Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Do I wanna know?

Το ακούω στο ριπήτ. Και σκέφτομαι πως είναι τόσο δειλό και τόσο συνηθισμένο και τόσο ανθρώπινο το να μη θες να ξέρεις.

Γιατί όλοι κάτι φοβόμαστε. Κι αν κάνεις αυτό που φοβάσαι,μετά θα ξέρεις. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των φόβων (μου) προέρχονται απ' το άγχος για το μετά. Κι αν κάνεις αυτή τη βουτιά που φοβάσαι μετά θα έρθει το μετά. Και θα ξέρεις πια πώς είναι το μετά και δε θα χρειάζεται να κάνεις σενάρια κι αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Γιατί υπάρχουν καλά και κακά σενάρια. Κι ακόμα κι αν είσαι απ' τους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν μόνο τα κακά σενάρια για να μην απογοητεύονται, αυτό δεν αποτελεί καμιά εγγύηση. Γιατί άλλο να υποθέτεις κι άλλο να ξέρεις.

Είναι τόσο δειλό να μη θες να ξέρεις. Τόσο ανθρώπινο.

Κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος πολύ ανθρώπινος,ένα κορίτσι πολύ κοριτσίστικο. Είμαι ένα απ' αυτά τα κλισέ που έγιναν κλισέ όχι επειδή ικανοποιούν πολύ κόσμο, είμαι ένα απ' αυτά τα κλισέ που έγιναν κλισέ γιατί απλώς είναι αλήθεια.

Είμαι ένα κοριτσίστικο κορίτσι, απ' αυτά που ξεμυαλίζονται,που ζηλεύουν,που ενθουσιάζονται με τα τραγούδια και τα λουλούδια και τους ουρανούς και τα κόκκινα σύννεφα. Απ' τα κορίτσια που κάνουν "αααχ" και άλλους τέτοιους ήχους που οι φίλοι μου λατρεύουν να κοροϊδεύουν. Είμαι ένα κοριτσίστικο κορίτσι απ' αυτά που τους αρέσει το φούξ χρώμα και τα κοψοφλέβικα τραγούδια,απ' αυτά τα κορίτσια που θα έβαζαν ένα σημάδι από κραγιόν σε κάποιο γράμμα,ένα κορίτσι που σε κάποιο βιβλίο έχει υπογραμμίσει με αιλάινερ γιατί αυτό που διάβασε τη συγκλόνισε τόσο που ήθελε να κλαίει. Είμαι απ' αυτά τα κορίτσια που διαβάζουν και κλαίνε,βλέπουν ταινίες και κλαίνε,γράφουν και κλαίνε. Είμαι ένα κορίτσι που συχνά κλαίει από συγκίνηση ή κι από χαρά. Και φυσικά είμαι απ' τα κορίτσια που όσο πιο λυπημένα είναι,τόσο πιο πολύ γελάνε. Στους αγνώστους δηλαδή. Στους φίλους μου είμαι όπως είμαι.

Αλλά όσο κοριτσίστικο κορίτσι και να' μαι,δειλό κορίτσι δεν ήμουν ποτέ. Κι αυτό δε σημαίνει πως ποτέ δε φοβήθηκα* φοβάμαι και τώρα. Όλοι κάποτε κάτι φοβόμαστε. Αλλά μια μέρα έπεσα σε μια ατάκα μιας χαζής ταινίας που δεν ξέχασα ποτέ κι έλεγε courage is not the absence of fear,it is the presence of it and yet the will to go on. Γιατί μεταξύ μας το να κάνεις κάτι που δε φοβάσαι να κάνεις δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Κι είναι ωραία να νιώθεις πως κάνεις κάτι σπουδαίο. Όσο χαζό κι αν μοιάζει,αν είναι κάτι που το φοβόσουν,τότε είναι σπουδαίο. Να και μια ευχή για τον καινούριο χρόνο: να δίνουμε λίγο πιο πολύ credit στον εαυτό μας. Γιατί είμαστε σπουδαίοι ώρες ώρες.



ΥΓ: η λέξη κοριτσίστικο  απ'το 1ο μέχρι το 3ο "ι" είναι παλινδρομική.! απίστευτο?

Δεν υπάρχουν σχόλια: