πώς μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Στο γυμνάσιο που ανακάλυψα τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, είχα αγοράσει τη Διαίρεση κι είχα κολλήσει με το Πριν το Τέλος. Είχα εκστασιαστεί δε όταν πρωτοπήγα σε συναυλία του κι άκουσα τόσο κόσμο να το τραγουδάει μαζί μου γιατί μέχρι τότε δεν είχα καταλάβει τι βεληνεκούς τραγούδι είναι.

Και μου κανε μεγάλη εντύπωση αυτός ο στίχος που λέει "σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι", στίχος με τον οποίο εκείνη την περίοδο κανένα λόγο δεν είχα να ταυτιστώ. Οι άνθρωποι ήταν πολλοί και καμία σκάλα δεν ήταν σιδερένια. Οπότε απλά σκεφτόμουν μια μαύρη στριφογυριστή σιδερένια σκάλα που 'χαμε δει με τους γονείς μου όταν ψάχναμε σπίτια και τη φανταζόμουν αραχνιασμένη και σκονισμένη και μόνη της. Κι είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως ίσως, κάποτε, κάτι να σημαίνει και για μένα αυτός ο στίχος.

Και ξέρεις οι σκάλες στη σχολή,είναι όλες σιδερένιες.
Βλέπεις ήταν εργοστάσιο παλιά.
Και μείναμε λίγοι.