Στεναχωριέσαι πολύ.
Ξοδεύεις το μισό ταξίδι αναπολώντας και κλαίγοντας.
Σκέφτεσαι "αυτό δε θα ξαναγίνει, έγινε ήδη για τελευταία φορά".
Σκέφτεσαι "έτσι δε θα ξανανιώσω, ένιωσα ήδη έτσι για τελευταία φορά".
Και νιώθεις πως όλα τα δάκρυα που θέλεις να χύσεις,
ίσως να μην έχεις καν τη δυνατότητα να τα παράξεις.
Και σταματάς να κλαις.
Και φτάνεις.
Και παίρνεις το αστικό για να πας στο σπίτι.
Σ' αυτό που πλέον θα εννοείς όταν θα λες "πάω σπίτι".
Ακούς μουσική, σκέφτεσαι "Τουλάχιστον εδώ πιάνω αριστερά στα fm. Silver linings".
Στο κόκκινο φανάρι κοιτάς στα δεξιά σου και βλέπεις τη Ναυαρίνου.
Και σκέφτεσαι "Ίσως όλα να πάνε καλά. Αφού μπορώ να βλέπω τη Ναυαρίνου".
4 σχόλια:
Όλα καλά θα πάνε, έχουμε Ναυαρίνου και παραλία και βόλτες με το 78 ως το αεροδρόμιο να καθαρίσει το μυαλό και στα πολύ ζόρια έχουμε τα κάστρα.
Καλώς μας ήλθες :)
ααα κασπεράκι, εδώ είσαι;
Νόμιζα πως ζούσες παλιά εδώ και τώρα είσαι στα εξωτερικά!
ωωω τι καλά που μοιραζόμαστε την πόλη :)
ΥΓ φαντάζεσαι να χουμε κανα ίδιο στέκι και να χουμε πιει λέει δίπλα δίπλα καφέ; χοχοχο
το έχω σκεφτεί!
Αφού καμιά φορά λέω οτι θα γράψουμε η μία για την άλλη και θα γελάμε! :D
πάντως άμα θες να πιούμε καφεδάκι, στείλε μέιλ, το χω στο προφίλ :)
Δημοσίευση σχολίου