Χτες βράδυ έφτιαξα σάλτσα καραμέλας. Γιατί έτσι.
Και σήμερα το motivational κείμενο στο ξυπνητήρι μου έλεγε "καφέ με καραμέλα :) ".
Και τώρα η ώρα είναι 3
και στο κασετόφωνο πάτησα το κουμπί ρουλέτα
και διάλεξε την πιο κατάλληλη λίστα
κι αφού λοιπόν άκουσα
"I feel like I only go backwards"
τώρα ακούω
"my body is a cage"
και βλέπω αυτή την ταινία μ'αυτή την ηθοποιό που δεν πολυσυμπαθώ
αλλά δεν μπορώ να μην ταυτιστώ
απ' την αφίσα και μόνο δηλαδή
και πίνω ακόμα τον εν λόγω καφέ με καραμέλα
στεναχωρέθηκα λίγο πριν, αλλά δε φταις εσύ
δηλαδή εσύ φταις, αλλά δε φταις εσύ
με εκνευρίζεις που αυτά που λες είναι τόσο διαφορετικά απ'αυτά που ίσως θα 'θελες να πεις
αλλά καμιά φορά λες κάτι ωραίο που στ'αλήθεια το εννοείς
κι αυτό είναι ωραίο
κι είναι επίσης ωραίο που ό,τι και να γίνει στο τέλος
θα ξέρω ότι μ'αγαπάς
μ' αγαπάς πάρα πολύ κι ίσως δεν ξέρεις τι να την κάνεις τόση αγάπη
μ' αγαπάς όμως
και καμιά φορά
αρκεί
καμιά φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου