Μου 'χει συμβεί πολλές φορές να σκέφτομαι κάτι πριν κοιμηθώ και να μην το γράφω πουθενά γιατί α)όταν είμαι έτοιμη να με πάρει ο ύπνος δε θα σηκωθώ να πάρω χαρτί και στυλό και β)λέω ψέματα στον εαυτό μου πως θα το θυμάμαι αύριο. Επειδή κανένα αύριο δε θυμήθηκα τι είχα σκεφτεί χτες, τώρα όποτε σκέφτομαι κάτι κι είναι αργά το βράδυ, το ηχογραφώ. Θα μου άρεσε να ανεβάζαμε καμιά φορά αρχεία ήχου με τη φωνή μας να διαβάζει και να ξέρουμε έτσι αν η φωνή που φανταζόμαστε για τους άλλους μοιάζει με την πραγματική τους φωνή. Όπως τότε που κυκλοφορούσε το παιχνίδι με τα χειρόγραφα και είδαμε τον γραφικό χαρακτήρα των άλλων, πράγμα πολύ σημαντικό γιατί όσοι αγαπάνε να γράφουν, αγαπάνε να γράφουν σε χαρτί κι είναι ωραία να ξέρεις τι γράμματα κάνουν. Μεγάλος μου βγήκε ο πρόλογος, ήθελα απλά να πω πως με ηχογράφησα οπότε τώρα θα μου υπαγορεύσω κι αυτό το βρίσκω ωραίο (μ' αρέσει η φωνή μου ηχογραφημένη, φυσικά δε μοιάζει καθόλου με τη φωνή που ακούω όταν μιλάω, αλλά μου αρέσει περισσότερο, μακάρι να με ακούνε έτσι και οι άλλοι, τι μυστήριο κι αυτό με τις φωνές μας, να μην τις ακούμε όπως οι άλλοι, μεγάλη απάτη το θεωρώ).
Η ηχογράφηση, που λέτε, έχει ως εξής:
Η ώρα είναι 5:48. Τα πόδια μου πονάνε απ' τα τακούνια. Σκέφτομαι εκείνο τον φίλο που πεθαίνει να με δει με τακούνια και ποτέ δε φοράω όταν βγαίνουμε. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά δεν τυχαίνει. Δε θα φορέσω ποτέ τακούνια επειδή κάποιος το ζήτησε, θα φορέσω τακούνια επειδή νιώθω πολύ καλά. Και δεν είναι ότι δε νιώθω πολύ καλά όταν βγαίνω μαζί του, απλά δεν τυχαίνει.
Είναι η εποχή που κλείνω λογαριασμούς. * Το 'λεγε και το ζώδιό μου ότι θα θυμηθώ, λέει και τον πρώην από τη Β γυμνασίου και θα του ζητήσω τα ρέστα. Εντάξει δεν έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο. Αλλά...ναι ισχύει αυτό. Δεν είναι ότι ζητάω τα ρέστα απλά αποζητάω το clean break, closure, πώς σκατά το λένε αυτό. Δεν μπορώ να έχω εκκρεμότητες, δεν ξέρω, νιώθω όλες τις εκκρεμότητες να με πιέζουν, ότι ό,τι έχω αφήσει στη μέση θα ρθει και θα μου ζητάει εξηγήσεις και δε μ' αρέσει αυτό, δε θέλω τίποτα να 'ρθει και να μου ζητάει εξηγήσεις, γιατί είμαι τόσο ξεκάθαρος άνθρωπος και τόσο ξεκάθαροι θέλω να είναι και οι άλλοι μαζί μου.
Το ραδιόφωνο έχει βάλει τα διόδια της Βελεσιώτου κι αυτό είναι μάλλον καλό γιατί δεν είναι γενικά πολύ ποιοτικό ραδιόφωνο, αλλά έχει τις ώρες του και μάλλον η 6 παρά 10 το πρωί είναι μια απ' τις καλές ώρες.
Είμαι χαρούμενη κι αυτό καταλαβαίνω πως δεν είναι πολύ... όχι φυσιολογικό...πολύ αναμενόμενο, δεν είναι πολύ αναμενόμενο. Αλλά, ξέρεις, υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να φοβάσαι πάρα πολύ να συμβούν αλλά στο τέλος όταν συμβαίνουν να νιώθεις...να νιώθεις ανακούφιση! Και να λες θεέ μου τι άνθρωπος είμαι πώς είναι δυνατόν να νιώθω ανακούφιση; Αλλά κάποιες καταστάσεις μπορεί να θέλεις πολύ να πετύχουν και να μην πετυχαίνουν και όλη σου αυτή η προσπάθεια να μη σε βοηθάει καθόλου και όταν στο τέλος τα παρατάς δεν τα παρατάς ουσιαστικά, απλά παραδέχεσαι πως αυτό που έκανες τόσο καιρό δεν έχει νόημα και έτσι αυτό δεν είναι παραίτηση και δεν είναι κρίμα, είναι αυτό που έπρεπε να κάνεις και ανακουφίζεσαι γιατί σταματάς να προσπαθείς.
Δεν εννοώ ότι δεν αξίζει τίποτα να το προσπαθούμε, πολλά πράγματα αξίζει να τα προσπαθείς πάρα πολύ. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να προσπαθείς να θέλεις. Πρέπει να προσπαθείς γι αυτά που θέλεις, δεν πρέπει όμως να προσπαθείς να θελήσεις. Αυτό είναι ίσως ό,τι πιο fundamentally wrong** υπάρχει στον κόσμο. Κι έχουν προσπαθήσει άνθρωποι να θελήσουνε. Να με θελήσουνε. Κι αυτό δεν είναι σωστό, δεν είναι σωστό ούτε γι αυτούς ούτε για μένα. Γιατί όλοι αξίζουμε να είμαστε με κάποιον που μας θέλει χωρίς να προσπαθεί. Όλοι αξίζουμε να είμαστε με κάποιον που μας θέλει αυθόρμητα.
*chuckles softly εδώ θα έγραφα αν έκανα υποτιτλισμό
**ναι, είπα fundamentally wrong
6 σχόλια:
πρέπει να είσαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που τους αρέσει η φωνή τους όταν την ακούνε ηχογραφημένη, όταν κάποτε είχα δει μια βιντεοκασέτα και με άκουσα να μιλάω για πρώτη φορά έπαθα σοκ, δεν ήθελα να ξαναανοίξω το στόμα μου:Ρ
με αυτό το ποστ σου, όπως και με το προηγούμενο με την βικτώρια (προσπάθησα να αφήσω κομεντ αλλα δεν τα κατάφερα) σαν να θυμήθηκα ξανά κάτι που είχα ξεχάσει, όχι πληροφορία αλλά συναίσθημα, μια σύνδεση με τις λέξεις, κάτι ευχάριστο..
την ποίηση κάποιον απλών καθημερινών στιγμών
Για το φαινόμενο αυτό με τις αγγλικές εκφράσεις που μερικές φορές αποδίδουν ακριβώς το νόημα μιας στιγμής η μιας κατάστασης ενώ αν επιχειρήσουμε να τις μεταφράσουμε κάτι χάνεται νομίζω πως πρέπει να γραφτεί μια επιστημονική εργασία
ναι σε κανέναν σχεδόν δεν αρέσει η ηχογραφημένη φωνή του, γι αυτό κι εγώ όταν είμαστε πολλοί μαζί που ακούμε τους εαυτούς μας ηχογραφημένους κάνω ψέματα πως σοκάρομαι και δε μ' αρέσει η φωνή μου, μη με πούνε ψώνιο :Ρ
ναι είχα αλλάξει μια ρύθμιση στα σχόλια γιατί ήταν πολλά τα ανεπιθύμητα, αλλά αποφάσισα πως δεν αξίζει τον κόπο.
μμμ νομίζω πως δεν είναι ότι δεν υπάρχει αρκετά καλή ελληνική μετάφραση. απλώς το αντίστοιχο ελληνικό, ας πούμε πως είναι το ριζικά λάθος. ε δε λέει συχνά ο κόσμος πως κάτι είναι "ριζικά λάθος", ενώ το fundamentally σαν επίρρημα το χουν ψωμοτύρι οι αγγλόφωνοι. νομίζω πως μπορούμε κάλλιστα να τα μεταφράσουμε μια χαρά, αλλά συχνά προτιμάμε τα αγγλικά επειδή ακούγονται απλούστερα. Εσύ τι λες; Ας την ξεκινήσουμε εδώ την εργασία :)
πιστεύω πως ζούμε σε μια εποχή που οι αναφορές μας έρχονται πολλές φορές από πηγές έξω από την δική μας γλώσσα, επίσης οι λέξεις και οι εκφράσεις εκτός από τρόπος έκφρασης είναι και τρόπος σκέψης, και μάλιστα κάποιες φορές η επιλογή των λέξεων βάζει σε συγκεκριμένα καλούπια και την ίδια την σκέψη. επίσης νομίζω πως στον εγκέφαλο μας αρέσει να χρησιμοποιεί μοτίβα (patτerns σκέφτηκα:Ρ) που κολάει αυτό..
νοιώθω κάτι μια σειρά από συναισθήματα και μπορώ να τα απαριθμήσω ένα ένα αλλά μπορεί να μου πάρει 5 λεπτά, μετά όμως βρίσκω μία έκφραση μία λέξη που μπορεί να περιγράφει πολύ καλά αυτό που ένοιωθα αλλά είναι πχ στα αγγλικά και ξέρω πως οι άγγλοι το χρησιμοποιούν με αυτόν τον τρόπο, όταν έρθω ξανά αντιμέτωπος με την ίδια αλληλουχία συναισθημάτων θα το αναγνωρίσω και θα το ταυτίσω με την μία λέξη ή έκφραση παρά με την απαρίθμηση
αυτό που εσύ ονομάζεις ακούγονται απλούστερα εγώ θα το ονόμαζα αποδίδουν το νόημα πληρέστερα
μμμ ναι καταλαβαίνω τι λες για την αλληλουχία συναισθημάτων.
και σίγουρα υπάρχουν καταστάσεις που περιγράφονται καλύτερα σε κάποια άλλη γλώσσα. όμως δε θεωρώ ούτε την αγγλική ιδιαίτερα πλούσια γλώσσα, ούτε την ελληνική ιδιαίτερα φτωχή (και θα μπορούσα όπου φτωχή να βάλω τη λέξη "καθόλου" :Ρ). γι αυτό πιστεύω πως όλα μπορούμε κάπως να τα πούμε στα ελληνικά απλά για να αποφύγουμε κάτι που μας φαίνεται βαρύγδουπο θα προτιμήσουμε καμιά φορά να χρησιμοποιήσουμε 3 απλές αγγλικές λέξεις στη θέση μιας πολύπλοκης ελληνικής. δεν αποκλείω την περίπτωση μια αγγλική να περιγράφει πλήρως αυτό που θέλουμε να πούμε, απλώς η τριβή που έχουμε όλοι με τα αγγλικά γίνεται όλο και μεγαλύτερη και συχνότερη και καταλήγουμε να μας βγαίνει αυθόρμητα το αγγλικό-προφανώς κι εγώ το κάνω αυτό, αφού επειδή εγώ το έκανα αρχίσαμε να το συζητάμε, αλλά θα θελα να το κόψω :/
Έχω πάθει σοκ που σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα τον τελευταίο καιρό. Δικό μου πόρισμα: Μην έχει προσδοκίες από κανέναν στη ζωή σου. Είναι συνταγή για ευτυχία πιστεύω. Να είσαι φιλόδοξος αλλά μην προσδοκείς τίποτα από κανέναν γύρω σου. Ότι έρχεται, έρχεται. Κι ότι αξίζει προσπάθεια δεν στηρίζεται σε εγκεφαλική προκατεργασία. Απλά συμβαίνει.
μμμ δεν ξέρω αν θα το έθετα ακριβώς έτσι αυτό με τις προσδοκίες, γιατί στο μυαλό μου το να μην έχεις προσδοκίες σημαίνει να μην περιμένεις τίποτα κι αυτό καμιά φορά σε οδηγεί στο να ενθουσιάζεσαι με τα αυτονόητα - ενώ δε θα πρεπε, τα αυτονόητα είναι αυτονόητα δεν είναι αφορμή για πάρτυ. Νομίζω απλώς πως οι άνθρωποι που αξίζει να έχουμε στη ζωή μας δε μας αφήνουν ποτέ να σκεφτούμε τι άλλο θα θέλαμε από αυτούς. Γιατί οι αληθινοί εαυτοί μας ταιριάζουν μεταξύ τους :)
Δημοσίευση σχολίου