Παρατηρώ πως ξαφνιάζομαι συχνά, όταν οι άνθρωποι μου φέρονται καλύτερα απ' όσο περίμενα. Θα έλεγε κανείς πως είναι καλό πράγμα να ξαφνιάζεσαι ευχάριστα, εμένα όμως με προβληματίζει για τον εξής λόγο: δεν ξαφνιάζομαι επειδή κάποιος είναι εκπληκτικά καλύτερος από το συνηθισμένο· ξαφνιάζομαι όταν κάποιος είναι ανθρώπινα καλός, λες και περιμένω πάντα να μου φέρονται σα να είμαι τίποτα. Όχι ότι μου φέρεται κανείς σα να είμαι τίποτα αλλά, θέλω να πω, μοιάζει σαν αυτό να περιμένω. Χμ.
Δε θα 'θελα να σταματήσω να νιώθω αυτή την έκπληξη γιατί η έκπληξη είναι μια τρομερή αίσθηση που κάνει τα μάτια σου να λάμπουν και τα χείλια σου να φτάνουν στ' αυτιά. Ας συνεχίσω να εκπλήσσομαι με τις ωραίες συμπεριφορές. Ταυτόχρονα όμως, ας αρχίσω να δίνω στις κακές συμπεριφορές ό,τι τους αξίζει. Εκεί νομίζω πως υστερώ, στην αξιολόγηση του εκάστοτε κακού. Μπορεί να εξισώσω κάτι συνταρακτικό με το να μου πάρεις το γλειφιτζούρι μου. Ε και δε γίνεται να λες ευχαριστώ σ' όποιον δε στο παίρνει, πρέπει κάποια στιγμή να ζητήσεις και τα ρέστα απ' τον υπεύθυνο. Ή όχι. Αλλά κάτι να κάνεις τέλος πάντων, κάτι για σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου