Το σκουλήκι ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα τυχαία στον Βόλο για το 2016.
Γύρω στα 100 μέτρα απ την εξώπορτα του σπιτιού μου.
Άρχισα να σκέφτομαι πως αν δεν άλλαζα τσάντα πριν βγω, αν δε μου πιανε την κουβέντα ο κύριος που μένει στο ισόγειο, αν δε σταματούσα να πω καλή χρονιά στα παιδιά στην πιτσαρία, αν δεν έκανα ένα από όλα αυτά, τότε δε θα συναντούσα το σκουλήκι.
Η Α. μου είπε πως αυτά είναι ωραία να τα σκεφτόμαστε
μόνο για να λέμε πόσο κουλ είναι η ζωή.
Έχει δίκιο.
Η ζωή είναι συναρπαστική, ο τύπος δεν είναι.
Ο τύπος είναι απλά όμορφος κι εγώ δεν είμαι τόσο χαζή.
Δε θα κολλούσα ποτέ με κάποιον επειδή είναι απλά όμορφος.
Δεν αρκεί.
Όχι απλά δεν αρκεί, δεν είναι και αναγκαία συνθήκη.
Κι αφού είπα όλα αυτά να πω κι αυτό:
Σκουλήκι θα σε σκέφτομαι κάθε τέταρτη φορά.
Αλλά ποιος ξέρει; Μπορεί και όχι.
2 σχόλια:
Έτσι είναι φίλη μου... κι αν δεν είναι έτσι, λίγο με νοιάζει. Ξέρω όπως και να 'χει ότι έτσι είναι ο μόνος τρόπος να νιώθω εκστατικά ευτυχισμένη και γεμάτη. ;) Ξέρεις εσύ
ξέρω λαβ.
απλά τελευταία νιώθω πως δεν έχει καμία σημασία τι ξέρω γιατί δεν μπορώ να το εφαρμόσω :/
Δημοσίευση σχολίου