαμόγελο γίνει γέλιο.
Ύστερα σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα στα μάτια την κοπέλα που περνούσε δίπλα μου, φυσικά χαμογελώντας ακόμα, και η κοπέλα μου χαμογέλασε κι αυτή.

Και σκέφτομαι πως δεν πειράζει, τίποτα δεν πειράζει όσο έχεις να θυμάσαι στιγμές που σε κάνουν να χαμογελάς διάπλατα σε αγνώστους.
Ακόμα κι όταν τα περισσότερα πράγματα πηγαίνουν κατά διαόλου, ακόμα και τότε νιώθω τρομερά τυχερή για τους ανθρώπους μου -αυτούς που τους σκέφτομαι και χαμογελάω.

Να το λέτε όταν νιώθετε τυχεροί για κάποιον.
Μην το υπονοείτε, πείτε το.
Πείτε "νιώθω τυχερός που σε ξέρω".

Όσα στραβά και να συμβούν, πάλι τυχερή θα νιώθω.
Για τους ανθρώπους μου.

here comes the rain (again)

Νιώθω σα να έβρεξε μια βροχή με πολύ χοντρές σταγόνες
κι οι σταγόνες να ήταν πολύ άσχημα συναισθήματα
και να βραχήκαμε όλοι μας

none whatsoever

Ο καθένας μας κάνει ό,τι μπορεί, όπως μπορεί, εφόσον θέλει.
Δε χρειάζεται ο καθένας άλλος να συμφωνεί ούτε και να καταλαβαίνει.
Όλοι έχουν έναν πόνο που πρέπει να ξορκίσουν και ο καθένας το αντιμετωπίζει αλλιώς.
"______   the pain away"
Dance the pain away.
Fuck the pain away.
Drink the pain away.
Write the pain away.

Οσα τα ενεργητικά ρήματα, τόσοι και οι τρόποι.
Ο καθένας όπως μπορεί.
Δε χρειάζεται να με καταλαβαίνεις, δε χρειάζομαι την έγκρισή σου.

Όλοι θα αντιμετωπίσουμε αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε
και θα το κάνουμε ο καθένας διαφορετικά.

Κάποιος θα πίνει μέχρι να ξεχάσει,
κάποιος θα πηδιέται μέχρι να την ξεχάσει,
κάποιος θα δουλεύει ασταμάτητα για να μη σκέφτεται,
κάποιος θα μπει σ' ένα αεροπλάνο και θα πάει όσο πιο μακριά μπορεί.

Κι όλοι αυτοί ξέρουν τι κάνουν.
Το αν εγώ ή εσύ θα κάναμε το ίδιο στη θέση τους, καμία σημασία δεν έχει.
Εγώ δεν είμαι εσύ και κανένας δεν είναι κανένας άλλος,
είμαστε μόνο ο εαυτός μας ο καθένας.

Ας μην έχουμε λοιπόν την απαίτηση να καταλάβει ο καθένας την κάθε μας κίνηση.
Ας μην έχουμε και την απαίτηση να συμφωνούμε με την κάθε κίνηση κάθε άλλου.

Και κυρίως να μην έχουμε την απαίτηση ο άλλος να κάνει αυτό που θεωρούμε εμείς σωστό,
στην προσπάθειά του να διορθώσει αυτό που εμείς του καταστρέψαμε.
Όταν εσύ χαλάσεις τα σχέδια κάποιου ανθρώπου,
όταν εσύ του στερήσεις έναν ρόλο που κάποτε του έδωσες,
τότε εσύ δεν έχεις λόγο πάνω σε τίποτα.

Ο καθένας ο,τι μπορεί
όπως μπορεί.

Γιατί όπως λέει και η Μέρεντιθ:

I make no apologies for how I choose to repair what you broke.

ποστ ιτ

Λοιπόν σήμερα έγινε κάτι γαμάτο!

Έφτιαξα ποστ ιτ με τα μαθήματα στα οποία πρέπει να δώσεις εξετάσεις για να περάσεις στο μεταπτυχιακό που πεθαίνω να κάνω (όχι δεν έχω πτυχίο ακόμα, αλλά αυτό το μεταπτυχιακό το θέλω τόοοσο πολύ). Έκανα ποστ ιτ που λες, ένα για κάθε μάθημα, με τη βιβλιογραφία. Και τα κόλλησα στον τοίχο πάνω απ' το γραφείο μου -είναι τρία και τα έβαλα κλιμακωτά και πολύ μ'αρέσουν. Κι επειδή, όπως όλοι ξέρουμε, η κόλλα που έχει το ποστ ιτ από μόνο του επαρκεί για ένα δύωρο περίπου, τα κόλλησα με σελοτέιπ. Κι εκεί που κολλούσα το δεύτερο χαρτάκι, εγκλωβίστηκε ένα ματόκλαδο στο σελοτέιπ!

Ναι, οκ, το ξέρω ότι το βρίσκετε εντελώς ηλίθιο, εγώ όμως -επειδή είμαι εγώ- το βρίσκω τρομερά ευοίωνο :D

numbers (don't) lie

Λοιπόν, τώρα που το κεφάλι μου είναι κάπως καθαρό,
βρήκα τι είναι αυτό που με πείραξε πιο πολύ απ' όλα.

Με πείραξε που δε μου βγήκαν τα μαθηματικά.
Γιατί έχω μάθει να εμπιστεύομαι τα μαθηματικά,
έχω μάθει να εμπιστεύομαι γενικά,
αλλά τα μαθηματικά και λίγο παραπάνω.
Και καταλαβαίνεις πόσο αναπάντεχο είναι
να μη σου βγαίνουν τα μαθηματικά.

Το έξι, για παράδειγμα, το έξι είναι ένας τέλειος αριθμός.
Το άθροισμα των διαιρετών του ισούται με τον ίδιο τον αριθμό
1+2+3=6
Το έξι είναι τέλειος αριθμός.
Αυτό που έγινε μ' εμάς ξέρεις τι ήταν;
Εγώ ήμουν , ας πούμε ένα τέσσερα
κι εσύ ήσουν ας πούμε ένα δύο
και με κάποιον παράλογο τρόπο,
το άθροισμά μας δεν ήταν έξι,
δεν ήταν τέλειο.

Σύμφωνα με τα μαθηματικά όμως, θα 'πρεπε να 'ναι.
Σύμφωνα με την κοινή λογική, εμείς οι δύο μαζί
θα ήμασταν κάτι τέλειο.
Αλλά δεν ήμασταν.
Δεν ήμασταν έξι, δεν ήμασταν αριθμός τέλειος.
Ήμασταν, ας πούμε, ένα εφτάρι.
Έχει στυλ, είναι πρώτος αριθμός, δεν είναι κάτι αδιάφορο τελείως.
Αλλά ξέρεις τι άλλο είναι;
Περιττό.
Μπορούσαμε και χωρίς αυτό.

dance the pain away

Γενικά μία καλή συμβουλή είναι να μην παρατάς τα πράγματα που σε κάνουν χαρούμενο - όσο σημαντικά ή ασήμαντα κι αν σου φαίνονται.

Φρόντισε να μου το θυμίσει το μπαλαρινάκι, αλλά επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που χρειάζομαι reboot, το είχα θυμηθεί και μόνη μου :Ρ

Οπότε πάμε πάλι :)

 

YΓ κι επειδή πρόκειται για το μπαλαρινάκι, τείνω να μεταφράσω "διώξε το ψωμί χορεύοντας" κι αυτό με κάνει να γελάω, κι ό,τι σε κάνει να γελάς είναι καλό, άρα είπα να το αναφέρω κι αυτό :)

there will be no white flag above my door

Στην αρχή δεν έβρισκα τραγούδι να περιγράφει αυτό που νιώθω.
Κι ύστερα κατάλαβα επιτέλους για τι πράγμα μιλάει αυτό:

I know you think that I shouldn't still love you,
Or tell you that.
But if I didn't say it, well I'd still have felt it
Where's the sense in that?
I promise I'm not trying to make your life harder
Or return to where we were
But I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

meds

Το 'χω ξαναπεί και θα συνεχίσω να το λέω.
Μην χρειάζεστε τον άλλον ρε παιδιά.
Και κυρίως μην είστε με τον άλλον επειδή τον χρειάζεστε.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι πελατειακές σχέσεις, δεν είναι προϊόντα οι άνθρωποι που τους διαλέγεις για να σου ικανοποιούν τις ανάγκες. Να τον θέλεις τον άλλον, κι αν στα καλύπτει όλα, τέλεια, αν όχι αποφασίζεις τι είναι αρκετό και τι όχι.

Αλλά για το θεό, μην είστε με τον άλλον επειδή δεν μπορείτε χωρίς αυτόν.
Να μπορέσετε.
Να είστε με τον άλλον επειδή τον θέλετε.
Το "σε χρειάζομαι" δεν είναι καθόλου κολακευτικό.
Το "σε χρειάζομαι" δεν εμπεριέχει επιλογή.
Και δε θέλω κανείς να με χρειάζεται.
Θέλω να με επιλέξει.
Γιατί δεν είμαι φάρμακο σε ράφι.

δε σου χρωστάω τίποτα

beautiful day

Σήμερα ήταν μια καλή μέρα.
Και το συνειδητοποιώ μόλις τώρα, που σε λίγο θα είναι μια άλλη μέρα.
Το συνειδητοποιώ μόλις τώρα γιατί δε συνηθίζουμε να λέμε πως μια μέρα είναι καλή
αν δεν έχει γίνει κάτι το φαντασμαγορικό.
Αλλά ξέρετε κάτι;
Κακώς.

όχι κάθε Σεπτέμβρη, αλλά πάντα Σεπτέμβρη

Σκεφτόμουν πως αν ήθελα όλο και κάτι θα έγραφα
γιατί ήταν εδώ η φίλη μου το σαββατοκύριακο
και πήγαμε για μπάνιο
και ήπιαμε τσίπουρα και μπύρες και κοκτέιλ και καφέ
και όσο τα κάναμε όλα αυτά όλο συζητούσαμε
και λέγαμε διάφορα αξιοσημείωτα και αξιοπρόσεκτα
αλλά η διαφορά που έχουν όλες οι σύνθετες λέξεις που ξεκινάνε από "αξιο-"
με τη λέξη αξιομνημόνευτο
είναι πως τα υπόλοιπα μπορεί να 'ναι άξια λόγου
ή σημασίας
ή  οτιδήποτε
τίποτα απ' αυτά όμως δε σημαίνει πως θα θες να τα θυμάσαι

κι είναι ένας Σεπτέμβρης περίεργος, όπως άλλωστε κάθε Σεπτέμβρης
γι αυτό ήθελα να γράψω πώς νιώθαμε
κι όχι τι λέγαμε
γιατί ίσως και να θελήσουμε να τα ξεχάσουμε
ή να κάνουμε πως ποτέ δε συνέβησαν

γιατί ο Σεπτέμβρης είναι ένας μήνας που ξεκινάνε πράγματα
που αποφασίζεις να ξεκινήσουν,
και καμιά φορά για να γίνει αυτό πρέπει να τελειώσουν πράγματα
που αποφασίζεις να τελειώσουν

και τέλος πάντων οι καλοί φίλοι δεν κάθονται να βγάλουν αποφθέγματα
από τον περίεργο Σεπτέμβρη της κολλητής τους

buck up sis. 

Δεληβοριάς μεν, όχι ο αναμενόμενος δε.

κλίμακα μποφόρ

"κι αν είναι αργά να σε κερδίσω

είναι νωρίς να κάνω πίσω"

Reminder

Και να θυμάστε κορίτσια,  όσο χαλιά και να έχει πάει ή μέρα, πάντα μπορείς να χορέψεις μόνη σου μπροστά στον καθρέφτη και να σου λες πόσο γκομενάρα είσαι.

Heaven knows what a girl can do

Καμιά φορά το μόνο που χρειάζεσαι είναι να βγεις απρογραμμάτιστα για μια μπύρα με μια φίλη σου. Να καπνίσεις κάμποσα τσιγάρα, να πιεις δυο-τρεις μπύρες και να 'χεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει απόλυτα, όπως μόνο μια γυναίκα μπορεί να σε καταλάβει. Έχω φίλους άντρες και τους αγαπώ και κάποιοι απ' αυτούς με καταλαβαίνουν, δεν έχω παράπονο. Κανένας άντρας όμως δε με καταλαβαίνει όπως η Βάσω, όπως η Πέννυ κι όπως η Αφροδίτη. Σ' αυτές τις γυναίκες μπορεί να πω κάτι επειδή δε θέλω να τους πω κάτι άλλο κι εκείνες να καταλάβουν τι είναι αυτό που δε θέλω να πω.

Καμιά φορά -όχι όλες τις φορές, αλλά καμιά φορά- χρειάζεσαι να πιεις δυο-τρεις μπύρες έχοντας απέναντί σου έναν άνθρωπο που θα σου πει "καταλαβαίνω, έχεις δίκιο, συμφωνώ". Δεν είναι η ανάγκη να συμφωνούν όλοι μαζί σου, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Είναι κάτι που δε νιώθεις πάντα την ανάγκη να βρεις, αλλά όταν το νιώσεις, αν το βρεις, μπορεί να σε σώσει απ' την παράνοια.

κάποιος έτρεχε στο πλήθος, κάποιος άλλος, όχι εγώ*

Δεν πήγα που λέτε σ'αυτή τη συναυλία.
Και δεν καταλαβαίνουν όλοι πόσο μεγάλη σημασία είχε.
Μπορεί κιόλας να σε κοροϊδεύουν που ακούς κάτι περίεργους να τραγουδάνε λέξεις όπως "ρακένδυτες μνήμες" και "οπάλινη θάλασσα".
Αλλά όσο και να γελάσεις κι όσο ροζ και να φορέσεις,
αν έχεις αγαπήσει τα διάφανα κρίνα,
θα 'σαι πάντα ένα κορίτσι που αγαπάει το διάφανα κρίνα.

Για εσάς που πήγατε, χαίρομαι πολύ που βάλατε και ήπιατε..

Εγώ τώρα θα ακούσω το αγαπημένο μου σιντί τους και θα βάψω τα μαλλιά μου καστανά.
Γιατί νιώθω πως κάπως μεγάλωσα και δε θέλω να 'χω πια θυμωμένα και έντονα κόκκινα μαλλιά. Θέλω να γίνω για λίγο ένα απ' αυτά τα κορίτσια που τα μαλλιά τους είναι ήρεμα,
καστανά και νηφάλια.
Κι ίσως να μην μ' αντέξω με ήσυχα μαλλιά
και μετά από ένα μήνα να 'μαι πάλι κοκκινομάλλα.
Ίσως και όχι.
Δεν ξέρω αν είμαι μεγάλη πια για κόκκινα μαλλιά.
Σίγουρα όμως δεν είμαι μεγάλη για διάφανα κρίνα.

 

*κάποιος έκλαιγε με τύψεις

για όσα πρόδωσα εγώ

για όλα αυτά που 'χα αγαπήσει

για όλα αυτά που δε θα δω

friendly advice

όσο παραμυθένιο και να σου ακούγεται όλα γίνονται
με μοναδική προϋπόθεση να θέλουν και οι δύο εξίσου 
δεν είναι προϋπόθεση που ικανοποιείται εύκολα, γι αυτό συνήθως δεν πετυχαίνει
γιατί το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο
είναι να θέλεις κάποιον ακριβώς όσο σε θέλει κ αυτός
οι σχέσεις δεν είναι κάτι που διατηρείται επειδή βλέπεις τον άλλον συνέχεια
ναι είναι γαμάτο αν γίνεται
αλλά δε γίνεται πάντα
γιατί αυτό που κρατάει τους ανθρώπους μαζί είναι τα συναισθήματα
και όχι οι συνθήκες
να μ' ακούς για να ξέρεις όταν κάποια θα σου πει "δε μπορώ δε γίνεται"
θα εννοεί "δε σε θέλω αρκετά"
και να το ξέρεις γιατί θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις ό,τι δεν άξιζε τον κόπο.

Crash into me

Έχεις νιώσει ποτέ ότι κοντεύεις να τρακάρεις;
Και να βλέπεις την καταστροφή να έρχεται και να κοκαλώνεις
και να περιμένεις να ακούσεις το μπαμ
κι ύστερα τελευταία στιγμή
να στρίβεις;
Έστριψα :)

ΥΓ η μόνη μέρα που θα ξυπνήσεις πιο νωρίς απ όσο έπρεπε είναι εκείνη η μέρα που θα παρακαλάς τον εαυτό σου να παραμείνεις κοιμισμένη λίγο ακόμα, απλά για να μην έχεις τις αισθήσεις σου.

ΥΓ2 το τραγούδι του τίτλου είναι αυτό  και η ετικέτα Grey's Anatomy υπάρχει γιατί τα επεισόδιά τους είναι πάντα τίτλοι τραγουδιού(όπως και οι αναρτήσεις σ'αυτό το μπλογκ συνήθως), κι από κει έμαθα κι αυτό το τραγούδι (που δε με τρελαίνει καθόλου σαν τραγούδι αλλά τώρα ταίριαζε η παρομοίωση)

here's the thing

Σκέφτομαι αν ισχύει αυτό που είχε πει η Άντισον, ότι "when you're obsessing with something like that, there is generally a reason" ή αν παρα-δίνουμε πολλή σημασία στο ένστικτό μας.

Αλλά είμαι άνθρωπος που δε λέει φράσεις όπως "παρα-δίνω σημασία στο ένστικτό μου".
Είμαι άνθρωπος που βασίζεται στο ένστικτό του.
Κι όταν νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά, είμαι σίγουρη πως κάτι στ' αλήθεια,δεν πάει καλά.
And generally, I 'm right.

Lately

Σκέφτηκα πολλά να γράψω όσο ήμουν στη Θεσσαλονίκη.
Έκανα αυτά τα, παραδοσιακά πλέον, μεταμεσονύχτια τσιγάρα, καθισμένη στο πάτωμα του μπαλκονιού, και με το ραδιόφωνο χαμηλά.
Και σκέφτηκα τόσα πολλά.
Και δε θυμάμαι τίποτα.
Θυμάμαι μόνο πως διαπίστωσα ότι τα πράγματα μπορεί να μένουν ίδια και να σου φαίνονται διαφορετικά γιατί άλλαξες εσύ, ή ο καιρός ή κάτι άλλο, άσχετο όμως από τα ίδια τα πράγματα.
Μπορεί η θέα να 'ναι ίδια αλλά πριν να μην την έβλεπες.
Μπορεί και πριν να είχατε κάκτους, αλλά να θυμόσουν να τους αποφεύγεις.

Και θυμάμαι να σκέφτομαι, πως όσο κι αν αλλάξουν όλα, κι ο ουρανός κι εσύ και όλα, όταν κάθεσαι στο πάτωμα του μπαλκονιού, τα κάγκελα σου θυμίζουν φυλακή.
Γι αυτό και κάποτε είχα βγάλει εκείνη τη φωτογραφία που φαινόταν ο ουρανός κυρίως
και κάτω κάτω τα κάγκελα.
Για να θυμάμαι πως τα κάγκελα δεν είναι ολόκληρη η εικόνα.
Είναι ένα μέρος της.

Κι ανάμεσα σ' αυτά που είτε αλλάζουν είτε όχι, είναι και οι άνθρωποι.
Κάποιοι έχουν την ίδια σημασία που είχαν και πριν, μικρή ή μεγάλη.
Κάποιοι έχουν περισσότερη, κάποιοι λιγότερη.
Και κάποιοι δεν έχουν καμία σημασία πλέον.
Και ίσως δε θυμάμαι τίποτα απ' όλα τα άλλα που σκεφτόμουν γιατί είχα βάλει το τραγούδι αυτό στο ριπητ κι άκουγα αυτός ο άνθρωπος θα σε καταδιώκει και δε με τρόμαζε αυτό.

Τώρα από την άλλη, σ'αυτό το σπίτι με τα πολύ κοντά κάγκελα που δε θα θύμιζαν φυλακή ούτε σε 5χρονο και που καμιά φορά με τρομάζει το πόσο κοντά είναι, παρόλο που είναι όλα όμορφα και όπως τα άφησα, στο ριπήτ ακούω αυτό το τραγούδι, που δεν το λες και χαρούμενο και δεν ξέρω γιατί. Αλλά αυτό το τραγούδι ακούω.

my favourite person

" θα ερθω βολο και θα πινουμε διαφορα, καφεδες, ποτα, χυμους, τοσα πολλα ωστε να προλαβουν να τελειωσουν τα καλαμακια σου πριν φυγεις. και για χαβαλε, την τελευταια μερα που θα φευγεις θα σου παρω καινουρια, ωστε να αναγκαστεις να τα μετακομισεις"

and that, people, is what I call friendship :)

and then, to put it away*

Μπορεί να νομίζεις ότι συμφιλιώθηκες με την ιδέα της μετακόμισης, αλλά κάποια πράγματα τα συνειδητοποιείς πιο αργά, όταν θα υπάρξει αφορμή.

Όταν σου 'ρθει ένα μέιλ από το public και μπεις να δεις τη γραφική ύλη και ψάχνεις τους φακέλους που σε βολεύουν περισσότερο, μόνο για να συνειδητοποιήσεις πως δε χρειάζεσαι άλλους φακέλους γιατί δε θα 'σαι εκεί να πηγαίνεις στη σχολή και να κρατάς σημειώσεις και να 'χεις έτσι κάτι για να γεμίσεις τους εν λόγω φακέλους.

Ή όταν ανοίγεις τη ντουλάπα και σκέφτεσαι πως δε θα ξαναχρειαστείς χειμωνιάτικα ρούχα εδώ πέρα.

Όταν πλένεις τα δόντια σου με την καινούρια οδοντόκρεμα και ξέρεις πως αυτή η οδοντόκρεμα είναι η τελευταία, γιατί δε θα 'χει τελειώσει μέχρι να φύγεις.

Και τέλος, όταν κάνεις καφέ και βλέπεις όλα αυτά τα καλαμάκια και σκέφτεσαι για άλλη μια φορά με αγωνία, άραγε θα προλάβουν να τελειώσουν εδώ τα καλαμάκια; Δε θέλω να τα μετρήσω, ας αφήσω κάτι για έκπληξη. Το μόνο σίγουρο πλέον είναι, πως αν δεν τελειώσουν θα τα μετακομίσω. Όσο χαζό κι αν είναι να μετακομίζεις καλαμάκια. Έχουν αποκτήσει σημασία.

*για κάποιο λόγο δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το σημείωμα (το αυτοκτονικό σημείωμα) που άφησε η Βιρτζίνια Γουλφ στον σύζυγό της, Λέοναρντ:

To look life in the face, always, to look life in the face 

and to know it for what it is. 

At last to know it, 

to love it for what it is, 

and then, to put it away.

είναι του δρόμου η χαρά

Κυριακή,19.07.15, 16:21

Κτελ προς Θεσσαλονίκη

Κοροϊδεύω καμιά φορά όταν διαβάζω το ζώδιό μου (ναι, "καμιά φορά" όχι "όλες τις φορές") γιατί όλο ταξίδια λέει και σκέφτομαι "εντάξει ρε παιδιά, τοξότες είμαστε,ούτε αεροσυνοδοί ούτε λεφτάδες να την κοπανάμε όποτε τύχει ή όποτε γουστάρουμε".

Αλλά ύστερα ξεκίνησε το λεωφορείο και κάθε φορά που ξεκινάει ένα λεωφορείο με μένα μέσα, νιώθω τέτοια ευφορία. Λες και τα πάντα που θέλω απ' τη ζωή είναι αυτό το ταξίδι. Όσο μικρό και να 'ναι. Και σκέφτομαι πως,ε ναι, προφανώς η δικιά μου η διπλωματική με ταξίδια έχει σχέση. Τι άλλο; :)

Και το σπίτι μου μού 'χει λείψει πρωτόγνωρα πολύ. 

Τόσο που έβαλα ν' ακούσω Μαζωνάκη ft Going thru, "θέλω να γυρίσω στα παλιά"!

Κάθομαι πολύ κοντά στον οδηγό και σκέφτομαι πως φαίνεται συμπαθητικός και κομψός κι οδηγάει πολύ καλά κι αναρωτιέμαι πώς να 'ναι στη ζωή του, στο σπίτι του, με την οικογένειά του- αν έχει.

Ύστερα σκέφτομαι πως ευτυχώς που έγινε οδηγός κι είναι εδώ και μας πηγαίνει στα σπίτια μας.Ελπίζω να του αρέσει η δουλειά του.

Χτες πήγα στον γάμο του Γιάννη και της Νικολέττας. 

Πρώτη φορά χαίρομαι τόσο πολύ που παντρεύονται δυο άνθρωποι! 

Οπότε να άλλος ένας λόγος να χαίρομαι σήμερα.

Και χαίρομαι και για σένα, που υπάρχειςκαι είσαι στη ζωή μου.

Τι ωραία που τα φέρνει καμιά φορά η ζωή.

Το λέει εξάλλου και το χαρτί πάνω απ' το γραφείο μου:

είμαι τυχερή!

Καμιά φορά λέω πράγματα χωρίς απαραίτητα να τα πιστεύω,απλώς επειδή μ' αρέσει ο τρόπος που τα σκέφτηκα ή ο τρόπος που ακούγονται.

Αυτό μάλλον πρέπει να το κόψω, γιατί δεν είναι να γαμάς την ψυχολογία σου για να 'σαι λογοτεχνικός ή κινηματογραφικός ή, τέλος πάντων, με οποιονδήποτε τρόπο, αξιοσημείωτος. Χαρούμενος αρκεί να είσαι.

Entertain us

Δεν ήθελα να βγω.
Ήθελα να μείνω στο σπίτι· στο σκοτάδι και στη μουσική μου.
Βγήκα όμως και δεν είναι άσχημα.
Το φως κι εδώ είναι λίγο κι η μουσική κι εδώ είναι καλή.

Ακούω συζητήσεις δεξιά κι αριστερά μου· δε με ενδιαφέρει καμία τους. 

Στ' αριστερά μου βρισιές, στα δεξιά μου πειράζονται. 

Εγώ κοιτάω το ρολόι απέναντι κι ούτε ξέρω τι σκέφτομαι.

Ξέρω μόνο πως το ρολόι θολώνει γιατί δεν το κοιτάω στ' αλήθεια, 

μόνο έχω το βλέμμα μου στραμμένο προς τα εκεί.

Νιώθω ίσως άδεια, ίσως χαμένη κι ίσως μια θλίψη.

Αλλά το σκοτάδι είναι καλό κι η μουσική είναι καλή.
Κι έτσι κάπως θα περάσει κι αυτό το βράδυ.

nevermind

Κάνω μπάνιο.
Βάζω μουσική.
Στρίβω τσιγάρο.
Κάθομαι με σβηστά φώτα, τυλιγμένη με μια πετσέτα και καπνίζω.
Κι είναι ίσως η στιγμή της μέρας που είμαι περισσότερο ο εαυτός μου.
Με μουσική, με ησυχία και με σκοτάδι.

6 am

Η εξεταστική τελείωσε. Πράγμα που σημαίνει πως μπορώ να κοιμάμαι και να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω και χωρίς τύψεις. Και "ό,τι ώρα θέλω, χωρίς τύψεις" σημαίνει κατά πάσα πιθανότητα μετά τις 3, γιατί η ώρα που συνήθως πέφτω για ύπνο είναι γύρω στις 2.

Λοιπόν καθώς ξημέρωνε η Πέμπτη, κι ενώ ακόμα είχε πηχτό σκοτάδι, η ώρα περνούσε γρήγορα. Ήταν ήδη 3μιση. Ύστερα η ώρα πέρασε ακόμα πιο γρήγορα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι κι άνοιξα να δω τον καιρό για αύριο -για σήμερα δηλαδή, που ήταν ήδη η ίδια μέρα με τη στιγμή που ξάπλωσα...γουατέβερ. Κι είδα πως ξημερώνει στις 6:07 κι ένιωσα πως θα 'ναι πολύ κρίμα να κοιμηθώ μισή ώρα πριν ξημερώσει, ειδικά εφόσον δε νύσταζα καθόλου.

Αλλά δε μου αρκούσε να δω να ξημερώνει και να κοιμηθώ. Δε νύσταζα αφού.
Σηκώθηκα λοιπόν απ' το κρεβάτι, έπλυνα το πρόσωπό μου, ετοίμασα πρωινό.

Άνοιξα τα παντζούρια και παρατήρησα τα πάντα να αλλάζουν χρώμα.
Στην αρχή το μόνο που φαινόταν από τις απέναντι πολυκατοικίες ήταν το φως από τους καυστήρες στα μπαλκόνια. Ύστερα από λίγο, αυτό ήταν το μόνο που δε φαινόταν.

Κάθισα στο τραπέζι που είναι κάτω απ το παράθυρο. Εννοώ κυριολεκτικά πάνω στο τραπέζι, κι έτσι ήμουν στο ίδιο επίπεδο με το περβάζι (κάτι που αν έβλεπε η μαμά μου -ή και η κυρία απ το δίπλα μπαλκόνι- θα θεωρούσε τρομερά επικίνδυνο). Εκεί, κάτω απ' το παράθυρο και μακριά απ' τον υπολογιστή, ήπια λίγη από την αυτοσχέδια μόκα μου (δε μ' αρέσει πολύ ο φραπές, όμως θέλω λίγο καφέ το πρωί, κι έτσι πίνω ένα κρύο πράγμα που έχει μέσα νεσκαφέ,κακάο,ζάχαρη και παγάκια).

Ώσπου έγινε τελείως μέρα και σκέφτηκα πως όπου να 'ναι θα πάψει η ησυχία και κάτι πρέπει να κάνω για να νιώθω πως την έχω εκμεταλλευτεί πλήρως, πριν ο κόσμος αρχίσει να πηγαίνει στις δουλειές του. Έτσι αποφάσισα να κάνω γιόγκα, αλλά για πρώτη φορά χωρίς βίντεο. Έκανα απλά ό,τι ένιωθα πως θέλω να κάνω. Κι είχε ησυχία και ένα τόσο ξεκούραστο φως.

Ύστερα έβαλα δεύτερο πρόγραμμα, ήπια το υπόλοιπο πρωινό μου ρόφημα κάτω απ' το παράθυρο κι ένιωσα ευγνωμοσύνη για τη θερμοκρασία, το φως αλλά και για το σήμα της ερτ.

Έχω καιρό να σε δω
δεν ξέρω ακόμη στ’ αλήθεια αν γιατρεύτηκα
θέλω να ’ρθω να σε βρω
χθές το βράδυ ξανά σ’ ονειρεύτηκα 

ΥΓ νόμιζα πως το τραγούδι λέει "χτες το βράδυ ξανά σ' ερωτεύτηκα". θα προτιμούσα να λέει αυτό.

Je veux partir

Σου 'χει τύχει ποτέ να είναι κάτι που περιμένεις να συμβεί, χωρίς όμως να το θέλεις, να θέλεις να καθυστερήσει όσο γίνεται περισσότερο και να νομίζεις πως ποτέ δε θα 'σαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις, πως απλά κάποια στιγμή θα αναγκαστείς και θα 'ναι τρομερά επίπονο, έως και αβάσταχτο;

Κάπως έτσι ένιωθα για την επικείμενη μετακόμιση.
Και τώρα πιστεύω πως θα 'ναι επίπονο.
Αλλά τώρα είμαι έτοιμη.

Γιατί όταν έβγαζα αυτή τη φωτογραφία στα 16 μου, ήξερα ήδη πόσο θα λάτρευα μεγαλώνοντας τη φυγή.

Οπότε ένα έχω να πω στο μέλλον και στη μοίρα και σε όλους γενικά:

BRING IT ON.

All the lonely people

Το πού διαλέγεις να καθίσεις σε ένα μέρος με κόσμο αντανακλά το πώς νιώθεις.

Έτσι κάθισα στο πιο μόνο του, στο πιο ακριανό τραπέζι του σταθμού των ΚΤΕΛ. Γύρισα και πλάτη στους λιγοστούς ανθρώπους που καθόντουσαν σε ακτίνα 10 μέτρων και άκουσα ραδιόφωνο.

Λίγο αργότερα γύρισα το βλέμμα μου κι εντόπισα μια κοπέλα με ακουστικά στο απέναντι τραπεζάκι. Το αμέσως επόμενο κατά σειρά μοναχικότητας. Σκούπιζε κ εκείνη κάτι δάκρυα.

ΥΓ το καλοκαίρι δεν ήταν ποτέ ή αγαπημένη μου εποχή, κι ας είχε μέσα του τόσο ήλιο κ τόσες θάλασσες κ σχεδόν καθόλου υποχρεώσεις. Δεν εμπιστεύομαι λοιπόν το καλοκαίρι. Εμπιστεύομαι εσένα όμως κ εμπιστεύομαι εμάς και ξέρω πως όλα θα πάνε καλά.

Κάθε φορά που διαφωνούμε σ' αγαπάω και λίγο παραπάνω.

τα καλαμάκια vol 2

Σήμερα ήρθε στο σπίτι για καφέ η σοφή μου φίλη.
Είχε πολλούς μήνες να συμβεί αυτό, γιατί δε μένει πια εδώ κι έτυχε να βρισκόμαστε περισσότερο στη δική της πόλη. Άρα πολύ χάρηκα που ήρθε για καφέ η σοφή μου φίλη :)

Πήγαμε στην κουζίνα, εκείνη έφτιαξε φραπέ κι εγώ κρύο κακάο με κανέλα (ναι, σ' όλα τα ροφήματα βάζω κανέλα). Τα βάλαμε σε ποτήρια με παγάκια κι ύστερα ανοίξαμε το ντουλάπι και πήραμε τα δύο τελευταία καλαμάκια απ τη συσκευασία.

Ηθικό δίδαγμα;
Αφού τα καλαμάκια είναι μονάδα μέτρησης του χρόνου κι αφού τα καλαμάκια άρχισαν με μένα να πίνω μόνη μου καφέ και τέλειωσαν με μένα και τη σοφή μου φίλη να πίνουμε καφέ και κακάο, άρα τα καλαμάκια δεν εξαρτώνται από κανέναν γκόμενο, εξαρτώνται από μένα κι από τους φίλους μου. Άρα ο χρόνος δε μετριέται με κανέναν γκόμενο, ο χρόνος μετριέται με μένα και με τους φίλους μου (και με κάποια βιβλία και κάποια σιντί).

Μπορεί να μη φαίνεται τώρα πόση σημασία στ' αλήθεια έχει αυτό που έγινε σήμερα, αλλά εγώ όταν αντίκρισα τη συσκευασία με τα δύο μόνο καλαμάκια, ένιωσα σα να φυγε μια πέτρα που με πλάκωνε.

ΥΓ νιώθω την ανάγκη να εξαιρέσω τους γκόμενους που είναι οι καλύτεροί σου φίλοι γιατί,ε, γιατί πρέπει να τους εξαιρέσω πώς να το κάνουμε; :Ρ

Όλες οι φωτογραφίες μας είναι θολές ή κουνημένες.
Και βρίσκω μια λυρικότητα σ' αυτό.

το κόκκινο φουστάνι

Το ξέρω ότι είναι της αρβανιτάκη το τραγούδι, αλλά το 'χω συνδυάσει με τη φωνή του και μου πάει περισσότερο να το λέει άντρας. Οπότε πάρτε το κόκκινο φουστάνι από νταλάρα.

Αλλά άλλο ήθελα να πω.
 Ήθελα να πω για το κόκκινο φουστάνι μου, που το φόρεσα σήμερα πρώτη φορά για φέτος.
Και σηματοδοτεί το καλοκαίρι :)
Και το λατρεύω.
Κι όταν το φοράω, με λατρεύω.

όχι εγώ, ο Márquez

ΥΓ: Πέρα απ' όλη την ρομαντζάδα της υπόθεσης, αυτή η εικόνα με ενοχλεί πολύ, όχι επειδή τα παιδιά κρατιούνται, καλά κάνουν. Αλλά είναι και τα δύο χέρια αριστερά. Δηλαδή, ρε φωτογράφε. Ρε φωτογράφε!

afternoon

Χτες το πρωί έκανα πράγματα και είχε ζέστη κι ένιωσα μια εξάντληση χωρίς να 'χω κουραστεί στ' αλήθεια τόσο πολύ.

Βέβαια περπατάω πολύ κάθε μέρα, οπότε το "τόσο πολύ" είναι υποκειμενικό γιατί ποτέ δε θα κουραζόμουν με το καθημερινό μου περπάτημα, αλλά κάποιος άλλος ίσως και να κουραζόταν.
Γιατί κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά, ούτε που ξέρω, αλλά τέλος πάντων, μ' αρέσει το περπάτημα, αυτό είναι το θέμα.
Αλλά χτες κουράστηκα γιατί είχε και ζέστη και σχεδόν σε καμία περίπτωση δε μ' αρέσει να ιδρώνω.

Γύρισα σπίτι που λες το μεσημέρι για μένα, απόγευμα για την Ε., γιατί εκεί στο Παρίσι όταν λένε μεσημέρι εννοούνε όντως το μεσημέρι. Κι εγώ το 4μμ δε θα το λεγα μεσημέρι αλλά ούτε απόγευμα θα το 'λεγα. Για κάτι τέτοιες ώρες χρειαζόμαστε λέξεις όπως afternoon. Θα μου πεις υπάρχει το απομεσήμερο αλλά το απομεσήμερο δεν είναι μια καθημερινή λέξη, είναι μια λέξη που περιμένεις να διαβάσεις περισσότερο απ' όσο να ακούσεις. Τέλος πάντων, η ώρα ήταν περίπου 4 μετά μεσημβρίας, η Ε. ήταν στη δουλειά κι εγώ ήμουν κουρασμένη κυρίως απ' τη ζέστη.

Και αφού τα είπαμε λίγο, της είπα
-Σκέφτομαι μήπως κοιμηθώ;
-Ναι! Η απάντηση σ' αυτή την ερώτηση είναι πάντα ναι.

Κι έτσι κοιμήθηκα χτες το μεσημέρι κι αν το ξερε η μάνα μου θα αναρωτιόταν αν αρρώστησα γιατί κοιμάμαι πάρα πολύ σπάνια τα μεσημέρια. Κοιμήθηκα χτες όμως. Και σήμερα όταν ένιωσα μια κούραση το απομεσήμερο, ξάπλωσα και δεν κοιμήθηκα, ξάπλωσα όμως και τεντώθηκα κι ένιωσα καλύτερα.

Γιατί φυσικά κι έχει δίκιο η Ε.
Όταν θες να ξαπλώσεις και μπορείς να ξαπλώσεις, να ξαπλώνεις.

Μ'αρέσει πολύ εδώ.
Μ'αρέσει η ησυχία, μ'αρέσει η ένταση που έχει το φως τα βράδια, μ' αρέσει ο άερας όταν είναι δροσερός, μ' αρέσουν ένα σωρό πράγματα.
Κι όμως μάλλον δε θα με πειράξει πολύ να φύγω.
Δεν ξέρω, έχεις νιώσει ποτέ πως κουράστηκες να χαιρετάς κόσμο;
Πάω κάπου ένα χιλιόμετρο μακριά και σταματάω 5 φορές κάποιον να χαιρετίσω.
Κουράστηκα τόσο πολύ να χαμογελάω και να ρωτάω τι κάνουν άνθρωποι που δε με νοιάζουν καθόλου.

Θα έμενα εδώ μάλλον.
Αρκεί να φευγαν όλοι οι γνωστοί μου.

put me up/put me down/put my feet back on the ground

Σήμερα όλη μέρα περιμένω να έρθει η νύχτα για να μπω σε ένα καθόλου γρήγορο τραίνο κι ύστερα σε ένα όχι και τόσο γρήγορο τραίνο.

Και τώρα μόλις σταμάτησα να χορεύω χοροπηδώντας στους ρυθμούς του Coco Jambo.

ΛΕΤ'Σ ΠΑΡΤΥ ΠΗΠΟΛ!!!!

ιτ'ς πάρτυ τάιμ

Κασετόφωνο: Party

love me, (don't) say that you love me*

Λοιπόν υπάρχουν κάποιοι που λένε συνέχεια σ'αγαπώ, κι αυτό μου κάνει εντύπωση -όχι καλή.
Υπάρχουν κάποιοι που δεν το λένε ποτέ, και καλά κάνουν.
Κάποιοι που το λένε σπάνια, και καλά κάνουν.
Κι είναι και κάποιοι που σ'αγαπάνε, λένε, τρελά και το λένε συνεχώς.

Ε έπειτα από διάφορα φιάσκο, το να μου λένε ότι μ' αγαπάνε, δεν είναι κάτι που θέλω να ακούω συνέχεια.
Δεν είναι πως δε μου αρέσει να ακούω πως μ' αγαπάνε, φυσικά και μου αρέσει.
Αλλά καμιά φορά νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά με τόση συχνότητα,ρε παιδί μου.
Ούτε εμένα δε μου βγαίνει να το λέω τόσο συχνά.
Αν στην τελική τόσο πολύ ξεχειλίζεις από αγάπη, δείξ' το μου.
Αλλά το να το λες για να το πεις είναι χειρότερο.

Ναι είναι ωραία να στο λένε, αλλά πιο ωραίο είναι να το ξέρεις.
Και το να στο πει ο άλλος να είναι added bonus.
Δεν εννοώ να το παρακάνουμε  και να λέμε σ'αγαπώ κάθε χριστούγεννα.
Αλλά μέτρον άριστον.

Και όσο ωραίο κι αν είναι να τη διαδηλώνεις την αγάπη -που είναι-
προτιμώ εν τέλει κάτι διαλόγους του στυλ

-μ'αγαπάς!
-το ξέρω.

*να μ'αγαπάς, όχι να λες ότι μ'αγαπάς. αυτό εννοώ.
https://www.youtube.com/watch?v=JwwzF2A8daI

γεια σας, κύριε Σταμάτη

Εντάξει, απ' το να πεθαίνει συμμαθητής σου, πιο λογικό να πεθαίνει καθηγητής σου.
Αλλά ρε γαμώτο.
Δεν ήταν μεγάλος.
Κι είχε μια στάση πολύ θετική.
Τέτοια που, όσο σοβαρή και να ήταν η αρρώστια, δε μου περνούσε απ' το μυαλό να πεθαίνει.
Ήμουν σίγουρη πως θα γινόταν καλά.
Και δε μιλάμε για καθηγητή με τον οποίο είχα καμιά ιδιαίτερη σχέση.
Αλλά για έξι γαμημένα χρόνια, τον έβλεπα στο διάδρομο και του έλεγα
"γεια σας"
και μου έλεγε
"γεια σου"
και τώρα πέθανε
και δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που τον είδα
οι άνθρωποι πεθαίνουν και δε θυμάσαι πότε τους είδες
για τελευταία φορά.

Κι αφού μάθαμε αυτή την είδηση, το πρωί,
ύστερα η μέρα μας συνέχισε κανονικά.
Κάναμε πάουερ πόιντ,
παρουσιάσαμε εργασία,
μας χειροκρότησαν,
ήπιαμε καφέ κάτω απ' τα πλατάνια,
ακούσαμε για τη ζωή του Χαρίλαου Φλωράκη
κι ύστερα θα πηγαίναμε για ρακές

και μου είπες να πιούμε στην υγειά του, αφού του άρεσε το ρημάδι το ποτό
και τότε άρχισα να ξαναθυμάμαι την είδηση
και συνειδητοποίησα πως ακόμα δεν το είχα χωνέψει,
πως δεν ήταν δυνατόν να μην ζει αυτός ο άνθρωπος
να μην έχει σφυγμό
και να μην πρόκειται να του ξαναπώ
"γεια σας"

κι έτσι έκανα ένα "στην υγειά του Σταμάτη"
και μου είπαν "ποια υγειά...."
κι ύστερα είπα "εις μνήμην"
και μία
και δύο
και δέκα ρακές

και δε θα του ξαναπώ ποτέ
"γεια σας"

ΥΓ είτε συμμαθητής, είτε καθηγητής, ένα είναι το τραγούδι
      για καλό παράδεισο

Αφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια
θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια
να ξαναγίνω καβαλάρης, και ξαναέλα να με πάρεις, ουρανέ
Για δεν υπήρξα κατεργάρης
και την χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω
μιάν ανάσα γυρεύω για να γιάνω

Δεν το πιστεύω να με χλευάζεις
σαν σε χαζεύω δε χαμπαριάζεις
πρότεινε μου κάποια λύση
δε θα σου παρακοστίσει
και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ'αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν'

Αφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους
έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους

Πώς να ξεφύγω από τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα, ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις, γαλανέ

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω
κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω
Κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ό,τι σου 'ρθει κατεβάζεις
μη θαρρείς πως με ταράζεις

Γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν'

 

σα νερό για ζεστή σοκολάτα*

Από μικρή της άρεσε, μες στην κουζίνα μόνη
τις ώρες να σκοτώνει
με τη μαγειρική,
και πέφτανε τα δάκρυα, θυμόταν, στη ζωή της
και έδιναν στο φαΐ της
μια γεύση μαγική.

Κύμινο, μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι,
ποτέ δεν είχε ταίρι
ν’ αλλάξει μιαν ευχή,
να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση,
να γίνονταν η πλάση
ξανά απ’ την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός και σκόρδο μια σκελίδα,
να 'φεγγε μιαν ελπίδα
στα μάτια τα μελιά,
και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι,
να 'νιωθε ένα χάδι
μια μέρα στα μαλλιά.

Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγειρειό της,
που 'κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή,
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη,
μας κάνανε μεγάλη
κάποια μικρή στιγμή,
κι αθόρυβα διαβήκανε απ’ της ζωής την άκρη,
χωρίς ν’ αφήσει δάκρυ
σε μαγουλογραμμή.

Το άκουσα

έκλαψα

κάπνισα

έβγαλα το φακελάκι απ το τσάι μου

και συνέχισα όπως-όπως τη μέρα μου

*είμαι 1000% σίγουρη πως το τραγούδι λέει την ιστορία απ' αυτό το βιβλίο κι όταν το παρατήρησα ένιωσα πολύ τυχερή, γιατί σκέφτηκα πως δε θα το ξέρει όλος ο κόσμος, εγώ όμως το ξέρω.

κοίτα τώρα πώς τα κατάφερα πάλι. που το πήγαινα για "κλαίω χωρίς λόγο" ποστ και μου βγήκε "τι τυχερή που είμαι που ξέρω το τραγούδι". έλα χριστέ και παναγιά.

Δ1

Εχτές το απόγευμα είχα κλείσει το παντζούρι και την κουρτίνα στο δωμάτιό μου κι έμπαινε ένα πολύ σκοτεινό και δροσερό και πορτοκαλί φως κι ένιωθα σα να 'μαι σε κάποια πολύ φιλόξενη σπηλιά.
Είπα για λίγο να κοιμηθώ αλλα ύστερα άρχισα να σκέφτομαι πως υπάρχουν τόσα καλύτερα πράγματα να κάνεις με τέτοιο ωραίο κλίμα, μια τόσο ωραία ώρα μιας τόσο ωραίας μέρας.
Ύστερα το μωρό της διπλανής άρχισε να κλαίει κι εγώ άρχισα να σκέφτομαι τα διάφορα είδη ανθρωπίνων κραυγών και πόσα από αυτά μπορεί να χωρέσει μια μεσοτοιχία.

Ύστερα σκεφτόμουν μπαλκόνια και καφέδες και βιβλία και μπύρες και τασάκια και διάφορα.
Σκεφτόμουν Δ1, Ε2 και ,όπως πρόσφατα πληροφορήθηκα, Γ3.
Αριθμοί από διαμερίσματα.
Τώρα Β4.
Πόσοι αριθμοί συνδυασμένοι με γράμματα να αναλογούν στον καθένα μας;
Δ1 Ε2 Γ3 Β4
Στο Γ3 δεν είχα πάει ποτέ, δεν κάναμε παρέα τότε με τον Σ. αλλά το σκέφτομαι και λέω τι κρίμα, τι κρίμα να μην έχεις πάει σε κάποιου το σπίτι, πόσα ακόμα θα μάθαινες γι αυτόν.
Δ1, Ε2 και Β4.

Γράμματα με νούμερα οι τάξεις, γράμματα με νούμερα και τα διαμερίσματα.
Και όταν ήσουν στο γυμνάσιο μπορεί να ερωτεύτηκες κάποιο αγόρι απ το άλλο τμήμα και να ήταν τόσο σημαντικό για σένα εκείνο το νούμερο μ' εκείνο το γράμμα μαζί.

Κι ύστερα μεγαλώσαμε κι είχε ο καθένας το διαμέρισμά του.
Δ1, Ε2 και Β4.
Ένα δροσερό μπαλκόνι, ένα παμβρώμικο τασάκι, τόσα απογεύματα.
Δ1.

Ήμουν λίγο σκληρή τότε, όπως εξάλλου είμαι πολύ συχνά.
Μπορώ κι εγώ να ακούω τα ίδια τραγούδια και να σκέφτομαι άλλον αντί αλλου.
Τον νυν αντί του ας πούμε πρώην.
Και σκέφτομαι πως ίσως να μην είναι απλώς εφικτό.
Ίσως να είναι και απαραίτητο.
Στα πλαίσια εκείνης της απομυθοποίησης που όσο βάναυση, τόσο χρήσιμη είναι.
Ίσως να 'ναι κι αυτό, όπως και τόσα άλλα, θέμα επιβίωσης και τίποτα παραπάνω.
Και τι παραπάνω να είναι άλλωστε;
Τι παραπάνω από διατήρηση της ζωής;

Η μαμά είπε και κάτι άλλο για τον άντρα της ζωής μου.
Είπε να διαλέξω κάποιον τέτοιον, που ακόμα κι αν κάνει μαλακία να μπορώ να τον συγχωρήσω.
Δεν εννοούσε να βρω έναν μαλάκα και να του συγχωρώ τα πάντα σαν μαλάκας κι εγώ.
Εννοούσε να 'ναι τόσο άψογος μαζί μου και να αγαπιόμαστε τόσο πολύ, που αν ο μη γένοιτο, κάτι πάει στραβά, να μην πειράζει.
Συμφωνώ.
Σ' αυτά πάντα συμφωνώ με τη μαμά.

Είχα γράψει πριν κανένα μήνα :

λέω πολλά σε λίγους ενώ θα 'θελα να πω λίγα στους πάντες

Και τώρα που το ξαναδιάβασα, τώρα τα πράγματα είναι όπως ήθελα.
Στους λίγους δεν έχω πολλά πλέον να πω, δεν έχει σκαμπανεβάσματα, 
ούτε κλάματα, ούτε αμφιβολίες. 
Μόνο χαμόγελα και σιγουριά.
Κι είναι λίγα που θέλω να τα πω σ' όλο τον κόσμο.
Και δε σε πειράζει αν τα πω σ' όλο τον κόσμο.
Κι αυτό είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι.

Δε θυμάμαι πόσο καιρό είχα να νιώθω έτσι.
Μαζί.
Δε νιώθω πια μόνη μου, δε νιώθω πως προσπαθώ μόνη μου 
για κάτι στο οποίο πιστεύω μόνο εγώ.
Δε νιώθω πως με κρύβεις (ποτέ δεν το νιωθα αυτό, όχι με σένα.)

Νιώθω μαζί.
Νιώθω εξίσου.
Νιώθω σωστά.

Νιώθω και τυχερή κι ενώ είμαι συνήθως τυχερός άνθρωπος, 
όμως τυχερή είχα πολύ καιρό να νιώσω. 
Σαν να μου είχε τελειώσει το απόθεμα.
Κι έβλεπα αυτή τη σειρά χτες και κάτι πήγαινε εντυπωσιακά καλά για τη Μαξ 
και τη ρωτάει η Κάρολάιν  μα καλά πώς γίνεται αυτό;
Και της απαντάει "because God owes me".
Oh, that he did.
Ευχαριστώ ρε Θεέ.
Ήταν η σειρά μου.
Κι ευτυχώς -σε αντίθεση μ' αυτό που κάνω στις τράπεζες- δε βαρέθηκα να περιμένω 
και δεν έδωσα το νουμεράκι μου σε κάποιον άλλον.
Ήταν η σειρά μου.

το τραγουδάκι γιατί μου 'χει κολλήσει εδώ και τρεις μέρες
και γιατί μέσα μου καίει μια φωτιά
και γιατί φωτιά με φωτιά :D

ήρθαν πολλοί,κανείς τους όμως δε φιλάει όπως εσύ

έλα ναι, ανέβασα εγώ μποφίλιου, συμβαίνουν κι αυτά.
με την καλή έννοια.

ήλιος & έρωτας & μιλκσέικ φράουλα

Η λορέλ τα περιέγραψε τέλεια, λίγα έχω να προσθέσω κι είναι πράγματα που δεν είναι πως τα παρέλειψε, είναι που είναι μόνο δικά μου και δε θα μπορούσε να τα 'χει πει.

Λείπουνε πολλά από την άνοιξή μου, αλλά και πάλι την αγαπώ, όπως κάθε άνοιξη, είμαι έτσι ανιδιοτελής με τις εποχές.

Λορελάκι μου, εσύ δε λείπεις, αν και δεν είσαι εδώ, είσαι όμως στο ακουστικό μου συχνά-πυκνά και μου κάνεις και προτάσεις γι ανοιξιάτικα βιβλία ε και τι άλλο να ζητήσω!

Λείπει όμως η σοφή μου φίλη, αλλά κι αυτό δεν πειράζει πολύ γιατί σήμερα θα πήγαινε να αγοράσει τα εισιτήριά μας για την σχεδόν καλοκαιρινή μας συναυλία και θα 'μαι 4 μέρες όλη δικιά της και θα με πάει σ' όλα τα ωραία μπαράκια και θα 'χει ζέστη και θα 'μαι χαρούμενη.

Λείπεις κι εσύ κι αυτό πειράζει ρε γαμώτο. Και συνέχεια σκέφτομαι να πηγαίνουμε εκδρομές, να 'μαι στη θέση του συνοδηγού σου και να 'χει ήλιο και να φοράω τα γυαλιά ηλίου του μπαμπά μου κι εσύ της μαμάς σου (έτσι γιούνισεξ ήταν τα γυαλιά στα 80s), και να ακούμε χατζηφραγκέτα (προφανώς) και να πίνουμε φραπεδάκια απ το σέικερ και να 'μαι πραγματικά εκστατικά ευτυχισμένη. 

Όπως είπα ήδη βέβαια στη λορέλ, ίσως κάποιες φορές θυσιάσω το φραπέ για ένα μιλκσέικ φράουλα, γιατί αν η άνοιξη είχε μυρωδιά θα μύριζε μιλκσέικ φράουλα. Και,μεταξύ μας, είμαστε και σούργελα, οπότε είμαι σίγουρη πως καμιά φορά αντί για χατζηφραγκέτα θα ακούμε taylor swift. Γιατί είπαμε, you love the players and I love the game.

Μαζί σου να 'μαι ρε μωρό μου και δεν πάνε στο διάολο και τα roadtrip?
Άνετα περνούσα καλοκαίρι σε διαμέρισμα χωρίς μπαλκόνι κι αιρ κοντίσιον.
Τσαααακ εδώ κολλάνε οι χατζη.

Δε θέλω αιρ κοντίσιον
και χάι ντεφινίσιον
θέλω μόνο να με παντρευτείς.

Είδα ένα όνειρο που κάποτε θα ήταν κακό.
Τώρα ήταν λυτρωτικό.

Και ξύπνησα κι είχα στο σιντι πλέυερ μακεδόνα κι επειδή είχα ακούσει τα 5 πρώτα το προηγούμενο πρωί, έβαλα το νούμερο 6. Κι ήταν αυτό:

How appropriate.
Κανένα λάθος και κανείς δε θέλει να τον αγαπώ.
Αλλά πολύ appropriate feeling.
Πολύ appropriate soundtrack.

Το τραγουδάκι τίμιο θα το έλεγα.
Κι η κοπέλα στην οποία απευθύνεται, φαντάζομαι πως το καταλαβαίνει.
Κάνουμε κάποιες επιλογές και οι άνθρωποι μας ξεχνάνε.
Κάποιες τις κάνουμε με σκοπό να μας ξεχάσουν.
Κι οι άνθρωποι κάνουν κάποιες επιλογές με αποτέλεσμα να τους ξεχνάμε.
Ή για να τους ξεχάσουμε.
Κι ύστερα από χρόνια οι άνθρωποι που έχουν γνωριστεί κι έχουν ξεχαστεί θα 'ναι περισσότεροι από αυτούς που δε συναντήθηκαν ποτέ.

Γι αυτό προσοχή παιδιά.
Μην τον γνωρίσετε και τον ξεχάσετε.
Εγώ, ευτυχώς, ήμουν προσεκτική για μια φορά.
Μια φορά αρκεί.
Πολλή προσοχή :)

τα καλαμάκια στο SI

Κάποια στιγμή, πέρυσι, είχα σκεφτεί τα καλαμάκια σαν μονάδα μέτρησης του χρόνου.
Γιατί είναι πολλά και δεν ξέρεις πότε θα τελειώσουν και πού θα είσαι και τέτοια.
Σκεφτόμουν πως εγώ θα μετακομίσω και τα καλαμάκια δε θα 'χουν τελειώσει ακόμα και τι θα τα 'κανα; θα τα πετούσα; ή θα τα μετακόμιζα κι αυτά; χαζό δεν είναι να μετακομίζεις καλαμάκια;
Αλλά τώρα δε νομίζω να μην έχουν τελειώσει, γιατί φέτος πίνω φραπέ -όχι τον απλό και πικρό, εκείνον τον άλλον με το φουντούκι, τον εθιστικό που λέει και η Λορέλ- και τα καλαμάκια θα τα τελειώσω, κι αν δεν τα τελειώσω μόνη μου τότε θα τα τελειώσω με παρέα ή θα τα τελειώσουμε παρέα. Το σίγουρο είναι πως τα καλαμάκια θα τελειώσουν χαρούμενα (όπως όλοι άλλωστε :Ρ).

Άλλο είναι το πόιντ όμως.
Το πόιντ είναι πως πέρυσι μετρούσα το χρόνο από ένα σημείο και μετά.
Μετρούσα τον χρόνο με τα καλαμάκια κι ο χρόνος ήταν ημιευθεία.
Τώρα μετράω τον χρόνο σαν έννοια, σαν ευθεία χωρίς αρχή και τέλος.
Τώρα μετράω τον χρόνο σαν έννοια, όχι σαν διάνυσμα.

Russell's Paradox

Ξύπνησα στις 5μιση το πρωί, δε θυμάμαι αν μπορούσα καν ν' ανοίξω τα μάτια μου, πάντως να ξανακοιμηθώ δεν μπορούσα. Προσπάθησα δηλαδή.

Κι ένιωθα παράξενα. Το παντζούρι ήταν κλειστό ενώ εγώ ποτέ δεν κλείνω το παντζούρι.
Αλλά δεν ήθελα να ξυπνήσεις απ' τον ήλιο επειδή εγώ δεν ξέρω να κοιμάμαι σαν άνθρωπος.
Ένιωθα παράξενα που λες, ένιωθα σαν το σώμα μου να με περιβάλλει, σαν να μην είναι κομμάτι μου -ή εγώ δικό του- σαν να είναι το περίγραμμα, σαν να είναι κάτι που με περιέχει.
Σαν το σύνολο που περιέχει όλα τα σύνολα που δεν περιέχουν τον εαυτό τους, αυτό περιέχει, λέει, τον εαυτό του; Εγώ έλεγα κατηγορηματικά όχι, σκεφτόμουν ένα κουτί με χριστουγεννιάτικα στολίδια και πως ποτέ κανείς δε θα 'λεγε πως το κουτί περιέχει και το κουτί.

Ύστερα όμως έγινε αυτό κι ένιωθα έτσι περίεργα και σκέφτηκα πως ίσως το κουτί να περιέχει και το κουτί, ποιος ξέρει;

Εντάξει, για όλο αυτό το παραλλήρημα έφταιγε το τελευταίο big bang theory.
Λίγο big bang, λίγο star wars και πολύ χατζηφραγκέτα.
Η ζωή είναι απλή.
Η ζωή είναι απλή κι ωραία.

ΥΓ εντάξει, εκεί γύρω στις 7 ξανακοιμήθηκα. μάλλον με πήρες αγκαλιά λίγο καλύτερα.

σ'αγαπάω χαζέ

maybe even better

    I realized that I may not be able to explain what I feel for her, but it is  something. And yes, maybe all love isn't true love in the messed up way that you and I have experienced it, but I think this could turn into something even better.

stepping stones

διαπερνούνε την καρδιά μου χιλιάδες αμπέρ

Οι χατζηφραγκέτα, που λέτε, μπορεί να είναι κυρίως αστείοι, αλλά σήμερα έκατσα και σκέφτηκα έναν στίχο. Βασικά, ψέματα, δεν έκατσα να τον σκεφτώ, απλά εκεί που άκουγα το κλειδί της καρδιάς σου, ξαφνικά τον άκουσα σοβαρά τον στίχο αντί να τον ακούσω αστεία. Εδώ να σημειώσω πως τόση ώρα γράφω ακούγοντας το καλοριφέρ κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κουνιέμαι δεξιά-αριστερά στην καρέκλα, μιλάμε το 'χω τερματίσει το τυφλό το σύστημα.

ναι και που λέτε λέει

βρήκα το κλειδί της καρδιάς σου
όμως έχει πιτσικάρει Μαρία
δεν ανοίγει τώρα πια με τη μία
όπως άνοιγε παλιά ρε γαμώτο

κι είναι αλήθεια.
δεν ανοίγει τώρα πια με τη μία όπως άνοιγε παλιά.
αλλά χωρίς "ρε γαμώτο".
κι άμα θες να συνεχίσουμε με Χ+Φ,τότε να ξέρεις πως έτσι είναι κι έτσι πάει.

η άνοιξη θα φέρει

Τα φτιάχνεις με μια τύπισσα, πετάς στα σύννεφα, ακούς ένα συγκεκριμένο τραγούδι και το 'χεις συνδυάσει μαζί της.

Χωρίζετε, δεν είσαι καλά, το ξεπερνάς εν πάση περιπτώσει.

Βρίσκεις την επόμενη, ουάου και πάλι, πετάς ξανά στα σύννεφα και ακούς το ίδιο γαμημένο τραγούδι που είχες συνδυάσει με την πρώην.
Ε δεν καταλαβαίνω πώς το κάνετε αυτό, ειλικρινά.

Δεν καταλαβαίνω και -ναι θα γίνω υπερβολική- μου φαίνεται σα να σας λείπει λίγη ψυχή.

Εγώ δηλαδή, όταν η φάση μου αυτή τελειώσει, αν αυτό το τέλος είναι άσχημο, φαντάζομαι πως ίσως ποτέ ξανά στη ζωή μου δε θα ακούσω χατζηφραγκέτα. Ναι χατζηφραγκέτα παιδιά, μην κοροϊδεύετε.

:)

-καημό το 'χω να μου στείλουν μια φορά λουλούδια.
-πού μένεις;

ήπια σήμερα,στο είπα;

Ή θα πιεις ή δε θα πιεις.
Εγώ, προφανώς, ήπια.
Α και σ' ένα μάθημα πήρα 8. Οκτώ! στο είπα;
Στο είπα.
Και δεν πρόκειται να ξαναγίνει.
Αλλά έγινε.
Είσαι περήφανος για μένα;
Είσαι, το ξέρω.
Κι εγώ είμαι.
Και σε θέλω. Αυτό στο είπα; Στο είπα κι αυτό.

Αυτή η κατάσταση που ο άλλος σου σπάει τα νεύρα κ ανεβάζεις παλμούς και μετά θέλεις κι άλλο, λέγεται κάπως; Γιατί φοβάμαι πως κάπως λέγεται.

my person

Λοιπόν ας το παραδεχτώ.Σ' αυτή τη συναυλία έκανα ένα λάθος. Άκουγα ένα σωρό ωραία τραγούδια και πάσχιζα να μπορέσω να τα συνδυάσω με εκείνον -ακόμα κι αν δε γινόταν. Κάθε στίχος σκεφτόμουν πώς θα μπορούσε να με εκφράσει σε σχέση με εκείνον -ακόμα κι αν δεν μπορούσε.

Κι είμαι σίγουρη πως κι εσύ, αν κάποια σκεφτόσουν εκείνη την ώρα, τότε σκεφτόσουν εκείνη. Κι εκείνη ήταν τόσο λάθος για σένα όσο κι εκείνος για μένα κι όμως χάσαμε όλα εκείνα τα τραγούδια για να τους σκεφτόμαστε, θε μου πόσο χρόνο χάσαμε. Πόσο χρόνο χάσαμε και πριν απ' αυτούς, πόσο χρόνο χάσαμε τόσα χρόνια.

Ήμασταν εκεί, ήσουν δίπλα μου, ήμασταν οι δυο μας.
Εγώ γούσταρα που ο Κότσιρας ξανάφησε μαλλί.
Εσύ γούσταρες που η Ρίτα κουνούσε έτσι ωραία τη μέση της.
Και το ρήμα γουστάρω έχει παθητική φωνή μόνο στον πληθυντικό
(εγώ το λέω αυτό, μην το ψάχνετε στη γαλάζια γραμματική του τριανταφυλλίδη)

Το μόνο που λέω είναι ας σταματήσουμε να χάνουμε χρόνο.
Έχουμε ακόμα συναυλίες για να πάμε.
Κι αυτή τη φορά να σκεφτόμαστε τα σωστά άτομα.
Και να σου πω ένα μυστικό;
Το σωστό άτομο είναι το άτομο που είναι εκεί.
Δεν είναι το σωστό άτομο επειδή είναι εκεί.
Είναι εκεί επειδή είναι το σωστό άτομο.

Γιατί το σωστό άτομο,θα είναι εκεί,ο κόσμος να χαλάσει.

να 'χεις χάρη μάγκα

Το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο το να βολευτώ σ'αυτή την καρέκλα. Το δωμάτιο μ'αρέσει, αν και το επισκέπτομαι σπάνια. Ποτέ όμως δεν τα πήγαινα καλά μ'αυτή την καρέκλα. Δεν είναι καθόλου συνεργάσιμη* τα ροδάκια πηγαίνουν όπου θέλουν αυτά και το πλάτος της ταιριάζει οριακά στο άνοιγμα μεταξύ από τις δύο συρταριέρες κάτω απ' το γραφείο. Επιπλέον γράφω σε ένα λαπτοπ με αντιολισθητικές βλακείες στον πάτο του οπότε ούτε καν αυτό δεν μπορώ να προσαρμόσω όπως ακριβώς το θέλω. Και τι μας το λες θα μου πεις; Στο λέω γιατί είχα έναν κάποιο ειρμό πριν, αλλά τώρα δεν.

Που λες, κάτι θα 'γραφα αλλά να πω την αλήθεια δεν είχα καταλήξει ακριβώς.
Στην αρχή είπα να γράψω κάτι για τη μοίρα, στην οποία δεν είναι ότι πιστεύω και σίγουρα δεν την εμπιστεύομαι γιατί αυτό σημαίνει να επαναπαύεσαι και να την αφήνεις να κάνει τη δουλειά για σένα κι αυτό καθόλου δε μου πάει με το χαρακτήρα που 'χω (που θα 'λεγε και η Μαλβίνα, να μην ξεχνάμε τη Μαλβίνα παρακαλώ). Πιστεύω στη μοίρα με την εξής έννοια: κάποια πράγματα είναι γραφτό να συμβαίνουν. Και με τη ρομαντική της επέκταση: κάποιοι άνθρωποι είναι γραφτό να 'ναι μαζί. Και πάνω σ' αυτό θα 'λεγα πως παιδιά, μην περιμένετε οι συνθήκες να είναι ιδανικές. Οι συνθήκες, παιδιά, ποτέ δε θα είναι ιδανικές. Πες το τώρα. Κάν' το τώρα.

Μετά καθόμουν στην κουνιστή πολυθρόνα και κάπνιζα (αυτή η στιγμή είναι άνετα η καλύτερη κάθε σαββατοκύριακου στη Θεσσαλονίκη, όσο επικό κι αν είναι κατά τ' άλλα το σαββατοκύριακο) κι είχε ησυχία γιατί όλοι είχαν κοιμηθεί και κοιτούσα τα φώτα του δρόμου, αλλά όχι στ' αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν κοιτούσα πουθενά. Μόνο σκεφτόμουν στιγμές που κάνουν το λαιμό να τεντώνεται και τη λεκάνη να σηκώνεται, χωρίς καν να το καταλαβαίνεις. Σκεφτόμουν κομμένες ανάσες και κάτι μελανιές και μπλεγμένα δάχτυλα.

Δάχτυλα που λες και μετά κοίταξα τα δάχτυλα των ποδιών μου, που συνήθως τα βρίσκω όχι όμορφα αλλά σήμερα μ' άρεσαν και μετά συνειδητοποίησα πως είναι ένα απ' τα πιο δύσκολα πράγματα να ανακαλέσει η μνήμη σου. Τα δάχτυλα των ποδιών. Πόσων ανθρώπων τα δάχτυλα των ποδιών νομίζεις πως θυμάσαι;

Κι ύστερα κοίταξα την καμάρα του ποδιού μου και σκέφτηκα πως μου θυμίζει μια τεντωμένη πλάτη και έτσι γυρίσαμε στο πλάνο της προ-προηγούμενης παραγράφου αλλά χαλάλι. Αυτό το πλάνο αξίζει δικιά του παράγραφο και επιπλέον αναφορά και όλες τις μελανιές που του αναλογούν.

Α ναι κι αφού αποφάσισα πως δε θα 'γραφα τίποτα απ' όλα αυτά που εν τέλει έγραψα (σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να πάρουμε ένα λεπτό και να αναλογιστούμε την αποφασιστικότητά μου), είπα πως αντί να γράψω θα βάλω τραγούδι. Να, αυτό: