Λοιπόν χτες απόκτησα ανεμιστήρα.Για κάποιο λόγο οι ανεμιστήρες μου φαίνονται ρετρό. Και μ' αρέσουν. Μ'αρέσει που αν βάλεις μέσα το χέρι σου θα γίνει κάτι πολύ κακό οπότε δεν πρέπει να το βάλεις.Βασικά μ'αρέσει γιατί σου κάνει ο ανεμιστήρας μια εξυπηρέτηση που σε δροσίζει και είναι σαν να σου ζητάει γι αντάλλαγμα να τον αφήσεις στην ησυχία του. Οι ανεμιστήρες έχουν προσωπικότητα,εκεί θέλω να καταλήξω.
Επίσης προσωπικότητα έχουν και τα ξύλινα πατζούρια και πολύ λυπάμαι που έχω τα κλασσικά άσπρα ρολά.Θα ήθελα ένα παράθυρο με ξύλινα πατζούρια να το ανοίγω κάθε πρωί και να παίρνω βαθιά ανάσα και μη σου πω να πίνω και καφέ στο περβάζι του.Αλλά δεν έχω.Αλλά δεν πειράζει. Πίνω καφέ στο μπαλκόνι,στην ξύλινη καρεκλίτσα με τα πόδια στα κάγκελα.Κι αυτό μ'αρέσει.
Και το βράδυ θα 'θελα να κοιμάμαι πιο αργά για να προλάβω να δω το φεγγάρι απ'το παράθυρο.Όπως εκείνη τη φορά που το δωμάτιο φωτιζόταν απ'το φως του φεγγαριού κι εγώ ξύπνησα απ'το φως κι ένιωσα ευγνωμοσύνη που έχω ένα δωμάτιο που φωτίζεται απ το φεγγάρι και που μπορώ να ξυπνάω απ'αυτό.
Ξέρεις νιώθω ευγνωμοσύνη γενικότερα. Νομίζω πως είναι το πιο γεμάτο και ευτυχές συναίσθημα που μπορεί κανείς να νιώσει. Κι έτσι νιώθω τυχερή που μπορώ να είμαι ευγνώμων και να συγκινούμαι με το παραμικρό. Δε νιώθω γλυκανάλατη.Τυχερή νιώθω.
7 σχόλια:
Ειναι "ευλογία" να αναγνωρίζεις τις μικρές ομορφιές που υπάρχουν στη ζωή σου. Αυτές τις μοναδικές που συναντάς σε κάθε σου βήμα.
Να νιώθεις. Ευτυχισμένη θα'σαι.
Στο μυαλό έχω το δικό μου ξύλινο παλιό πατζούρι που σαν ανοίγει φαίνεται μπροστά του το μπλέ του Αιγαίου στην Αμοργό, στο Κλήμα της Μήλου, στην χώρα της Άνδρου, στην Άνω Σύρα, στο Γιαλό της Σύμης, στη Νάουσα της Πάρου, στο Νημποριό της Χάλκης...
Αχ κορίτσι... Πόσο μα πόσο πολύ μπορεί να μοιάζουμε μερικές φορές...
άτακτες σκέψεις,κι εγώ έτσι το βλέπω,χαίρομαι που μπορώ να χαίρομαι με μικρά πράγματα.αν όλα αυτά που με κάνουν χαρούμενη μου φαινόταν αυτονόητα τότε θα ήμουν δυστυχισμένη.
μπαλαρινάκι,μμμ δεν το ήξερα ότι μοιάζουμε ΚΑΙ σ αυτό :Ρ :*
εισαι οντως ενας αισιοδοξος ανθρωπος και γνωριζεις να θωρεις τον κοσμο οπως του αξιζει...αυτο ειναι μπουμερανγκ ξερεις...οπως τα βλεπεις λοιπον ετσι ειναι!!κι εχεις το κλειδι του κοσμου στο χερι...Φιλί καi to καλοκαιρι στη ποδια σου:-)
κυρία Β.,η αλήθεια είναι πως αυτό με το μπούμερανγκ το πιστεύω,όταν βλέπεις τον πιο μίζερο άνθρωπο να σου χαμογελάει επειδή του χαμογέλασες,δεν είναι δυνατόν να πιστεύεις πως οι άνθρωποι είναι κακοί!δεν είναι,απλώς είναι δυστυχισμένοι καμιά φορά..
φιλί,και καλό φθινόπωρο και καλή αρχή και φέτος :)
Γράφεις τα πάντα τόσο ωραία και κάθε φορά προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να σου εξηγήσω πόσο και γιατί μου αρέσουν.
Τελικά με κέρδισες, δεν μπορώ να συνεχίσω να βρίσκω τους κατάλληλους τρόπους να το εξηγώ.
Απλώς δηλώνω ταπεινός φαν.
Αυτό που δεν μπορώ να πω με σιγουριά είναι αν είναι το γράψιμό σου τόσο καλό λόγω συγγραφικού ταλέντου ή λόγω των απίστευτων τρόπων με τους οποίους προσλαμβάνεις τα ερεθίσματά σου.
Τίποτα, δεν ξέρω τίποτα, φαν, απλώς φαν.
jason,εντάξει κάθε φορά που αφήνεις σχόλιο νιώθω πολύ σπουδαία ρε παιδί μου :Ρ ρε με συγκινείς,μου φαίνεται πολύ απίστευτο που αρέσουν σε κάποιον τόοοοσο πολύ αυτά που γράφω. Οπότε σ'ευχαριστώ πολύ :) Όσο για το τελευταίο που δεν μπορείς να εξηγήσεις με σιγουριά...η αλήθεια είναι πως τα βλέπω όλα πολύ όμορφα ή τουλάχιστον όσο πιο όμορφα γίνεται,οπότε απλώς γράφω αυτά που νιώθω και αυτά που νιώθω είναι όμορφα,πόσο ταλέντο θέλει αυτό? :)
Δημοσίευση σχολίου