Χίλια χρώματα, φώτα και αρώματα

Όταν σου έδειξα το καινούριο μου στυλό σε σχήμα φύλλου με την Τίνκερμπελ να κάνει τσουλήθρα πάνω του, γέλασες κι ένιωσα πως το έβρισκες πραγματικά αστείο. Κι ένιωσα πως γελάμε με τα ίδια πράγματα κι ένιωσα όμορφα γι αυτό. Μετά με πήρες αγκαλιά και με φίλησες στο μέτωπο σαν να ήμουν η μικρή σου αδερφή κι ένιωσα ακόμα ομορφότερα.

Άσε με , κράτα με, κοίτα με, αγάπα με… Όλα γυρίζουν σαν τρελά, ρόδες που παν’ στο πουθενά..

Κι έτσι ένιωθα. Σαν να είμαι σ’ ένα μικρούλι, πολύχρωμο καρουζέλ και σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο τριγύρω. Και σαν να έχει φως κι ας ήταν ολοσκότεινα. Σαν να είχε ησυχία , σαν να ακουγόταν μόνο ο άνεμος κι ας γινόταν χαμός.

Κι ήμουν ήρεμη κι ήσουν κι εσύ. Και εκείνη τη μέρα ήσουν τρυφερός, πολύ σπάνιο αυτό –κι ας λες εσύ. Με είχες όπως ο πιτσιρίκος το Φοιβάκι του στο φύλακα στη σίκαλη και με φρόντιζες σαν να ήμουν κάτι πολύτιμο σε ένα από αυτά τα μικρά κουτάκια. Και με άγγιζες συχνά σαν να ήξερες πως το είχα ανάγκη –το είχα ανάγκη.

Και δε με μάλωσες ούτε μία φορά σαν να μην σε έχω απογοητεύσει ποτέ, σαν να τα είχες ξεχάσει όλα ή σαν να μη σ’ ένοιαζαν πια.

Μετά με εκνεύρισες που ακόμα καταλαβαίνεις. Αφού δε με βλέπεις πια και τόσο συχνά γιατί καταλαβαίνεις ακόμα; Δεν είναι ότι δε θέλω να καταλαβαίνεις, μακάρι να καταλαβαίνεις για πάντα. Αλλά αμφιβάλλω αν είμαι καλή στο να κρύβω πράγματα και… τίποτα, άστο.

Κάνω τόσα πολλά όνειρα. Θέλω τόσο πολύ να στα πω. Φοβάμαι τόσο πολύ να στα πω.

Δε θυμάμαι αν στο είχα πει...μα σ'αγαπούσα..