Μετά από 2-3 πάνω κάτω στην Τάδε Straβe, και μετά από ένα δεξιά-αριστερά στην κάθετο αυτής,κατέληξα σε ένα καφέ. Είμαι πολύ σίγουρη πως δεν είναι το καφέ για το οποίο μου έλεγε η Μάρθα -που ακόμη και οι Ισπανοί στην αρχή πρόφεραν "Marta" παρόλο που μπορούν να πουν το θου.
Κατέληξα σ'αυτό γιατί έχει μεγάλα παράθυρα κμε ατομικά μπαρ μπροστά τους. Κι έτσι εγώ κάθοπμαι στο ατομικό μου μπαρ και κοιτάω το στενάκι με τα δέντρα με τα πράσινα φύλλα -κι ένα μπροστά έχει κόκκινα φύλλα κι είναι όμορφο.
Τα πράσινα φύλλα που λες δε συμβαδίζουν με τον καιρό. Τα πράσινα φύλλα είναι άνοιξη ενώ ο καιρός είναι φθινόπωρο. Κι εγώ έχω ξεχάσει πως είναι Μάιος αλλά δε με νοιάζει καθόλου.
Δε με νοιάζει γιατί μπορώ να περπατάω σε κάποιο δρόμο με χρωματιστές πολυκατοικίες -λατρεύω τον άτυπο κανόνα "η διπλανή πολυκατοικία είναι μπεζ,άρα η δικιά μας μπορεί να είναι οποιδήποτε χρώμα εκτός από μπεζ"- να φοράω χειμωνιάτικα σταράκια και την πλεχτή μωβ ζακέτα μου και να νιώθω πως δεν ξέρω κανέναν και πως μπορώ να τους γνωρίσω όλους.
~μόλις έπαθα πολιτισμικό σοκ: ένα κοριτσάκι πάτησε το κουμπί που υπάρχει στα φανάρια για να γίνει πράσινο για τους πεζούς.Και το φανάρι έγινε όντως πράσινο!~
Η Μάρθα μου έλεγε για την ταμία στη λέσχη. Ότι είναι αγέλαστη και γενικά άνοιωθη και πως το μόνο που κάνει είναι να σου λέει πόσο κάνει το φαγητό σου και να σου δίνει τα ρέστα σου. Εγώ φυσικά δεν κατάλαβα πόσο έκανα το φαγητό μου,η Μάρθα μου είπε πως κάνει 3μιση ευρώ κι εγώ της τα έδωσα αλλά μου δωσε ρέστα γιατί τελικά έκανα 3 και 15. Ύστερα είπα thank you χαμογελώντας υπερβολικά για την περίσταση,δε μου έκανε και καμιά χάρη θέλω να πω για να γελάω τόσο. Κι εκείνη μου χαμοέλασε,αληθινά όμως όχι τυπικά,φάνηκαν τα δόντια της!
Κι έτσι πίστεψα πως μπορώ ν'αλλάξω τον κόσμο. Δεν εννοώ τον πλανήτη. Αλλά κάποιους ανθρώπους μπορώ!
Χμ,έκανα ανέλπιστα καλά γράμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου