Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

τα όνειρα της Κυριακής

Μ' αρέσουν πολύ οι Κυριακές, μπορεί να είναι και η αγαπημένη μου μέρα. Αν το έλεγα αυτό στον εαυτό μου όταν πήγαινα σχολείο θα αδυνατούσε να καταλάβει. Δε θα μπω όμως στη διαδικασία να συγκρίνω τις Κυριακές μου, μού αρκεί που μου αρέσουν οι Κυριακές.

Είναι 22 Νοεμβρίου κι εγώ κάθομαι με ανοιχτό το παράθυρο, με λούζει ο ήλιος, πίνω καφέ, ακούω ραδιόφωνο και καμιά φορά κλείνω για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια και σκέφτομαι στιγμές από τις μέρες που πέρασαν και δαγκώνω τα χείλια μου. Ύστερα πίνω άλλη μία γουλιά καφέ και χαμογελάω κοιτώντας το πάτωμα λες και πρέπει να αποφύγω κάποιο αδιάκριτο βλέμμα κι είμαι σχεδόν σίγουρη πως κοκκινίζω.

Όμως σ' αυτό το σημείο να διευκρινίσω κάτι: σχεδόν τίποτα δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο το περιγράφω. Γιατί αυτό είναι το ταλέντο μου: να περιγράφω όμορφα τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Και δεν πειράζει. Δεν παραπλανώ τον εαυτό μου, ο εαυτός μου ξέρει πολύ καλά πώς έχουν τα πράγματα και τολμά να πει πως αυτή τη στιγμή είναι πολύ χαρούμενος και πως για τις επόμενες στιγμές δεν έχει και πολλή σημασία γιατί δεν μπορεί να ξεχάσει κι αυτό τον άτιμο στίχο του άτιμου του Λειβαδίτη που λέει πως πάντα προτίμησε να καταστραφεί παρά να φύγει ανειδοποίητος, γιατί ξέρετε κάτι; Καταστροφές αντέχω. Δεν αντέχω όμως να αναρωτιέμαι και να μη μαθαίνω.

Λοιπόν, το θέμα είναι, πως δεν είναι μια Κυριακή ρομαντική, και πως Κυριακή ρομαντική δε θυμάμαι κι εγώ από πότε έχω να ζήσω. Είναι όμως μια Κυριακή όμορφη, και Κυριακή άσχημη δε θυμάμαι από πότε έχω να ζήσω. Μ' αρέσει η καθημερινότητα και τα σαββατοκύριακά μου. Κι ίσως όλα αυτά να τα γράφω εδώ για να μην τα γράψω κάπου αλλού, κάπου όπου μπαίνει και παραλήπτης. Ίσως κάποια στιγμή, αλλά όχι ακόμα. Αν λοιπόν δεν είχα βάλει στον εαυτό μου όρια και χρονοδιάγραμμα, θα έγραφα μάλλον κάτι τέτοιο ωραίο.

Κι ύστερα εκείνος θα μου 'λεγε ότι είμαι γαμάτη, γιατί απ' ό,τι κατάλαβα αυτό λέει κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου και μιλάω, εγώ θα του 'λεγα "το ξέρω" και εκείνος θα γελούσε. Μετά ίσως πίναμε ένα ουίσκυ ακόμα, και πιο μετά ποιος ξέρει. 

3 σχόλια:

Σιχαμένη Αγάπη είπε...

Εγώ αυτό το λέω ευλογημένος άνθρωπος που παίζει με τον κίνδυνο. (εννοώντας την επικινδυνότητα του να προσδιορίζεις την πραγματικότητα με μια πρέζα περισσότερου ρομαντισμού από την αλήθεια).

Μπράβο σου και πάλι.
και όντως αυτό είναι.
Αυτός είναι ο γραπτός σου λόγος.
και πολύ μου αρέσει.

:)

Jerry Jedelou είπε...

<3

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

αγάπη, με τον κίνδυνο παίζω περισσότερο απ' όσο με την έννοια που λες εσύ :Ρ μη μας γίνει η ευλογία κατάρα μόνο! τα φιλιά μου :*

τζέρρυ...προς τα εδώ το κόβω να πηγαίνει--> </3