Είναι η κρυφή μου, η ατέλειωτη δίψα

Ήμουν ακουμπισμένη στο παράθυρο με το βλέμμα καρφωμένο κάπου. Ήταν περίεργο που πραγματικά είχα κάπου καρφωμένο το βλέμμα μου, αφού δεν υπήρχε κάτι ακίνητο για να κοιτάξω—φαινομενικά. Έξω η μια εικόνα διαδεχόταν την άλλη, το ένα χρώμα το άλλο και τα σύννεφα άλλαζαν συνεχώς σχήμα.

Αλλά υπήρχε κάτι σταθερό, η βροχή. Τι οξύμωρο να λέει κάποιος τη βροχή σταθερή. Κι όμως απολάμβανα τόσο αυτή την εικόνα: οι σταγόνες να πέφτουν βίαια στο τζάμι και στη συνέχεια να απομακρύνονται μαλακά από τους υαλοκαθαριστήρες σχηματίζοντας ένα ρυάκι στην άκρη του παραθύρου. Ξανά και ξανά. Με ηρεμεί το νερό. Η θέα του, η αίσθησή του, ο τρόπος που σε ξεδιψάει κι ο τρόπος που μου φαίνεται νόστιμο παρόλο που είναι άγευστο.

Έξω από το γυαλί που έμπαινε ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο κοιτούσα τα οργωμένα χωράφια. Και φαντάστηκα πως τα σκαμμένα κομμάτια ήταν ένα πεντάγραμμο και φαντάστηκα ένα ξύλινο μπαστούνι να χαράζει πάνω του νότες. Κι οι νότες να ακούγονται την ίδια στιγμή που γράφονται από ένα μουσικό όργανο που δεν υπάρχει. Μετά οι νότες θα ξεκολλούσαν από το χώμα και θα πετούσαν αέρινα στον ουρανό κι ο βρόχινος ήχος τους θα γέμιζε την ψυχή μου.

Θα ήμουν εκστατικά ευτυχισμένη. Μην αναρωτηθείς γιατί.