Δεν ήξερα τι σκέφτομαι, μόνο κάπνιζα στην κουνιστή πολυθρόνα και περίμενα να στεγνώσουν τα νύχια μου. Μέχρι που άνοιξα το ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο ήξερε τι σκέφτομαι, το ραδιόφωνο πάντα ξέρει. Γι αυτό δε θα γράψω τίποτα άλλο, θ'αφήσω να πει το ραδιόφωνο.
Εγώ το φως μετάλαβα
κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
Κατάλαβα
Εγώ το φως μετάλαβα
κι αντέχω τη φωτιά
στο στήθος
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα
...
Εγώ με λάβα τα `λαβα
αυτά που λέει κρυφά το πλήθος
κι ας μοιάζαν θεοπάλαβα
τα αχ των ζωντανών
κατάλαβα
...
Δωσ’ μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να `ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα `χω φυλαγμένα
...
μετά το ραδιόφωνο έβαλε το δίχτυ και γαμήθηκε η κατάσταση η νοσταλζίκ, έγινε στρέιτ απ ντιπρέσσιον,
ύστερα είδα τα μάτια σου κλαμένα καλή μου. αυτό το τραγούδι το αγαπώ, σα να 'ναι άνθρωπος, τόσο το αγαπώ. Όταν αγαπάω ανθρώπους, τόσο τους αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου