0019

Και ο κωδικός 0019. Ούτε που τον ήξερα πριν τον κωδικό της Νέας Υόρκης. New York,φίλε. Η Charlotte πήγε στη θέση της.

Θα σου πω τα νέα μου λοιπόν. Ξαναμακραίνω τα νύχια μου τώρα που μπορώ γιατί όταν αρχίσουν τα εργαστήρια μπάυ μπάυ μανικιούρ. Ποιο μανικιούρ δηλαδή. Ούτε λίμα πέφτει ούτε όζα. Είναι απλώς 10 μακριά νύχια.

Πήρα έπιπλα για το σπίτι μου. Πήρα σιδερένιο μονό κρεβάτι που βγαίνει κι άλλο ένα μονό από κάτω. Τελικά πρέπει μάλλον να το βάλω κάθετα στον τοίχο γιατί αλλιώς όταν ανοίγει θα κλείνει την πόρτα του μπάνιου.Θα είναι ένας πρωτοποριακός τρόπος εισόδου στο μπάνιο: ο ξαπλωτός.

Πήρα και γραφείο σε ανοιχτόχρωμο ξύλο και ασορτί συρταριέρα και βιβλιοθήκη. Η βιβλιοθήκη έχει ένα μαύρο ντουλάπι και η συρταριέρα ένα μαύρο συρτάρι.

Νομίζω πως τα γράμματά μου έχουν βελτιωθεί. Λίγο.

Νιώθω παράξενα,νιώθω λίγο χαμένη. Ή πολύ.

Και πού πάω; 200 χμ μακριά. Εσύ ελπίζω να νιώθεις κι εσύ χαμένη με την καλή έννοια.
Ξέρεις,μου είχε λείψει αυτό. Σαν "παιδί που έχει περάσει αλλαγές" όπως είπε κάποιος,μου έχει λείψει η μετακόμιση,το καινούριο σπίτι,μια πόλη που δε με ξέρει κανείς και δεν ξέρω κανέναν. Τώρα που το είπα μου φαίνεται δειλό να νιώθω την ανάγκη να μη με ξέρει κανείς. Αλλά τη νιώθω. Κ ελπίζω να μην είναι μια δειλή ανάγκη αλλά μια απλή ανάγκη.

Δε νομίζω να νιώθω γι αυτό χαμένη. Αυτό είναι καινούριο έδαφος. Εγω χάνω το έδαφος,για την ακρίβεια το γκρεμίζω από μόνη μου.

Ίσως να μ αρέσει που δε με ξέρει κανείς γιατί έτσι δεν μπορώ να πληγώσω κανέναν που αγαπώ. Σχεδόν κανέναν. Κι εκεί κάποιον θα αγαπήσω και θα αλληλοπληγωθούμε αλλά τουλάχιστον δεν ξεκινάω με τετελεσμένα γεγονότα.

Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι που ήθελα να πω σε σένα ή στον εαυτό μου ή αν αλλιώς ξεκίνησε και αλλού κατέληξε αυτό το γράμμα.

Ύστερα αναρωτιέμαι αν λυπάμαι αυτούς που πληγώνω ή αν λυπάμαι τον εαυτό μου που δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτό τον ρόλο του "πληγωτή".

Ή αν τελικά δε λυπάμαι κανέναν κι αν αυτό σημαίνει πως είμαι ρηχή,σκληρή κι αναίσθητη.

Αναρωτιέμαι αν όσοι με βλέπουν να κάθομαι μόνη μου και να γεμίζω σελίδες χωρίς γραμμές,με λυπούνται.

Αλλά εγώ λυπάμαι αυτούς που δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους με τον εαυτό τους και να περάσουν καλά οι 2 τους.

Δεν κλαίω σου λέω.