you moved me in a way that I've never known

Σήμερα που λες είναι αυτή η αυγουστιάτικη πανσέληνος κι έχει ένα σωρό εκδηλώσεις στην πόλη μου και ελπίζω σε κάποια να πάω. Έτσι για να δω αυτή τη φοβερή φεγγαράρα με μουσική υπόκρουση. Θα 'λεγα "χωρίς εσένα" αλλά αυτό δε θα σήμαινε και πολλά γιατί είναι τόσα λίγα αυτά που ήταν "με εσένα". Το πορτοκαλί φεγγάρι, που λες, κάπως με κάποιον θα το δω, δε θα πάει χαμένο.

Αλλά είναι που you confused me in a way that I've never known.

Αλλά έχω και τη ροδοζαχαρένια κατάρα και όποτε ακούω Αλάνις δεν μπορώ να σκέφτομαι πως όλα θα πάνε στραβά. Σκέφτομαι πως, εντάξει, όλα καλά μπορεί να μην πάνε, αλλά μπορεί να πάνε quite alright. Κι η περσινή χρονιά ξεκίνησε, όχι καλά, μόνο quite alright. Το quite alright έχει ζουμί, λοιπόν, έτσι μπορώ να συμπεράνω.

Και σκέφτομαι εκείνη τη στιχομυθία που πόσο διαφορετική μου φαίνεται τώρα.

- Δε μου είπες τελικά, είσαι ευτυχισμένη;
- Θα γίνω.

Μόνο που δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν τρόπο. Αλλά κάπως θα γίνω. Κάποτε.
Κι αν όχι ευτυχισμένη, τουλάχιστον quite alright.