παράξενη κοπέλα

Μη με ρωτάς τι έχω, σε παρακαλώ μη με ρωτήσεις τι έχω.

Είναι που σκέφτομαι πως διασχίζω κάτι πρωινά τον κόσμο κι είναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο, και δεν αντέχω, δεν αντέχω τα όνειρα που γίνονται πραγματικότητα. Δεν αντέχω να μυρίζουν όλα ωραία, κι εσύ ακόμα, και να ονειρεύομαι μ ανοιχτά μάτια και να λες όλα όσα σκέφτομαι πριν τα πω εγώ, δεν αντέχω.

Σκέφτομαι τις στιγμές που είμαι ευτυχισμένη, εκστατικά! Είμαι εκστατικά ευτυχισμένη κάτι στιγμές. Πάνω από κάτι μπύρες ή και χωρίς μπύρες, στο δρόμο όταν προσπαθώ να στρίψω τσιγάρο και μου παίρνεις το φιλτράκι απ τα χείλια και μετά γίνεσαι ρομαντικός κι εγώ δεν είμαι τόσο αλλά δε σε πειράζει.

Μετά είναι κι εκείνο το σαμπουάν που μυρίζει γλυκό αμύγδαλο και μου κακοφάνηκε πολύ γιατί αν είναι αμύγδαλο ας είναι πικραμύγδαλο τουλάχιστον. Το πικραμύγδαλο απ το dissarono μου κι όταν όλοι λένε «οι γυναίκες πίνουν λικέρ» και γουστάρω, ναι φίλε είμαι γυναίκα και πίνω λικέρ. Με χαλάει η μπύρα, να σου πω την αλήθεια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί έπινα μπύρα* μάλλον επειδή ήθελα να μ αρέσει. Αλλά όχι, στο λέω, στο λέω και χαίρομαι : δεν μ αρέσει η μπύρα.

Μ’αρέσει το κρασί, το κόκκινο ξηρό. Και τα λικέρ μ αρέσουν , και το gin ,το tanqueray κατά προτίμηση. Το ξέρω ότι μυρίζει σαν γρασίδι αλλά με φτιάχνει δεν ξέρω, μου θυμίζει το περσινό καλοκαίρι κι εκείνες τις τρέλες, θεέ μου τι τρέλες! Και φέτος θα πάμε και δε θα χουμε κανέναν λόγο να διαφωνούμε με τον μπάρμαν, θα πάρουμε τις ταυτότητες και θα του πούμε «κοίτα!!τώρα θέλω να γίνω γκολ κι είναι νόμιμο»!!!

Δεν ξέρω, δεν ξέρω τίποτα, είναι απ τις στιγμές τις εκστατικά ευτυχισμένες που δεν ξέρω τι μου ήρθε κι από πού κι ούτε καν είμαι σίγουρη για τίποτα. Αλλά θα μου πεις πότε ήμουν σίγουρη για κάτι? Αλλά ξέρεις –ξέρεις- είναι παράξενο να νιώθεις κάπως ωραία και κάπως άσχημα ταυτόχρονα, είναι παράξενο να νιώθεις τέλεια κι απαίσια ταυτόχρονα και δεν ξέρω αν αυτό είναι η μαγεία ή η ασχήμια του ξέρω μόνο πως..τίποτα. όχι τίποτα δεν ξέρω, not a thing.

Σκέφτομαι εκείνη την κούκλα που λες ότι είναι άσχημη, λες ότι σε τρομάζουν οι κούκλες, αλλά εγώ την αγαπώ. Την είχα κουρέψει μια φορά και τώρα της φοράω πάντα το καπέλο της για να μην είναι εκτεθειμένη.

Πήρα καινούριο καπνό και μου φαίνεται πως μυρίζει ινδοκάρυδο. Μου τον συνέστησε εκείνος ο καλός ντι τζέυ στο όμορφο μαγαζάκι στην Ξάνθη. Στο ντίλλυ. Εκείνη τη μέρα με τα χαζά μηνύματα, τα ρακόμελα, την ασυγκρότητη παρέα. Ήμουν καλά κι είχα παρέα αλλά ήμουν μόνη μου και πάλι με ρωτούσαν τι έχω και «τίποτα, στα αλήθεια είμαι καλά» και ήμουν, μόνο δεν έδινα σημασία γύρω μου. Προτιμούσα να κοιτάω με απλανές ύφος εκείνον στην άκρη του μπαρ. Ήταν όμορφος. Ήταν όμορφος. Εγώ προτίμησα να κρατήσω απλανές το βλέμμα μου , να πίνω πολλά νερά όπως πάντα και να μιλήσω στον ντι τζέη που ήταν δίπλα μου κι ήταν συμπαθητικός και δεν μπορούσα να καταλάβω τι καπνό έκανε. Δεν του μίλησα απλώς πήρα με θράσος τον καπνό του κι εκείνος είπε «μπορείς να δοκιμάσεις αν θέλεις». Δοκίμασα κι αυτός είναι λοιπόν ο καινούριος μου καπνός που μυρίζει ινδοκάρυδο. Ο ντι τζέυ είπε «είναι ωραίος όταν τον μυρίζεις και ελαφρύς όταν τον καπνίζεις». Ο ντι τζέυ ήταν εύστοχος. Φεύγοντας είπα «τα λέμε» όπως λέω πάντα κι ας ήξερα πως θα κάνω κανα χρόνο να ξαναπάω. Έτσι είμαι εγώ.

Εγώ είμαι απ αυτές. Είμαι απ αυτές που λένε τα λέμε και δεν ξανάρχονται. Δεν το κάνουν επίτηδες, μα το θεό. Δεν ξέρω γιατί, απλώς έτσι είμαι , είμαι έτσι παράξενη και

«Τι μυστήριο κορίτσι είσαι ΄συ
μια σε βλέπω στα μεταξωτά ντυμένη
μια σε βλέπω να τα πίνεις σαν τρελλή
κι απο ντύσιμο πολύ κακόφτιαγμένη»

Για άλλα ξεκίνησα να γράφω.