Λοιπόν, τώρα που το κεφάλι μου είναι κάπως καθαρό,
βρήκα τι είναι αυτό που με πείραξε πιο πολύ απ' όλα.
Με πείραξε που δε μου βγήκαν τα μαθηματικά.
Γιατί έχω μάθει να εμπιστεύομαι τα μαθηματικά,
έχω μάθει να εμπιστεύομαι γενικά,
αλλά τα μαθηματικά και λίγο παραπάνω.
Και καταλαβαίνεις πόσο αναπάντεχο είναι
να μη σου βγαίνουν τα μαθηματικά.
Το έξι, για παράδειγμα, το έξι είναι ένας τέλειος αριθμός.
Το άθροισμα των διαιρετών του ισούται με τον ίδιο τον αριθμό
1+2+3=6
Το έξι είναι τέλειος αριθμός.
Αυτό που έγινε μ' εμάς ξέρεις τι ήταν;
Εγώ ήμουν , ας πούμε ένα τέσσερα
κι εσύ ήσουν ας πούμε ένα δύο
και με κάποιον παράλογο τρόπο,
το άθροισμά μας δεν ήταν έξι,
δεν ήταν τέλειο.
Σύμφωνα με τα μαθηματικά όμως, θα 'πρεπε να 'ναι.
Σύμφωνα με την κοινή λογική, εμείς οι δύο μαζί
θα ήμασταν κάτι τέλειο.
Αλλά δεν ήμασταν.
Δεν ήμασταν έξι, δεν ήμασταν αριθμός τέλειος.
Ήμασταν, ας πούμε, ένα εφτάρι.
Έχει στυλ, είναι πρώτος αριθμός, δεν είναι κάτι αδιάφορο τελείως.
Αλλά ξέρεις τι άλλο είναι;
Περιττό.
Μπορούσαμε και χωρίς αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου