Καμιά φορά νιώθω διδιάστατη.
Νιώθω πως μια πρέσσα με οριζόντια κίνηση με ζούληξε σε έναν τοίχο με αποτέλεσμα την απώλεια του βάθους μου.
Έτσι, καμιά φορά, έχω μόνο ύψος και πλάτος.
Νιώθω πως αν κάποιος προσπαθήσει να με αγγίξει, το χέρι του θα διαπεράσει το απειροστό μου δέρμα , και προς μεγάλη του έκπληξη θα ακουμπήσει τον παγωμένο τοίχο πίσω μου.
Όταν όμως είσαι κοντά μου και μου γελάς,
ή όταν είσαι μακριά μου και μου γελάει η φωνή σου,
τότε η καρδούλα μου φουσκώνει περήφανη που την αγαπάς κι έτσι ανακτώ την τρίτη μου διάσταση.
Τις κακές μέρες όμως είναι σαν φουσκωτό που του άνοιξες τη βαλβίδα.
Τις κακές μέρες σκέφτομαι το φέρετρο μου, που θα ήταν διδιάστατο κι αυτό, σαν ζελατίνα από ντοσιέ και θα χωρούσε όλο το ύψος μου που πλέον θα ήταν μήκος.
Τις κακές μέρες σκέφτομαι πως δε θέλω να φουσκώσει ξανά η καρδιά μου•
τις κακές μέρες σκέφτομαι πως πεθαίνω.
Κι η σκέψη αυτή με κάνει να κλαίω με λυγμούς και να τραντάζομαι προς όλες τις κατευθύνσεις και τους άξονες.
Σαν μηδενικό διάνυσμα.
2 σχόλια:
Αμα σε πιασω απ το μαλλι θα σε πω εγω με τα δισδιαστατα φερετρα και την καρδια που δε θες να χτυπαει!! Αντε με τους μαλακες που μπλεξαμε. Να φυγουνε ρε να πανε αλλου!!
το φρεσκοβαμμένο μου μαλλί θες να πεις :Ρ
είπαμε, το εννοώ αλληγορικά αυτό με την καρδιά, δε θέλω να χτυπήσει γι αλλον γκόμενο, όχι γενικά να πεθάνει.
Τώρα αυτό με το φέρετρο ντάξει, είναι μια σκέψη που μου περνάει όχι σαν κάτι που θέλω να συμβεί, απλά όταν στεναχωριέμαι πολύ με φαντάζομαι να πεθαίνω και ταράζομαι.
Μη μου ανησυχείς, μ' αγαπώ κατά βάθος :)
Δημοσίευση σχολίου