Σκέφτομαι τις συμπεριφορές των ανθρώπων και πιο συγκεκριμένα τις κακές συμπεριφορές. Δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός τρόπος να ορίσουμε πότε κάποιος κάνει καλά και πότε κάνει άσχημα. Αλλά για μένα υπάρχει σίγουρα ένας λάθος τρόπος. Ο λαθος τρόπος είναι να νιώθουμε πως δεν κάναμε τίποτα λάθος, εφόσον σε κανέναν δεν χρωστάμε κάτι. Μία εξήγηση, ένα αντίο, μια συγγνώμη, ένα ευχαριστώ. Πολλές φορές δεν τα χρωστάμε αυτά τα πράγματα. Όμως οι άνθρωποι συχνά δικαιούνται παραπάνω απ' όσα τους χρωστάμε. Κι εγώ δε θα νιώθω ποτέ εντάξει με τον εαυτό μου αν απλώς δε χρωστάω. Κι απορώ πώς ένα σωρό άνθρωποι περπατάνε και κουβαλάνε τον εαυτό τους και νιώθουν εντάξει με την πάρτη τους. Δεν τους αδικώ ακριβώς. Μα χαίρομαι που δεν τους καταλαβαίνω. Και λίγο τους λυπάμαι που δε με καταλαβαίνουν. Γιατί μια ζωή στην οποία κάνεις άψογα αυτό που πρέπει να κάνεις και δεν κάνεις τίποτα παραπάνω, δεν είναι μια ζωή που με αφορά. Προτιμώ να μην κάνω με τον προβλεπόμενο τρόπο τίποτα απ' όσα πρέπει. Αλλά να ξέρω πώς ό,τι θέλησα, το σεβάστηκα.
Και σκέφτομαι και καμιά φορά τη Dido να τραγουδάει
If my life is for rent and I don't learn to buy/
then I deserve nothing more than I get/
'cause nothing that I have is truly mine
αλλά και την P!nk σ' αυτήν εδώ την τελειότητα. Fucking perfect.
*Miss 'No way, it's all good'
It didn't slow me down.
Mistaken, always second guessing
Underestimated, look I'm still around
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου