Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

και το κερί μυρίζει βανίλια

Περπατάει μπροστά μου κάποιος, προσπαθώ να καταλάβω αν πλησιάζει ή αν απομακρύνεται και θυμάμαι άθελά μου το φαινόμενο ντόπλερ. Δυστυχώς ο ήχος των βημάτων του είναι ανεπαίσθητος και δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα απ’τη συχνότητα του ήχου που φτάνει στα αυτιά μου - γιατί στ’ αυτιά μου δε φτάνει κανένας ήχος.

Δεν ξέρω αν είναι ωραία αξιοπερίεργο ή ανησυχητικά αξιοπερίεργο,πάντως είναι σίγουρα αξιοπερίεργο. Ακούω τις σκέψεις μου. Στ’ άλήθεια. Οι άλλοι άνθρωποι απλώς σκέφτονται. Εγώ ακούω, είναι σαν να σκέφτομαι δύο φορές,σαν να σκέφτομαι αυτά που σκέφτομαι.

Το μυαλό μου βρίσκεται σε υπερβολική εγρήγορση, σαν όλα να συμβαίνουν γρήγορα. Κι ύστερα παρατηρώ πως το σαν θα μπορούσε να λείπει, πως περπατάω πιο γρήγορα από πριν και μόλις προσπέρασα τον πεζό που τελικά απομακρυνόταν.

Με διακατέχει ένας ξαφνικός φόβος πως όταν φτάσω στο μαγαζάκι θα ξεχάσω όσα σκεφτόμουν και δε θα ‘χω κάτι να γράψω και θα ‘ναι κρίμα γιατί εγώ για να γράψω πάω.

Αποφασίζω τελικά να σταματήσω να σκέφτομαι και να αρχίσω απλώς να παρατηρώ γιατί χάνω την πόλη. Έτσι κοίταξα το συντριβάνι κι όμως κι αυτό δεν το κοίταξα,το έβλεπα. Σχημάτισα τη μορφή του με γράμματα και σκέφτηκα πως αυτό που κάνω είναι ίσως αρρωστημένο* δε σκέφτομαι κανονικά,σκέφτομαι σαν να αφηγούμαι, σαν ό,τι σκέφτομαι πρόκειται να βρεθεί κάπου γραμμένο. Κοίτα να δεις όμως που αυτό είναι αλήθεια κι οπότε ίσως όλα να οφείλονται στη συνήθεια ή στη μανία που έχω να γράφω.

Αναρωτιέμαι πώς να μοιάζει άραγε το βλέμμα μου όταν περπατάω και σκέφτομαι πυρετωδώς όμως αυτή η απορία σταματάει πολύ γρήγορα γιατί ξέρω. Ξέρω πως αν κάπως χαρακτηρίζεται το βλέμμα μου τότε χαρακτηρίζεται από ένταση στα όρια του άγχους.

Φτάνω στον καθρέφτη μου στην εθνικής αμύνης , στον καθρέφτη του παιχνιδάδικου που πάντα κοιτάζομαι, τα μαλλιά μου πρώτη φορά μου φαίνονται τόσο φωτεινά-ή φλογερά,δεν ξέρω- κάτω από τόσο λίγο φως.

Κοντοστάθηκα εκεί κι είδα με την άκρη του ματιού μου μια κοπέλα με μπερέ να πλησιάζει, αμέσως άρχισα πάλι να περπατάω για να μη με προσπεράσει, λες και υπήρχε κάποιος μυστικός ανταγωνισμός βαδίσματος μεταξύ των κοριτσιών με μπερέδες. Ένιωσα χαζή.

μην ανησυχείς,είμαι καλά, θέλω απλώς να πιω τσάι, να γράχω και να ηρεμίσω.
Ηρέμισα.

2 σχόλια:

Lorel είπε...

ρε,και γω καμια φορά σκεφτομαι έτσι σαν να διαβαζω κατι που γραφω και σκεφτομαι ποσο πυρετικα μοιαζουν τα ματια μου όταν ειμαι σε εγρηγορση νοητικη. Αλλά έχω συνηθισει να διαβαζω λεξεις σου που μοιαζουν δικές μου. =))))

χρόνια πολλά,φλογατα!

*α,και η φωνή σου είναι πολύ γλυκιά και φωτεινή,χαμογελαστή σχεδόν, το ξέρεις; =Ρ

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

καλή χρονιάααααααα!!!!

μ'άρεσε το φλογάτα!

ρε πραγματικά,νομίζω πως όταν περπατάω και σκέφτομαι όποιος με βλέπει τρομάζει :Ρ

οοοοοο πολύ μεγάλο το κοπλιμάν για τη φωνή :D
τη δικιά σου φωνή πάλι την περιμένα πιο παιδική αλλά μου έσκασε μια ώριμη τελικά!χιχι

φιλιά λορελάκιιιιιιι!