Είναι τόσο καλοκαίρι που ανοίξαμε το κλιματιστικό.
Τόσο καλοκαίρι που τίποτα δεν μου αρέσει περισσότερο από τον ύπνο.
Περίπου.
Όλα καίνε και ιδρώνουν και λούζονται με φως
αλλά εγώ δε νιώθω ζεστασιά
νιώθω πως για να μου ταίριαζε το σκηνικό θα 'πρεπε όλα να είναι δροσερά
και γκρίζα
και να λούζονται με βροχή ή έστω να τα χτυπάει κάποιος κρύος αέρας.
Το φως με κουράζει και θυμάμαι πάλι εκείνη την τύπισσα να λέει
πως ο ήλιος ήταν ασυνήθιστα δυνατός
και πως δεν υπήρχε πουθενά μέρος να κρυφτείς.
Το καλό με αυτή την πόλη είναι πως έχεις μέρη να κρυφτείς.
Ξέρω, λένε πως είναι ένα χωριό κι όντως έχω πετύχει γνωστούς σ' αναπάντεχα μέρη.
Βασικά όμως είναι πόλη που προσφέρει κρυψώνες
και σκιερά μέρη μέσα στον καύσωνα
και σκοτεινά μπαράκια με ωραία κίτρινη τεκίλα — όχι Cuervo, αυτό είναι το μυστικό.
Ένα σκοτεινό μπαράκι με φράση για όνομα.
Με μπάρα μπροστά στην τζαμαρία.
Με την εν λόγω τζαμάρια ανοιχτή.
Πόσες ιστορίες χωράνε σε τόσο στενούς δρόμους;
Σε τόσο μικρά μπαράκια;
Χτες διηγηθήκαμε ήδη δύο.
Αλλά δε σκεφτόμουν αυτές όσο έπινα πεισματικά το ουίσκυ μου,
λέγοντας στο καλοκαίρι να πάει λίγο στο διάολο.
Δε σκεφτόμουν αυτές.
Σκεφτόμουν άλλες που θέλω να δημιουργήσω.
Ξέρω, φαίνεται αισιόδοξο.
Δεν ξέρω αν είναι.
Ξέρω ότι θέλω.
Δεν ξέρω ωστόσο αν πιστεύω πως θα τις αξιωθώ.
Ξανάπιασα στα χέρια μου εκείνο το υπέροχο βιβλίο εκείνης της αχώνευτης.
"η Μπίμπυ ισχυριζόταν πως τέτοιες ονειροφαντασίες δεν ταιριάζουν με το ζώδιό μου —
οι Τοξότες δεν περιμένουν τέτοια πράγματα. Εγώ πάντως τα περίμενα· τα περίμενα και πίστευα ότι τα άξιζα και δεν με ενδιέφερε τίποτ' άλλο".
Damn straight.
* https://www.youtube.com/watch?v=7WFk23_6yos
4 σχόλια:
Άραγε θα μας σώσει ή θα μας καταστρέψει η φαντασιοπληξία μας; Καταφεύγουμε πεισματικά σε αυτήν χωρίς να αναρωτιόμαστε για τη μέρα που κάποιοι μετά Χριστόν προφήτες εύκολα κι αβασάνιστα θα μας πουν τρελές. Ας κρατήσουμε για ακόμα λίγο το αισιόδοξες. Ποιος ξέρει σε ποια πραγματικότητα θα σκοντάψουμε;
Δεν ξέρω, ρε ζβουκάκι μου, τι θα μας κάνει η φαντασιοπληξία. Ελπίζω να λειτουργήσει υπέρ μας, όχι με τον τρόπο του Κοέλιο, λες και μας χρωστάει η μοίρα. Αλλά με κάποιον άλλο δίκαιο τρόπο, σύμφωνα με τον οποίο μας αξίζει να ευτυχήσουμε όπως ακριβώς το φανταζόμαστε• αν μη τι άλλο επειδή κακούς ανθρώπους δε μας λες.
Αλλά ναι, ότι θα αυτοαναφλεγώ μια μέρα χωρίς ελπίδες φοινικικής επαναφοράς, είναι μια σκέψη που κάνω διόλου σπάνια.
Θυμάμαι πάρα πολύ έντονα το γιατί ήθελα να σπουδάσω σε αυτή την πόλη:
"γιατί μπορείς να κρυφτείς όταν το θελήσεις"
El jimador ftw!
αχ κάσπερ, στην αρχή νόμιζα πως jimador είναι η πόλη που εννοείς :P
Εντάξει, μετά έκανα επαφή!
Δε ρώτησα ρε γαμώτο τι τεκίλα ήταν.
Πάντως το μαγαζί ήταν το νερό που καίει!
Δημοσίευση σχολίου