να 'χεις χάρη μάγκα

Το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο το να βολευτώ σ'αυτή την καρέκλα. Το δωμάτιο μ'αρέσει, αν και το επισκέπτομαι σπάνια. Ποτέ όμως δεν τα πήγαινα καλά μ'αυτή την καρέκλα. Δεν είναι καθόλου συνεργάσιμη* τα ροδάκια πηγαίνουν όπου θέλουν αυτά και το πλάτος της ταιριάζει οριακά στο άνοιγμα μεταξύ από τις δύο συρταριέρες κάτω απ' το γραφείο. Επιπλέον γράφω σε ένα λαπτοπ με αντιολισθητικές βλακείες στον πάτο του οπότε ούτε καν αυτό δεν μπορώ να προσαρμόσω όπως ακριβώς το θέλω. Και τι μας το λες θα μου πεις; Στο λέω γιατί είχα έναν κάποιο ειρμό πριν, αλλά τώρα δεν.

Που λες, κάτι θα 'γραφα αλλά να πω την αλήθεια δεν είχα καταλήξει ακριβώς.
Στην αρχή είπα να γράψω κάτι για τη μοίρα, στην οποία δεν είναι ότι πιστεύω και σίγουρα δεν την εμπιστεύομαι γιατί αυτό σημαίνει να επαναπαύεσαι και να την αφήνεις να κάνει τη δουλειά για σένα κι αυτό καθόλου δε μου πάει με το χαρακτήρα που 'χω (που θα 'λεγε και η Μαλβίνα, να μην ξεχνάμε τη Μαλβίνα παρακαλώ). Πιστεύω στη μοίρα με την εξής έννοια: κάποια πράγματα είναι γραφτό να συμβαίνουν. Και με τη ρομαντική της επέκταση: κάποιοι άνθρωποι είναι γραφτό να 'ναι μαζί. Και πάνω σ' αυτό θα 'λεγα πως παιδιά, μην περιμένετε οι συνθήκες να είναι ιδανικές. Οι συνθήκες, παιδιά, ποτέ δε θα είναι ιδανικές. Πες το τώρα. Κάν' το τώρα.

Μετά καθόμουν στην κουνιστή πολυθρόνα και κάπνιζα (αυτή η στιγμή είναι άνετα η καλύτερη κάθε σαββατοκύριακου στη Θεσσαλονίκη, όσο επικό κι αν είναι κατά τ' άλλα το σαββατοκύριακο) κι είχε ησυχία γιατί όλοι είχαν κοιμηθεί και κοιτούσα τα φώτα του δρόμου, αλλά όχι στ' αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν κοιτούσα πουθενά. Μόνο σκεφτόμουν στιγμές που κάνουν το λαιμό να τεντώνεται και τη λεκάνη να σηκώνεται, χωρίς καν να το καταλαβαίνεις. Σκεφτόμουν κομμένες ανάσες και κάτι μελανιές και μπλεγμένα δάχτυλα.

Δάχτυλα που λες και μετά κοίταξα τα δάχτυλα των ποδιών μου, που συνήθως τα βρίσκω όχι όμορφα αλλά σήμερα μ' άρεσαν και μετά συνειδητοποίησα πως είναι ένα απ' τα πιο δύσκολα πράγματα να ανακαλέσει η μνήμη σου. Τα δάχτυλα των ποδιών. Πόσων ανθρώπων τα δάχτυλα των ποδιών νομίζεις πως θυμάσαι;

Κι ύστερα κοίταξα την καμάρα του ποδιού μου και σκέφτηκα πως μου θυμίζει μια τεντωμένη πλάτη και έτσι γυρίσαμε στο πλάνο της προ-προηγούμενης παραγράφου αλλά χαλάλι. Αυτό το πλάνο αξίζει δικιά του παράγραφο και επιπλέον αναφορά και όλες τις μελανιές που του αναλογούν.

Α ναι κι αφού αποφάσισα πως δε θα 'γραφα τίποτα απ' όλα αυτά που εν τέλει έγραψα (σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να πάρουμε ένα λεπτό και να αναλογιστούμε την αποφασιστικότητά μου), είπα πως αντί να γράψω θα βάλω τραγούδι. Να, αυτό: