Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008

The piano

2 σχόλια:

Ονειροφερμένος είπε...

Τα κρινοδάκτυλά σου αγγίζουν τα πλήκτρα του κορμιού μου, μ' αρέσει το άγγιγμά σου.
Αναμνήσεις που σκουριάζουν απ' το υγρό των δακρύων σου.
Αφοσιώνομαι στην έμπνευσή σου.
Λες να περάσουνε τα χρόνια?
Και γίνουμε παιδιά.
Και γεράσουμε παρέα.
Και μας βρει αγκαλιά η αυγή στο πιάνο.
Θα παίζεις ακόμα?
Θα με μάθεις κι εμένα να παίζω το τραγούδι της ζωής?
Να σε συνοδεύω μονάχα..

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

Take me back to my boat on the river
I need to go down, need to come down
Take me back to my boat on the river
And I won't cry out any more
Time stands still as I gaze in her waters
She eases me down, touching me gently
With the waters that flow past my boat on the river
So I don't cry out anymore

Πάλι με άσχετο τραγούδι απαντάω. Είναι οι συνειρμοί που κάνω, νοσταλγώ μ αυτό το τραγούδι.Σκέφτομαι το συννεφιασμένο μεσημέρι που το πρωτάκουσα ολόκληρο και με κρατούσε εκείνο το μισητό πια χέρι..

Στο είπα,ονειροφερμένε,να ονειρεύεσαι αλλά όχι ΜΟΝΟ να ονειρεύσαι.Αντί να αναρωτιέσαι μπορείς να κάνεις κάτι για να μάθεις.Δεν νομίζεις?

Γλυκές καλησπέρες :-)