a big big girl in a big big world

Σήμερα ήταν μια ωραία μέρα. Η θερμοκρασία ήταν όπως έπρεπε, η φωτεινότητα ήταν όπως έπρεπε και η λέσχη είχε φαΐ που τρωγόταν ευχάριστα. Το ποδήλατό μου τελευταία είναι κι αυτό όπως πρέπει κι αυτό ομολογουμένως κάπως με αγχώνει* πριν δε φοβόμουν μήπως μου το κλέψουν,κανείς δε θα το ήθελε. Αλλά δεν πειράζει, γιατί πριν δεν ευχαριστιόμουν τις βόλτες,προτιμούσα να πάω με τα πόδια. Τώρα ξανααγάπησα το ποδήλατό μου και σκέφτηκα πως ίσως την άνοιξη ανανεώνονται όλες οι σχέσεις, όχι μόνο οι ανθρώπινες αλλά κι αυτές που έχουμε με τα πράγματα.

Σήμερα ανανέωσα και τη σχέση μου με την Αμάντα κι αυτό με γέμισε με μια ανεμελιά που πολύ χρειαζόμουν. Γιατί πολλή βαριά ανάγνωση είχε πέσει τελευταία γιατί μάλλον προσπαθούσα να με πείσω πως είμαι μεγάλο κορίτσι απ'αυτά που διαβάζουν Σοπενχάουερ και Μπρυκνέρ και τέτοιους. Που μια χαρά είναι οι άνθρωποι,δεν τους κατηγορώ κι αλήθεια σας λέω, κι αυτούς τους ευχαριστήθηκα. Αλλά επειδή κατά βάση είμαι μικρό κορίτσι είχα την ανάγκη να πάω σ'αυτό το πανέμορφο καφέ που δουλεύει η φίλη μου η Ειρήνη, να πιω κρύο καφέ και να διαβάζω για ένα κορίτσι που ερωτεύτηκε ένα αγόρι κι έκανε ένα παιδί με ηλεκτρικά μάτια, για μαγείες και περιπλανώμενους θιάσους και τέτοια. Και στα διαλείμματα απ'το διάβασμα να λέμε με τη φίλη μου τι όμορφη που είναι η μέρα και πόσο καλό μας κάνει ο ήλιος.

Γιατί δεν είμαστε μεγάλα κορίτσια, είμαστε μικρά κορίτσια που καμιά φορά κάνουν πράγματα που είναι για μεγάλους, και επειδή τα κάνουμε καλά μάλλον μπερδευόμαστε λίγο, αλλά εγώ θα το θυμάμαι: είμαι ένα μικρό κορίτσι.

Το τραγούδι παρτε το κι απολαύστε το ένοχα όπως κι εγώ. Έτσι γιατί η σημερινή ωραία μέρα τέλειωσε με μπύρα σ'ένα μαγαζί με βαρύγδουπο όνομα και πολύ κόσμο -που κανείς μας δεν ξέρει γιατί έχει τόσο κόσμο, είναι απλά ένα μαγαζί- και επειδή σήμερα αντί για στην υγεία μας λέγαμε χρόνια πολλά στην ελενίτσα τη φουρέιρα.