Έχει κολλήσει στο μυαλό μου η λέξη που χρησιμοποιούσε εκείνη η παρέα. Ή μάλλον για να δικαιώσω τη Ρ.θα το θέσω αλλιώς : εκείνη η παρέα κι εκείνο το αρχίδι. Η λέξη τέλος πάντων ήταν funky.
Το στυλό μου είναι funky έτσι όπως το λιωσα με τον αναπτήρα και το στριφογύρισα. Στην ώρα της ιστορίας en coopération με την αγαπητή διπλανή μου φυσικά. Την Γ.με το πορτοφόλι ΠΑΟΚ και τις μωβ τούφες στα μαλλιά. Το στυλό λοιπό έγινε funky κι ο γραφικός μου χαρακτήρας έχει αλλάξει δραματικά. Ιδιαιτέρως τα έψιλον. Τα έψιλον είναι αγνώριστα.
Τα έψιλον πάντα θα είναι διαφορετικά,σκέφτομαι. Και σκέφτομαι «734, ξι και έψιλον» κι η άβολη στιγμή στο καράβι κι η βότκα να κατεβαίνει σαν αυτό που πραγματικά είναι,σαν νεράκι δηλαδή. Και μήνες μετά θυμόμαστε την άβολη στιγμή –και την άσωτη σιωπή- και κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα: λυνόμαστε στα γέλια.
Χτες ήταν ένα Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης και θεέ μου πόσο συχνά αναφέρομαι σ’ αυτό το βιβλίο? Και εγώ και η Α.είχαμε επιδοθεί στην αναζήτηση ανοιχτού μπαρ διαθέσιμου για σφηνάκια. Τα διαδοχικά κατεβασμένα στόρια μας έβγαλαν στη Λεωφόρο Στρατού και το μόνο ανοιχτό μαγαζί ένα γραφείο τελετών.
«Τελετή» και παρατηρώ πως και τα ταυ μου έχουν υποστεί μόνιμη βλάβη και δε συζητώ τα λάμδα που δένονται κόμπος. Τα λάμδα είναι το πρόσχημα,σκέφτομαι,όλα δένονται κόμπος. Όχι όλα τα γράμματα,χαζό. Όλα.
Μη με κοροιδέψεις αλλά χτες το βράδυ –που με πήρε ο ύπνος στον καναπέ- έπεσα απ’τον καναπέ. Και θα στο πω ελπίζοντας να με κοροιδέψεις και να με πάρεις αγκαλιά χαιδεύοντας τους ώμους μου. Και μ ένα φιλί στο μέτωπο όλα κομπλέ.
3 σχόλια:
Ξύπνησα νομίζοντας ότι τα δάκρυά μου είχαν φύγει. Και μετά έφτασα στην τελευταία παράγραφο και σ'αυτό το "ελπίζοντας να με κοροϊδέψεις" και γύρισαν πίσω. Και δε φταις εσύ, μη στεναχωριέσαι... Φταίει εκείνος, που με κορόιδευε όποτε είχε βροντές και φοβόμουν ή όποτε έβλεπα κακό όνειρο και του το έλεγα την άλλη μέρα. Αλλά εγώ αυτό ακριβώς ήθελα, αυτό αποζητούσα, να με κοροϊδέψει, για να το ξορκίσει και μετά να με πάρει αγκαλιά και να ταιριάξω στη θέση μου και να μη φοβάμαι τίποτα πια...
Μόνο που τώρα πια η θέση μου δεν είναι θέση "μου" και τα φοβάμαι όλα...
ps: συγγνώμη για όλο αυτό, απλά δε μπορώ να γράψω μόνη μου, παρά μόνο άμα βρω τις λέξεις στο κείμενο κάποιου άλλου. Πάω να διαβάσω και το από πάνω τώρα, καταραμένοι Α.Τ. (και στο ραδιόφωνο παίζει τυχαία i will survive, την εκτέλεση των cake, και χαμογελάω -ή μελαγχολώ- με την ειρωνεία της στιγμής)
Αυτή η τελευταία παραγραφος ήταν που με συγκίνησε κι εμένα...
Καλώς σε βρήκα..
αχ ρε γλυκό μου..μερικές φορές ξέρεις τι σκέφτομαι?Σκέφτομαι "μακάρι να φοβόμουν".γιατί εγώ δεν ξέρω πώς είναι να φοβάσαι,γιατί ακόμα και τις στιγμές που όλοι φοβόντουσαν εγώ ήμουν σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά.Τι κι αν πήγαιναν?εγώ ήμουν η αναίσθητη που δεν φοβήθηκε,που δεν έκλαψε,που δε λύγισε,εγώ ήμουν το "αντράκι" που "δεν μάσησε".αλλά ας με λένε αναίσθητη και ψυχρή και ρηχή,δε με νοιάζει γιατί εγώ το μόνο πράγμα πο φοβάμαι στα αλήθεια είναι ο φόβος.δε λέω να χουμε ψευδαισθήσεις πως όλα είναι μια χαρά όταν δεν είναι.αλλά όχι επειδή κάτι δεν πήγε όπως περίμενα δε θα γίνω ανθρωποφοβική ούτε απαισιόδοξη ούτε τίποτα τέτοιο. ουφ δεν ξέρω γιατί τα λέω αυτά τώρα.κι είμαι ακόμα ζαλισμένη απ το πλοίο.
ονειροπαρμένη,καλώς σε βρήκα! άσε μας έχει κάψει όλες αυτή η τελευταία παράγραφος!
Δημοσίευση σχολίου