Μόλις συνειδητοποίησα πως όσο θα περνάει ο καιρός και τα χρόνια κι όσο θα ζούμε καινούρια πράγματα και θα μεγαλώνουμε, τόσο θα μειώνονται τα τραγούδια που δε μας θυμίζουν τίποτα. Γιατί σκέψου, όλα τα τραγούδια στην αρχή δε σου θυμίζουν τίποτα, είναι απλώς τραγούδια. Μέχρι με κάτι να τα συνδυάσεις. Από τότε και στο εξής πάντα μα πάντα θα σου θυμίζουν αυτό το πράγμα, αυτή τη μέρα, αυτόν τον άνθρωπο. Δε θα σε επηρεάζουν πάντα, δε θα στεναχωριέσαι όταν τα ακούς, ούτε θα χαίρεσαι, δε θα σου προξενούν τέλος πάντων το συναίσθημα που είχες όταν πρωτοέγινε η σύνδεση τραγουδιού και γεγονότος, όχι για πάντα, ίσως ούτε καν για πολύ καιρό. Όμως πάντα μα πάντα θα σου έρχεται στο μυαλό αυτό το κάτι.
Υπάρχουν λοιπόν τα τραγούδια που με κάτι είναι συνδυασμένα και τα τραγούδια που είναι απλώς τραγούδια. Όσα τραγούδια βρίσκονται στην πρώτη κατηγορία δεν μπορούν να πάνε στην δεύτερη, εξ' ορισμού. Τα τραγούδια της δεύτερης κατηγορίας όμως μπορούν να πάνε στην πρώτη, αρκεί μια στιγμή, και χωρίς κανείς να το καταλάβει γίνονται τραγούδια α' κατηγορίας.
Κάπως έτσι έχω χάσει διάφορα τραγούδια που ήταν μόνο δικά μου γιατί κάποτε έγιναν τραγούδια "δικά μας", κι ύστερα δεν ήταν κανενός τραγούδια κι έμεινα εγώ να μου λείπουνε γιατί τα αγαπούσα κι από πριν γίνουν δικά μας αλλά τώρα δεν είναι το ίδιο.
Άκουσα πάλι χατζηφραγκέτα, μου πήρε λίγο καιρό, αλλά την προηγούμενη βδομάδα ξύπνησα με τρελή λαχτάρα να ακούσω το λαϊκό λούμπεν κι έτσι το έβαλα στο ριπήτ και το άκουγα όση ώρα ετοιμαζόμουν. Εντάξει, καλά πέρασα, δεν μπορώ να πω πως στεναχωριόμουν. Αλλά ναι, προφανώς και σε σκεφτόμουν, δεν είμαι όσο αναίσθητη νομίζεις.
Το άλλο πού το πας; Ξέρεις τι ωραία κι ήσυχα κοιμόμουν για μήνες και μήνες πριν κοιμηθούμε μαζί, κοιμόμουν τόσο ήσυχα ακούγοντας εκείνο το σιντί της Lhasa, το έβαζα στο shuffle κι έπαιζε μέχρι να με πάρει ο ύπνος. (Όποιος διαβάζει και δεν του χει καταστρέψει κανένας τη Lhasa, μάθετε πως είναι τέλεια και για ύπνο και για ξύπνιο και για σεξ και για τα πάντα, πάρτε χρόνο και μάθετε τη Lhasa). Ναι και δεν είναι που δεν μπορώ πλέον να ακούω Lhasa πριν κοιμηθώ, είναι που του χάρισα και το σιντί ρε κορίτσια! Δηλαδή και να ήθελα να το ακούσω θα 'πρεπε να το ξαναγράψω κι εντάξει, δεν έχω κάτσει να το κάνω αυτό ακόμα. Θα το κάνω κάποια στιγμή,το σκέφτομαι συχνά. Αλλά τέσπα δεν έτυχε μέχρι τώρα.
Κι ύστερα το τελευταίο πλήγμα ήταν την προηγούμενη βδομάδα. Ρε φίλε ποιος σου είπε να μου πεις ότι αυτό είναι το αγαπημένο σου τραγούδι των ενδελέχεια; Δεν μπορούσε να 'ναι το δεν είμαι αυτός που θες το αγαπημένο σου, να μην μπερδευόμαστε κιόλας; Και πήγα εγώ η ηλίθια και σου είπα πως είναι το δικό μου αγαπημένο το δεν είμαι αυτός που θες. Αλήθεια είναι δηλαδή, αλλά....αλλά! Ελπίζω να μην τά 'παμε συμβολικά ανάποδα, ελπίζω κάπου να συμφωνήσουμε ως προς τους ενδελέχεια κι ας είναι και βουτιά από ψηλά. Βασικά μην απαισιοδοξώ, αλλά είμαι πολύ σίγουρη πως το πάω για βουτιά από ψηλά και θα κοιτάς εσύ από καμιά διαμαντένια προβλήτα και θα γελάει ο κόσμος αλλά χαλάλι.
Κάπως έτσι έχω χάσει διάφορα τραγούδια που ήταν μόνο δικά μου γιατί κάποτε έγιναν τραγούδια "δικά μας", κι ύστερα δεν ήταν κανενός τραγούδια κι έμεινα εγώ να μου λείπουνε γιατί τα αγαπούσα κι από πριν γίνουν δικά μας αλλά τώρα δεν είναι το ίδιο.
Άκουσα πάλι χατζηφραγκέτα, μου πήρε λίγο καιρό, αλλά την προηγούμενη βδομάδα ξύπνησα με τρελή λαχτάρα να ακούσω το λαϊκό λούμπεν κι έτσι το έβαλα στο ριπήτ και το άκουγα όση ώρα ετοιμαζόμουν. Εντάξει, καλά πέρασα, δεν μπορώ να πω πως στεναχωριόμουν. Αλλά ναι, προφανώς και σε σκεφτόμουν, δεν είμαι όσο αναίσθητη νομίζεις.
Το άλλο πού το πας; Ξέρεις τι ωραία κι ήσυχα κοιμόμουν για μήνες και μήνες πριν κοιμηθούμε μαζί, κοιμόμουν τόσο ήσυχα ακούγοντας εκείνο το σιντί της Lhasa, το έβαζα στο shuffle κι έπαιζε μέχρι να με πάρει ο ύπνος. (Όποιος διαβάζει και δεν του χει καταστρέψει κανένας τη Lhasa, μάθετε πως είναι τέλεια και για ύπνο και για ξύπνιο και για σεξ και για τα πάντα, πάρτε χρόνο και μάθετε τη Lhasa). Ναι και δεν είναι που δεν μπορώ πλέον να ακούω Lhasa πριν κοιμηθώ, είναι που του χάρισα και το σιντί ρε κορίτσια! Δηλαδή και να ήθελα να το ακούσω θα 'πρεπε να το ξαναγράψω κι εντάξει, δεν έχω κάτσει να το κάνω αυτό ακόμα. Θα το κάνω κάποια στιγμή,το σκέφτομαι συχνά. Αλλά τέσπα δεν έτυχε μέχρι τώρα.
Κι ύστερα το τελευταίο πλήγμα ήταν την προηγούμενη βδομάδα. Ρε φίλε ποιος σου είπε να μου πεις ότι αυτό είναι το αγαπημένο σου τραγούδι των ενδελέχεια; Δεν μπορούσε να 'ναι το δεν είμαι αυτός που θες το αγαπημένο σου, να μην μπερδευόμαστε κιόλας; Και πήγα εγώ η ηλίθια και σου είπα πως είναι το δικό μου αγαπημένο το δεν είμαι αυτός που θες. Αλήθεια είναι δηλαδή, αλλά....αλλά! Ελπίζω να μην τά 'παμε συμβολικά ανάποδα, ελπίζω κάπου να συμφωνήσουμε ως προς τους ενδελέχεια κι ας είναι και βουτιά από ψηλά. Βασικά μην απαισιοδοξώ, αλλά είμαι πολύ σίγουρη πως το πάω για βουτιά από ψηλά και θα κοιτάς εσύ από καμιά διαμαντένια προβλήτα και θα γελάει ο κόσμος αλλά χαλάλι.
Καταλαβαίνεις τον προβληματισμό μου; Ο προβληματισμός μου είναι ο εξής: όταν θα 'μαι 80 χρονών γριά με άσπρο κότσο και γυαλιά πρεσβυωπίας και θα διαβάζω εφημερίδα στην κουνιστή πολυθρόνα, θα υπάρχει κανένα τραγούδι που να μπορώ απλά να τ' ακούω και να περνάει ευχάριστα η ώρα; Ή θα 'ναι όλα τόσο φορτισμένα που θα προτιμώ την ησυχία; Όταν θα 'μαι 80 χρονών γριά με άσπρο κότσο, θα μπορώ τότε να ηρεμήσω;
2 σχόλια:
Απ'ό,τι βλέπω δεν είμαι η μόνη που έχω καταστρέψει πανέμορφα τραγούδια επειδή πια δεν μπορώ απλά να τα ακούσω χωρίς να θυμηθώ κάτι...
νομίζω όλοι έχουν καταστρέψει τραγούδια κατ' αυτό τον τρόπο, απλά οι λιγότερο συναισθηματικοί δεν το συνειδητοποιούν καν. ε εμείς είμαστε του συναισθήματος όσο να πεις :)
Δημοσίευση σχολίου