Η λέξη "οριστικό" δε σας ακούγεται πολύ σοβαρή;
Νομίζω είναι εξαιτίας της γραμματικής.
Νομίζω πως όλα γίνονται πολύ σοβαρά όταν μετατρέπονται από αόριστα
σε οριστικά.
Γίνονται όλα πολύ σοβαρά και επώδυνα
όταν το κάποιος γίνεται εκείνος.
Το να θέλεις, να ελπίζεις, να προσδοκάς
να γνωρίσεις κάποιον
που να μη χρειαστεί ποτέ να ξεπεράσεις
είναι ρομαντικό, αισιόδοξο, ευχάριστο θα έλεγε κανείς.
Το να εύχεσαι ξαφνικά να μη χρειαστεί αυτόν εδώ
να τον ξεπεράσεις
δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω.
Είναι σκέτος τρόμος.
Και ξέρετε ο Δεληβοριάς δε βοηθάει.
Είμαι πιο όμορφη απ' ό,τι ήμουν
και τα μαλλιά μου αλλάξανε χρώμα
το σώμα μου άρωμα και λένε ακόμα
πως έφυγε και το παλιό μου κενό
Κι ίσως
με την ομορφιά μου μόνο
να φτιάξω νέο χρόνο
μ' όλες τις μέρες που δεν ήσουν εκεί
Και σίγουρα
απολύτως σίγουρα όμως
η ζωή που μου απομένει θα 'χει ακόμα ένα χωρίς.
Και θέλω να είσαι εγωιστής.
Να μην τολμήσεις να με προστατεύσεις
για να μη σου σπάσω το όμορφο κεφάλι σου.
ΥΓ Ξέρετε γιατί γράφω, παιδιά; Γιατί αν δεν έγραφα θα έκλαιγα πλένοντας πιάτα.
ΥΓ 2 Αυτός ο αόρατος άνθρωπος πόσα χρόνια ακόμα θα μας διαλύει, αναρωτιέμαι.
*ΥΓ 3 ο τίτλος γιατί δε θα πάω στον Βασίλη σήμερα και στεναχωριέμαι αλλά δεν μπορώ να πάω στον Βασίλη και να είμαι καθιστή. Και τα σπίρτα μας βρεγμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου